คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : Chapter 18
“ท่านประธานครับ”
อารอนที่กำลังนั่งทำงานเอ่ยพร้อมทั้งยืนขึ้นเมื่อเห็นมินฮยอนที่เพิ่งกลับเข้ามาที่บริษัท
ก่อนจะขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อจู่ๆท่านประธานร่างสูงกลับเรียกเขาเข้าพบ
“พี่อารอนเข้ามาพบผมในห้องด้วย”
ทันทีที่ร่างสูงเปิดประตูห้องเข้ามาก็พบว่าเพื่อนสนิทอย่างแบคโฮกำลังนั่งรออยู่ที่โซฟาตัวกว้างพลางยกกาแฟขึ้นจิบอย่างสบายอารมณ์
“แบคโฮแกมารอชั้นนานแล้วเหรอ”
“ก็นานพอที่จะได้เห็นประธานใหญ่อย่างแกอู้งานไปเกือบชั่วโมง”
“นิดหน่อยน่า ชั้นก็มีธุระต้องไปทำข้างนอกบ้างสิ”
มินฮยอนยักไหล่พลางพูดก่อนจะถอดสูทตัวหนาพาดไว้บนเก้าอี้ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งซึ่งเป็นขณะเดียวกันกับที่อารอนเดินเข้ามาทำให้บทสนทนาของทั้งมินฮยอนและแบคโฮจบลง
“พี่อารอนเชิญนั่งก่อนสิครับ”
มินฮยอนผายมือให้คนตัวเล็กเป็นการเชิญ ก่อนจะหันไปพูดกับเพื่อนรักที่กำลังนั่งมองอารอนอย่างไม่วางตา
“ส่วนแกเชิญไปรอข้างนอก”
“แต่”
แบคโฮค้านเสียงแข็งแต่ด้วยสายตาของมินฮยอนที่มองมาสื่อให้เห็นว่าคงเป็นเรื่องสำคัญจริงๆจึงทำให้เขายอมเดินออกจากห้องไปอย่างว่าง่าย
แม้ว่าภายในใจอยากจะรู้ก็ตาม...อยากรู้ ทุกเรื่องที่เกี่ยวกับอารอน
และเมื่อเสียงประตูห้องปิดลงอารอนที่นั่งอยู่ตรงข้ามกับประธานอย่างมินฮยอนจึงเอ่ยถามถึงจุดประสงค์ที่อีกฝ่ายเรียกเขาเข้าพบเป็นการส่วนตัว
“ท่านประธานมีอะไรรึป่าวครับ”
“พี่อารอน ผมมีงานสำคัญมากๆที่จะให้พี่ทำ”
“………”
สีหน้าและสายตาของอารอนที่มองมาทำให้มินฮยอนได้แต่ถอนหายใจ
ก่อนจะต้องตัดสินใจพูดออกมาอย่างยากลำบาก
“ผมจำเป็นต้องย้ายพี่ไปเป็นเลขาส่วนตัวของพี่เจสันครับ”
มินฮยอนเว้นไปขณะหนึ่งเพื่อดูปฏิกิริยาของอารอนก่อนจะพูดต่อเพื่ออธิบายเหตุผล
“เพราะว่าพี่เจสันเพิ่งเข้ามารับตำแหน่งในบริษัทเลยอาจจะยังไม่คุ้นและไม่เก่งงานเท่าที่ควรเลยอยากให้พี่อารอนเข้าไปช่วย”
“แล้วท่านประธานหละครับ”อารอนไม่ได้แสดงอาการหรือท่าทางที่จะขัดคำสั่งแต่อย่างใด สิ่งที่เขาเป็นห่วงกลับเป็นคนตรงหน้ามากกว่าเพราะภาระงานที่ทั้งเยอะและหนักแบบนี้มินฮยอนจะรับมือไหวหรือเปล่า
มินฮยอนยิ้มรับเมื่อได้ฟังคำพูดของอารอน
เพราะไม่ว่าจะในเวลาไหนหรืออยู่ในสถานะแบบใดพี่ชายคนนี้ก็ยังคงเป็นห่วงเขาอยู่เสมอ
“ส่วนผมก็คงต้องหาเลขาคนใหม่
คิดไปคิดมาผมก็เสียดายพี่เหมือนกันนะอยู่กับผมมาตั้งนาน”
“ถ้าท่านประธานมีอะไรให้ผมช่วยผมก็ยินดี เป็นเลขาให้ได้นะครับ”
“อย่าเลยครับผมกลัวพี่เหนื่อย”
มินฮยอนรีบบอกปัด
“เป็นอันว่าพี่อารอนตกลงนะครับ”
“ในเมื่อเป็นคำสั่งผมก็ยินดีจะทำตามครับ” อารอนตอบรับก่อนจะลุกขึ้นแล้วพูดต่อ
“ผมขอตัวไปทำงานต่อนะครับ”
“ขอบคุณนะครับพี่อารอน”
อารอนยิ้มให้ร่างสูงตรงหน้าอย่างละมุนพร้อมทั้งโค้งให้แล้วหันหลังเดินไปที่ประตู
มือเล็กเอื้อมไปหมายจะผลักบานประตูใหญ่ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่อีกคนเปิดประตูเข้ามาราวกับรู้เวลา
ฝ่ายแบคโฮที่ประจันหน้ากับคนตัวเล็กจึงถือโอกาสถามด้วยความเป็นห่วง
“มีอะไรรึป่าว มินฮยอนเขาว่าอะไรนาย”
“.........”อารอนเลี่ยงที่จะตอบคำถามโดยการหลบสายตาคมของแบคโฮและเดินผ่านไป
“มินฮยอน”
“อะไรของแกอีกไอ้เสืออ้วน”
มินฮยอนตอบทั้งที่สายตากำลังไล่ไปตามตัวอักษรในเอกสารที่อยู่ในมือ
“แกคุยอะไรกับอารอนวะ”
“เรื่องภายในบริษัท” มินฮยอนตอบเสียงนิ่งซึ่งต่างกับแบคโฮที่อารมณ์เริ่มประทุเพราะความอยากรู้ประจวบกับท่าทางและคำพูดของมินฮยอนที่ดูจะกวนโทสะ
เกลียดเขาเกลียดท่าทางแบบนี้ของมินฮยอนเพราะมันแสดงถึงพิรุธบางอย่าง
“แกอย่ามากวนชั้นนะเว้ย บอกมา”
เสียงใหญ่ตะคอกใส่อย่างหัวเสียพร้อมกับแขนแกร่งที่เท้าลงบนโต๊ะใหญ่จนคนที่นั่งอยู่ต้องเงยหน้ามอง
“ชั้นไม่ได้กวน ก็ถ้าแกอยากรู้จริงๆก็เข้ามาทำงานสิเริ่มวันนี้ได้ยิ่งดี
ก่อนที่อะไรหลายอย่างจะสายไปเหมือนที่แกเคยเตือนชั้น”
มินฮยอนมองหน้าเพื่อนรักพร้อมทั้งพูดเปรยๆ เป็นการเตือน
เพราะจากการจับสังเกตที่ผ่านมาและอาการของแบคโฮที่เป็นอยู่ตอนนี้ทำให้รู้ว่าสองคนนี้ไม่ใช่แค่มีปัญหากันแน่ๆแต่มันมีความรู้สึกบางอย่างที่มากกว่านั้นแฝงอยู่
ความคิดเห็น