คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : โลกอีกฟาก ตาย เดธบายวอลท์+5.1
๕โลอีฟา าย เธบายวอลท์
ล่วเลยสู่เพลารารี ันทร์สีาวนวลลอยเว้ว้าร่ายล้อม้วยเหล่าวาราระยิบระยับ เทพสายลมบันาลพรแ่ผู้เป็นที่รั แสไฟสลัวส่อไสว
อาหารพร้อม น้ำื่มพร้อม หลัาผ่านพ้นวิฤ สาวน้อยร่าบาประหนึ่ภูิ๋ว็ยหม้อ้าว้มร้อนๆประับวันาวลอยฟุ้ ลิ่นหอมละมุมาสมุนไพร อาวาฬิว่าปัหาที่ไม่มีวัถุิบทำอาหารเหลือเป็น ปัหาให่ ึไ้หยิบยวัถุิบอันแสนพิเศษมอบให้แ่มาลิเวีย อสิ่นั้นแน่ว่ามาาใ้ผ้าพันอสอแ
อาวาฬพาสาวน้อยยาม้าว้มไปใหุ้ยาย ท่าทาระมัระวันั้นอทำให้อาวาฬแอบยิ้มมิไ้ ่าราวับลูหมีพยายามับปลา แม่น้ำริมธาร
ร่าสีาวยืนหลัพิำแพมอวามอบอุ่นอพวเธอ รอบรัวสินะ…
“….”ับ พลันร่าเล็เ่าทรุ รัวาวลอยเป็นเส้นสาย วามเียบบัเิ ปราศาสุ้มเสีย มีเพียวามเียบสัเ้ารอบรอทุสิ่ มาวิเลียเอ่ยเสียแผ่วบาราวลับร่านั้นไร้ววิา “ุยาย…”
ไม่มีารลาา หามิมีารพานพบ อาวาฬโอบอร่าลูหมาที่ำลัสั่นระริและหวาผวาเสมือนว่าทุอย่ารอบาย ืออุ้มเท้าอหมาป่าุร้าย ารมาเยือนอเทพแห่วามายนำุยายอเธอให้ล่วลับมิห้วนืน ลิ่นอายวามมืมัวแผ่สยายั่ปีอีา ทั่วทั้ระท่อมราวว่าไ้สูเสียสิ่สำั สิ่ที่มิอามีสิ่ใมาแทนที่
(….)อา วาฬยผ้าห่มึ้นปิร่าที่ยัมีไออุ่น แล้วอุ้มสาวน้อยลับห้อรับแ อาวาฬทิ้ร่า้าหน้าเาผิ อไฟเล็มีฟืนอน ำลัลุไหม้ เสียไม้ปริแพลามีสะเ็ไฟพุ่โิ่ว
ร่านั้น้มลมอสาวน้อยที่ำลัย่าสู่ห้วนินทรา หยาน้ำารินไหลอาบแ้ม เสียสะอื้นัแผ่วเบาราวเส้น้ายใล้าสะบั้น พลัน่อยเียบล้วยเรี่ยวแรที่ถูวามโศเศร้าูลืน พัผ่อนเถอะนะ…ฝันี…นะ
…ผ้าพันอสอแแสยายล้ายปีพาหส์ผูพันรัร่าอสอีวิ อแล้วยวามเ็บปว แลับไออุ่นและใบผ่านทา…สู่ินแนแห่เทพวามฝัน…
๕.๑ไม่รู้ ยอมรับ แวิมมอน์
ภาพ วามทรำผุึ้นร้อยเรียเป็นาสลับสวยามวิิระารา ปุยหิมะาวโพลนร่วหล่น สำเนียเสียทีุ่้นเย วามอ่อยโยนและวามเร้นลับภายในแววาแ่รา
สาวน้อยยื่นมือาว นิ้วมืออันเรียวเล็ไว้ว้ารอยยิ้มผู้ล่วลับ ภาพมายามามายหล่นลพื้นสีำ พลันแสลายเป็นสะเ็สีทอแพรวพราว แสสีทอสะท้อนในวาลมใส สะท้อนวามามที่มิอามอหาไ้าแห่หนใ เวลาเิน้าประหนึ่ำลัปลอบประโลมสาวน้อยผู้ถูเทพแห่วามายเล่นล
ยายอโทษนะ…
ุยาย..ภาพ ที่เห็น่าุ่นมั่ว โลสีำและภาพอใรบานำลัประทับุมพิบนหน้าผาอเธอ วามรู้สึรัและห่วใยที่สัมผัสยามปาสีมพู่อุหลาบผละออ ไออุ่นที่เยลิ้ไปนอนทบ ุแม่…
เสีย ที่ล้ายับหิสาววัยแรผลิบาน้อนทับับน้ำเสียอผู้ที่เยูแลเธอ วามฝันที่มีุยายและุแม่ผสมอยู่ในนเียวัน วามล้ายลึอทั้สอ ิ้วอุยาย วาอุแม่ อาเพราะมาลิเวียฝันถึัวเอในอนามาไปหน่อย หิสาวที่เธอเห็นึมีเ้าโรหน้าเหมือนเธอยามโเป็นสาวหลายส่วน
สัมผัสวามเย็นหยลบนแ้ม อะไรบาอย่าำลัไหลล้าแ้มาว หิสาวหลุบาและาหายไป ภาพเธอสลายเป็นแสสีทอ และแล้วทุอย่าลับสู่วามมืไร้อบเ
“ื่นแล้วหรือ”
“ใรน่ะ…”เสียอเธอแหบพร่า ระทั่เธอยัใในน้ำเสียอน มาลิเวียหมุนัวมอรอบ้าน ที่นี้ที่ไหน
“ทานีุ้หนู”สาวน้อยมอาม้นเสีย แ่ในสถานที่ที่ไม่มีแสใส่อสว่า เธอะมอเห็นไ้อย่าไร ระนั้นเธอลับ้มมอแลเห็นร่าอเธอัเน เสื้อผ้าัวเ่า เรือนผมเป็นลอนสยาย แ่ถุมือู่โปรลับอันรธานหาย
“ที่นี้”
“ทานี้” มาลิเวียรับรู้สัมผัสทาร่าเ็มร้อย ลูระ่ายน้อยสอมือุมประทับอ มาหา้นเสีย้วยวามระวนระวาย ปานประหนึ่ระ่ายื่นูมัวหนึ่ ำลัสับสนระหว่าะหนีาหมาป่าหรือวิ่ไปนมสรอเบอรี่
ประายสะเ็สีทอแระาย ึสายาสาวน้อยพุ่ไปมอ นั้นมันใบไม้ แ่มิใ่ มันือ โรใบไม้ที่มีเพียส่วนเส้นสีทอและุัวลม ล้ายลุ่มหมู่าวบนฟาฟ้า
นอาสิ่นั้นะมีรูปร่ามารานและมีวามเถรรยิ่ว่าสิ่ใ มันมิไ้ปรามาแ่หนึ่ิ้น ถัไปาใบไม้ือ ะเียไฟ ถัไปอีือ หเหลี่ยม อะไรัน
“มันือ “โร” ”
เสียนั้นัี้แ รานี้มีบาสิ่ปราออมา้วย เท้าสีาว เท้าที่ล้ายเท้าออาวาฬ ส่วนเท้าอิวิา
เหนือเท้าึ้นไปนั้นไม่มีอะไร เป็นสีำอสถานที่
“ุหนู ทานี้”
“อะ เอ๊ะ” พริบาที่หลุบาลและลืมึ้นมาใหม่ มาลิเวียพลันมอามหาเท้าู่นั้น มันหายไปาที่เิม ราวะพริบา ทำเอาเธอเวียนหัวล้ายมอุัวุ๋นมุลิน
“ที่นี้ือโลระหว่า วามฝันยามหลับใหลและารลืมาึ้นมอเ้าวันใหม่”
เ้านั้นอบำถามที่เธอไม่ไ้ถาม สาวน้อยมอามสะเ็โรสีทอที่หล่นลพื้น เธอวิ่ไป้มเ็บมัน โรหมู่าราพอเธอหยิบึ้นมาูมัน็พลาแสลายไปราวหิมะละลาย
“ ”ัวั้น”ไม่ใ่อุหนูและไม่ใ่อใร เพราะ พอื่นึ้นุหนูและใระลืม “ัวั้น” หาแุ่หนูยัำ “ัวั้น” หลัาลืมาไ้ “ัวั้น” ะเป็นอุหนู…”
ทุนย่อมลืมเลือนวามฝัน ไม่ว่าะวามฝันที่อยาะทำหรืออยาะเป็น แม้ระทั่วามฝันที่เฝ้าวิ่หนีและสนุสนามยามหลับใหล หาเพียลืมาื่น็ะลืมทุอย่า วามฝันือโลที่เราเป็นอะไร็ไ้ วามฝันือสิ่ที่ทำให้มีีวิอยู่ หลายนสามารถวบุมวามฝันไ้ แ่มีเพียไม่ี่น ที่หลุออา โลแห่วามฝัน…
…สถาน ที่ ระหว่าวามฝันและารื่นนินทรา โลที่
ทุอย่าวบุมไ้และไม่อาวบุมสิ่ใไ้ สถานที่ที่ะไ้พบเอับปริศนาและัวนอบาสิ่…
ระาษ าว รอผู้วาแ่แ้มหยาสีน้ำ รอผู้เียนบรรัวอัษร นัวาือผู้สร้าสรร์้วยปลายพู่ัน นัเียนือผู้สร้าสรร์้วยปลายินสอ พวเาร้อยเรียาหนึ่ัวอัษรเรื่อยไปนลายเป็นเรื่อราวหลายพันหน้า ระาษ พวเาสามารถสร้าสิ่หนึ่ที่แฝ้วยพลัแห่วามหมายและอัศรรย์
ิวิาำเรินอยู่ภายในอบเอเรื่อราว อาะอยู่ในานะัวละรเอหรือแม้ระทั่้นไม้ประอบา อาวาฬลืมาื่นึ้นาารหลับใหล ไ้พบับสาวน้อยผู้ที่โลปิเสธ ัวนออาวาฬเลือนราเสมือนผู้ไ้รับาร่วยเหลือ
(ะทำอะไรให้เธอไ้บ้านะ…)
“อืม…”เสีย ราผู้ำลัื่นึ้นมาพบวามริ มาลิเวียพยายามลืมาึ้น้วยสภาพเ็มิอยาื่น น้ำลายไหลมุมปาูเ้าัว่าี้เา เสียนอาวาฬบัน ใ้ผ้าเ็หน้าเ็มุมปาลูหมาน้อย สาวน้อยิ้วมว้วยวามี้เียสันหลัยาว แหม่ เ็หน่อ
วาลมโใสระ่า แพรวพราวราวเพรสีทอยามทอประายวามยิ่ให่ อาวาฬมอสีแววาสีทอใส สีทอำลัาลามัหวะาระพริบา สีฟ้าอฟาฟ้าเหมาะับเธอมาว่านะ
“อา…วาฬ”สาวน้อยลุึ้นนั่ มือยี้า ท่าทาล้ายลูแมวำลัื่นาพะว ทรผมยุ่เล็น้อยมีปลายเส้นี้เป็นนเม่น
(ไม่เป็นไรนะ)อา วาฬทำัวแน่นิ่ัับภาพลัษ์อนอย่าประหลา เพราะลัวว่าท่าทีอนะทำให้อีฝ่ายพลารำาและุ่นเือใ ึ้อวาัวให้เหมาะสม แม้ะเล็น้อยแ่อใ้วามสบนี้ ทำให้วใเล็สบไป้วย
“สวัสี๊ะ…”ภายในแววาแฝวามเหนื่อยล้าและเศร้าสร้อย ระนั้นราวับว่ามีวามสสัยในบาสิ่ ทำให้วามวยผลิบาน
(ออไป…ือว่า)ออไปเล่นันนะ แ่ยามนี้มิเหมาะะทำัวร่าเริระมั อาวาฬนั่ย่อเ่า้าเีย เ้าวันใหม่ไม่สใสเอาเสียเลย
“เี๋ยวั้นไปทำอาหารเ้าให้นะ”เธอล่าวพลามีอมยิ้มประับแ้ม มาลิเวียลุาเียแล้วรเ้ารัว อนเินผ่านห้อุยายเธอหยุะัและรีบเร่้าวเ้าห้อรัว อาวาฬมอามหลั ลุึ้นเินไปมอห้อุยายและพลันออไปเินเล่น้านอ
รัวาวลอยเหนือปล่อเาผิ อาวาฬไม่มีเพื่อนเล่น พอเินออมาห่าาระท่อมหน่อย็แล้ายมอวา เ่าทรุอย่าผู้พ่ายแพ้ เมสีำปลุมร่าสีาว
(อะ..ไร อะไรเนี่ย) พอหลบหน้ามาลิเวียไ้ประเี๋ยว็สิแ นเอทำอะไรไม่ถูเลย าเ่าทรุ็ลายเป็นล้มัวนอนทาบับปุยหิมะ ลายเป็นศพในป่าสน
นอนหน้ามพื้นปล่อยัวให้มีฝูสัว์เล็มาัแทะ ปีนไ่ามัว ระรอน้อยเอาหัวเาะาร่าาว เม่นน้อยพลามุัวมาใ้รัแล้ นสีน้ำเินาบิ่ไม้มาิะทำรับนหัว
เวลาือยารัษาสารพันึ เวลาือสิ่ที่ะ่วยเยี่ยวยาหัวใที่ปวร้าว ือสิ่ที่ะลบเลือนวามเ็บปว ไม่ใ่ เวลาไม่ไ้น่ารัถึะ่วยเหลือสิ่่าๆให้ีึ้น เวลาแ่เิน่อไป ไม่หยุรอเรา และเราย่อมรู้ว่าเวลาที่เ็บปวโศเศร้าเพียใ ็้อมีีวิอยู่่อไป ัวเราแ่ทำใไ้เท่านั้น
อาวาฬลุึ้นยืนมือปัเศษหิมะ สะบัหัวไล่ฝูน ัผ้าพันอให้เ้ารูป สายลมพัโยลิ่นหอมาๆมาาระท่อม วามเ้มแ็อนมีไม่เท่าัน เพราะะนั้นไม่ว่าอย่าไร ั้นะ้อหาทา่วยเธอให้ไ้
ระทั่มาลิเวียทำมื้อเ้าเสร็เรียบร้อย สาวน้อยออไปเรียเพื่อนเพียนเียว ให้มารับอาหารเ้าเสมือนมันเป็นสัว์เลี้ยมาว่าะเรียว่าเพื่อน
ะร้อเรียเสียนาน ็ยัมิแลเห็นร่าสีาว สาวน้อยเินาระท่อมลัเลาะไปาม้นไม้ โหินสีเหล็ ลูเม่นสีรีมลานาม้นสาวน้อยราวะบอว่าะไปเป็นเพื่อนเธอ หัวใวเล็ยิ้ม วาสีฟ้าแ่มใสหลุบ่ำ
อบในะ…
รู้ัวอีทีเธอเินมาถึยอผา ยอผาอยู่ห่าาหออยปราารไม่มา ุยายเออบบอห้ามเธอไม่ให้มาเล่นแถวนี้บ่อยๆันั้นเธอเอถึพึ่เยมายอผาแห่นี้เป็นรั้แร
มันสูัเลยนะ…
ลมหนาวโอบอสาวน้อยนเธอ้อยแนมาอร่าบามิให้วามหนาวเล้าโลมร่าายที่เ็มไป้วยวามุ่นหมอ ลอนผมสีทอพัสยาย เสียบทเพลแห่เทือเาแว่วมาแ่ไล
...เ้า โอลิเวียน้อย โลแล่นไปามหยาน้ำฝน ้าวย่ำลบนเนินภาหิมะัน เหล่าทวยเทพแลมอ่าบัน เ้า โอวิเลียน้อย มิหวาเรสิ่ใ…
…เบื้อนหน้าือ ฝูวาฬเ้าสมุทร ่าแนินมออลาย เ็บโพโสน์ เอ่ยำนน ำสาบานแล้วยำสัา เ้า โอวิเลียน้อย ูมั่นึ่เำนวัหอ ปลิีพ อสูราย…
“ุ…แม่”
หยาน้ำาอุ่นพลาไล่อาบแ้มนวล เสียที่มิุ้นเยไ้ยินแ่ลับรารึใอเธอไม่มีวันลืม เสียไพเราะที่แม้แ่เทพแห่นรียัไม่อาปิเสธ ถ้อยำบอเล่ายามที่เธอำลัะหลับใหล ฝ่ามืออบอุ่นลูบไล้และำนานแห่เ้าหิท้อสมุ มาลิเวียหันวับมอหาร่าุแม่ แ่โยรอบมิพบผู้ใ เทพแห่วามริเล่นลับเธอหรือ
“…”ุบ…สาวน้อยหันไปมอ้นเสีย รานี้เสียับร้อบทเพลไ้หายไปแล้ว ราวับว่าเมื้อี้ไม่เยมีเรื่ออะไรเิึ้น เธอเพียิไปเอ
“อาวาฬ”ิวิาาวเาหัว หลัอเป็นนแ่ มันเล่นเพลินไปนิระมั รู้สึสำนึผินมอหน้าเพื่อนัวน้อยมิิ
“(ือว่า มีอะไรรึเปล่า)”เห็นเธอมอ้วยสายานสสัย วาวโำลัสืบเสาะหาบ้าสิ่พลันะพริบาปริบ ทุอย่า็ลับมาเป็นปิ มาลิเวียรู้ว่า หูัวเอไม่ไ้ฝา
“เมื้อี้ ั้นไ้ยินเสียเพลอุแม่น่ะ”
(ั้นเหรอ…)อาวาฬยาะอบ นึว่ามีนันรีเสียเพาะที่ไหนมาับร้อบทเพลบนเา ัวเอนึสสัย็เลยามมาู มิาว่าะพบสาวน้อย
“อบอุ่น..”ถึแม้ะไม่รู้ว่าใร ระนั้นบทเพลทีุ่้นเยราวับะปลอบโยนเธอ บอว่า ุแม่และุยายเฝ้าูเธออยู่เสมอ แม้ะไม่ไ้อยู่้วยันอี แ่ในใเธอะมีุยายและุแม่ลอไป
พวท่านะอยู่ในใอั้น…
…โลภายนอำแพ โลที่ว้าให่ หมู่วาราและท้อสมุอันลึลับเหนือะหยั่…
“อยาออไป”
(ไปสิ)
“อาวาฬ”
อาวาฬ มายืนมอภาพหมู่เทือเาหิมะ้ามาลิเวีย ถ้าอยาออไป็ออไปสิ โลภายนอนั้นเอสำหรับอาวาฬที่หลับใหลมาลอย่อมมิรู้ว่าะมีสิ่ใเปลี่ยนแปลไปบ้า สถานที่ ผู้น อยาะรู้ว่าอนนี้ะมีารละเล่นอะไร อินอะไรใหม่รออยู่
“ฮึๆ”
สาวน้อยอมยิ้มำสีหน้าที่ยาะมออิวิา ถ้ามันมีใบหน้าเหมือนมนุษย์เห็นน้ำลายไหลและวามนึสนุภายในแววาสใส
…มาลิเวียปล่อยให้เทพแห่วามายโมยวามเศร้าเสียใไป เทพแห่วามายยิ้มทมิฬและส่สิ่อบแทนที่วั่ามิไให้ับ สาวน้อย เหุผลที่เธอะ้าวออาำแพ…มุ่ไปสู่วามอัศรรย์ที่ำลัเฝ้ารอพวเธอ…
ความคิดเห็น