ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    ++DOUJIN&FICTION KUROKO (แปลไทย)++

    ลำดับตอนที่ #5 : FICTION : KAGAMI X KUROKO

    • อัปเดตล่าสุด 23 ธ.ค. 55


    KAGAMI X KUROKO

    PG : 12

     

     

                    ท่ามกลางแสงตะวันยามเย็นที่สาดส่องลงมากระทบใบหน้าของเด็กหนุ่ม 2 คนที่กำลังเดินกลับบ้านพร้อมๆกัน  เด็กหนุ่มผมสีฟ้าใสผิวขาวบริสุทธิ์และร่างบอบบาง เขาหันไปจ้องร่างสูงก่ำยำผมสีแดงผสานดำดวงตาคมคนนั้นเป็นระยะราวกับต้องการจะบอกอะไร นั้นทำเอาร่างสูงของเรารู้สึกอึดอัดจนทนไม่ไหว จึงเอ่ยถามร่างบางว่า

     

               ''หน้าฉันมีอะไรติดงั้นเหรอ คุโรโกะ? ''

     

                   ทันทีที่ร่างสูงเอ่ยถามออกมาร่างบางก็ชะงักและก้มหน้างุดทันที  แต่ในที่สุดร่างบางก็เงยหน้าขึ้นมาช้าๆก็จะพูดออกมาพร้อมใบหน้าที่แดงน้ำเสียงเก้อเขินว่า

     

              '' ผม...มีเรื่อง...จะบอก..คางามิคุงครับ...''

     

              '' เรื่องจะบอก? เรื่องอะไร?''

     

           ''  ค..คือ..ว่า…..  ''

     

                            ร่างบางยังคงอ่ำๆอึ้งไม่พูดออกมาสักที ทำให้ร่างสูงเริ่มหงุดหงิดเล็กน้อยและเอ่ยออกมาว่า

     

                   ''ถ้านายไม่พูดแล้วมันจะรู้เรื่องมั้ยเนี่ย คุโรโกะ ?   เดียวก็มืดกันพอดีหรอก  '' ร่างสูงพูดออกมาเป็นการเร่งรัดให้ร่างบางรีบๆพูดออกมา

     

                 '' ผม....''

     

                    '' ผม..? แล้วไงต่อ? -_-?''

     

                     ''ผมชอบคางามิคุงนะครับ!! ''

     

                ร่างบางตะโกนออกมาเสียงดังและ  ใบหน้าของร่างบางผมสีฟ้าในตอนนี้เห็นได้ชัดเจนเลยว่ากำลังแดงมากแดงจนแทบถึงใบหู

     

                           คำตอบของร่างบางทำเอาร่างสูงถึงกับเบิกตากว้างพร้อมเอียงคอ ก่อนจะเอามือป้องปากหัวเราะคิกคัก ก่อนจะวางมือหนาลงบนผมสีฟ้าใสของร่างบางพลางลูบไปมาอย่างอ่อนโยน  และพุดออกมาพร้อมรอยยิ้มว่า

     

                   ''ฉันก็ชอบนายนะ คุโรโกะ''

     

                    คำพูดที่ตอบกลับมาของร่างสูงทำเอาร่างบางยิ้มออกมาพร้อมใบหน้าที่แดงเข้มขึ้น แต่ประโยคต่อมาของร่างสูงผมสีแดงกลับทำลายความรู้สึกดีใจสุดๆของร่างบางลงในชั่วพริบตา

     

                  '' ก็เรา..เป็นเพื่อนกันนี่นา''

     

                      'เพื่อน? แค่เพื่อนงั้นเหรอ? คางามิคุงคิดกับเราแค่เพื่อนงั้นเหรอ? คำพูดของเราส่งไปไม่ถึงงั้นเหรอ..? ฮึก! '

     

                            ร่างบางคิดในใจพร้อมน้ำตาใสๆที่เริ่มคลอเต็มเบ้า แต่ร่างบางกลับก้มหน้าลงเพราะไม่อยากให้ร่างสูงนั้นมองเห็นน้ำตาของตน ร่างบางเอื้อมมือเล็กของตนปาดน้ำตาไปส่วนหนึ่งก่อนที่มันจะไหลออกมาและเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้ร่างสูงพร้อมกับพูดว่า

     

                    '' ผมขอกลับก่อนนะครับ พอดีนึกขึ้นได้ว่ามีธุระนะครับ''

     

                    '' อ้าว? งั้นเหรอ บ๊ายบายนะ! ^__^ ''  ร่างสูงยิ้มมือลาร่างบาง ร่างบางก็โบกมือลาตอบ หลังจากเห็นร่างบางเดินไปลับตาแล้วแต่ร่างสูงก็ยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม ร่างสูงกำลังนึกย้อนไปถึงเหตุการณ์เมื่อครู่  ที่อยู่ๆร่างบางที่เขาแอบหลงก็มาบอกชอบซะแบบนั้น  ทำเอาเขาแถมอดกลั้นอารมณ์ร้อนผ่าวที่หน้าไม่ได้ ถึงจะเป็นการบอกชอบแค่แบบมิตรภาพก็เถอะ แต่แค่นั้นมันก็ทำให้เขาดีใจจนจะเป็นบ้าอยู่แล้ว

     

                    ''อย่าง..คุโรโกะนะ...ไม่มีทางมาชอบฉันหรอก.... ''  ร่างสูงพูดพึมพำออกมาเบาๆพร้อมรอยยิ้มบางๆที่ดูเศร้ายิ่งนัก ก่อนจะเริ่มก้าวเท้าเดินกลับบ้านของตน

     

    …………………………………………………

     

    วันต่อมา

     

                    สนามซ้อมของชมรมบาสเก็ตบอลโรงเรียนมัธยมปลายเซย์ริน  ขณะนี้กำลังจะหมดเวลาในการซ้อมช่วงเช้า

     

                ''วันนี้เวรเก็บอุปกรณ์เป็นคางามิกับคุโรโกะสินะ เก็บให้เรียบร้อยด้วยล่ะ เอาล่ะ! ที่เหลือแยกย้ายไปซ้อมได้! ชักช้าโดนลงโทษ! '' กัปตันฮิวงะ เอ่ยออกมาพลางชี้หน้าสั่งเหล่าเด็กปี 1 ทุกคน

     

               '' ครับ!!  ''

     

                     เด็กปี 1 ขานรับก่อนจะวิ่งออกไป

                     ขณะนี้ในห้องซ้อมบาสเก็ตบอลเหลือเพียงร่างบางผมสีฟ้ากับร่างสูงอยู่อยู่กันข้างๆกันทั้งคู่ต่างเงียบไม่พูดอะไร ทำให้บรรยายรอบข้างรู้สึกน่าอึดอัดเป็นอย่างยิ่ง เวลาผ่านไปครู่หนึ่งร่างบางเป็นผู้เอ่ยขึ้นมาก่อน

     

             '' เอาล่ะ รีบเก็บของแล้วไปเรียนกันเถอะครับ....  '' ร่างบางพูดออกมาด้วยน้ำเสียงนิ่งเฉยๆ และเดินไปยกอุปกรณ์ต่างๆไปเก็บที่

     

            '' เอ่อ....คุโรโกะ..ที่นายพูดเมื่อวานนะ.....''
     

             ร่างสูงเอ่ยขึ้นมาเบาๆ แต่ประโยคนี้ทำให้ร่างบางถึงกับหันขวับ! มามองหน้าร่างสูงทันที อีกฝ่ายถึงกับสะดุ้ง

     

             ''เมื่อวานทำไมเหรอครับ?''

     

             ''เอ่อ...ที่นายบอกชอบฉัน...''

     

             ''อ่อ นั้นคางามิคุงคิดกับผมแบบเพื่อนไม่ใช่เหรอครับ งั้นก็ไม่ต้องไปใส่ใจคำพูดพรรคนั้นเถอะครับ  '' ร่างบางตอบพลางหันกลับไปเก็บของต่อ

     

             ''ที่ว่าชอบนะ..มันแบบไหนล่ะฟะ!?''

     

           ร่างสูงพูดออกมาพลางเก็บอารมณ์เก้อเขินเติมที่แต่ไม่ทันซะแล้ว ร่างบางเห็นแล้วล่ะ ใบหน้าของร่างสูงตอนนี้เป็นใบหน้าแดงที่บ่งบอกว่ากำลังเขินอายเต็มที่ ทำให้ร่างบางก็เผลอหน้าแดงตามไปด้วย

     

          '' ก็...คางามิคุง..คิดแบบเพื่อนไม่ใช่เหรอครับ?''

     

          '' ก็...ฉันคิดว่านายน่าจะคิดกับฉันแค่......''

     

            '' แล้วถ้าผม...ไม่ได้คิดแค่นั้นล่ะครับ.....  ''

     

       ร่างบางพูดออกมาด้วยสีหน้าที่แดงจนถึงใบหู  พร้อมก้มหน้าลงทันทีราวกำลังจะถามตัวเองว่า นี่เราพูดอะไรออกไปนะ  ประโยคนั้นทำเอาร่างสูงผมแดงอึ้งไป ร่างบางผมฟ้าสลัดความเขินอายและพูอออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นๆว่า

     

          '' ผ..ผม.ชอบไม่สิ! ผม..รักคางามิคุง! ''

     

        ร่างสูงได้ฟังประโยดนั้นจบก็ยิ้มกว้างอย่าอ่อนโยนพร้อมตอบด้วยน้ำเสียงที่บริสุทธิ์และจริงใจกับร่างบางว่า

     

          '' ฉันก็รักนายนะ คุโรโกะ''

     

    จบฮะ

    มันแปลกๆป่ะค่ะเนี่ย TT[]TT

    ถ้าเราแต่งไม่ถูกใจก็ขอโทษนะค่ะ แต่งฟิคเรื่องนี้เป็นครั้งแรกอ่ะ

    นิสัยอาจผิดๆไปบ้างขอโทษนะค่ะ _ _))

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×