++DOUJIN&FICTION KUROKO (แปลไทย)++

ลำดับตอนที่ #8 : FICTION : AOMINE X KISE

AOMINE X KISE

PG : 13

…………………………………………………………..

                               ร่างบางผมสีเหลืองทองเจิดจรัสพร้อมนัยย์ตาสีเดียวกันและยังมีรอยยิ้มพริ่มใจที่ทำให้คนรอบข้างยิ้มได้อีกด้วยสำหรับร่างสูงผมสีน้ำเงินผิวเข้มคงเป็นภาพที่น่าหลงใหลมิใช่น้อย ร่างสูงผู้เป็นเอสแห่งทีมปฎิหาริย์ อาโอมิเนะ ไดกิ เหม่อคิดถึงร่างบางตลอดเวลาพลางดื่มโคล่าในแก้วพลาสติกไปด้วย และแล้วเพื่อนสมัยเด็กของเขาร้องทักขึ้น

                     ''เหม่ออะไรอยู่น่ะ ไดจัง?''

                         '' เปล่านิ....ไม่มีอะไร...''

                         '' ........''

                         '' ..........''

                              ความเงียบเริ่มเขาปกคลุมทั้ง 2 คนเพื่อนสมัยเด็กของร่างสูงหรือ โมโมอิ ชัทสึกิ ผู้จัดการของทีมแห่งปฎิหาร์ยมองหน้าร่างสูงก็จะพูดพึมพำออกมา แต่ดันเป็นคำที่เข้าหูร่างสูงเต็มๆ

                          ''เหม่อถึงคีจังละซี่..ฮิ..''

                          ''พรวดดดดดด!!!!! แค่ก!..แค่ก! พูดอะไรเนี่ยชัทสึกิ!!!?''

                     ''นั้นไง! ไดจังหน้าแดงอีกแล้ว! คิดถึงคีจังชัวร์ๆ! >w<''

                   เด็กสาวพูดพลางชี้ไปยังใบหน้าของร่างสูงที่ขึ้นสีแดง พลางยิ้มร่า ร่างสูงสบถเบาๆก่อนจะหันหน้าหนีไปทางอื่น อยู่ๆก็มีเสียงๆหนึ่งลอดเข้าหูของร่างสูง เป็นเสียงที่ดูสดใส เป็นเสียงที่น่าหลงใหล เป็นเสียงของบุคคลที่ทำให้เขาใจเต้นได้ตลอดเวลา คิเสะ เรียวตะ ร่างบางผมสีเหลืองสดใสกำลังยืนคุยอยู่กับเพื่อนนักเรียนชายคนอื่นๆ ด้วยรอยยิ้มและท่าทางที่ดูสนุกสนานนั้นทำให้ร่างสูงหันกลับมาจ้องตาขวางทันที 

             ''อุ้ยๆ...คีจังนี่น่ารักเนอะ คนชอบเต็มเลย''

                         '' ..........''

                         '' ถ้าไม่รีบระวังมีคนฉกไปก่อน...........''

                           กร๊อบ!

                        เด็กสาวพูดยังไม่ทันจบประโยค เสียงเสียงหนึ่งดังขึ้นข้างๆเด็กสาว ชัทสึกิ หันไปมองต้นเสียงแล้วถึงกับเหงื่อตกเด็หนุ่มบีบแก้วพลาสติกจนบี้แบน สายตาก็ยังคงจ้องไปที่ร่างบางและเพื่อนๆของเขา

                           ''ไดจัง....เอ่อ...แก้วกระดาษ....''

                        เด็กสาวเอ่ยเสียงสั่นๆพลางชี้ไปที่มือของร่างสูง ร่างสูงหลุดออกจากอารมณ์หึงหวง(?) และค่อยก้มมองที่มือของตนช้าๆ

                          '' เอ้ะ!?...แก้วมันเป็นแบบนี้ได้ยังไงเนี่ยชัทสึกิ?''

                              ร่างสูงเอ่ยถามเพื่อนสมัยของตน  เด็กสาวเมื่อฟังคำถามของร่างสูงเสร็จก็รู้สึกเอื้อมระอาเป็นอย่างมากเธอกุมขมับแต่ก็ไม่ตอบอะไรร่างสูง แต่ร่างสูงก็ไม่สนใจฟังคำพูดของเด็กสาวเช่นกันเขาหันไปจ้องร่างบางอย่างโมโห ก่อนจะลุกขึ้นยืนและเดินออกไป ชัทสึกิจึงร้องทักร่างสูงขึ้น

                        ''จะไปไหนน่ะ ไดจัง!?''

             '' เรื่องของฉันน่า!''

                ร่างสูงตอบอย่างไม่ใส่ใจและเดินออกไปทันที ทำให้เด็กสาวกุมศีรษะอีกครั้งพลางถอนหายใจ

                    ''ไดจังนี่ ซึนเดเระอีกแล้ว..เฮ้อ..หนักใจ!''

                   เด็กสาวบ่นก่อนจะดีดนิ้วเหมือนคิดไอเดียอะไรได้ และหันไปหาเด็กหนุ่มที่ยืนอยู่ไม่ไกลพลางตะโกนเรียกชื่อเด็กหนุ่มคนนั้น

                          ''คีจัง!!!! มานี้หน่อยสิ! ''

                          ''โมโมอิจจิ? ''

                       เจ้าของชื่อหันมาตามเสียงเรียกที่เรียกตนพร้อมเอ่ยชื่อคนที่เรียกตนอย่าสงสัยว่าเรียกไปทำอะไร? เด็กหนุ่มหันไปบอกเพื่อนๆคนอื่นครู่หนึ่งจากนั้นก็วิ่งตรงเข้าไปหาเด็กสาวพร้อมเอ่ยถามทันที

                          ''มีอะไรเหรอ? โมโมอิจจิ?''

                       เด็กสาวทำหน้าเคร่งเครียดเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยกับเด็กหนุ่มว่า

                          ''คีจัง........เธอน่ะ......ได้ทำอะไรให้ไดจัง..โกรธรึเปล่า?''

                         '' !...อาโอมิเนจจิ..เขาทำท่าเหมือนโกรธชั้นเหรอ?''

                          ''เยส! ติดกับแล้ว!''

                   เด็กหนุ่มไม่ตอบคำถามเด็กสาวแต่กลับถามกลับมาแทนพร้อมใบหน้าที่ดูเศร้าๆ ในหัวของเด็กหนุ่มตอนนี้กำลังประมวลผลหาสาเหตุที่ร่างสูงโกรธตนอยู่ โดยไม่สนใจว่าสิ่งที่เด็กสาวพูดนั้นจริงหรือไม่แต่เพราะอะไรก็ไม่รู้เขา...ไม่อยากให้ร่างสูงมาโกรธเขา

                          ''ไม่รู้สิ..เขาจ้องเธอเขม็งเลยล่ะ'' จากนั้นก็เดินออกไปท่าทางหงุดหงิด

                         เด็กสาวตีหน้าเศร้าและพูดออกมา ทำให้เด็กหนุ่มซึมไปทันที เขานึกไม่ออกจริงๆว่าไปทำอะไรให้ร่างสูงโกรธตอนไหน

                           ''หรือว่าเขาอาจจะ หึง คีจังก็นะ ''

                     เด็กสาวพูดพลางยิ้มอย่างมีเลศนัยจ้องท่าทางอากัปกิริยาของเด็กหนุ่มพลางหัวเราะเบาๆ เด็กหนุ่มได้ฟังก็หน้าแดงแปร๊ดทันที ก่อนจะพูดกับเด็กสาวด้วยน้ำเสียงเก้อเขินว่า

                           ''ม..ม..ไม่จริงหรอกมั้ง โมโมอิจจิ....อ..อาโอมิเนจจิ..น่ะ.ม..ม..ไม่มีทางชอบฉันหรอก.... ''

                          '' งั้น....คีจังคิดยังไงกับไดจังล่ะ?''

                           ''!....ไม่รู้สิ...แต่ว่าเวลาอยู่กับอาโอมิเนจจิมันสนุกจนลืมเวลาทุกที....เวลาได้เล่นบาสกับเขาฉันก็รู้สึกมีความสุขมากเลยล่ะ....''

                          เด็กหนุ่มพูดด้วยสีหน้าที่แดงสุดๆพร้อมน้ำเสียงเก้อเขินดูแล้ว.....

                       'ช่างบริสุทธิ์ อะไรเช่นนี้'

                      '' งั้นเอางี้ฉันมีวิธีตรวจสอบให้รู้ว่าเธอชอบไดจังรึเปล่า? สนใจมั้ย?''

               '' ต้องทำยังไงเหรอ!?''

                           คิเสะ หันมาถามด้วยใบหน้าที่แสดงความรู้สึกดีใจอย่างเปิดเผยราวๆกับเด็กๆ เด็กหนุ่มรอฟังคำบอกเล่าจากเด็กสาวอย่างใจจดใจจ่อ

                           '' ถ้าเธอกล้าจับมือไดจังแล้วไม่หน้าแดงล่ะก็...ก็คือคีจังไม่ได้ชอบไดจังแต่ถ้าคีจังหน้าแดงล่ะก็...จงสารภาพรักกับไดจังซะ!''

                เอ๋!!!!! เรื่องแบบ..นั้น..จะ...ให้...@//[]//@ 

                    เด็กหนุ่มเมื่อฟังคำบอกเล่าของเด็กสาว(ผสมคำสั่ง)ก็ถึงกับอุทานเสียงดังทันที และที่ใบหน้าจะขึ้นสีแดงมากยิ่งกว่าเก่าก่อนจะอ้ำๆอึ้งๆตอบด้วยเสียงสั่นๆ

                             '' ฮิ...ฉันจะหาโอกาสให้พยายามเข้าล่ะ! คีจัง!''

                 '' ด...เดียวซี่! โมโมอิจจิ!!!!! ''

                     เด็กหนุ่มร้องเรียกเด็กสาวอีกครั้งแต่ไม่ทันเสียแล้ว.... ใบหน้าของเด็กหนุ่มก็ยังคงแดงเช่นเดิมพลางคิดถึงประโยคสุดท้ายของเด็กสาว

                        'ฉันจะหาโอกาสให้'

……………………………………………………………………….

                               ช่วงเวลาหลังเลิกเรียน ร่างบางผมสีทองกำลังจะเดินออกจากห้อง แต่ก็พบกับเด็กหนุ่มคนหนึ่งแทน เด็กหนุ่มที่ทำให้เขาใจสั่นได้ทุกครั้ง เด็กหนุ่มที่เขาหลงใหล ร่างบางใบหน้าขึ้นสีทันทีก่อนจะตั้งสติเอ่ยถามร่างสูง

                               ''อ..อาโอมิเนจจิ...ม..มีอะไรเหรอ?    ''

                               ''เอ้า? ก็ชัทสึกิบอกว่านายมีเรื่องพูดกับฉันไม่ใช่เรอะไง?''

               '' เอ้ะ?''

                             เด็กหนุ่มอุทานเบาๆก่อนจะทำท่าครุ่นคิดเล็กน้อยและนึกถึงสิ่งที่เด็กสาวเคยพูดเอาไว้กับตน พอนึกเรื่องนั้นออกร่างบางก็หน้าแดงมากขึ้น(คีจังเขินน่าฮัก-w-~)

                      '' อ..อ้ะ! นึกออกแล้ว! อือ..ฉันมีเรื่องจะคุยน่ะ.....''  ร่างบางแกล้งเคาะหัวตัวเองเบาๆพลางยิ้มให้ร่างสูง สำหรับร่างสูงใบหน้าของร่างบางตอนนี้ช่างราวกับใบหน้าของเด็กๆเสียจริงๆหรือพูดให้ตรงๆก็....

                          'แมร่งโคตรน่ารักเลย'

                        ร่างสูงคิดในใจพลางเอามือปิดปากตัวเองก่อนจะเบื้อนหน้าหนี เพราะเขารู้ตัวดีว่าหากจ้องร่างบางต่อไปอีกเรื่อยๆแบบนี้เขาสติแตกแน่(?)

              ''เอ่อ...ไปคุยที่สวนสาธารณะมั้ย? เงียบๆคนไม่วุ่นวายด้วย''

(สตั้น 5 วิ!(จากใจTASU)! – อ้ากกกกกก!!! สวนสาธารณะ!!! นั้นมันที่สารภาพรักของคู่หนุ่มสาว(หนุ่ม)ชัด!!! คิเสะเตรียมสารภาพรักเต็มที่เลยเหรอลูก!!!! =[]= -////- *-*)

…………………………………………………………..

                ณ สวนสาธารณะ

                            ''อ้ะ! นี่เอาไปสิคิเสะ''

                           ''โอ๊ะ! แตงกิ๊งน่ะอาโอมิเนจจิ''

                         ร่างสูงพุดพลางโยนกระป๋องโค้กให้ร่างบาง ร่างบางก็รับก่อนจะเอ่ยขอบคุณพร้อมใบหน้าที่ประดับด้วยรอยยิ้มแห่งความบริสุทธ์ใจ ทำเอาร่างสูงชะงักพร้อมใบหน้าขึ้นสีเล็กน้อย

                           ''ล..แล้ว..เรื่อง..ที่จะพูดล่ะ?''

             ทันทีที่ร่างสูงพูดประโยคนั้นจบร่างบางถึงกับสะดุ้งและมือไม้สั่นเทาทันที

                         '' อ..เอ่อ....อ..อาโอมิเนจจิ..ข..ขอฉัน...''

                         ''จะพูดอะไรก็รีบๆสิฟะ ฉันไม่อยากรอนานน่า(ซึนเดเระ!)''

             '' เอ่อ...ข..ขอ....''

                         ''หน้าแดงหมดแล้วน่ะนาย อากาศมันร้อนนักรึไงฟะ?''

                         ''!..-///-“ เอ่อ..ขอ..ฉัน..ล..ลอง.จับมือนายได้มั้ย!?''

                    ''?.......''

                   '' (-//_//-)……….''

                    ''ก็ได้ แค่จับมือเอง?''

                         ''จริงเหรอ?..งั้นก็..''

                       ร่างบางพอได้ยิบคำตอบตกลงของร่างสูงก็ยิ้มร่าทันที ค่อยเอื้อมมือสีขาวใสไปเพื่อสัมผัสมือของร่างสูงในเวลาเดียวกันหัวใจของร่างบางก็เต้นราวกับทะลุออกมาข้างนอก ร่างสูงเองก็(แอบ)หน้าแดงเล็ก

                  หมับ!

             ทันทีที่มือของเด็กหนุ่มได้สัมผัสกัน ดวงตาของทั้ง 2 ฝ่ายก็เลื่อนมาประสานกันอย่างไม่ได้ตั้งใจในขณะนั้นราวกับโลกของทั้งคู่ถูกหยุดเวลาไปก็ว่าได้ ร่างบางเป็นฝ่ายได้สติก่อนพลางชักมือของตนออกจากฝ่ามือของร่างสูง พลางคิดในใจพร้อมสีหน้าแดงฉ่าว่า

                     'ทำไมเราใจเต้นขนาดนี้ นี้..เราชอบอาโอมิเนจจิจริงๆเหรอ!? O///o'

                  '' นี่..คิเสะ…''

                  ''!..อ..อะไร เหรออาโอมิเนจจิ!? ''     

                  '' ฉันอาจ..จะชอบนายก็ได้มั้ง..''

               (คิเสะกับคนอ่านสตั๊น 2 วิ!!!!!!!)      

                       ''เอออออออออออออออออออออออออออออออออออออ๋!!!!!! พ..พูดอะไรเนี่ย.อ..อาโอมิเนจจิ!? ช..ชอบอะไรงั้นเหรอ!?    ''

                       ''หนวกหูเฟ้ย!! ก็บอกว่ามั้งไง! (ซึน//ผัวะ!!)  ''        

                         ร่างบางรู้สึกอึ้งกับสิ่งที่ร่างสูงก่อนจะตั้งสติและเอ่ยถามทันทีพร้อมหัวใจที่เต้นสั่นไม่เป็นจังหวะและร่างบางก็เหลือบเห็นร่างสูงกำลังหน้าแดงเช่นกัน ร่างสูงนึกย้อนไปถึงคำพูดของเด็กสาวที่เคยพูดกับตนไว้

                        'ไดจังรู้อะไรมั้ย หากคนที่เรารักยิ้มล่ะก็เราจะยิ้มตามทุกทีล่ะ    ' 

                         'นายอยากทำให้ฉันยิ้มตามเองนะ คิเสะ'

                      ร่างสูงพึมพำเบาๆเพื่อไม่ให้ร่างบางได้ยินสิ่งที่ตนพูด ก่อนจะลุกขึ้นอยู่และเดินออกไป

                         ''เดียวซี่!..อาโอมิเนจจิ! เรื่องเมื่อกี้น่ะ!!...''

             ''ไม่รู้เฟ้ย!''

                    ร่างบางลุกขึ้นยืนเดินตามร่างสูง พลางเซ้าซี้เรื่องเมื่อกี้ทันที จากมุมของร่างบางคงไม่เห็นใบหน้าของร่างสูงแต่หากเป็นทางเบื้องหน้าจะเห็นได้ชัดเลยว่าร่างสูงกำลัง..

' ยิ้ม'

จบแว้วค่ะ

ผิดพลาดยังไงก็ขอก้มกราบขออภัยจริงๆนะค่ะ _ _))