++DOUJIN&FICTION KUROKO (แปลไทย)++

ลำดับตอนที่ #11 : FICTION : AKASHI X KUROKO 100%!!!

AKASHI X KUROKO

PG : 15

-----------------------------------------------------------------------------------------

พลั่ก!!!
 

เสียงกำปั้นของชายร่างสูงคนหนึ่งกระแทกเข้าที่ท้องของเด็กหนุ่มร่างบางอย่างแรง ร่างบางเดินโซเซถอยหลังไป 2-3 ก้าวก่อนที่ร่างกายจะทรุดลงกับพื้นพร้อมที่มือทั้ง 2 ข้างกุมท้องแน่น แต่ชายร่างสูงทำท่าราวกับไม่สะใจ ก่อนจะขึ้นเสียงแข็งใสร่างบางว่า
 

''หึ! แกไม่เห็นจะเจ๋งตรงไหนเลย! ทำไมได้รับให้แข่งบาสทีมปฏิหาริย์ฟะ!!''
 

''……''
 

ร่างบางยังคงนิ่งไม่พูดอะไรกลับ ทำให้ร่างสูงฉุนหนักขึ้นกว่า ชูมือที่กำแน่นเตรียมชกร่างบางอีกรอบ แต่ก็ถูกขัดดัวยเสียงๆหนึ่ง ที่ตรงมาหาเขาด้วยแววตาดุดันดุจดั่งปีศาจ
 

''นี่! แก! ทำอะไรน่ะ!!?''
 

''เฮ้ย! กัปตัน! ผมเปล่าครับ!!''
 

''โกหก! นี่แกกล้าดียังไงมาทำร้ายเท็ตสึยะน่ะ!!! ''
 

ร่างสูงผมสีแดงที่ชื่อว่าเป็นกัปตันของทีมแห่งปฎิหาร์ยเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่โกรธสุดขีดพลางหยิบกรรไกรจากกระเป๋ากางเกงออกมาเตรียมแทงที่ชายร่างสูงใหญ่คนนั้นทันที
 

หมับ!
 

กรรไกรคมกริมหุ้มด้ามสีแดงที่กำลังตรงไปยังตาขวาของชายร่างสูงใหญ่ก็หยุดกึกทันที ตอนนี้ใจของชายร่างสูงนั้นลงไปถึงตาตุ่มแล้วเพราะปลายกรรไกรที่คมกริบนั้นห่างจากตาของเขาเพียงไม่กี่เซนติเมตร ร่างสูงผมสีแดงหันไปจ้องเด็กหนุ่มที่มาหยุดเขาด้วยแววตาที่ตกตะลึง
 

''ผมไม่เป็นอะไรแล้ว พอเถอะครับอาคาชิคุง...''
 

''เท็ตสึยะ......''
 

''.....''
 

''...อือ...''
 

ร่างบางเอ่ยออกมาทำให้ร่างสูงครุ่นคิดอยู่หนึ่งก่อนจะค่อยๆเอ่ยออกมาอย่างไม่เต็มใจเท่าไร แต่เพียงไม่อยากให้ร่างบางไม่พอใจ และเอื้อมมือไปลูบผมร่างบางเบาๆเพื่อปลอบโยน
 

''งั้นเดี้ยวนายไปหาชัทสึกิแล้วให้เขาดูแผลให้ซะล่ะ...ไปเองไหวมั้ย?..''
 

''ไหวครับ….''
 

''เดี้ยวพอฉันจัดการหมอนี้เสร็จเดี้ยวฉันไปหาน่ะเท็ตสึย่ะ..''
 

''อาคาชิคุงจะทำอะไรกับเขาเหรอครับ?''

 

''ไม่ทำอะไรเหรอ''

'แค่ให้ลงโทษให้สาสมกับที่บังอาจมาทำร้ายนายไง เท็ตสึยะ'
 

ร่างบางเอ่ยถามร่างสูงออกมา ร่างสูงหันกลับมามองร่างบางและเอ่ยด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยน หารู้ไม่ว่าภายในหัวของเขาตอนนี้เต็มไปด้วยเรื่องที่จะต้องจัดการชายร่างสูงใหญ่ข้างๆให้เจ็บปวดที่สุดให้ได้
 

...................................................................................................................
 

''ซ่า ซ่า''
 

เสียงฝนตกดังขึ้น ท้องฟ้าที่กำลังจะมืดเพราะเวลายามเย็นทำให้ช่วงเวลา 17.00 น.ที่ปกติจะยังคงสว่างแต่ตอนนี้กลับเริ่มมืดลงต่างจากปกติ ภายในโรงยิมมีร่างบางที่กำลังไปไหนไม่ได้เนื่องจากติดฝน ร่างบางผมสีฟ้าใสที่มีชื่อว่า คุโรโกะ เท็ตสึยะ ร่างบางนั่งกอดเขาตัวเองอยู่บริเวณหน้าประตูทางเข้าโรงยิม
 

ตึก ตึก
 

อยู่ๆก็มีเสียงๆหนึ่งเป็นเสียงเก้าเท้าของใครบางคน ร่างบางรู้สึกได้ว่าเสียงเก้าเท้ากำลังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ จึงชะเงิกหน้าออกไปทางประตูโรงยิม และเขาก็พบกับคนที่เขารู้จักดี คนที่เขาคุ้นเคย คนที่ให้ความรู้สึกน่ากลัวนิดๆ(ไม่นิดมั้ง) เขาเดินเข้ามาในโรงยิมร่างบางจึงเอ่ยทักเขาทันที
 

''อาคาชิคุง''
 

''อ้าว! เท็ตสึยะยังไม่กลับเหรอ?''
 

ร่างเอ่ยถามร่างบางกลับก่อนจะเดินเข้าไปหาและนั่งลงข้างๆร่างบาง พลางลูบสันผมสีฟ้าใสของร่างบางเบาๆ
 

''ติดฝนน่ะครับ ไปไหนไม่ได้เลย''
 

ร่างบางเอ่ยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยพอใจฝนที่ตกลงมาพลางทำหน้ามุ๊ยๆมองดีๆ แล้วใบหน้าของร่างบางในตอนนี้ มัน....
 

โคตรน่ารักเลย
 

ร่างสูงกระตุกยิ้มพลางคิดในใจ
 

''แล้ว..แผลที่ท้องนายเป็นอะไรมั้ย?''
 

''ก็ไม่เป็นไรแล้วล่ะ..ครับ..''
 

ร่างสูงเอ่ยถามด้วยแววตาที่เป็นห่วงเป็นใยอย่างจริงจัง ร่างบางตอบพลางเอามือกุมท้อง แต่สีหน้าที่ตอบกลับ กลับเป็นสีหน้าและแววตาที่แสนเศร้าสร้อยพร้อมก้มหน้าลงไม่ยอมสบตาร่างสูง นั้นยิ่งทำให้ร่างสูงอดเป็นห่วงไม่ได้
 

''นาย ไม่เป็นอะไรแล้วจริงๆน่ะ!? มีอะไรรึเปล่า? ''
 

ร่างเอ่ยถามออกมาพร้อมเอื้อมมือสัมผัสแก้มของร่างบางเบาๆและลูบไหล้อย่างอ่อนโยน ร่างบางที่ก้มหน้าอยู่ ก็เงยหน้าขึ้นมาอย่างและโผเข้ากอดร่างสูงทันที ร่างสูงถึงกับอึ้งไปชั่วขณะ ก่อนจะตั้งสติเอ่ยถามร่างบางที่เขาสัมผัสได้ว่าตอนนี้กำลังสั่นอยู่
 

''นาย..ร้องไห้เหรอเท็ตสึยะ?''
 

ร่างสูงเอ่ยถามออกมาพร้อมกับดวงตาที่เบิกกว้างทำไมน่ะหรือ? เพราะน้ำตาของร่างบางผมสีฟ้าคนนี้ เป็นสิ่งแรกเลยที่เขากลัวและไม่อยากให้เกิดขึ้นมากที่สุดยังไงล่ะ
 

''ผม..กลัว..ครับ..คนๆนั้นเอาแต่ทำร้ายผม....''

 

ร่างบางผมสีแดงไม่เอ่ยอะไรเพียงโอบกอดร่างบางกลับไป พลางลูบศีรษะของร่างบางเบาๆ ตอนนี้ตัวเขารู้สึกเศร้าไปข้างๆกับร่างบางเช่นกัน อาคาชิหลับตาไปชั่วครู่ก่อนจะค่อยๆลืมขึ้นราวกับตัดสินใจอะไรบ้างอย่างได้ เขาดึงร่างบางให้หลุดออกจากอ้อมกอดและเอ่ยออกมาอย่างตั้งใจด้วยเสียงที่แผ่วบางว่า
 

''ไม่ต้องกลัวน่ะ....เท็ตสึยะ...ต่อไปนี้ฉันจะปกป้องนายเอง....ใครมาทำร้ายนายอีก ฉันจะกำจัดไปให้หมดเลย...เพราะงั้นเลิกร้องไห้เถอะน่ะ...''
 

''ไม่เอาหรอกครับ!...''
 

ร่างบางตอบทันทีที่ได้ยินสิ่งที่ร่างสูงพูดออกมา สิ่งที่ร่างบางตอบมาคือคำปฏิเสธิทำให้ร่างสูงเผลอคิดไปว่า ร่างบางไม่ต้องการเขางั้นหรือ และรีบถามกลับหาเหตุผลที่ทำไมร่างบางถึงปฏิเสธิตนทันที
 

''ทำไมล่ะ!? นายไม่อยากให้ฉันช่วยงั้นเหรอ?...''
 

''ไม่ใช่น่ะครับ..''
 

''ผมแค่..ไม่อยากให้อาคาชิคุงต้องทำร้ายใครๆเพื่อผม...''
 

ร่างบางตอบเสียงแข็งก่อนจะก้มหน้าลงช้าๆ ร่างสูงที่นิ่งเงียบไปชั่วขณะก็เอ่ยขึ้นมาต่อว่า
 

''ไม่เป็นไรหรอก..ฉันสัญญา..ว่าฉันจะไม่ทำร้ายใคร..แน่นอน...''
 

ร่างสูงเอ่ยพร้อมเสียงที่แผ่วบางแต่รู้สึกได้ถึงความอบอุ่นและอ่อนโยน เขาลูกศีรษะร่างบางอีกครั้งก่อนจะยืนใบหน้าของตนเข้าไปใกล้ใบหน้าหวานขาวใสของร่างบางและประทับจูบอย่างอ่อนโยนร่างบางแววตาตกตะลึงในทันที ลิ้นของร่างสูงแทรกไปตามช่องปากของร่างบางอย่างช้าๆและสัมผัสได้ถึงความหวานร่างสูงถอนริมฝีปากออกช้าๆและจดจ้องไปที่ใบหน้าที่ขึ้นสีแดงของร่างบาง
 

''นี้คือจูบสัญญาจากฉัน..เท็ตสึยะ''
 

''อาคาชิคุง..สัญญาน่ะครับ...''
 

''อือ''
 

.......................................................................................................
 

อึก!
 

อีกแล้ว..เหตุการ์ณเดิมๆ....ที่ชายร่างยักษ์แสนจะโหดเหี้ยมนั้นเข้ามาทำร้ายร่างบางจนเจ็บปางตาย ร่างคราวนี้โดนหมัดกระแทกเข้าที่ใบหน้าหวานเต็มจนมีรอยช้ำขึ้น ร่างบางน้ำตาคลอใบหน้าพลางจับจ้องไปที่ชายร่างสูงใหญ่คนนั้น
 

''เพราะแก! ฉันถึงโดนเจ้ากัปตันนั้นซ้อมซะหนักฮึ! แกต้องเจ็บให้ยิ่งกว่าฉัน!''
 

พลั่ก!
 

เสียงกำปั้นของเด็กหนุ่มผู้หนึ่งกระแทกเข้าที่กลางหลังของชายร่างสูงใหญ่อย่างจัง ทำให้ร่างถึงกับโซเซไปข้างหน้าร่างบางและร่างสูงใหญ่หันไ/ปมองเจ้าของที่กระทำทั้งหมด ร่างบางมองและเอ่ยอุทานชื่อของคนๆนั้นออกมาทันที
 

''อาคาชิคุง!!''
 

''เท็ตสึยะ!''
 

ร่างสูงเจ้าของชื่อวิ่งไปดูอาการของร่างบางด้วยท่าทีเป็นห่วงเป็นใยจนลืมว่าชายหนุ่มร่างใหญ่ที่เป็นต้นเหตุนั้นกำลังยืนอยู่ข้างหลังของตนเข้าวิ่งไปคว้าท่อนไม้แถวๆนั้นเข้ามาและถือตรงมาที่ร่างบางกับร่างสูง ร่างบางที่สังเกตเห็นจึงตะโกนขึ้น
 

''อาคาชิคุง! ข้างหลัง''
 

ผัวะ!!!!
 

''ห่ะ?..อั่ก!!''
 

ท่อนไม้ที่หนาและแข็งฟาดเข้าที่กลางศีรษะของร่างสูงเต็มๆจนศีรษะล้มลงซบอกของร่างบางเลือดสีแดงสดเริ่มไหลนองออกมา ร่างสูงที่สติเริ่มจะเลือนราง ร่างบางเห็นร่างสูงคว้ากรรไกรออกมากำแน่น จนร่างบางฉุกคิดขึ้นมาในใจว่า
 

อาคาชิคุงจะแทงเขางั้นเหรอ!?
 

''หึ! อยากมาสะเออะเองน่ะครับ! กัปตัน! คุณน่ะหลับๆไปเถอะและ..คนต่อไปก็แกแล้ว เจ้าหน้าหวาน! ''
 

ร่างสูงใหญ่หันไปแสยะยิ้มกับบุคคลที่เขานั้นเรียกว่า กัปตัน ก่อนจะหันกลับไปจ้องร่างบางอีกครั้งมือที่ถือไม้ชูขึ้นสูงเตรียมฟาดลงที่ร่างบางทันที ร่างบางหลับตาแน่นหวังเพื่อจะข่มอารมณ์ความเจ็บของตน
 

ผัวะ!
 

ร่างบางค่อยลืมตาขึ้นช้าๆเพราะนึกสงสัยที่เกิดเสียงไม้กระทบกับบางสิ่งซึ่งน่าจะเป็นศีรษะของเขาแต่เขากลับไม่รู้สึกเจ็บ เมื่อลืมตาขึ้นเขากับชายร่างใหญ่ก็ถึงกับตกตะลึง เด็กหนุ่มที่น่าจะหมดสติไปจากการโดนตีที่ศีรษะเมื่อกี้กลับลุกขึ้นมารับไม่ไว้ให้ไม่โดนร่างบาง
 

''อาคาชิคุง?!''
 

ร่างบางถึงกับตกตะลึงกับสิ่งที่ร่างสูงกระทำและก้มลงมองที่พื้นพบกรรไกรว่างอยู่
 

อาคาชิคุง ไม่ได้จะแทงคนๆนี้เหรอ?
 

''ก็..ฉัน..ไม่อยากผิด..สัญญา..กับนาย..นี่นา..เท็ตสึยะ...''
 

ร่างสูงตอบราวกับอ่านใจของร่างบางได้ก่อนจะค่อยๆล้มลงอีกครั้ง และแน่นิ่งไป
 

''อาคาชิคุง!''
 

ร่างบางตะโกนชื่อของร่างสูงที่ล้มลงตรงหน้าเข้า น้ำตาไหลออกมามากกว่าเดิมและหันไปจ้องร่างสูงใหญ่ด้วยแววตาที่โกรธช้าๆ
 

''ทางนั้นมีเสียงอะไรฟะ?''
 

''นั้นสิ..อ้ะ! คุโรโกจจิ! อาคาชิจจิ!!''
 

อยู่ๆก็มีเสียงขัดขึ้นมาถึง 2 เสียงร่างบางหันขวับเพราะเป็นเสียงที่เขาคุ้นเคย พวกเขาเดินตรงเข้ามาและเอ่ยเสียงดัง
 

''เท็ตสึ!หน้านาย...อาคาชิ...นี่แก! ทำอะไรฟะ!!?''

 

เจ้าของเสียงเหล่านี้คือสมาชิกแห่งทีมปฏิหาร์ย อาโอมิเนะ ไดกิ คิเสะ เรียวตะ   คิเสะวิ่งตรงเข้ามาดูอาการของร่างบางทันที     ส่วนอาโอมิเนะตรงเข้าไปล็อกคอชายคนนั้นไม่ให้หนีไปไหนทันที
 

''คุโรโกจจิเป็นอะไรมั้ย!? !!..อาคาชิจจิเลือดออกเต็มเลย!  ไปห้องพยาบาลกันเถอะ!...''


 

………………………………………………….

ฮึก..ฮึก….

เท็ตสึยะนายร้องไห้ทำไม..?

ฮึก..ฮือๆ…

เท็ตสึยะไม่นะพอที! ไม่..

เท็ตสึยะ!!!!

อาคาชิคุง!

ร่างสูงดวงตาสีทองอร่ามกับสีแดงสดประดุจโลหิตเบิกโพลงออกมาพร้อมๆกับเสียงกู่ท่าทางทรมาณร้องของเด็กหนุ่มผมสีแดง ร่างบางผมสีฟ้าที่นั่งอยู่ข้างๆถึงกับตะโกนชื่อของบุคคลที่ช่วยเขาไว้ด้วยความตกใจก็อยู่ร่างสูงก็ตะโกนชื่อร่างบางออกมานี่นา คุโรโกะลุกออกจากเก้าอี้นั่งวิ่งตรงมาดูอาคาชิที่ตอนนี้มีเหงื่อไหลทั่วบริเวณร่างกาย ร่างบางเห็นแบบนั้นจึงเอ่ยถามอีกฝ่ายด้วยสีหน้าร้อนรนและเป็นกังวลใจว่า

เป็นอะไรไปเหรอครับ!?...อาคาชิคุง?

….. เปล่า… แค่ฝันร้ายนะ…ไม่มีอะไรหรอกเท็ตสึยะ…   อาคาชิเงียบนิ่งอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตอบกลับไปพร้อมก้มหน้าลงช้าๆ

ฝัน? ฝันอะไรกันทำให้อาคาชิคุงตกใจได้แบบนั้น..?

ร่างบางคิดในใจแต่ก็ไม่ได้เอ่ยถามอะไรอีกฝ่ายกลับไป เขากลัวว่าถ้าหากเขาเอ่ยถามออกไปอีกครั้ง มันจะเป็นการทำให้ร่างสูงลำบากใจรึเปล่าก็ไม่รู้ คุโรโกะจึงทำเพียงนิ่งเงียบรอให้ร่างสูงเงยหน้าขึ้นมาพูดกับเขาเอง คนๆนี้ที่เสี่ยงชีวิตมาช่วยเขา สัญญาอะไรบ้าๆกับเขา ยอมเจ็บขนาดนี้เพื่อเขา…

“เท็ตสึยะ” “อาคาชิคุง” พวกเขาเอ่ยเรียกอีกฝ่ายพร้อมกันทำเอาทั้งสองฝ่ายสะดุ้งเล็กน้อยๆ ร่างสูงเงยหน้าขึ้นดวงตาสีแดงเข้มคู่คมประสานเข้ากับดวงตากลมสีฟ้าสว่างใส ร่างบางหรี่ตาลงเงียบอยู่ชั่วอึดใจก่อนจะเอ่ยบอกกับอีกฝ่าย

“อาคาชิคุงพูดก่..”

“นายนั้นแหละพูดก่อนเลยเท็ตสึยะ!” ร่างสูงดักทางให้อีกฝ่ายพูดก่อนราวกับอ่านใจเขาได้ จะทำอะไรคนๆนี้ก็รู้หรือคาดเดาได้หมด เขารู้เราแท้ๆแต่เราเดาอะไรเขาไม่ถูกเลย เรื่องเหล่านี้ทำให้ร่างบางเผลอคิดไม่ได้ว่ามันไม่ยุติธรรมยังไงก็ไม่รู้ ร่างบางถอนหายใจเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยออกไปว่า

“โอเคครับ…งั้นผมจะพูดก่อนล่ะกัน อาคาชิคุง…ผมต้องขอโทษก่อนเลยเป็นอันดับแรกสินะครับ ผมขอโทษนะครับ ขอโทษที่ต้องให้อาคาชิคุงมาช่วยจนบาดเจ็บขนาดนี้ ” ร่างบางพูดด้วยน้ำเสียงเบาปนเศร้าสร้อยพร้อมก้มศีรษะเล็กน้อย ร่างสูงค่อยๆลุกขึ้นนั่ง ร่างบางเอ่ยพูดต่อทั้งๆที่กำลังก้มศีรษะอยู่

“แล้วก็…ขอบคุณมากที่ช่วยผมเอาไว้ขอบคุณที่คุณไม่ทำร้ายใครเหมือนที่สัญญากับผมไว้ ผมดีใจมากเลยนะครับ…” ร่างบางเอ่ยเสียงเบาแต่เปี่ยมไปด้วยความดีใจเขาค่อยๆเงยหน้าขึ้นซับน้ำตาที่กำลังไหลออกมา น้ำตา…สีใส

หมับ!

“!” ร่างสูงไม่เอ่ยพูดจาอะไรทั้งสินเขาคว้าร่างบางเข้ากอด ดวงตาสีฟ้านั้นเบิกกว้างด้วยความตกตะลึงน้ำตาที่ยังไหลอยู่นั้นกระเซ็นเล็กน้อย อ้อมกอดของอีกฝ่ายช่างรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นความอ่อนโยน ร่างสูงเอื้อมมือหนาลูบผมสีฟ้าอ่อนนุ่มของอีกฝ่ายก่อนจะเอ่ยน้ำเสียงราบเรียบกลับไปว่า

“ฉันไม่ต้องการคำขอโทษหรือคำขอบคุณอะไรทั้งนั้น ขอแต่เท็ตสึยะปลอดภัยแค่นี้…ฉันก็ดีใจแล้วล่ะ รักที่สุดเลยนะ..เท็ตสึยะ..”

“..ครับ.. อาคาชิคุง!” ร่างบางได้ฟังอีกฝ่ายพูดก็ถึงกับน้ำตาไหลรินอีกครั้งคงเป็นความดีใจล่ะมั้ง เขาขานรับอีกฝ่ายกลับไปน้ำเสียงที่เหมือนคนร้องไห้แต่ก็แฝงไปด้วยความสุข

………………………………………………….

สักนิด

คุโรโกะ : อาคาชิคุงแล้วพวกคนที่มาทำร้ายผมพวกนั้น…

อาคาชิ : ไดกิกับเรียวตะคงพาไปส่งห้องปกครองแล้วล่ะ เดี๋ยวฉันจะตามไปจัดการทีหลัง

คุโรโกะ : อาคาชิคุงจะทำอะไรเหรอครับ?

อาคาชิ : ทำอะไร? ก็จัดการให้สมกับที่คิดมาทำร้ายนายไงเท็ตสึยะ[ประโยคแห่งความยันกลับมาอีกแล้ว - -"]

คุโรโกะ : ไหนว่าอาคาชิคุงจะไม่ทำร้ายใครไงครับ?

อาคาชิ : อันนี้ฉันไม่ได้ทำด้วยตัวเองซะหน่อยก็แค่สาธยายความเลวพวกมันให้อาจาร์ยฝ่ายปกครองฟังแค่นี้พวกมันก็โดนทำโทษหนักแล้ว หรือแค่ฉันเสนอความคิดเห็นให้ไล่พวกมันออกพวกอาจาร์ยก็ต้องฟังแน่นอน หึหึหึ

คุโรโกะ : อาคาชิคุง…[โหดร้ายครับ]

The End!!!!!

กราบขออภัยแฟนๆทุกท่าน _ _ )) TT_TT ข้าไม่ได้แต่งนานมากขออภัยด้วยที่ภาษาอาจจะแปลกพิลึกไป  ข้าไม่ได้แต่งมาเดือนกว่าล่ะ - - หลายคนคงคิดว่า “มึ_งมาอัพได้สักทีนะ”

เค้าขอโทษจริงๆ!! TT___TT