คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : Chapter 11
เย็นย่ำของวันทำงานที่แสนเหน็ดเหนื่อย
เร็นเดินหอบงานกลับเข้าบ้านด้วยสีหน้าที่อ่อนล้าแต่ก็ไม่วายที่จะทักทายแม่บ้านคนสนิทที่กำลังยืนรออยู่ตรงหน้าประตูบ้าน
“สวัสดีฮะป้ายูนา”
“คุณเร็นคะ มีแขกมารอพบคะ”
“พบเร็นเหรอฮะ” คิ้วสวยขมวดเข้าหากันด้วยความสงสัย
เพราะปกตินอกจากเจอาร์แล้วก็ไม่มีใครที่จะมาหาเขาที่นี่
เร็นเดินไปยังห้องรับแขกตามที่ป้ายูนาบอกก่อนจะพบว่ามีใครบางคนนั่งรอเขาอยู่
ทรงผมสั้นสีทอง
แก้มขาวที่ถูกแต่งแต้มด้วยสีหวานแต่กลับไม่เห็นดวงตาคู่นั้นเพราะสาวเจ้ากำลังก้มหน้าก้มอ่านหนังสืออย่างตั้งใจ
“กลับมาแล้วเหรอจ๊ะเร็น” โชอาละจากหน้าหนังสือพร้อมเอ่ยทักเร็นที่กำลังยืนมองอยู่
แม้ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหนน้องรหัสตัวเล็กๆในสายตาของโชอาก็ยังคงเหมือนเดิม
ใบหน้าหวานกับดวงตาที่ดูเศร้าคู่นั้นก็ยังคงเหมือนเดิม
“พี่โชอา” เร็นยิ้มหวานให้ก่อนจะปรี่เข้าไปหาร่างบางที่นั่งอยู่ตรงโซฟาแทบจะทันที
“คิดถึงตัวเล็กของพี่จังเลย” มือเล็ยกขึ้นลูบหัวของเร็นด้วยความเอ็นดูราวกับคนตรงหน้าเป็นเด็กน้อยตัวเล็กๆ
“คิดถึงเหมือนกันฮะ ว่าแต่พี่มีอะไรรึป่าวฮะถึงมาหาเร็นที่บ้านได้”
“ก็มินฮยอนนะสิโทรไปบอกพี่ ว่าเรานะยึกยักไม่ยอมไปงานเลี้ยง”
“มินฮยอนโทรไปเหรอฮะ” เร็นถามย้ำพลางขมวดคิ้วเข้าหากันด้วยความสงสัย
“ใช่ ไหนลองบอกเหตุผลมาสิทำไมถึงไม่อยากไป”
“เอ่อ”
“ถ้ากังวลเรื่องซอลฮยอน ตัดไปได้เลยเพราะเร็นไปในนามแขกของพี่ไม่มีใครกล้าทำอะไรแน่นอน”
โชอาพูดอย่างรู้ทันก็เพราะทั้งซอลฮยอนและเร็นไม่ค่อยจะลงรอยกันสักเท่าไหร่แต่ถ้าจะหาสาเหตุที่แท้จริงก็คงหนีไม่พ้นเรื่องรักสามเศร้าที่เกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อครั้งยังเรียนมหาลัย
“…….”
“สรุปว่างานเลี้ยงของพี่เร็นต้องไปนะ” มือเรียวกุมมือเล็กแน่นพร้อมกับพูดแกมออกคำสั่ง
“แต่ว่า…”
“ไม่มีแต่ พี่อยากให้เราไปเพราะมันคือวันสำคัญสำหรับพี่จริงๆ”
“วันสำคัญ…พี่จะประกาศแต่งงานเหรอฮะ” เร็นเอียงคอมองพลางถามด้วยความสงสัย
“ความลับจ๊ะ”
“อืมมมม ก็ได้ฮะเร็นจะไป”
“น่ารักที่สุด” โชอายิ้มร่าก่อนจะก้มมองนาฬิกาข้อมือเรือนงามที่บ่งบอกเวลา
“อ่า พี่คงต้องกลับก่อนนะมีนัดคุยงานต่อ”
“เดี๋ยวเร็นไปส่งฮะ” เร็นพูดก่อนจะลุกขึ้นเดินไปส่งอีกคนที่หน้าบ้าน
“เจอกันวันงานนะ ^^”
โชอาพูดส่งท้ายก่อนจะเดินไปที่รถ
“ฮะ เดินทางปลอดภัยนะฮะ”
เร็นยืนส่งโชอาจนรถขับออกไปจนพ้นรั้วบ้านในขณะเดียวกันรถอีกคันที่แสนจะคุ้นตาก็ขับมาจอดแทนที่
ก่อนที่เจ้าของรถจะเปิดประตูออกมา
มินฮยอนลงมาจากรถด้วยท่าทางที่ดูเงียบผิดปกติเพราะไม่ได้มีคำพูดทักทายหรือจิกกัดเหมือนทุกครั้งแต่เขากลับเพียงแค่มองหน้าอีกคนแล้วเดินผ่านไปเท่านั้น
+
+
“เข้าห้องคนอื่นทำไมไม่เคาะประตูก่อนหละ” มินฮยอนพูดพลางคลายปมเนคไทค์ของตัวเองก่อนจะหันไปมองร่างเล็กที่เปิดประตูโพล่งเข้ามาโดยไม่ได้รับอนุญาตแล้วพูดต่อ“รึว่าคิดถึงชั้นจนทนไม่ไหว”
“นายจะบังคับชั้นมากเกินไปแล้วนะมินฮยอน”
“บังคับอะไรเหรอ”ขายาวก้าวไปหาผู้มาใหม่อย่างเนิบๆพลางปลดกระดุมเสื้ออกสองเม็ด
“ก็เรื่องงานเลี้ยงพี่โชอา”
“ชั้นบอกให้เจ้าของงานมาเชิญนายด้วยตัวเอง เขาเรียกว่าให้เกียรตินายต่างหากละ”
มินฮยอนพูดน้ำเสียงยียวนเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเริ่มอารมณ์เสียพลางรอบมองร่างเล็กที่เขาเคยนอนกอดเกือบจะทุกคืน
“เผด็จการ”
มือเล็กผลักอกแร่งเต็มแรงด้วยความโมโหแต่กลับพลาดท่าโดนมินฮยอนรวบตัวเข้ามาอยู่ในอ้อมกอด
“จะรีบออกไปไหน อยู่คุยกันก่อนสิ”
“ชั้นไม่มีอะไรจะคุยกับนาย
ปล่อยชั้นจะกลับห้อง”
เร็นดิ้นขลุกขลักเพื่อหมายจะให้หลุดจากอ้อมแขนของร่างสูงแต่กลับโดนกระชับกอดให้แน่นยิ่งขึ้น
“ถ้านายไม่มีเรื่องจะคุย
งั้นเรามาทำอย่างอื่นกันก็ได้” มินฮยอนพูดเสียงแผ่วพร้อมกับโน้มใบหน้าหล่อลงไปหาหวังจะจุมพิตริมฝีปากที่รูปกระจับที่เขาคิดถึงมาหลายคืน
“………”เร็นเลี่ยงที่จะไม่ต่อปากต่อคำพร้อมกับหันหน้าหนี
เพราะเขารู้ดีว่ามินฮยอนต้องการอะไรและถ้าพลาดพลั้งไปเขาก็ไม่ต่างจาก ของเล่น อย่างที่มินฮยอนเคยพูดไว้
เมื่อได้เห็นการปฏิกิริยาของเร็นที่ต่อมินฮยอนทำให้เขาถึงกับชะงักไปครู่หนึ่งแต่มีหรือที่คนอย่าง
ฮวัง มินฮยอนจะยอมให้ถูกปฏิเสธเพราะสำหรับคนตรงหน้าความเจ็บปวดเท่านั้นที่สมควรจะได้รับ
“อืมมม”
เสียงครางเครือในลำคอดังขึ้นทันทีที่ปลายจมูกไล้ลงตามซอกคอก่อนจะตามด้วยริมฝีปากอุ่นที่กดจูบลงตรงคอขาวช้าๆ
แต่เหมือนสวรรค์จะเข้าข้างเมื่อจู่ๆร่างสูงกลับละจากตัวเร็นไปด้วยท่าทางหงุดหงิดและนั่นก็ทำให้เร็นได้โอกาสวิ่งออกจากห้องไป
ความคิดเห็น