ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [Rikkai] My Buddy 2. ANSWER [NC] [Renji X Akaya]
ชื่อเรื่องมาจากเพลงของเร็นจิค่ะ ถ้าใครรู้ความหมาย ไรท์เตอร์ฟังแล้วดิ้น หุหุ
DOWNLOAD HERE ANSWER-YANAGI RENJI
เพราะอย่างงี้เนี่ยสิ เลยต้องทดเวลาเข้าเกมเซ็นเตอร์
มาสะกดรอยตามรุ่นพี่ยานางิ เฮ้อ ~ ที่จริงตัวชั้นไม่ได้งี่เง่าขนาดจะ
มาตามมนุษย์ข้อมูลอย่างรุ่นพี่หรอก แต่มันช่วยไม่ได้ พอจับบัดดี้ได้รุ่นพี่ยานางิ
ก็รู้สึกอยากรู้ชีวิตประจำวันของเขาขึ้นมา ท่าทางน่าสนุกกว่าเยอะ
เผื่อชั้นจะหาของขวัญดีๆที่เหมาะกับสภาพแวดล้อมของเขาก็ได้
ชั้นนี่มันรอบคอบชะมัดเลย~
ภาพที่นักเรียนคนอื่นเห็นขณะทยอยกลับจากโรงเรียนคือเด็กชายหัวหยิก
ปี 2 ที่ชื่อคิริฮาระ อาคายะ กำลังชะเง้อรอใครสักคนออกจากโรงเรียน
เจ้าตัวเหล่ไปมา เห็นว่าคนอื่นหัวเราะกันคิกคัก ก็แทบจะกระโดดถีบตรงนั้น
พวกนายมันไม่รู้อะไรหรอกน่า~ อย่ายุ่งเรื่องคนอื่นสิโว๊ยยยยยย
"คิริฮาระคุง ทำบ้าอะไรอยู่น่ะ" เพื่อนชั้นปีเดียวกันของเขาถาม
"ปะ เปล่าหนิ แค่ทำ ทำ ปากกาตกไว้แถวนี้ ..." แล้วก็วิ่งหนีไปแบบนั้นแหละ
เขาวิ่งไปที่ชมรมเทนนิสในโรงเรียนอีกครั้ง เปิดเข้าไปห้องล๊อกเกอร์
เจอรุ่นพี่ยานางิพอดี
"ว้าก หวัดดี้คร้าบบ ระ รุ่นพี่ยานางิ" เขาหัวเราะกลบเกลื่อนสีหน้าตกใจของตัวเอง
"อืม นึกไม่ถึงว่าจะเจอนายวันที่ไม่มีซ้อมนะ ...ยังไม่กลับรึไง" เร็นจิทักกลับ
เจ้าตัวเล็กไม่รู้หรอก ว่าฝ่ายกำลังขำสีหน้าของตัวเองอยู่
"ละ ลืม ลืมของไว้น่ะครับ" พูดเสร็จก็เดินดุ่ยๆไปที่ช่องของตัวเอง เปิดออกมา
แล้วก็กวาดๆของใส่กระเป๋าหมด อาคายะทำอะไรไม่ถูกจริงๆ
แต่ก็โล่งใจ เมื่อร่างสูงโปร่งเมื่อกี๊เดินออกไปแล้ว
อาคายะก็รีบวิ่งตามทันที แต่เขาก็ไม่บื้อพอที่จะทิ้งระยะห่างเอาไว้
อย่างงี้เกิดรุ่นพี่หันมาเห็นเข้าจะทำยังไงล่ะ เขาหาของในกระเป๋านักเรียน
พบว่าเจอหมวกสีดำที่คุ้นเคย ไม่ ไม่ใช่เพราะของเขาหรอก
แต่เหมือนเขาจะโดนแกล้งอีกแล้ว
ตอนนี้ไม่ใช่เวลาจะมากังวลเรื่องหมวกของรองกัปตัน เจ้าหัวหยิกคิดในใจ
เขาต้องตามรุ่นพี่ยานางิสิ ~ คิดได้ก็คว้าหมวกใบนั้นน่ะแหละมาครอบหัวซะเลย
- -" เหมือนของขลังอะไรอย่างงี้ ใส่แล้วร้อนๆหนาวๆบอกไม่ถูกซะด้วย
....................................................................................................................
รู้สึกพระอาทิตย์จะเริ่มบอกลาท้องฟ้าไปแล้วล่ะ เด็กหัวหยิกยังคงไม่ได้
เห็นบ้านของรุ่นพี่หัวเห็ดซะทีสิน่า จะว่าไป เขาไม่น่าลงทุนขนาดนั้นเลย
แปลกใจตัวเองอยู่เหมือนกัน
หลังจากลงมา่จากรถไฟฟ้า เด็กหนุ่มที่สวมหมวกสีดำยังคงตามรุ่นพี่ร่างสูงอยู่ตลอดทาง
ไฟข้างทางเริ่มส่องสว่างแล้ว เร็นจิยังเดินดุ่มๆไปเรื่อยๆ เหมือนจะชมธรรมชาติรึยังไง
ทว่าในมือซ้ายมีสมุดเล่มโปรดถือเอาไว้ ไม่ใครเลยจริงๆนะที่จะได้อ่าน แต่เจ้าตัวกลับเอา
มือขวาถือดินสอจดเอาๆ
"จากข้อมูลทั้งหมด สรุปได้ว่า โอกาสที่นายเป็นบัดดี้ชั้นน่ะ 50% อาคายะ" ยานางิ เร็นจิ
หันหลังกลับมา เผยเห็นแววตาที่น้อยคนนักจะไปมองเข้าไป อาคายะหน้าซีด ทั้งตกใจ
ทั้งอยากจะวิ่งหนีกลับบ้านหาแม่ด้วยซ้ำ
"แต่อีก 50 % คือส่วนที่เป็นเหตุผลว่านายสะกดรอยตามชั้น อาจจะเพราะว่านายสนใจชั้นอยู่ก็ได้"
เจ้าหัวหยิกยังคงนิ่ง ทำอะไรไม่ถูกก็เอามือมาเกาหัวเก้อ แล้วหัวเราะเขินๆตามนิสัย
"ฮ่าๆๆ รุ่นพี่รู้ได้ไงล่ะครับ .. ช่วยทำเป็นไม่รู้ไปก่อนได้มั้ย ผมไม่อยากกระเป๋าฉีกตอนนี้"
"หืม...สอบภาษาญี่ปุ่้นวันพุธนี้ก็อย่าตกสิ จะได้ไม่โดนหักเงิน"
"เฮ้ย~หมายความว่ารุ่นพี่จะให้ผมเลี้ยงเค้กทุกคนหรอครับ"
"งั้นชั้นเลี้ยงข้าวเย็นนายก่อน"
"ไม่ใช่อย่างงั้นสิ " แต่เขาก็ถูกดึงไปที่ร้านอาหารข้างทางพอดี เหมือนเร็นจิจะจงใจ
ให้มาร้านนี้รึเปล่านะ แต่คงไม่จงใจรู้ว่าฝนจะเทลงมาพอดี
....................................................................................................................
ทั้งสองเิดินออกจากร้านอาหาร ยังคงเงียบ ไม่ปริปากพูดอะไรกันทั้งคู่ ได้ยินก็แต่เสียงฝนตก
อาคายะยังมึนๆอยู่เลย อะไรกันฟะเนี่ย แล้วนี่เขาควรจะถามดีมั้ยว่า เขาจะกลับไปได้รึยัง
"นายกลับเองได้นะ" ไม่ต้องถามแล้วล่ะมั้ง
"ขอบคุณที่เลี้ยงข้าวนะครับ รุ่นพี่ยานางิ" อาคายะก็ไม่กล้าอยู่รอฝนหยุด
เลยตัดสินใจเดินลุยฝนไปอย่างงั้นแหละ แล้วถ้ากลับไปเขาคงโดนด่า....
"ถ้านายกลับไปสภาพนี้ คงโดนอบรมแน่ ... คืนนี้จะค้างบ้านชั้นมั้ยล่ะ"
รุ่นพี่ยานางิหันมาถาม ทั้งที่ตอนนี้เขาเปียกไปทั้งตัว
".... จะ จะดีหรอครับ มะ ไม่ ไม่เป็นไรดีกว่าม้างงง~" เจ้าหัวหยิกหัวเราะแหะๆ
ก่อนจะหันหลังกลับ
"ไม่เป็นไรหรอก ชั้นบอกแม่นายให้ก็ได้" เร็นจิคว้าแขนอาคา่ยะมาแล้วเดินนำไปอย่างช้าๆ
ทำเอาร่างเล็กตกใจไปพร้อมๆกับงุนงง บ้านของรุ่นพี่อยู่ใกล้แค่นี้เองเรอะ
..................................................................................................................
"ขอบคุณรุ่นพี่มากนะฮะ หลายๆเรื่องน่ะ" อาคายะยิ้มมุมปากแบบเขินๆ
อีกฝ่ายไม่ตอบอะไรได้แต่นั่งเช็ดผมที่เปียกโชกหลังจากอาบน้ำ ทำเอาอาคายะไม่กล้าพูดอะไรต่อ
"หมวกของเก็นอิจิโร่น่ะ เอาไว้ให้ชั้น เดี๋ยวจะเอาไปคืนเจ้าตัวเอง .. ไม่รู้ใครถอดหมวกหมอนั่นออกมา เจ้านิโอเลยแกล้งนายได้น่ะ" อาคายะหัวเราะอีก
"สงสัยกัปตันล่ะมั้ง คิดแล้วสยองเป็นบ้าเลย"
"หึ ก็เป็นไปได้ .. 95%" เห็นเร็นจิอ่านหนังสือต่อ เด็กชายหัวหยิกก็เงียบไป ในหัวของเขาตอนนี้ที่เขาติดใจในร้านอาหาร ตอนหัวค่ำนั่น เขาเลยตัดสินใจถาม
"รุ่นพี่ครับ " อาคายะพูดเสียงแหบพร่า ที่จริงเพราะรวบรวมความกล้ามากกว่า
"อะไร" เร็นจิละสายตาจากหนังสือประวัติศาสตร์ตรงหน้า
"เมื่อตอนหัวค่ะน่ะ ..เมื่อตอนหัวค่ำ ที่ร้านอาหาร... ที่เจอหมอนั่นน่ะครับ"
"ใครล่ะ?" ทั้งที่รู้อยู่นะว่ารุ่นน้องหมายถึงใคร
"เจ้าแว่นเซชุนนั่นไงเล่า" อาคายะหงุดหงิดขึ้นมาทันที ทำเอาเร็นจิหัวเราะในลำคอ
"แล้วทำไมล่ะ"
"......"
"นายนี่แปลกคนนะ อาคายะ"
"......"
"รุ่นพี่ยังรักหมอนั่นอยู่หรอฮะ"
"นายรู้ได้ไง"
"ก็...เห็นรุ่นพี่จ้องหมอนั่นตลอดเลยนิ"
"ถ้านายสังเกต ก็ดีแล้ว"
"ทำไมล่ะ?" เร็นจินิ่งไม่ตอบอะไร ปล่อยให้เจ้าหัวหยิกนั่งงงอยู่บนเตียงนอน
"70% "
"หืม"
"...ที่หมอนั่นจะคบกับไคโด คาโอรุ 70%"
"อย่างงั้นรุ่นพี่ยานางิอกหักน่ะสิครับ" เร็นจิหันมามองเข้าไปในดวงตาใสซื่อของอาคายะ
"เปล่า ชั้นไม่ได้อกหัก" เร็นจิปิดหนังสือประวัติศาสตร์แล้ววางเอาไว้บนโต๊ะ
"นายคิดว่าไง อาคายะ"
"รุ่นพี่ยานางิ รักหมอนั่นมานานแล้ว อย่างงั้นหรอฮะ"
"หึ แล้วนายหึงรึไง"
"อะไรนะ?" อาคายะคิดว่าตัวเองได้ยินผิดไป ทว่าอีกฝ่ายกลับเดินเข้ามาใกล้ๆ
"100%"
"อะไรร้อยเปอ..." ไม่ทันขาดคำอีกฝ่ายก็จูบเบาๆที่ริมฝีปาก ร่างเล็กตกใจเอามาก ถึงจะแค่เบาๆ แต่ก็นึกไม่ถึง ทำเอาเจ้าหัวหยิกตาแดงอารมณ์ร้อน รู้สึกหมดแรงกับจูบที่อ่อนโยนouh
"100% ที่นายหึงชั้นไง" เขาได้ยินไม่ผิดหรอก จะว่าไปเขาน่ะนะหึงรุ่นพี่ยานางิ ที่พูดนั่นหมายถึงว่าเขาชอบรุ่นพี่อย่างนั้นหรอ
ไม่ทันจะได้คำตอบ ร่านสูงก็ผลักร่างเล็กที่นั่งอึ้งอยู่บนเตียงล้มลง อาคายะตกใจกับท่าทีของอีกฝ่ายแต่กลับทำอะไรไม่ถูก ชุดนอนของเร็นจิที่ตัวเองสวมอยู่ถูกแหวกออก เผยให้เห็นเรือนร่างขาวเนียนของร่างที่นอนอยู่ตรงหน้า เร็นจิใช้จมูกโด่งซุกไซ้บริเวณซอกคอขาวที่ยั่วให้ฝากรอยจูบเอาไว้ อาคายะรู้สึกเคลิ้มจนอดครางออกมาไม่ได้ โดยที่เจ้าตัวไม่รู้ว่าเสียงเล็กของตัวเองจะทำให้อีกฝ่ายบ้าคลั่งกว่าเดิม
แต่เมื่อเห็นอีกฝ่ายนิ่งไปเร็นจิก็หยุด อาคายะได้จังหวะลุกขึ้นนั่งบนเตียง เส้นผมสีดำปรกใบหน้าขาวที่ก้มงุด ไม่ยอมพูดอะไร
"อาคายะ..." เสียงแหบแห้งพูดได้แค่นี้อีกฝ่ายก็ผลักเขาล้มไปนอนบนเตียง กว่าเร็นจิจะรู้ตัว ลิ้นอุ่นๆก็แทรกเข้ามาอย่างเร่าร้อน
เป็นจูบที่ร่างเล็กมอบให้ แทนคำพูดที่เจ้าตัวขัดเขิน
ชุดนอนของทั้งสองถูกเปลื้องออก เหลือเพียงร่างเปล่าที่ยังพรมจูบกันใต้ผ้าห่มผืนหนา มือใหญ่ลูบคลำบริเวณอ่อนไหวของร่างบางช้าๆเพื่อปลุกอารมณ์อีกฝ่าย
"อ๊าาา.." อาคายะตกใจเล็กน้อย ขณะที่อีกฝ่ายขยับเร็วขึ้น
"ระ รุ่นพี่!!! มะ ไม่ได้..."
"นายอย่าดื้อสิ"เร็นจิกระซิบที่ข้างหูเจ้าหัวหยิกเบาๆ........................................
"อาาา" อาคายะครางเสียงหวานก่อนจะปลดปล่อยออกมา เขาใช้มือเรียวโอบรอบคอของร่างใหญ่ตรงหน้าเอาไว้
เสนาธิการแห่งริคไคใช้ริมฝีปากฝากรอยแดงไว้บนร่างของอีกฝ่ายช้าๆ ปล่อยให้ร่างบางตรงหน้าเคลิบเคลิ้มไปเพราะความเหนื่อยจากเมื่อครู่
"อ่ะ...ระรุ่น รุ่นพี่...ยานางิ" อาคายะหอบเบาๆ
"นายไม่ต้องให้ของขวัญชั้นแล้วแหละ อาคายะ" เร็นจิยิ้มบางๆให้อย่างรู้ใจสิ่งที่อีกฝ่ายจะพูด เขาจับสะโพกบางของอาคายะขึ้นแล้วแทรกกายเข้าช่องด้านล่าง ก่อนจะขยับตัวช้าๆ แต่อีกฝ่ายกลับร้องขึ้นเพราะความเจ็บปวด
ถึงแผ่นหลังของร่างสูงจะเป็นรอยข่วนของเจ้าหัวหยิกก็ตาม แต่เขากลับไม่รู้สึกอะไร
"รุ่นพี่!! ขะ ขอโทษ.." เร็นจิโน้มตัวลงมาจูบรุ่นน้องเบาๆ ก็จะเริ่มขยับสะโพก
"อ๊าาาา~"
"อา...รุ่น รุ่นพี่ ยานางิ " เสียงครางของอีกฝ่ายทำเอายานางิ เร็นจิ เสียสติไปหมด ถึงจะรุนแรงไป แต่อีกฝ่ายก็ไม่ได้ร้องเจ็บปวดอะไรอีก
ท่อนแขนหนาโอบรอบอกของร่างบางเอาไว้แน่น สัมผัสถึงเหงื่อที่ชื้นกายและเส้นผมหยักศกสีดำ ก่อนจะปลดปล่อยออกมา
"ผม รักรุ่นพี่ยานางิ นะครับ" เสียงของอาคายะเหมือนจะไร้สติขณะพูดออกมา อาจเพราะเหนื่อยจึงหลับไป คอยแต่ให้อีกฝ่ายกอดรัดเอาไว้ ก่อนจะผลอยหลับไปเช่นกัน
...........................................................................................................................................
"อืม...." ฝ่ายร่างเล็กตื่นขึ้นมา ไม่รู้ว่ากี่โมง สังเกตเห็นแต่รุ่นพี่ยานางิกอดเขาไว้ทั้งคืน น่าอายชะมัด เขาทำอะไรลงไปเนี่ย แล้วเขาจะมองหน้ารุ่นพี่ติดได้ยังไง
"ถ้าเป็นที่บ้าน นายไม่มีทางตื่นเวลานี้ได้แน่ๆ"อีกฝ่ายพูดขึ้น คงเพราะรู้สึกว่าคนที่โอบอยู่ขยับตัว
"ตื่นอยู่หรอครับ"
"อือ นี่เพิ่งจะตีห้าเองนะ นายนอนไม่หลับรึไง"
"เปล่าฮะ แต่เพิ่งตื่่น"
"ร้อนรึเปล่า"
"ไม่หรอกครับ"
.... อีกฝ่ายไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่เหมือนจะกอดร่างเล็กแน่นกว่าเดิม
"รุ่นพี่ ยานางิ" เสียงเล็กเรียกสะกิดแผ่วๆ
"ผมไม่ต้องให้ของขวัญน่ะ หมายความว่าไงฮะ"
"หึ ก็นายให้ชั้นแล้วไง เมื่อคืนน่ะ" ตาย..... เขาดันพูดถึงเรื่องเมื่อคืนอีกจนได้ อาคายะรู้สึกอายจนต้องม้วนหน้าหลบไปใต้ผ้าห่ม แต่ก็หนีไม่พ้นมือของเร็นจิที่ช้อนคางเขาไว้ แล้วจูบเขาเบาๆ
.................................................................................................................................................
"นายว่า ทำไมวันนี้เจ้าเสานาธิการถึงเดินมากับอาคายะ" นิโอถามยางิวที่กำลังเดินอ่านหนังสือมาข้างๆ
"อาจจะเจอกันกลางทาง"
"หึ ไม่น่าใช่ ดูเจ้าอาคายะก็ใส่เสื้อตัวใหญ่ผิดปกติ สงสัย.... อาคายะกับยานางิคุงต้องไปค้างด้วยกันแน่เลย"
ประโยคหลัง นิโอทำเลียนเสียงยางิว ทำเอาเจ้าตัวต้องละจากหนังสือตรงหน้า
"เรื่องของคนอื่นน่า ยานางิคุงอาจจะพาอาคายะไปติวหนังสือก็ได้ "ยางิวขยับแว่น จ้องสองคนนั้นอยู่สักพัก ก็ละสายตาแล้วกลับมาที่หนังสือ
..................................................................................................................................................
"เฮ้ย!!!! ยานางิ ทำไมหลังนายมีรอยข่วนอย่างนั้นล่ะ " บุนตะตะโกนลั่น ขณะที่กำลังเปลี่ยนชุดเพื่อเข้าชมรมในตอนเช้า ทำเอาคนอื่นเปลี่ยนความสนใจทันที
"หึ...96% ที่พวกนายสงสัยว่าชั้นไปทำอะไรกับใครมาสินะ" เร็นจิทำหน้าไม่เดือดร้อนอะไร ทั้งที่ในใจเครียดอยู่
"แล้วนายไม่ได้ทำรึไง" แจ๊กกัลเดินเข้ามาทางด้านหลัง ยานางิยังนิ่งอยู่
"เปล่า จะให้ชั้นมีเวลาตอนไหนล่ะ"
"นั่นสิน่า~ เมื่อคืนติวหนังสือหนักนี่นา" นิโอเสริมขึ้นมา ทำเอาอาคายะที่กำลังกินน้ำอยู่สำลัก
"อะไรอาคายะ" ทุกคนหันมามองทันที อาคายะหน้าเหวอ แต่ก็หัวเราะออกมาเจื่อนๆ
"รุ่นพี่ยานางิเป็นผู้ใหญ่แล้วมั้งฮะ" หัวเราะ ....ไม่เนียน
"พูดอะไรไร้สาระ" เร็นจิทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ต่อ บวกกับเสียงสวรรค์ดังมาช่วย
"พวกนาย ทำอะไรกันอยู่ ออกไปซ้อมได้แล้ว" ยูคิมูระตามเข้ามาเรียก ซานาดะไม่ต้องพูดถึง รายนั้นตื่นแต่เช้าเพื่อมาเจอหน้ากัปตันทีมอยู่แล้ว
ทุกคนจัดแจงสลายวงทันที แต่อย่าคิดว่ายูคิมูระ เซย์อิจิคนนี้จะพลาด
"เร็นจิ เมื่อคืนนายไปกับอาคายะล่ะสิ" ยูคิมูระเดินเข้ามากระซิบถาม
"เปล่าซะหน่อย ... นายก็น่าจะรู้ดี" ก็แน่ล่ะว่ายูคิมูระรู้ดีถึงได้ถาม
"ว่าแต่พวกนายสองคนน่ะ เมื่อวานอยู่ถึงเย็นสินะ" เร็นจิถามอีกฝ่ายบ้าง
"ก็ ทำธุระชมรมนิดหน่อยน่ะ หุหุ~" เสียงหัวเราะที่รู้กันว่ามีอะไรแอบแฝง
"อาคายะ วันนี้หนาวมากสินะ" ซานาดะแผดเสียงไปที่อาคายะ เพราะเห็นว่าเล่นได้ไม่ดีอย่างเคย ดูไม่มีสมาธิ และร่างกายก็ตอบสนองไม่ได้เต็มที่ ทำให้ดูงุ่มง่ามไปหมด รวมถึงแจ๊กเก็ตที่ใส่ไม่ยอมถอด
"เฮ้ย ซานาดะ นายก็เข้าใจเจ้าอาคายะหน่อยซี่" นิโอที่เป็นคู่ซ้อมอยู่พูดเสียงดังจนอาคายะชะงัก
"เข้าใจอะไร นิโอ" คิ้วเข้มที่ขมวดอยู่เปลี่ยนเป็นเลิกขึ้น แต่ฝ่ายถูกถามกลับหัวเราะคิกคัก
"เหนื่อยจัง เหนื่อยจัง ชั้นขอพักก่อนละกัน" แล้วเจ้าตัวแสบก็เดินออกไปซะอย่างงั้น อาคายะก็นึกขอบคุณในใจอยู่หรอก แต่พอหันมาอีกทีก็เจอสายตาของรองกัปตัน
"อาคายะ สงสัยนายต้องซ้อมเพิ่มอีก"
......................................................................................................................................................สำหรับตอนนี้ รู้สึกกลัวๆเหมือนกันที่เอามาลง หนองนี้ดล้วนๆ ใครไม่ชอบก็อย่าได้ใส่ใจเลยนะคะ ข้ามๆตอนแบบนั้นไปเถอะ เพราะยังไงก็ไม่ได้แต่งสไตล์นี้หมดอยู่แล้น ~
เชียร์คู่นี้มาก เต็มที่ค่ะ อิทธิพลจากมิวล้วนๆ เก็งคิน่ารัก>< ยูคิคุงก็แอบรัก (?) เป็นเร็นจิที่น่ารักมาก
จึงสปอยเต็มที่ด้วย คลิป ชอบเพลงคู่จัง ดูแล้วน่ารักดี
เอาเป็นว่าเหมือนเดิมค่ะ ติชม ตามต้องการเลย ยังไงก็รับได้ T T
กด ดูคลิปนี้ เพื่อการถูกสปอย
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น