Harry Potter \'n\' The nightmare of Cho Chang

เนื้อเรื่อง

แฮร์รี่ พอตเตอร์ กับ คืนสยองของโช แชง
    เช้าวันหนึ่งในช่วงคริสต์มาสกับอากาศที่หนาวเย็นของฤดูหนาว และโรงเรียนที่ว่างเปล่า เนื่องจากปีนี้นักเรียนไปฉลองคริสต์มาสที่บ้านเสียส่วนใหญ่ วันนี้ที่ด้านนอกมีหิมะตกนิดหน่อย แฮร์รี่กับรอนวิ่งตรงลงมาที่ห้องโถงเพื่อทานอาหารเช้า เมื่อพวกเขามาถึงก็พบว่า โช แชง มีสีหน้าที่ต่างไปจากปกติมาก และ ดูเหมือนว่าเธอกำลังหวาดกลัวอะไรซักอย่าง
    “รอนนายว่าโช ดูแปลกไปไหม” แฮร์รี่กล่าว
    “ฉันว่านะ...อืม...อย่าไปใส่ใจเลย...เรารีบกินแล้วไปหาเฮอร์ไมโอนี่กันเถอะ”รอนพูดขณะที่เขากำลังมีอาหารอยู่เต็มปาก
    แต่แฮร์รี่ไม่ได้สนใจสิ่งที่รอนพูด เขามัวแต่มองหน้าโช(ที่เขารัก)ที่ซีดเผือด อย่างสงสัยใคร่รู้เขาคิดในใจว่า เกิดอะไรขึ้นกับโชนะ ทำไมหน้าซีดอย่างนี้ เขาอยากที่จะเข้าไปถามโชให้รู้เรื่อง แต่เมื่อเขาคิดไปคิดมา ก็ตัดสินใจว่า ไม่เข้าไปถามดีกว่า โชอาจจะโกรธเขาก็ได้
    “แฮร์รี่ไปกันเถอะ เอ๊ะ! นายยังไม่ได้กินอะไรอีกเหรอ งั้น...กินเร็วๆเข้า”  รอนบอก
    “ไม่ล่ะ รอน ฉันเห็นโชเป็นแบบนี้แล้วไม่อยากกินอะไรเลย” แฮร์รี่พูด
    “งั้นเราไปหาเฮอร์ไมโอนี่ที่ห้องสมุดกันเถอะ” รอนเตือน
    ทั้งสองคนรีบเดินไปที่ห้องสมุด เมื่อพวกเขามาถึง.....
    “มากันซะที ฉันรอตั้งนาน นี่พวกเธอไปกินข้าวหรือทำอะไร เป็นชั่วโมงเชียว”เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างโมโหนิดหน่อย
    “อย่าโมโหไปหน่อยเลย ก็แฮร์รี่น่ะสิเห็นโชหน้าซีด เขาก็เลยไม่กินอะไร ฉันกินเสร็จตั้งนานแล้ว ก็เลยรอดูแฮร์รี่ก่อนว่าจะกินหรือเปล่า ก็เท่านั้น” รอนรีบอธิบาย
    ทั้งสามคนนั่งอ่านหนังสือในห้องสมุดจนกระทั่ง โช เดินเข้ามาในห้องสมุด คราวนี้เธอหน้าซีดยิ่งกว่าเดิม แฮร์รี่จึงสะกิดคนทั้งสองให้มองไปที่ โช...
“ดูโชสิ รอน เฮอร์ไมโอนี่ โชหน้าซีดกวาเดิมอีกนะ” แฮร์รี่เอ่ยขึ้น
“ใช่! ฉันก็ว่าอย่างนั้น” รอนเสริม
“งั้นเราไปหาเธอกันไหม ถามให้รู้ไปเลยว่าเป็นอะไรกันแน่” เฮอร์ไมโอนี่เสนอความคิดเห็น
“แต่จะไม่ทำให้เธอกังวลยิ่งกว่าเดิมเหรอ” แฮร์รี่พูดด้วยความเป็นห่วง
“ถ้าเธอไม่กล้า ฉันไปเอง” เฮอร์ไมโอนี่ลุกขึ้นและเดินตรงไปยัง โช แฮร์รี่และรอนเดินตามมาอย่างจำใจ เขาทั้งสามนั่งลงที่โต๊ะเดียวกับ โช
“โช นี่เธอเป็นอะไรไป หน้าเธอดูซีดมากเลยนะ ฉันเป็นห่วง” เฮอร์ไมโอนี่เริ่มก่อน
“ขอบใจนะที่เป็นห่วง แต่! แต่! ไม่มีใครช่วยฉันได้หรอก” โช พูดพร้อมกับสะอื้นไปด้วย
“ทำไมล่ะ” แฮร์รี่ถาม
“ก็ฉันถูกปลดจากการเป็นซีกเกอร์ เพราะเด็กผู้หญิงที่เป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนนั่น พรีเฟ็คกับอาจารย์ตกลงกันว่า จะให้แม่นั่นมาเล่นควิชดิชแทนฉัน และตอนนี้ดัมเบิ้ลดอร์ก็อนุญาตแล้วด้วย”
“แต่ทำไมจะต้องเสียใจมากขนาดนี้ด้วย” รอนถามบ้าง
“ทำไมน่ะเหรอ มันไม่ใช่แค่เรื่องนี้นะ คือ เมื่อเช้าฉันได้รับไปรษณีย์นกฮูกฉบับหนึ่ง ในนั้นเขียนว่า...เอ่อ...ว่า...เขาจะฆ่าฉันให้ระวังตัวไว้” เธอพูดพร้อมกับร้องไห้เบาๆ
“แล้วใครเป็นคนส่งมาล่ะ” แฮร์รี่ถาม
“ฉันก็ไม่รู้ว่าใคร แล้วฉันก็ไม่รู้จะทำอย่างไรดี พวกเธอต้องช่วยฉันนะ ฉันไม่รู้ว่าจะพึ่งใครได้อีกนอกจากพวกเธอ” โช พูดอย่างหวาดกลัว
“อืม...ก็ดัมเบิ้ลดอร์ไง ถ้าเขาอยู่พวกเราก็จะปลอดภัย” รอนพูด
“จริงด้วย! เราต้องบอกเรื่องนี้กับเขา” เฮอร์ไมโอนี่พูด
“ไม่ได้หรอก ถ้าฉันบอกเขา ฉันต้องแย่แน่ และตอนนี้เขาก็ไปลอนดอนแล้วด้วย” โช พูดอย่างหมดหวัง
    “โอ้! ไม่นะ” ทั้งสามอุทานพร้อมกัน
    “งั้นพวกเราจะปกป้องเธอเอง”แฮร์รี่อาสาอย่างขึงขัง
“ใช่!”เฮอร์ไมโอนี่และรอนสนับสนุน
“แต่ฉันอยู่คนละบ้านกับพวกเธอนะ”โช แย้งขึ้น
“เอาอย่างนี้ดีกว่า เราไปปรึกษาเรื่องนี้กันที่อื่นเถอะ ในห้องสมุดนี้มันพลุกพล่านไป”เฮอร์ไมโอนี่เสนอ
ทั้งสี่จึงพากันเดินไปที่กระท่อมของแฮกริด
“แฮกริด อยู่ไหม” แฮร์รี่เรียก
“ฉันอยู่นี่แฮร์รี่”เสียงของแฮกริดดังมาจากด้านหลังกระท่อม
ทั้งสี่พากันเดินไปที่ต้นเสียงนั้น
“พวกเธอมาหาฉันมีธุระอะไรเหรอ”แฮกริดถาม
“เรามีเรื่องอยากจะปรึกษาค่ะ”เฮอร์ไมโอนี่พูด
“งั้น! เราไปคุยข้างในกันดีกว่า”แฮกริดเสนอ
เมื่อทั้งห้าเข้ามาในกระท่อม แฮกริดยกขนมมาให้ทุกคน
“พวกเธอพาโช แชงมาด้วยมีเรื่องอะไรเหรอ”แฮกริดถาม
เฮอร์ไมโอนี่จึงเริ่มเล่าเรื่องทั้งหมดให้แฮกริดฟัง แฮกริดบอกให้โช ระวังตัวให้ดี อย่าไปไหนคนเดียวและสั่งให้ทั้งสามคนคอยดูแลโช ให้ดี แล้วเขาจะจักดการสืบเรื่องนี้ให้
    “ขอบคุณค่ะแฮกริด ขอบคุณมากค่ะ”โชพูดพร้อมน้ำตา

    วันนี้เป็นวันแรกของการเรียนหลังจากคริสต์มาส แฮร์รี่ยังเป็นห่วงโช อยู่ และดูเหมือนว่าเขาจะไม่เป็นอันทำอะไรเลย นอกจากเหม่อลอยคิดถึงโช ตลอดเวลา จนเขาเกือบจะถูกหักคะแนนในชั่วโมงปรุงยา ซึ่งเป็นชั่วโมงสุดท้าย ทำให้เขายิ่งกังวลหนักขึ้น และเมื่อหมดเวลาเขาจึงรีบวิ่งไปรอโช ที่หน้าห้องโถง
    “โช” แฮร์รี่อุทานขึ้นเมื่อเห็นว่าโชดูสดใสขึ้น
    “โช ดูดีขึ้นเยอะเลยนะ ไปทำอะไรมาเหรอ”แฮร์รี่ถามด้วยความดีใจ
    “ตกใจมากเหรอ ฉันดีใจก็เพราะดัมเบิ้ลดอร์กลับมาแล้ว เธอจะได้ไม่ต้องมากังวลเรื่องฉันอีก”โชบอก
หลังจากวันนั้นรู้สึกสบายใจขึ้น เขาทำทุกได้เหมือนเดิม จนกระทั่งวันหนึ่งเขาเห็นโช หน้าซีดลงอีกครั้ง
    “โช เป็นอะไรไป” แฮร์รี่ถามอย่างเป็นห่วง
    “มันมาอีกแล้ว คราวนี้มาเป็นจดหมายกัมปนาถเสียด้วย เสียงมันน่ากลัวมาก แฮร์รี่! ฉันกลัว”โชพูดด้วยท่าทางหวาดกลัวมากกว่าเดิม
    “ไม่เป็นไรโช ผมจะปกป้องคุณเอง”แฮร์รี่กล่าว


    ในความมืดมิดของป่าต้องห้าม มีชายสองคน กำลังคุยกันอยู่ และเมื่อแสงส่องผ่านเขาทั้งสอง
    “ถ้าเราเริ่มจากมันไม่ได้ เราก็ต้องเริ่มจากคนที่มันรักที่สุด”ชายคนหนึ่งพูดขึ้น
    “กระผมได้ทำตามที่ท่านสั่งทุกประการแล้วขอรับ...แต่...”ชายอีกคนกล่าว
    “ไม่มีแต่ แกต้องไปทำให้สำเร็จ ไม่ว่าจะด้วยวิธีการใดก็ตาม”ชายคนแรกพูดตะคอกใส่ชายอีกคน
    “ขอรับ...ท่าน”ชายอีกคนรับคำด้วยเสียงอ่อยๆ
    
    ในคืนวันฮาโลวีนที่ห้องโถง ทุกคนกำลังสนุกกับงานฉลอง ซึ่งผิดกับแฮร์รี่ ที่รู้สึกไม่สบายใจเรื่องโช
    “ศจ.ดัมเบิ้ลดอร์ครับ แย่แล้วครับ โทรล์ถูกทำร้ายครับท่าน”แฮกริดวิ่งเข้ามาบอก ทำให้ในห้องโถงดังไปด้วยเสียงอื้ออึงของนักเรียน
    “เงียบ..........ฟังฉัน รูเบอัส ไปตามอาร์กัสแล้วช่วยกันปิดประตูและหน้าต่างทุกบานให้หมด พรีเฟ็ค ช่วยกันดูแลนักเรียนในบ้านของตน อย่าให้ใครไปไหนเด็ดขาด นักเรียนทุกคนอย่าพยายามออกจากห้องโถงในเวลานี้ ถ้าใครฝ่าฝืนฉันจะหักคนละ 80 แต้ม และไม่ต้องห่วงเรื่องการนอนเพราะเดี๋ยวจะมีคนนำผ้าปูที่นอนมาให้” ดัมเบิ้ลดอร์พูดด้วยเสียงอันดัง
    “พรีเฟ็คฟังฉัน ช่วยกันนำเอาโต๊ะและเก้าอี้ออกไปเดี๋ยวนี้”มักกอนนากัลสั่ง เมื่อห้องโถงว่างแฮร์รี่จึงเดินไปหาโช เฮอร์ไมโอนี่และรอนวิ่งตามมาติดๆ เมื่อมาถึง...
    “โช เป็นไงบ้าง”แฮร์รี่ถาม
    “แฮร์รี่ ฉันกลัวจัง บางทีนะอาจจะเป็นคนที่มาตามฆ่าฉันก็ได้”โช กล่าวด้วยน้ำเสียงหวาดๆ
    “ไม่ต้องห่วงนะโช ผมจะอยู่กับคุณ”แฮร์รี่เสนอตัวปกป้อง
    “งั้นพวกเราจะอยู่ด้วย”รอนเสนอสนับสนุน เฮอร์ไมโอนี่พยักหน้าเห็นด้วย
    “ขอบใจพวกเธอมากนะ”โช กล่าวด้วยความดีใจ
    
    เพล้ง! เสียงกระจกแตกดังมาจากทางด้านตะวันตก มีชายคนหนึ่งปีนเข้ามา บรรดาศาสตราจารย์จึงวิ่งมาที่ต้นเสียง แต่ชายผู้นั้นได้วิ่งหนีไปเสียก่อน และเมื่อบรรดาศาสตราจารย์มาถึง...
    “แย่แล้วครับท่าน มันสามารถเข้ามาด้านในได้แล้วครับท่าน จะให้ทำย่างไรต่อดีครับ”แฮกริดรายงาน
    “รูเบอัส   สเปราต์ เซเวอร์รัส ไปดูแลนักเรียน มินอร์ว่า ฮูซ อากัส ตามฉันมา ที่เหลือแยกย้ายกันไปดูให้ทั่ว เดี๋ยวนี้”ดัมเบิ้ลดอร์สั่ง ทุกคนรับคำแล้วไปปฏิบัติหน้าที่ของตนเอง จากนั้นดัมเบิ้ลดอร์จึงพาคนทั้งสามมาที่ห้องทำงานของเขา
    “เราต้องรีบหาตัวคนร้ายให้เร็วที่สุดนะคะ”มักกอนนากัลเสนอ
    “ใช่! มินอร์ว่า เพราะขณะนี้เรายังไม่รู้ว่ามันจะมาทำร้ายใคร หรือมีเด็กคนไหนคิดล่นตลกกับเรา อ้อ! ฮูซ ฉันคิดว่าการแข่งขันควิชดิชปีนี้ คงจะต้องงดแล้วล่ะ”ดัมเบิ้ลดอร์พูด          
    “แต่ศาสตราจารย์คะ เหลือการแข่งขันนัดชิงชนะเลิศนัดเดียวเท่านั้น ถ้าพวกเด็กๆทราบว่าเราจะงด พวกเขาคงเสียใจมาก เพราะเด็กๆรอกันมาตั้งหลายปีนะคะ”ฮูซขอร้อง  
    “ก็ได้ฮูซ การแข่งขันจะเริ่มขึ้นในอีกสองวันข้างหน้าแล้วกัน อากัส มินอร์ว่า ออกไปช่วยพวกนั้นตามหาให้ทั่ว แล้วถ้ามีอะไรผิดปกติมารายงานฉันที่ห้องโถง จะใช้นกฮูกส่งมาก็ได้ แต่ในกรณีฉุกเฉินเท่านั้นนะ อากัสอย่าลืมพาคุณนายนอริสไปด้วยล่ะ เธออาจจะช่วยเราได้บ้าง ส่วนฮูซ เธอมาที่ห้องโถงกับฉันก็แล้วกัน”ดัมเบิ้ลดอร์สั่งการ

    “ทุกคน นี่ดึกมากแล้วขอให้เข้านอนได้ และโปรดอยู่ในความสงบ ไม่ต้องกลัวอะไรทั้งสิ้น เพราะอาจารย์ทุกคนได้ควบคุมสถานการณ์ได้แล้ว”ดัมเบิ้ลดอร์ปลอบขวัญนักเรียน
    “โชนอนเถอะ พวกเราจะอยู่ใกล้ๆ”แฮร์รี่ปลอบโช
    “ขอบใจแฮร์รี่ นี่ถ้าฉันไม่ได้พวกเธอช่วย ฉันก็คงไม่รู้จะทำอย่างไร”โชพูดขอบคุณและทั้งสี่ก็ยิ้มให้กันก่อนเข้านอน
    
    เช้าวันรุ่งขึ้นทุกคนถูกปลุกด้วยเสียงของแฮกริด
    “ตื่นๆตื่นเร็วๆเข้า พรีเฟ็คฟังให้ดีพานักเรียนของเธอไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่หอนอนแล้วกลับมาที่นี่ โดยเร็ว”
    เมื่อทุกคนมาถึงหอนอนก็รีบกระวีกระวาดเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วลงมาที่ห้องโถง ซึ่งบัดนี้ที่นอนได้ถูกแทนที่ด้วนโต๊ะของทั้งสี่บ้านแล้ว
    “นักเรียนทุกคนฉันขอเตือนว่าอย่าไปไหนคนเดียวในเวลานี้ ส่วนการไปฮอกมี้ดก็คงจะต้องงด และการแข่งขันควิชดิชจะเริ่มขึ้นในอีกสองวันข้างหน้า เอาล่ะเริ่มรับประทานอาหารได้”ดัมเบิ้ลดอร์กล่าว
    เสียงของนักเรียนดังขึ้น และทุกโต๊ะต่างสนทนาถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน และเมื่อทุกคนทานเสร็จดัมเบิ้ลดอร์สั่งให้อาจารย์พานักเรียนชั้นปีที่ทุกคนต้องสอนไปที่ห้องเรียน
    “แย่ชมัด แล้วนี่ใครจะดูแลโชล่ะ แถมเรายังต้องมาเรียนชั่วโมงปรุงยาอีก แย่จริงๆ”รอนบ่น
    “เอาเถอะ ฉันว่านะถ้าโชอยู่ในความดูแลของอาจารย์คงไม่มีใครกล้าทำอะไรโชหรอก”เฮอร์ไมโอนี่กล่าว
    “แต่เราก็ไม่ควรวางใจนะ เพราะเรายังไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร”แฮร์รี่พูดบ้าง
    
ตึก...ตัก...(ตึก...ตัก...)ตึก...ตัก...(ตึก...ตัก...)ตึก ตัก ตึก ตัก ตึก ตัก(ตึก ตัก ตึก ตัก ตึก ตัก)
“ม่าย..............ย! อย่า อย่า อย่า อย่าทำฉัน อย่าน้า........”เสียงผู้หญิงคนหนึ่งร้องดังมาจากห้องน้ำหญิง
“แฮร์รี่! นายได้ยินเสียงอะไรไหม”รอนถาม
“ไปดูกันเถอะ”แฮร์รี่บอก ทุกคนจึงรีบวิ่งไปที่ต้นเสียง โอ้! ไม่นะ นั่นมันร่างคน ร่างของผู้หญิงคนหนึ่งที่สวยมากจมอยู่ในกองเลือด แฮร์รี่จึงเดินเข้าไปดูใกล้ๆก็พบว่าเป็นร่างของโช แชง ผู้หญิงที่เขาชอบ แฮร์รี่รีบผลุนเข้าไปกอดร่างโช เสื้อของเขาเต็มไปด้วยเลือด เฮอร์ไมโอนี่มีน้ำตาไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว ส่วนรอนยืนตะลึงอยู่
“เมอร์เทิล! ใครฆ่าโช ใครฆ่า...โช!”แฮร์รี่ตะโกนใส่เมอร์เทิล
“ฉัน...ฉัน...ฉันไม่รู้ เขา...เขาเอาอะไรมาปิดฉันไว้ก็ไม่รู้”เมอร์เทิลบอกแฮร์รี่
“เอาอย่างนี้ รอน นายไปบอกดัมเบิ้ลดอร์ เฮอร์ไมโอนี่ไปกับรอนนะ”แฮร์รี่ตั้งสติและหันไปบอกทั้งสอง
“แล้วนายล่ะ”รอนถาม
“ฉันจะอยู่ที่นี่”แฮร์รี่บอก
“ก็ได้”รอนกล่าว
ทั้งสองคนรีบวิ่งไปที่ห้องทำงานของดัมเบิ้ลดอร์ ส่วนแฮร์รี่ยังคงกอดร่างของโชและร้องไห้ต่อไป

“โช! โช! ตื่นได้แล้ว เร็วเข้านี่เช้าแล้วนะ”เสียงผู้หญิงคนหนึ่งพูดขึ้น โช งัวเงียตื่นขึ้นมา
“ฉัน...ฉันยังไม่ตาย อ๊ะ! โมนิก้า นี่เธอ...”โชพูด
“ใช่! ฉันเพิ่งเข้ามาเรียนเมื่อวานไง ลืมแล้วเหรอ”โมนิก้าพูด
“อ้อ! เมื่อคืนเธอทำเอาคนทั้งห้องนอนไม่หลับเลยรู้ไหม”โมนิก้าต่อว่า
“เหรอ! เอ! ฉันเป็นอะไรไปนะ อ๊ะ! หรือว่า...”โชบ่น
ที่ห้องโถงใหญ่โชเดินตรงไปที่โต๊ะกริฟินดอร์ เข้าไปตรงที่ฝาแฝดวีสลีย์นั่งอยู่ ด้วยท่าทางโกรธ
“นี้เมื่อวานเธอเอาน้ำอะไรมาให้ฉันดื่ม หา!”
“อย่าโมโหไป มันก็แค่น้ำ...”เฟร็ดพูด
“น้ำอะไรบอกฉันมานะ รู้ไหมมันทำให้ฉันฝันเป็นตุเป็นตะ และยังเป็นฝันร้ายด้วย”โชต่อว่าฝาแฝดวีสลีย์
“ก็แค่น้ำพฤกษาพาฝันร้ายนะเซ่”จอร์จบอก
“แต่มันไม่เป็นอันตรายหรอกนะ ส่วนผสมมีไม่มาก ถ้าเธออยากได้บอกเรานะ แต่แหม! ทำครั้งแรกก็ได้ผลดีเยี่ยม เป็นอันว่า...”เฟร็ดเสริม
“การทดลองของเราสำเร็จ 5...5...5...5...5...5...”สองพี่น้องหัวเราะอย่างร่าเริง
“นี่พวกเธอฉันไม่ตลกด้วยหรอกนะ”โชพูดอย่างโมโหและเดินจากไป...