คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ชื่อ ตระกล้าอาหาร โฟมาส์
๔ื่อ ระล้าอาหาร โฟมาส์
…ท้อฟ้าือสิ่ที่มือสาวน้อยเินว่าะเอื้อมถึ…ระนั้นยามนี้ทุสิ่ราวะเป็นไปไ้..มือเล็าออสัมผัสลมเย็น…แม้ไปไม่ถึ…แ่็ไม่ไลเินะเอื้อมมือออไปว้า… มา ลิเลียลอยัวเหนือร่าาวโยมีร่าสีาวใ่แนับเอวบา พาล่อลอยไปุหส์สา เสียหัวเราะเรียพวสัว์เล็ให่ะโหัวออมอู พวเธอท่ามลาโปรยหิมะร่วโรย
“วาฬ”
“…” เท้าพลาหยุเินสะเปะสะปะ เยน่าลมมอสาวน้อยที่้มหน้าลมายิ้มน้อยยิ้มให่ ร่าาววาสายน้อย ปล่อยเธอลอย่านิ่มนวล มาลิเวียยิ้มว้าพลาแบมือมารหน้า ถุมือสีน้ำาลอันเ่าแ่ไร้รอยเปรอะเปื้อน
“วาฬ…อาวาฬ”
ไร้ ู่มเสียสายลม ร่าสีาวะัแน่นนิ่ราวถูโ่เหล็ทมิฬรารึมิอายับไหว าลเวลาไหลผ่านุสายธาร มาลิเวียลวแน พลันเอานิ้วิ้มัน ้มหน้าอย่าละอาย ื่อนี้มิเหมาะ…
“ไม่อบสินะ…”
อาวาฬเยน่าที่้ม่ำ มอสายน้อย เรือนผมสีทอาวทอประายแพรวพราว วาสีฟ้าอท้อนภาอันว้าไรไพรศาล แววาอ่อนโยและเ้มแ็ำลัหลุบลอย่าเป็นัว
มันยื่นมือาวหนาให่วาลบนเรือนผมนุ่มสลวย มาลิเวียหลับาแถบมิทัน แ้มสีแมพู่ สัมผัสที่โนลูบหัว้วยมืออันให่โ ทั้สบและอ่อนโยน ุแม่เยใ้มือที่เรียวยาวลูบหัวเธออย่าเอ็นู ุยายลูบหัวเธอแทนราวัลวามสำเร็ สำหรับ อาวาฬมิว่า้วยเหุผลใ มันอยาะถ่ายทอบาสิ่ให้แ่สาวน้อย สิ่ที่ับ้อมิไ้และเ็มไป้วยวามหมาย
(อบสิ…)
“ือ เพราะว่า อาวาฬ เป็นื่ออนัวให่และัวโ เลยิว่ามันะเหมาะับเธอน่ะ…ฮึๆ”
(ไม่ใ่ละ…) อาวาฬ้อแ้วามเ้าใผิเรื่อนี้ับสาวน้อย วาฬมิใ้สัว์ปีและบินไม่ไ้ วาฬ ือสัว์ที่อาศัยในท้อมหาสมุในห้วลึ สถานที่ที่ผู้นไปไม่ถึ มันถูัว่าเป็นสัว์ที่มีนาให่ที่สุในบรราสัว์ไร้พลับนโล
ที่มาลิเวีย เิม อา ให้ลายเป็น อาวาฬ็เพราะ เธอเห็นว่านาัวออาวาฬสูให่ และไม่ทราบว่าอายุเท่าไหร่ ถึแม้ารแสออะล้ายเ็เล็แ่ ิในั้น็เป็นั่ผู้ผ่านโลมาโโน
(อาวาฬ อาวาฬ) ร่าสีาวแสวามีใที่สาวน้อยประทานนามให้แ่น ้วยารูแนสอ้าี้ฟ้า ในท่าไโยั่ไ้รับยศแ่ั้าราินีให้เป็นอัศวิน
…ิวิาาว…ผู้้าวไปสู่อนา…พร้อมับสาวน้อยัวเท่าลูระ่าย…ื่อที่มีวามหมาย…ไม่ใ่สำหรับใร แ่สำหรับผู้รับ มันือสิ่ไม่มีสิ่ใทแทนไ้…
“…”ร่าบาสั่นระรินหาามีหยาน้ำาผุปรา
อาวาฬมอท่าทาหวาหวั่นอสาวน้อย พลารอให้เธอเอ่ยวาาไระ่าแ้
“ล ลืมไปเลย”บประโย พลันวิ่หายลับเ้าไปในป่า ร่าาวหาะอยู่เยรอวามริเปิเผย พลันออวิ่ามไปประบหลั มิปล่อยให้ร่านั้นลาสายา มาลิเวียวิ่ลเนินหิมะทีท่าะล้มแลมิล้มแล ผู้มอามแลมีเหือหลายหยไหลอาบแ้ม้วยวามื่นระหน
วิ่มาสัพั อาวาฬเยน่า้ามหัวสาวน้อย ฝั่ำแพปราาร มีทวารทาเินที่เปิเป็น่อทาเ้าทาออ ประูหินสีำแฝวามวิิรออา ถัไป้าน้าเล็น้อยมีโหินสีำี้เม่า บนนั้นมีระล้าลึลับวาอยู่ ใรหน่อเอามาวาไว้
สาวน้อยภูพรายวิ่สุำลั หาเหาะเหินไ้อย่าแฟรี่เธอเหาะทะยานไปว้าระล้าอันแปลา เสมือนว่ามันเป็นอาหารอันโอะเินว่าใระมาเมือบไ้ นอาอมินมาลิเวีย
“ฮา…” พอมอเห็นุหมายปลายทา หลายนย่อม้อสบายใและผ่อนแรล ล้ายนัวิ่มือใหม่ที่แลเห็นเส้นัยแล้ว้อลแราล ้วยสาเหุที่ว่ามอเห็นวามหวัแล้ว แ่ว่านั้นอาะผิไปสันิ เพราะมันแ่เห็น ยัไม่ไ้มา ันั้นเวลาะทำอะไร้อทำให้ถึที่สุ มอเห็นแล้ว อย่าไ้ิแ่มอ โไปว้ามันเลย
ระทั่ลาสัามาถึโหิน มาลิเวียทรุเ่านั่แปะมพื้นอ่อนระโรย อาวาฬามริวิ่เร็วว่าเธอมา ระนั้นยัมิปล่อยให้ัวเอห่าาร่าบามานั หาเิเหุใอันส่ผลอันราย่อเธอ มันะไ้ระโไปรับภัยนั้นแทนเธอไ้ทันท่วที ลอทามัน็ภวั์ับาราแนสะบัมือ ลัวเธอล้มเสียริ
ร่าาวมาหยุนั่้าหลัพลา้มัวมอูอาารหอบหายใอเ้าัวน้อย ร่าาวมอท่อนแนเท่าิ่ไม้ แล้วพลันมวิ้วที่ไม่มีริ แม้มิผอมนูมิไ้ แ่หา้อใ้แรยน้ำ ยน้ำไ้ไม่เินรึ่ถั
“อโทษนะ พอีว่าลืมว่า้อมาเอาอน่ะ๊ะ”สาวน้อยพยายามไว้ว้าหาที่ ับ พลันไ้แนอาวาฬ่วยพยุร่า ปุยหิมะาวิามายระโปร อาวาฬย่อัวลไปปัลูบไล้ให้เรียบร้อย
(ระวัหน่อยสิ)
“อบในะ”
มาลิเวียล้ายัวเอลายเป็นุหนูมีผู้ิามแสนะหวาระแวเี่ยวับสิ่ รอบัว ไหนะทำัวเป็นแม่ลู ยายหลาน ผู้ปรอและลูเล็ วามสัมพันธ์่าหาสลับับ้อน พวเธอเป็นเพื่อนัน มาลิเวียับแนลาอาวาฬให้ไปะโมอูระล้า
“ทุสามวันะมีุลุยัษ์เอาระล้าใส่วัถุิบทำอาหารมาวาไว้”
(วัถุิบทำอาหาร?ใรันที่เอามาให้)
รา ว่า ทีท่าออาวาฬมือเท้าาหัวลมและย้ายร่าไปสำรวระล้าอาหารอย่าใใ ่อ ล้ายว่าระล้านี้ือหลัานีลอบปลพระนม์ัรพรริ ใรหนอเอามาไว้ ิะโยนวามผิให้มาลิเวียั้นรึ!!
สาว น้อยเอียหัวาใสประุสายธาร มออาวาฬที่แลแรสนอสนใระล้า พลาวนไ้หลายรอบ็ทำท่าพิลึ มือทุบโหินแล้วหันหลัไปปราศรัยไร้สุ่มเสียับ้นไม้รอบ้า ราวับว่าะยืนยันว่าหลัานนี้ไม่อาี้แ้วามผิไ้ พวเรา้อสืบสวน่อไป
เสร็ิ็ลับมาเือนมาวิเลีย้วยาร สะบันิ้วี้ใส่ระล้าว่า อย่าไปแะ้อมันเ็า อาวาฬเหมาะับารเป็นนัแสใบ้ยิ่นั มาลิเวียอมยิ้มหัวเราะพลาโบมือปิเสธวามิออาวาฬ
“ไม่เป็นหรอ๊ะ ุลุถึ…ะน่าลัวแุ่ลุยัษ์็เอาอาหารมาทิ้ไว้ให้เสมอ ทำให้ั้นและุยายมีอาหารรับประทานรบสามมื้อ”
น้ำเสียพลันอ่อนล้วยเหุพูถึุยายที่ำลันอนป่วย มาลิเวียหลุบาอย่าปวใ แม้มีอาหารส่มาเสมอ แ่มาลิเวียมิอาเรียร้อหายารัษาาผู้ที่มาส่ไ้ สาวน้อยส่ายหน้าแล้วรไปว้าระล้าอาหารที่ภายในบรรุ้วยวัถุิบหลา หลาย ผัสีเียว นมปั ถั่ว เรื่อเทศ และนมส แ่รานี้ลับ…
(อาหารรึ ้ามิเห็นว่ามีสิ่ใเลยนะ)
ร่าบาแ็ทื่อเสมือนถูสาปเป็นหิน…วาเบิว้า…
ฝ่า มือาวยระล้าึ้นพลาเพ่พินิ บาสิ่ล้ายระาษถูลมพัปลิวระล่อ ออาใ้ระล้า ูเหมือนระล้าที่ไม่ไ้มีอะไรใส่้าในะถูนำมาใ้ทับระาษมิให้เทพ สายลมลัโมย
สาว น้อยลายวามะลึ่วนา ยามสบเห็นว่าระาษแผ่นนั้นปลิวไปไล ลอยึ้นสูเสมือนใบไม้แห้มิปาน มาวิเลียมิทันิสิ่ใำลัะสาวเท้าปีนึ้นโหิน ระนั้นอีร่าหนึ่พลันลมือรวเร็วยิ่ว่า
อาวาฬายามอระาษ ลัษะถูพัรึ่เรียบสีาวน้ำนม ท่ามลาปุยหิมะาวยาะแยแยะ ห้วเวลาประหนึ่ะลอารหมุนเวียน มือให่าทาบลบนโหิน ระโพลิึ้นีลัาเหนืออาาศ หมุนัวไปใล้ระาษพลาใ้มือหยิบแยมันาปุยหิมะ ทิ้ร่าสู่พื้นผ้าพันอโบสะบั
(….)
ฝั่ สาวนน้อย้อมอผ้าพันอสอแลอยเป็นเส้นโู้ั่หาอพามัร อาวาฬลี่ระาษ อ่านเนื้อวามภายใน มาลิเวียเฝ้ารอารอบรับออาวาฬ
อาวาฬมิไ้อบวาาใ ลับพับระาษแล้วเอาเ็บไว้ใ้ผ้าพันอ หันหน้ามาพลาแสเนื้อวาม
(ไม่มีอะไร ระาษเปล่า) มือ บอปัอย่านั้น มาลิเวียถือว่ายัเล็และอ่อน่อโล ิเ้าใว่าอาวาฬบอเยี่ยนั้น็เป็นอย่านั้น ในใมิิอะไรมา นอา ำถามและวามสสัย ว่าระาษเปล่ามาอยู่แทนวัถุิบเพราะอะไร
“เิอะไรึ้นรึเปล่านะ”
สาวน้อยหลับาิถึเรื่อเมื่อเ้า หาหมู่บ้าน้าล่าเิเรื่อึ้น มิมีใรมาแ้่าวับพวเธอ หลานยาย อาวาฬหยิบระล้ามาหมุนเล่น เินโเพลันร่าบาึ้นมาวาระล้า สาวน้อยใมือเาะที่ับระล้า ร้อเสียหล
“อาวาฬ อาวาฬ ปล่อยลเี่ยวนี้นะ!!”สู ยิ่นั สาวน้อยอบวามสูแ่้อมิไ้หวาเสี่ยวนแนาอ่อนระโรย สีหน้าอมทุ์ล้ายนโนรัแ อาวาฬหาไ้รับฟั ารละเล่นที่สนุมัเ็มไป้วยวามท้าทาย ิวิาาวยระล้าที่บรรุสาวน้อยวัยใส มุ่ลับระท่อม้วยวามเร็วั่ม้าศึพุ่ใส่ศัรู
ยามบ่าย มาลิเวียพาอาวาฬมาแนะนำับุยาย ุยายนอนบนเียแลาใส่อาวาฬ พลาพูุยว่าเิเรื่ออะไรึ้นับมาลิเวีย บอว่าอาวาฬมา่วยเธอไว้และไล่นั่วลับลไป ุยายมอูอาวาฬ เอ่ยอบพระุที่่วยหลานสาวเอาไว้ให้รอพ้นเื้อมมือพวั่ว้า เ้าอร่าาว็เาหัวอย่าประมาและเินอาย
สัพัอาวาฬ็อัวไปรอ้านอ ปล่อยยายหลานุยัน ่อนร่าสีาวะ้าวออาห้อ ุยายิะเอ่ยบาสิ่ับมัน อาวาฬมอริบฝีปาเหี่ยวแห้ ยับึ้นล ฝา- ระทั่เินออาระท่อมและหันลับไปูที่หน้า่า ฝาอะไรนะ ส่วนท้ายอาวาฬมิทราบว่าืออะไร
เินมาหยุลาเนินหิมะ มิรู้ะทำสิ่ใ ทอามอรอบาย ห้อเ็บฟืน้าระท่อม บาที ุยายอาฝาอาวาฬให้่วยัฟืนระมั
ุยายในห้อับมาลิเวียมอูหลานสาวูแล มือไม้ับโน่นนี้ ผ้าุบน้ำ เลิผ้าห่ม ิในใ ว่าหลานสาวยัเล็นั ไ้แ่ปล่อยามลิิฟ้า ร่าาวที่มาลิเวียบอว่าเป็นเพื่อนนแร ็ยัมิรู้ใริีหรือร้าย ลัวแ่หลานสาวะโนล่อลว หนสุท้าย็้อปล่อยเลยไป ำที่เอยว่า ฝาหลานอยาย้วยนะ เป็นารร้ออ้วยวามเห็นแ่ัว หวัว่าเาะีพอ แบรับภาระและะารรมอหลานสาวน
เสีย วานผ่าท่อนุ แเป็นสอส่วนัประเิมภาระหน้าที่ที่หนัอึ้ อาวาฬนท่อนุออาห้อเ็บฟืน้วยสอแน ัารทำฟืนท่อนเล็ให้มาลิเวียไว้ใ้ เป็นเื้อเพลิราะุไฟ อาวาฬบรรสอมือับวานสั้นูึ้นฟ้าลฟันลผ่ารึ่อย่าสวยาม
ไม่มีแรานผู้ายในบ้าน หาไ้อาวาฬมา่วยัารานที่มีแ่ผู้ายทำไ้ ลภาระในบ้านมิน้อย ระหว่าัฟืนไปไ้มานา อาวาฬทิ้ร่านั่ลบนอไม้ัผ้าพันอให้เ้าที่ ผ้าพันอสีน้ำเินนมัรสมุ ภายในสามารถเ็บ่อนอมามาย
หนึ่ในอเ็บนั้นือ ระาษแผ่นเรียบที่ถือวิสาสะเ็บมาโยมิแ้เ้าอ เ้าัวลีู่อีราว พลามอ้วยสายาเยเมย
-sou-
หนี ั้นหรือ… วาม หมายรัว ระนั้นสาเหุและเหุผลยัลุมเรือเินะนึถึ เพียรู้ว่ามันือำเือน ไม่มีสิ่ใอื่นนอานั้น ะว่าอาวาฬสัมผัสถึ วามห่วใยสามส่วน ผู้ที่้อาระสื่อสารนี้ให้สาวน้อยย่อมมีวามห่วใยในัวเธอ ระนั้น็มิไ้ล่าวเหุผลอะไร ไม่เล่าเรื่อให้รู้วาม มีเพียอัษรเย็นา
ระทั่รับรู้ว่าัวเอเผลอเหม่อลอยไปไล เ็บระาษเ็บใ้ผ้าพันอ ลุึ้นยืแนบิี้เีย แล้วเริ่มลมือทำฟืน่อ สัหร์ใมิี เสมือมีโ่สีำำลัร่ายล้อมหุบเาสูสุ
(ะบอให้เธอรู้ีมั้ยนะ)…
ร่า สีาวในหัวพลันอยาะบอ อโทษ ที่แอบปิบัเรื่อเมื่อี้ ะว่าอย่าีนะ รู้สึว่าไม่อยาโหเธอเลย แ่็ลัวเธอรู้แล้วะัวใเสียเปล่า สู้ไม่รับรู้ ะีว่าหรือเปล่านะ เฮ้อ…
ความคิดเห็น