คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : Chapter 17
รถคันงามยังคงแล่นอยู่บนถนนด้วยความเร็วที่คงที่หลังจากวนไปรับร่างบางที่ออฟฟิต ซึ่งในตอนนี้เร็นที่นั่งอยู่ฝั่งข้างคนขับได้แต่นิ่งเงียบไม่ยอมพูดจาจนมินฮยอนอดไม่ได้ที่จะหันมาถาม
“เป็นอะไรไป ไม่พอใจเหรอที่ชั้นไปพรากนายมาจากชู้รักแบบนั้นนะ”
“เจอาร์ไม่ใช่ชู้รักนะ พูดอะไรช่วยให้เกียรติเพื่อนชั้นด้วย” เร็นตอบเสียงแข็งพร้อมทั้งหันไปมองหน้าอีกฝ่ายด้วยสีหน้าที่ไม่พอใจ
“เหอะ เพื่อนเหรอเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อนะสิไม่ว่า” มินฮยอนยังคงพูดยั่วโทสะร่างบางต่อพร้อมทั้งเร่งความเร็วของรถ
“คิดว่าชั้นดูไม่ออกรึไงว่าหมอนั่นมันคิดอะไรอยู่”
“เจอาร์เขาคิดอะไรแล้วมันเกี่ยวอะไรกับนายด้วย” เมื่อเห็นว่ามินฮยอนยังคงกวนประสาทไม่เลิก เร็นเลยเลือกที่จะตอบโต้ด้วยถ้อยคำและน้ำเสียงที่ยั่วโทสะอีกฝ่ายเช่นกัน
เอี๊ยดดด!!!!!!!!
เสียงล้อรถเสียดสีกับพื้นถนนกะทันหันจนขึ้นควัน
ส่งผลให้คนในรถเสียหลักเล็กน้อยแต่ด้วยความโมโหทำให้มินฮยอนไม่สนใจสิ่งรอบข้างนอกจากร่างบางที่เอาแต่เถียงต่อปากต่อคำกับเขาไม่เลิก
“หมอนั่นคิดนะชั้นไม่เกี่ยว แต่นายต้องห้ามคิด!!!”
“ทำไมหละ ทำไมชั้นจะคิดไม่ได้ในเมื่อเจอาร์เขาแสนดี
ดูแลชั้นทุกอย่าง”
“เพราะว่า.....เพราะว่านายเป็นคนของชั้น เป็นของเล่นของชั้น”
“.........”
คำพูดที่แสนร้ายกาจทำให้เร็นถึงกับหน้าชา คำพูดที่เสียดแทงให้หัวใจของเขารู้สึกเจ็บปวดทุกครั้งทั้งที่ควรจะชินไปตั้งนานแล้ว
หลังจากสงครามหย่อมๆภายในรถสิ้นสุดลงทุกอย่างก็ตกอยู่ในสภาวะเงียบมาตลอดทางจนกระทั่งรถแล่นมาจอดตรงที่หมาย
ซึ่งเป็นร้านเสื้อผ้าที่ดูจากภายนอกก็รู้ว่าต้องสินค้าที่อยู่ในร้านต้องราคาสูง
เรียวเท้ายาวก้าวลงจากรถก่อนจะอ้อมไปด้านตรงข้ามแล้วเปิดประตูรถ
ซึ่งคนที่นั่งอยู่ด้านในได้แต่มองหน้าด้วยสายตางุนงง
“นายพาชั้นมาที่นี่ทำไม”
“แล้วมีชุดไปงานพี่โชอาแล้วรึไง” มินฮยอนตอบเพียงแค่นั้นก่อนจะคว้าแขนเล็กให้ลงจากรถแล้วออกแรงลากให้อีกคนเดินตามมา
“สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่ามีอะไรให้ทางร้านเรารับใช้ค่ะคุณลูกค้า”
พนักงานประจำร้านในชุดฟอร์มสีกรมโค้งต้อนรับด้วยสีหน้ายิ้มแย้มอย่างเป็นมิตร
“ผมอยากได้ชุดสูทที่แพงที่สุดและเหมาะกับเขาที่สุด”
มินฮยอนมองหน้าสวยของคนข้างๆพร้อมทั้งเปลี่ยนจากจับแขนมาเป็นโอบไหล่เล็กไว้แนบตัว
“งั้นเชิญทางนี้เลยค่ะ” พนักงานผายมือน้อยๆก่อนจะเดินนำคนทั้งคู่ไปแล้วหันมาพูดต่อ“ในส่วนนี้นะค่ะจัดเป็นสูทที่นำเข้าจากฝรั่งเศสทั้งหมดเชิญคุณลูกค้าเลือกได้ตามสบายเลยนะค่ะ”
เร็นที่โดนมินฮยอนปล่อยให้เป็นอิสระจากอ้อมแขน
ก็เดินเข้าไปเลือกสูทที่ทำจากผ้าเนื้อดีซึ่งแขวนละลานตาอยู่ตรงหน้า มือเล็กยกขึ้นสัมผัสผิวเนื้อผ้าอย่างเบามือราวกับกลัวจะช้ำโดยทุกการกระทำยังคงอยู่ในรัศมีของสายตาคม
ก่อนเท้าเล็กจะไปหยุดตรงหน้าสูทตัวงามสีดำนิลที่ตัดเย็บด้วยผ้ากำมะหยีทั้งตัว
“ชอบตัวนี้เหรอ” เสียงทุ้มเอ่ยข้างหูทำให้รู้สึกถึงลมหายใจอุ่นที่รดต้นคอขาวจนร่างบางต้องหันไปมองด้วยจังหวะเดียวกันที่มินฮยอนหันหน้าเข้าหาทำให้ระยะห่างของใบหน้าทั้งคู่ห่างกันไม่กี่เซน
ด้วยความตกใจทำให้เร็นต้องรีบถอยออกห่างแล้วหันไปหยิบสูทอีกตัวแล้วส่งให้พนักงาน
“ผมขอลองตัวนี้หละกันครับ”
“ตัวนี้ด้วยครับ”
มินฮยอนเลือกหยิบสูทตัวที่ร่างบางกำลังมองอยู่แล้วยื่นให้พนักงาน
“งั้นเชิญทางนี้เลยค่ะคุณลูกค้า”
หลังจากการลองสูทผ่านไปและเร็นก็เดินออกมาพร้อมทั้งยื่นสูทตัวที่ร่างบางเป็นคนเลือกเองให้พนักงานแทนที่จะเป็นอีกตัวที่เขาสนใจตั้งแต่แรก
ทำให้มินฮยอนที่นั่งมองอยู่ต้องพูดแทรกขึ้น
“ผมเอาสูททั้งสองชุดเลยนะครับ”
“นายจะบ้าเหรอ”
“ทำไม เงินของชั้น”
มินฮยอนทำหน้ามึนใส่พร้อมทั้งยื่นบัตรเครดิตให้พนักงานไปชำระเงินแล้วรอรับสูท
“ขอบคุณที่ใช้บริการร้านของเรานะค่ะ”
“นายหิวรึยัง อยากกินอะไรมั้ย”
มินฮยอนเอ่ยถามทันทีที่ขึ้นรถเพราะเขาจำได้ว่าทั้งเขาและเร็นยังไม่มีอะไรตกถึงเลยตั้งแต่เที่ยงเพราะมัวแต่ทะเลาะกันมาตลอดทางจนถึงร้าน
“ไม่ ชั้นอยากกลับออฟฟิต”
เร็นนั่งกอดอกมองไปด้านนอกรถโดยไม่ได้ใส่ใจคำพูของคนข้างๆ
แม้ว่าในท้องจะส่งเสียงประท้วงก็ตาม
“แต่เผอิญว่าชั้นหิว”
“งั้นก็เชิญนายไปคนเดียวหละกัน ชั้นจะกลับ” เร็นพูดพร้อมทั้งเอื้อมมือไปหมายจะเปิดประตูรถแต่มีหรือที่คนอย่าง ฮวัง
มินฮยอน
คนนี้จะยอมและการกระทำไวก็กว่าความคิดเมื่อเห็นทีท่าว่าอีกคนจะหนีนิ้วเรียวก็รีบกดล็อคประตูทันที
“ชั้นไม่อนุญาต” มินฮยอนพูดพร้อมกับล็อคประตูแล้วโน้มตัวไปหาเร็นที่กำลังจะหันมาโวยวาย
“ปลดล็อคประตูเดี๋ยวนี้นะมินฮยอน” เร็นหันกลับมาหมายจะโวยวายคนเอาแต่ใจอย่างมินฮยอนซึ่งเป็นขณะเดียวกันกับที่ร่างสูงโน้มตัวเข้าไปหาพร้อมทั้งเลื่อนแขนคร่อมกักตัวไว้
“เลือกเอาว่าจะไปกินข้าวกับชั้นหรือ...จะให้ชั้นกินนายในรถ” มินฮยอนถามแต่ไม่ทันที่อีกฝ่ายจะได้ตอบริมฝีปากหนาก็ทาบทับลงบนริมฝีปากเรียวอย่างไม่ทันตั้งตัว
มือเล็กดันไหล่กว้างเป็นการปรามแต่ก็ไร้ผลเมื่อมินฮยอนยังคงบดเบียดริมฝีปากลงมาอย่างหื่นกระหาย
“อะ อื้อ!!” มือเล็กระดมทุบไหล่กว้างเมื่อรู้สึกว่าตัวเองใกล้จะขาดใจและราวกับว่าร่างสูงจะรับรู้ถึงการเคลื่อนไหวที่ดูอ่อนแรงลงก่อนจะค่อยๆถอนริมฝีปากออกอย่างว่าง่าย
แม้ว่าภายในใจอยากจะจูบปากแดงๆของคนตรงหน้าให้นานกว่านี้ก็ตาม
“ไม่มีเสียงปฏิเสธแสดงว่าตกลง”
ความคิดเห็น