PRINCE OF TENNIS FANFICTION !!!

ลำดับตอนที่ #3 : [Rikkai] My Buddy 3.DOUBT [28] [Niou X Yagyuu]

ชื่อเรื่อง คิดไม่ออก เลยเอานี่แหละค่ะ
Doubt ของ นิโอมาใช้ซะเลย
ส่วนตัวไม่ชอบแนวนี้ แต่ถ้าใครว่างๆลองหาโหลดมาฟัง
ก็ดีนะคะ อุฮิ 

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

"นี่  นิโอ" บุนตะถามขึ้นขณะคาบเรียนวิชาดาราศาสตร์

"หืม" อีกฝ่ายกำลังกินข้าวเช้าอยู่ใต้โต๊ะ  พอเหลือบมองอาหารเช้าเจ้านั่นแล้วก็ใจหาย น้อยกว่าของบุนตะตั้ง 3 เท่าอีกแฮะ  หมอนี่ผอมไปจริงๆอะแหละ

"นายได้ของขวัญหรือจดหมายจากบัดดี้รึยังน่ะ" พูดเสร็จนิโอก็แทบจะสำลักข้าว ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าบัดดี้เขาน่ะคือซานาดะชัวร์ หมอนั่นคิดว่าทุกคนโง่รึไง เขียนจดหมายมาด้วยลายมือแบบนั้น ชั้นจะไม่รู้ได้ไง นึกถึงแล้วก็ขำ หมอนั่นเขียนมาว่า "อย่าโดดเรียนวิชาดนตรีอีก" 

"อืมมม  ยังไม่ได้เลยแฮะ  แล้วนายล่ะ" 

"จะว่าใช่ ก็น่าจะใช่ เจ้านั่นน่ะ..... แล้วถ้าเป็นนายขึ้นมาจะทำยังไงล่ะ ชั้นไม่พูดดีกว่า" บุนตะก็หันหน้าหนีไปสนใจเรียนเงียบๆ ทิ้งให้นิโอนึกได้ว่าตัวเองยังไม่ได้ให้ของขวัญ    ยูคิมูระ - -

- จะว่าไป ชั้นต้องซื้อของให้แจ๊กกัลสินะ แล้วซื้ออะไรดีล่ะถึงหมอนั่นจะจับไม่ได้ว่าเป็นชั้น~

 ในห้อง 3C ยูคิมูระที่กำลังเรียนศิลปะอยู่ก็คิดเรื่องเดียวกัน

ชั้นจะซื้ออะไรให้ซานาดะดีล่ะ วันก่อนถึงจะเขียนจดหมายไปว่า  "นายน่ะ อย่าทำหน้าแก่สิ" หมอนั่นโกรธเลยเลยแฮะ ถ้ารู้ว่าเป็นชั้น ต้องไม่กล้าขนาดนั้นแน่ ชั้นจะซื้อของขวัญอะไรดีน้าาา หุหุหุ  

 เจ้าตัวก็ไม่ทันได้สังเกตว่าตัวเองวาดรูปสเกชตามหัวข้อเพื่อนสนิทเป็นรูปใคร

 ในห้อง 3A ขณะที่กำลังอยู่ในวิชาคัดลายมือ ซึ่งซานาดะได้ออกไปโชว์ และสาธิตการคัดลายมือตามแบบฉบับตัวเองหน้าห้อง ทำเอาเพื่อนๆทึ่งไปหมด ยางิว ฮิโรชิ กลับคิดถึงเรื่องบัดดี้

  จดหมายที่ว่า "มารุอิ บุนตะ อย่ากินแต่ขนมเค้ก" ของชั้น ดูตลกไปรึเปล่านะ เพราะหลังจากนั้น ชั้นก็ซื้อขนมเค้กไปให้หมอนั่นทุกวันเลย หึ ใครจะคิดว่าสุภาพบุรุษอย่างชั้นจะเกรียนได้ขนาดนี้สินะ 

.............................................................................................................................  
"เอาล่ะ ทุกคน วันนี้เรื่องที่เราต้องตกลงกัน... บุนตะ อาคายะ หยุดเล่นเกมกันก่อน" ลงกัปตันยูคิมูระพูดแบบนี้ ก็ไม่มีใครค้าน

"เราจะเฉลยบัดดี้ในวันจันทร์หน้า ให้ซื้อของขวัญอาทิตย์นี้เลย" แล้วกวาดสายตามองไปรอบๆห้องว่ามีใครคัดค้านอะไร  แต่เสียงโทรศัพท์ของเจ้าตัวกลับดังขึ้นขัดจังหวะเสียแทน

"หืม? ว่าไงล่ะ"

"อืม ว่างสิ  ว่าง"

"อืม........หุหุหุ  ดีใจจัง"

"วันเสาร์ตอน 8 โมงสินะ ทำไมเช้าจัง"

"อืม นั่นสิ จะได้มีเวลานานๆ หุหุหุ ...."

"งั้นเจอกันที่........... นายมาที่ รร.ชั้นดีกว่านะ ......อืม นั่นสิ .... "ก่อนจะกดวางโทรศัพท์ไป ทำเอาทุกคนที่เหลือต่างวิเคราะห์ถึงบุคคลปริศนาที่โทรมาหายูคิมูระกันคนละประเด็น

"เอาละ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ก็แยกย้ายได้" ยูคิมูระตัดบทง่ายๆ ทุกคนแยกย้ายกันกลับ แม้แต่ซานาดะ ซึ่งทุกทีจะรอเขา แต่วันนี้กลับเดินออกไปก่อน 

"ซานาดะ?  จะไปไหนน่ะ" ยูคิมูระพูดขณะที่หันหลังเก็บของอยู่

"กลับ"

"รีบรึไง นายไม่รอชั้นหน่อยหรอ" เมื่อเห็นดวงตาของร่างเล็กจ้องเข้ามา เขาก็ต้องยอม ไม่รู้ปลายสายที่หมอนี่คุยเป็นใครกัน แต่ดูยังไงก็เหมือนโทรมาชวนไป    เดท

 ไม่ทันวิเคราะห์จบ ยูคิมูระก็เดินนำออกไป ทำให้เขาต้องเดินตามโดยอัตโนมัติ ตลอดทางไม่ได้พูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนัดวันเสาร์ของตัวเอง สงสัยจะเป็นความลับจริงๆ 

"นี่ ยานางิ ในหัวนายตอนนี้วิเคราะห์ได้กี่เปอร์เซ็น" บุนตะถามขึ้นขณะทางกลับบ้าน

"82%" สิ้นเสียงก็ตามมาด้วยเสียงโวยวายของบุนตะกับนิโอ ซึ่งดูเหมือนนิโอจะทายได้ใกล้เคียงกว่า

"อะไรกันน่ะครับ พวกรุ่นพี่" อาคายะหันหน้างงไปหายางิว 

"ไร้สาระทั้งนั้นแหละ  แต่จะว่าไป พวกนายเดาอะไรกันอยู่น่ะ" ยางิวหันหน้าไปทางเร็นจิ

"เปอร์เซ็นที่ยูคิมูระจะไปเดทในวันเสาร์ไงล่ะ"แจ๊กกัลหันมาตอบแทน 

"โฮ่ ชั้นไม่นึกว่าพวกนายจะค้างคากับเรื่อง ของยูคิมูระคุงนะ"ยางิวส่ายหัวเล็กน้อย

"ก็ตามไปดูสิฮะ จะได้รู้ว่าเขามีเดทจริงรึเปล่า"

"แน่อยู่แล้ว" เร็นจิ นิโอ บุนตะ แจ๊กกัล หันมาตอบพร้อมกัน รวมถึงยางิวด้วย แต่รายหลังมีต่ออีกว่า

"ที่เจ้าพวกนี้จะตามไปน่ะ"

"ผมไปด้วยสิ อย่าลืมโทรตามผมนะ" 

 เมื่ออยู่บนรถไฟฟ้า ต่างคนก็แยกกันลงตามทาง มีแต่นิโอที่ลงผิด ไปลงสถานีเดียวกับยางิว

"ว๊าาาาา ชั้นไม่อยากซื้อตั๋วใหม่เลย เงินไม่พอ เงินไม่พอ" แต่อีกฝ่ายกลับยืนกอดอกแล้วจ้องเขานิ่ง

"โอยยยย ถ้าไม่ได้กลับบ้าน จะนอนไหนล่ะ อืมม~ " เมื่อเห็นอีกฝ่ายทำท่าคิดแบบคิดยังไงก็คิดไม่ออก สุภาพบุรุษแห่งริคไคเลยทนไม่ได้ขึ้นมา

"ยืมเงินชั้นก่อนก็ได้ แค่ค่าตั๋ว" 

"ไม่เอาอ่ะ ชั้นไม่อยากเป็นหนี้ใคร" ตอนนี้หน้าหมอนี่มันกวนสุดๆ ตั้งแต่ตอนทำเป็นคิด จนถึงตอนนี้ที่ทำเป็นหยิ่งอีก

"สรุปนายจะไปค้างบ้านชั้นใช่มั้ย นิโอคุง"ยางิวขี้เกียจเห็นลูกไม้หมอนี่ต่อ เลยถามไปตรงๆ 

"จริงหรอ ยาิงิว นายจะให้ชั้นค้างบ้านนายหรอ ดีจริงๆ " นั่นไง ว่าแล้วสิน่า

 ยางิว นายจะอ่านหนังสือไปอีกนานมั้ยน๊า~ นิโอนึกพลางเอามือจิ้มพุงยางิวไม่หยุด  อีกฝ่ายก็ไม่สนใจอะไร ยังคงนิ่งได้อีก จนสิบแปดมงกุฎทนไม่ไหว ใช้ท่อนแขนหนาโอบฝ่ายเด็กเรียนเอาไว้

"นี่ ~ นายจะพักผ่อนได้รึยัง" เขากระซิบเบาๆข้างหูยางิว

"นายก็ไปนอนก่อนสิ ชั้นยังไม่ง่วง แล้ว  อย่ามารบกวนด้วย"

"ปุิริ  นายยังไม่ง่วงก็ดีแล้ว" นิโอยิ้มให้ยางิว ทำเอาอีกฝ่ายเดาไม่ออก เจ้านิโอยิ้มค้างอย่างงี้  ยิ้มหวานเรอะ!!!

จะว่าน่ารักก็ไม่น่าเชื่อ 

"นายหน้าแดงน่ะ" 

"เปล่าซะหน่อย"

"เออๆ ไม่ยุ่งแล้ว ไม่ชอบก็ไม่ชอบ บอกตรงๆก็ได้  ว๊าๆๆๆ ง่วงนอนๆ นอนดีกว่า" อีกฝ่ายไม่นึกว่าเขาจะยอมแพ้ง่ายๆ ทุกทีไม่เห็นจะ.... จะบ้าเรอะ ชั้นไม่ได้อยากให้หมอนั่นอ้อนซะหน่อยสิน่า  พรุ่งนี้มีสอบ พรุ่งนี้มีสอบ 
  ยางิวแอบหันไปมองเป็นระยะๆ เห็นอีกฝ่ายหลับอุตุ ท่าทางจะเหนื่อย เท่าที่เขารู้มา หมอนี่โดนซานาดะทำโทษ รู้สึกจะไปแกล้งเอาหมวกของซานาดะไปซ่อน  1 ฝ่ามือกับการวิ่งรอบสนาม 20 รอบและโดนยูคิมูระกับอาคายะหัวเราะเยาะ    นึกไปก็ขำแฮะที่ซานาดะคุงเล่นจับเวลาวิ่ง
  เจ้าตัวนั่งเหม่อคิดถึงเรื่องวันนี้ มารู้ตัวอีกทีเขาก็ปิดหนังสือแล้วมานอนที่เตียงซะแล้ว แต่ว่าเจ้าหางเต่านี่มันนอนเกะกะสิ้นดี ดูยังไงตอนหลับหมอนี่ก็ไม่มีพิษภัยอะไร นายคงง่วงมากจริงๆ ขอวันนี้ชั้นแกล้งนายบ้างล่ะนะ นิโอคุง
  ว่าแล้วยางิวก็สะกิดนิโอเบาๆ และหนักขึ้นจนอีกฝ่ายตื่น
"นิโอคุง" ยางิวกระซิบเบาๆที่ข้างหู
"อา....." อีกฝ่ายยังหลับสนิท
"นี่  ~ ชั้นยังไม่ง่วงเลยนะ"
"อืม ..... " อีกฝ่ายลืมตาขึ้นปรือๆ
"นายยังจะนอนอีกรึไง" 
"หืม  นายจะทำบ้าอะไรน่ะยางิว" เขาพูดช้าๆ แบบเด็กที่เพิ่งตื่นนอน
แต่ก็ตาสว่างเมื่ออีกฝ่ายเอาจมูกมาถูเล่นที่ซอกคอ
"นายหน้าแดงน่ะ นิโอคุง"
"เปล่าซะหน่อย" เขาแอบดีใจนะที่อีกฝ่ายมายั่วกันแบบนี้ ไม่เคยเห็นยางิวแบบนี้มาก่อน
"ว๊าๆๆๆ ง่วงนอนๆ นอนดีกว่า"
"เฮ้ย เดี๋ยวดิ ยางิว"
"Zzzzz....."

.............................................................................................................................
  ยาิงิวตื่นขึ้นมาตอนเช้า ตกใจก่อนหนึ่งครั้งที่เห็นหน้าบูดๆของคนรัก 
"นายตื่นเช้าจังนะ" เขาบิดตัวเล็กน้อย
"ไม่ได้ตื่น"
"หืม.....  นอนไม่หลับรึไง"
"นายทำชั้นอารมณ์ค้าง ชั้นเลยนอนไม่หลับ" ท่าทางเจ้าหางเต่าจะงอนมากเป็นพิเศษ นอกจากจะไม่มองหน้าแล้วน้ำเสียงยังจริงจังอีกด้วย
"นิโอคุง   .. โกรธหรอ" ยางิวรู้สึกผิดจริงๆนั่นแหละ
"โกรธ" ฝ่ายที่ตอบมาห้วนๆ นั้นรีบจัดแจงแต่งตัวไป รร. โดยปล่อยให้ยางิวนั่งอึ้ง นิโอคุงแบบนี้น่ากลัวชะมัด ไม่รู้คิดอะไรอยู่นะ

"กินข้าวเช้ากันมั้ย"
"ไม่ล่ะ ชั้นไปกินในห้องเรียน"
"แล้ว.......หิวน้ำรึเปล่าล่ะ"
"ไม่" เจ้าหางเต่างอนจริงๆแหละ นอกจากนี้ยังแสดงออกเต็มที่ว่าจะเดินออกห่าง 
"ถ้างั้น ชั้นไปที่ห้องก่อนนะ" ยางิวพูดเบาๆ คิดว่านิโอน่าจะได้ยิน

"เฮ้ยยยยย ยางิว นิโอล่ะ" บุนตะถามขึ้นเมื่อเจ้าของฉายาสุภาพบุรุษเดินเข้ามาในชมรม คนอื่นก็ต่างซ้อมกันอยู่แท้ๆ บุนตะกัลบมานั่นกินขนมเค้ก "ของหวานล้างปากน่ะ"
"สงสัยอายที่โดนฝ่ามือของรองกัปตันเมื่อวานล่ะมั้งฮะ" เสียงของอาคายะแว่วมาแต่ไกล "ไม่น่าใช่ เจ้านั่นโดนจนชิน ไม่น่าจะอายอะไรนี่" เร็นจิเดินตามมาติดๆ 
"แล้วนาย ทำไมวันนี้มาสายจังน๊าาาา ยานางิ" บุนตะยื่นหน้าไปถามทันที พร้อมเป่าหมากฝรั่งกรีนแอบเปิ้ล
.......................................................................................................................

  นิโอคุง นายคิดอะไรอยู่น่ะ ~ ที่จริงอย่างยางิว ฮิโรชิ ไม่น่ามาเสียสมาธิเพราะเรื่องแบบนี้เลย เขาคิดในใจขณะที่ห้อง 3A จะเริ่มสอบวิชาภาษาอังกฤษ ซึ่งดูท่าซานาดะจะฟิตหนักทีเดียว  แต่ไม่ทันไรก็มีคนลุกขึ้นส่งข้อสอบ คนที่เหลือก็ไม่ได้ตกใจอะไร
  ยางิวมองหาคนที่ตนคิดว่าจะโดดเรียนในชั่วโมงดนตรี มาโฉบไปโฉบมาหน้าห้องเขาเหมือนทุที ซึ่งคราวนี้ไม่มา แต่หมอนั่นน่าจะไปเดินอยู่ที่ไหน   
  แล้วก็เหลือเห็นร่างสูงใหญ่ใส่หมวกดำเดิมตรงเข้ามาตามระเบียง ยางิวมั่นใจว่าคนที่เห็นไม่ใช่เพื่อนร่วมห้องที่กำลังสอบอยู่แน่นอน
"นิโอคุง ..."
"หือ" อีกฝ่ายตอบกลับ นั่นแสดงว่าเขายอมรับว่าปลอมตัวเป็นซานาดะมาเดินเล่น
"นายเล่นบ้าอะไรน่ะ" เขาอดต่อว่าไม่ได้ ถึงแม้จะรู้อยู่ว่าอีกฝ่ายงอนอยู่
แต่ทว่าร่างสูงไม่พูดอะไร กลับคว้าแขนของเขา และลากขึ้นไปบนดาดฟ้า ซึ่งเวลานี้เงียบสงบ
"นี่  นายเล่นแบบนี้ ถ้าซานาดะคุงรู้...." ไม่ทันจะพูดจบ นิโอหรือภาพของซานาดะก็คว้าร่างบางข้างหน้ามากอดไว้แน่น ถึงจะเป็นนิโอคุงก็เหอะ แต่ยังไง ก็น่าขนลุกอยู่ดี 
"บ้าน่ะ" ยางิวหลวมตัวออกมาได้พร้อมสีหน้าขยะแขยง
"หึหึ" ฝ่ายนิโอยังหัวเราะในลำคอ ทำให้ดูน่ากลัว ถ้าปกติเป็นนิโอตัวจริงซึ่งตัวพอๆกับเขาแล้ว จะกอดหรือทำอะไรเขาก็มีแรงปัดป้อง แต่นี่มันซานาดะ รูปร่างส่วนสูงผิดกัน
ตอนนี้ถอดหมวกออกกำลังสวมกอดจากทางด้านหลังแน่น พร้อมใช้ริมฝีปากหนาขบบนใบหูของยางิวให้เสียวเล่น
"นิโอคุง ไม่เอาน่า ถ้าใครมาเห็นคงจะเป็นลมตายพอดี" 
"ทำไมล่ะ" ยางิวไม่อยากบอกหรอกว่าตัวเขาเองก็จะอ้วกแตกตายอยู่แล้ว เพราะเขามันสุภาพพอ
"พอเถอะ" ยางิวแกะมือใหญ่ออก อีกฝ่ายได้แต่ยืนนิ่ง
"........ นี่ ชั้นชอบแบบนายมากกว่าน่ะ"
  รู้สึกเจ้าหางเต่าจะเขินนิดหน่อย หลังจากเก็บอุปกรณ์ที่ไว้เป็นซานาดะไปหมดแล้ว
"ว๊าา ง่วงนอนจังแฮะ" น้ำเสียงนิโอดูร่าเริงขึ้นแต่ยังฟังติดๆขัดๆเพราะความอายอยู่ เจ้าตัวก็ถือวิสาสะนอนหนุนตักอีกฝ่าย

...........................................................................................................................
"ไปล่ะ" นิโอบอกลาเพื่อนๆขณะอยู่บนรถไฟฟ้าที่จอดสถานีใกล้บ้าน
"หือ??" ทุกคนจับจ้องยางิว ที่เดินลงจากรถไปเงียบๆ ท่าทางนิโอจะไม่รู้เหมือนกัน
"รุ่นพี่ยางิว ลงผิดสถานีรึเปล่าฮะ"อาคายะถามคนที่เหลือ
"หุหุหุ~ สงสัยวันนี้ชั้นคงจะลงผิดเหมือนกันล่ะมั้ง ...เนอะซานาดะ"  อีกฝ่ายนิ่งเฉย ไม่ได้ยินที่ร่างเล็กถาม 
แต่ทุกคนกลับมองว่า ทำเป็นไม่ได้ยินตะหาก
-----------------------------------------------------------------------------------------------------

จบแล้วววววววววว
ไม่รู้ตอนนี้เป็นยังไง ตันมาก รู้สึกเครียดอยู่ด้วย
อยากให้ทุกคนที่แว๊บมา
ช่วยกันเม้นค่ะ ชอบอ่านเม้น
อ่านแล้วอยากเขียนต่อได้เรื่อยๆ

*ขี้เกียจเอาเพลง Doubt มาลง เพราะส่วนตัวไม่ค่อยโปรด
เอาเป็นว่า ใครยังไม่ได้ฟังลองไปโหลดดูค่ะ รั่วร้ายยยยย

ใครอยากได้เข้ามาถามได้นะคะ
สุดท้ายของแปะรูป รู้สึกแปลกๆถ้ามีแต่ตัวอักษร(โรคจิต)
แคปเองจาก Pair Puri 8 ค่ะ ตอนนี้นั่งดูแล้วกรี๊ดมากกกกก