คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1 : Getout..
ย้อนไปเมื่อห้าปีที่แล้ว..
“อะไรนะ!? ท่านอธิการณ์รู้แล้วเหรอ? ไอ่หมาที่ไหนเอาไปบอกวะ..อย่าให้รู้จะซัดเลือดกบปากแม่ง! โธ่เว้ย!”ผมพูดอย่างเข่นเคี้ยวเขี้ยวฟัน อารมณ์ตอนนั้นโกรธจนลมแทบออกหู ผมชกกำแพงตรงทางเดินที่กำลังเดินอยู่ไปทีอย่างทำเท่ ชิบ!..เจ็บ ไม่เข้าใจว่าพวกพระเอกที่ทำแมนๆในหนังไม่เจ็บกันมั่งเหรอวะ..(ก็เขาไม่ได้ชกจริงเหมือนมึงนี่แสรส)
“ใจเย็นๆนะชานยอล ด้าว่าอาจไม่มีอะไรก็ได้นะ จนถึงป่านนี้แล้วท่านอธิการณ์ยังไม่เรียกพบเลย..”ดาร่าคนรักของผมที่เดินข้างกายล็อคตัวผมไม่ให้หันไปชกกำแพงอีกครั้ง ไม่ทราบว่ากลัวมือผมเดี้ยงหรือกลัวกำแพงร้าวแล้วจะโดนอธิการณ์ด่าอีกกันแน่? -*-
“ตึ่งตึงตึ่งตึ๊ง~ ขอเชิญซอนเซงปาร์คชานยอลและซอนเซงซานดราปาร์คที่ห้องอธิการณ์ตึก 1 ด้วยค่ะ ตึ่งตึงตึ่งตึ๊ง~”ดาร่ายังพูดไม่ทันจบดี เสียงประกาศที่ดังไปทั่วโรงเรียนก็ดังขึ้น..เสียงประกาศเรียกพบท่านอธิการณ์ เสียงแห่งนรกชัดๆ!
“อะไรจะเกิดมันต้องเกิด..”ผมเม้มปากจนแน่นหันไปพูดเสียงอ่อยกับดาร่าคนรักก่อนจะเดินนำเธอออกไปตามทางเดินกว้างไกลสุดลูกหูลูกตาที่เป็นทางเดินทอดยาวไปยังตึกหนึ่ง..
“เหอะ! ให้มันได้อย่างงี้สิ!”ดาร่าครูสาวสวยที่ไม่เคยยอมแพ้ใครถึงกับกุมขมับแล้วสบถออกมาไม่เป็นภาษา ก่อนที่ร่างเพรียวเล็กจะรีบวิ่งตามคนรักไป เรื่องราวในวันนี้ทำให้ดาร่าเข้าใจสัจธรรมที่เที่ยงแท้ของโลกอย่างหนึ่งก็คือ..การที่เกิดมาเตี้ยกว่าแล้วเสือกใส่ส้นสูงนี่มันวิ่งลำบากดีแท้!
ณ ห้องอธิการณ์
“เชิญทั้งสองท่านนั่งค่ะ”เสียงราบเรียบของผู้หญิงวัยกลางคนตอนปลายเชื้อเชิญให้ชานยอลและดาร่านั่งลงตรงเก้าอี้หน้าโต๊ะไม้โอ๊คตัวใหญ่ สีหน้าราบเรียบเย็นชาของท่านอธิการณ์ บวกกับริ้วรอยเหี่ยวย่นบนใบหน้าสร้างความน่าเกรงขามให้กับเธอผู้นี้มากขึ้น ชานยอลมองไปรอบๆห้องอย่างสำรวจ นานแค่ไหนแล้วที่เขาไม่ได้เข้ามาห้องนี้ เขานับนิ้วอยู่ในใจ จะว่าไปเขาเคยเข้ามาที่นี่เพียงครั้งเดียวตอนสัมภาษณ์งานและก็ไม่เคยเข้ามาเหยียบที่นี่อีกเลย =_= งานที่ต้องส่งก็มักจะฝากเลขานุการของท่านอธิการณ์หรือเพื่อนครูคนสนิทมาส่งให้ตลอดเพราะระยะทางระหว่างตึกหนึ่งกับตึกสองที่เขาอยู่นั้นก็ห่างกันไม่ใช่น้อย ผมไม่ว่างพอจะมาเดินบริหารน่องไปกลับๆหรอกนะ =[]=!
ห้องนี้เปลี่ยนไปเยอะมาก..โต๊ะไม้โอ๊คตัวเก่ายังตั้งอยู่ที่เดิมกลางห้องเหมือนเมื่อสามปีที่แล้วที่เขาเข้ามา..แต่ห้องกลับดูโล่งมากขึ้นเหมือนเฟอร์นิเจอร์บางชิ้นถูกย้ายออกไป..อ้อใช่! ตู้เก็บของตรงนั้นถูกย้ายออกไปแล้ว และก็โซฟาเก่าที่วางตรงมุมห้องนั้นก็ถูกเปลี่ยนเป็นโซฟาบุหนังเรียบสีดำขนาดเล็กกว่าเดิม พรมสีแดงเลือดหมูที่ปูทั่วพื้นห้อง ตู้หนังสือและเอกสารมากมายหลังโต๊ะทำงาน ตู้เซฟที่ถัดออกจากตู้หนังสือไปเล็กน้อย..อืม..บางทีผมก็ความจำดีไปนะ ก็นะครั้งแรกที่ผมได้เข้ามาที่นี่ผมก็ต้องมาฝึกงานอยู่ในห้องนี้ทั้งวัน จะจำได้มันก็ไม่แปลกแม้เวลาจะล่วงเลยผ่านมาถึง 3 ปีเต็มแล้วก็เถอะ..
ผมหันหน้าไปสบตากับหญิงสาวร่างเล็กข้างๆ เธอเงียบมาก..จนผมเกือบลืมไปด้วยซ้ำว่ามีผู้หญิงถึงสองคนนั่งอยู่ในห้อง ดาร่ามีสีหน้าที่นิ่งเรียบเม้มปากที่ถูกทาทับด้วยลิปสีแดงสดนั้นจนแน่น เธอคงกดดันไม่น้อยที่ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ทั้งๆที่ประวัติการทำงานของเธอไม่เคยถูกเรียกมาตักเตือนหรือคำหนิมาโดยตลอด นั่นเพราะดาร่าเป็นผู้หญิงที่เก่ง แกร่งและมากด้วยความสามารถ ผมชอบในความฉลาดและหยิ่งผยองของเธอ ผมชอบอะไรที่ท้าทาย การปราบม้าพยศอย่างเธอก็เป็นอีกงานที่ท้าทายสำหรับผมเช่นกัน J
“พวกคุณรู้ใช่มั้ย? ว่าดิฉันเรียกพวกคุณมาพบด้วยเรื่องอะไร..”หลังจากเงียบไปนานท่านอธิการณ์เงยหน้าจากเอกสารบนโต๊ะ ท่านสบตาผมกับดาร่าสลับไปมา กลอกตาอย่างเบื่อหน่ายเล็กน้อย ผมเข้าใจ..ว่าในหนึ่งปีมีครูที่แหกกฎพวกนี้เยอะมาก! จะบ้าเหรอ! โรงเรียนประจำกักกันไม่ให้ออกไปไหน เว้นวันอาทิตย์ที่ต้องกลับเข้าหอพักครูก่อนห้าโมงเย็น! จำกัดอิสรภาพกันขนาดนี้ จะให้ผมเอาเวลาไปกระหนุงกระหนิงติดต่อกับผู้หญิงคนไหนได้ ก็ต้องเอากันเอง เอ้ย! คบกันเองภายในโรงเรียนเนี่ยล่ะ ก็ไม่เข้าใจจะตั้งกฎบ้ากฎบอห้ามให้คุณครูคบกันเองทำไม? พวกคุณอยากรู้เหตุผลเหรอ..ได้ผมจะบอกให้..เพราะกลัวคุณครูทำเรื่องบัดสีบัดเถลิงภายในหอพักและเป็นแบบอย่างที่ไม่ดีให้กับนักเรียน -*- ให้ตายสิ ถ้าผมจะแก้ผ้าเดินรอบโรงเรียนซะอย่างใครจะห้ามผมได้! นักเรียนสาวๆอาจจะกรี๊ดผมด้วยซ้ำ (กรี๊ดเพราะอะไรน่ะเหรอก็ไม่รู้สิ..) บางทีผมก็แอบคิดนะว่านี่มันโรงเรียนประจำหรือคุกดัดสันดารครู =[]=+
“รู้ครับ/รู้ค่ะ”ผมกับดาร่าตอบรับพร้อมกัน ความผิดอยู่แก่ใจ..ใครไม่รู้ก็บ้าละ ถามไรโง่จริง มองผมอย่างนั้น? ผมพาลสินะ 5555
“แล้วทำไมถึงยังทำผิด ในเมื่อพวกเธอก็ทราบกฎข้อนั้นดี?”ท่านอธิการณ์ขยับแว่นกรอบใสที่ตกลงมาที่ปลายจมูกขึ้นไป ก่อนจะหยิบปากกาหมึกซึมในโหลใส่ปากกาออกมาเซ็นเอกสารอะไรบางอย่างบนโต๊ะก่อนจะกลับหัวมันและยื่นมาตรงหน้าผม
“?”เครื่องหมายคำถามเควสชั่นมาร์คขึ้นเต็มหัวผมเลยครับทีนี้ เซ็นต์ลาออก? โอ้ว! ผมเริ่มตื่นตูม แค่คบกันแค่นี้ถึงกับจะให้ลาออกเลยเรอะ! แล้วที่ผมดั้นด้นจบครูมานี่เพื่ออะร๊าย!?
“อ่านให้จบสิซอนเซงชานยอล..”ท่านอธิการณ์เหมือนจะอ่านความคิดผมออก ท่านส่ายหน้าเล็กน้อยก่อนจะเอาปากกาหมึกซึมที่ยื่นค้างให้ผมเซ็นต์มาจิ้มลงไปที่พารากราฟหนึ่งในหน้าเอกสาร
‘เอกสารฉบับนี้เป็นเอกสารยืนยันว่า กระผมนายปาร์ค ชานยอล คุณครูวิชาคอมพิวเตอร์ โรงเรียนมาแตร์เดอี ยอมจำนนต่อความผิดฐานผิดกฎระเบียบของคุณครู ข้อ 7 มาตรา 8 ที่ทางโรงเรียนได้บัญญัติขึ้น กระผมจึงขอแสดงความรับผิดชอบด้วยการลาออก..’
เห้ย! ลาออก!? ไม่นะอนาคตผม สูญสิ้นกันก็คราวนี้..ไม่น่าเห็นแก่การฟัน..เอ้ยความรักเลย =_= แหม่ะ! เป็นไงล่ะนายปาร์คชานยอล นายโดนท่านอธิการณ์เล่นแล้ว
“ดิฉันบอกให้คุณอ่านให้ดีๆ”ท่านอธิการณ์ถอนหายใจพลางทำสีหน้าเหนื่อยใจแบบสุดๆ ท่านเอาปากกาหมึกซึมเคาะหัวผมหนึ่งที ก่อนจะชี้อีกพารากราฟของหน้าเอกสารให้ผมอ่านต่อ ท่านคงคิดว่าท่านเป็นคุณครูเด็กอนุบาลกำลังสอนเด็กให้อ่าน ก-ฮ แหงๆ ผมนี่เป็นโรคกระต่ายตื่นตูมสุดๆ อ่านเอกสารไม่เคยจบก็ตีตนไปก่อนไข้ทุกครั้ง อย่างตอนนั้นก็ทีนึง จดหมายจากเพื่อนหมอที่รู้จักส่งมากลั่นแกล้งเรื่องผลตรวจชานยอลน้อยของผม ผลตรวจออกมาว่า ‘เสื่อมสมรรถภาพ’ ผมนี่แทบจะดึงกางเกงในครอบหัวแล้ววิ่งออกไปให้รถชนให้มันรู้แล้วรู้รอด ผู้ชายไม่มีตรงนั้นมันก็เหมือนอัศวินผู้ไร้ดาบ T^T กระซิก คุณผู้ชายทั้งหลายเข้าใจผมใช่มั้ย 55555 ผมนี่โทรไปโวยวายกับทางโรงพยาบาลไม่พอ ยังแทบจะแบกเยลโล่วเพจสมุดปกเหลืองเล่มหนาปาหัวหมาแตกขึ้นมาไล่หาเบอร์กระทรวงสาธารณะสุขแล้วโทรไปฟ้องร้องเลยทีเดียว แหม่ะ! เรื่องใหญ่นะครับ 5555 แต่พอผมได้อ่านอีกบรรทัดเท่านั้นล่ะ ‘ล้อเล่น ชานยอลน้อยปกติดีมีแต่สมองมึงนั่นแหละที่ไม่ปกติ’ ผมนี่แทบจะเอาจดหมายไปขยำยัดปากมันถึงที่โรงพยาบาลเลยอ่ะครับ ถ้าไม่ติดว่าผมเป็นคนดีพอ O:) อุแหวะ! อย่าเพิ่งอ้วกครับ! ขอผมไปเอาถังขยะก่อน..
ผมกวาดสายตาไล่อ่านพารากราฟต่อไปของหน้าเอกสาร..
‘แต่เนื่องด้วยคุณงามความดีของนายปาร์คชานยอล ผู้ไม่เคยเตะหมา ด่าผู้หญิง ทิ้งคนแก่ เอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ต่อเด็ก ดิฉันท่านอธิการณ์จึงขอลงโทษโดยการสั่งย้ายนายปาร์คชานยอลไปทำงานเป็นคุณครูสอนวิชาคอมพิวเตอร์ที่โรงเรียนอื่นแทน ในฐานะคุณครูแลกเปลี่ยนเพื่อเจริญสัมพันธไมตรีระหว่างโรงเรียนมาแตร์เดอีและโรงเรียนอัสสัมชัญคอนแวนต์ ณ โรงเรียนอัสสัมชัญคอนแวนต์..’
จึงเรียนมาเพื่อทราบ
ลงชื่อ..............................
ผู้รับรอง อธิการณ์
“โรงเรียนอัสสัมชัญคอนแวนต์!”เฮือก! =[]= ผมถึงกับอุทานอัดหน้าท่านอธิการณ์ทันที ผมลุกขึ้นยืนก่อนจะทุบโต๊ะเสียงดังอย่างรับไม่ได้ ส่วนนึงลึกๆแบบลึกจริงๆนะลึกสุดๆอ่ะ ก็ดีใจที่อย่างน้อยก็ไม่ต้องลากไข่เอ้ยเท้าขาห้อยไปหางานทำที่อื่น แถมยังได้ทำงานคุณครูที่รักต่ออีก แต่ก็นะ..จะให้ย้ายไปที่โรงเรียนอะไรก็ไม่รู้! ที่ผมไม่รู้จักเนี่ยนะ ไม่แม้แต่จะเฉียดกรายผ่านป้อมยามหน้าโรงเรียน ให้ตายสิ! อธิการณ์ท่านคิดอะไรของท่านกันนะ! (นายบ้านนอกมากที่ไม่รู้จักโรงเรียนนี้)
“ใจเย็นนายปาร์คชานยอล สำรวมกิริยาหน่อยค่ะ ดิฉันให้คุณย้ายเพียงชั่วคราวเท่านั้น การที่คุณเปลี่ยนโรงเรียนและสภาพแวดล้อมใหม่ๆอาจทำให้คุณมีกิริยาและสภาพจิตใจที่..เอ่อ..ที่สงบและเรียบร้อยกว่านี้ โรงเรียนนี้ขึ้นชื่อด้านกฎระเบียบ และความเป็นระเบียบเรียบร้อย ดิฉันเชื่อว่าคุณต้องชอบที่นั่นมากแน่ เวลาเพียงหนึ่งปีเท่านั้นจนกว่าโรงเรียนอัสสัมชัญคอนแวนต์จะหาครูคนใหม่มาแทนได้ ดิฉันจะส่งคุณไปเพื่อไปศึกษาระบบการทำงานของโรงเรียนที่นั่นและรายงานดิฉันทุกเดือน”เสียงท่านอธิการณ์เจื้อยแจ้วลอยผ่านหูซ้ายทะลุหูขวาของผมแบบแทบไม่ได้ผ่านการกลั่นกรองของสมองส่วนซีรีบรัมเลยสักนิด! ผมกำลังอยู่ในภาวะโคตร-ตะ-ระ-อึ้ง! นี่ท่านอธิการณ์กำลังหลอกให้ผมไปเข้าค่ายดัดสันดารดีๆนี่เองใช่มั้ย!? นี่คือจุดประสงค์ที่แท้จริงสินะ =___=
“เดี๋ยวก่อนค่ะท่านอธิการณ์ แล้วดิฉันล่ะคะ? จะให้ดิฉันย้ายไปด้วยเหมือนกันใช่มั้ยคะ?”ดาร่าที่เงียบมานานลุกขึ้นตบโต๊ะท่านอธิการณ์ไปอีกที รอยยิ้มแรกตั้งแต่ก้าวเข้าห้องนี้มาของเธอช่างดูสดใสงดงาม มันเป็นยิ้มที่ดูจริงใจเหลือเกิน..ผมคงตกหลุมรักเธอตรงนี้สินะ.. J
“เปล่า..คุณเข้าใจอะไรผิดแล้วล่ะคุณซานดราปาร์ค ดิฉันไม่ได้บอกสักคำว่าจะให้คุณย้ายไป พฤติกรรมของคุณซานดราปาร์คอยู่ในขั้นดีมากถึงดีเยี่ยม งานที่ไม่เคยบกพร่อง ความรับผิดชอบและความสามารถของคุณทำให้ทางโรงเรียนต้องการให้คุณเป็นครูที่ปรึกษาและประสานงานของโรงเรียนต่อไป..อีกอย่างจุดประสงค์อีกอย่างของดิฉันคือจับพวกคุณทั้งสองแยกออกจากกัน หากให้พวกคุณย้ายตามกันไป ก็ไม่มีประโยชน์น่ะสิ”จริงอย่างที่ท่านอธิการณ์พูด ผมอุตส่าห์แอบดีใจอยู่เสี้ยววินาทีแท้ๆที่จะได้อยู่กับคนที่รัก แป่วเลยครับแป่ว! -3-
“แต่อธิการณ์คะคือว่า..”ดาร่าหน้าแตกเพล้ง เธอพยายามจะเกลี้ยกล่อมอธิการณ์แบบปล่อยกูไปเถอะ กูไปจะไปอยู่กับผัวกู
“ไม่มีแต่ค่ะคุณดาร่า คุณจะลาออกหรือจะอยู่ต่อคะ?”ท่านอธิการณ์สั่งเสียงเฉียบก่อนจะหันมาทางผมและยื่นปากกาหมึกซึมให้ ทำไมน่ะเหรอ? ก็เซ็นต์น่ะสิ!
“ยะ..อยู่ต่อค่ะ”ดาร่าฮึดฮัดตอบก่อนจะทรุดตัวลงนั่งเก้าอี้อย่างไม่พอใจ นี่ฉันคงต้องพลัดพรากกับชานยอลจริงๆสินะ? คนเป็นแฟนที่ไหนเค้าอยากอยู่ไกลแฟนกันเล่า!
ความคิดเห็น