PRINCE OF TENNIS FANFICTION !!!

ลำดับตอนที่ #1 : [Rikkai] My Buddy - INTRO

"นายว่ายูคิมูระคุงคิดอะไรอยู่น่ะ" ยางิว ฮิโรชิ เอ่ยถามคู่หู

"คิดว่าจะได้คู่กับเจ้าซานาดะมั้ง" นิโอ มาซาฮารุตอบ ทั้งๆที่ตนก็สงสัยอยู่ไม่น้อย

ยูคิมูระ เซย์อิจิ กัปตันแห่งชมรมเทนนิสสาธิตริคไค อยู่ดีไม่ว่าดี คิดอะไรแผลงๆอีกจนได้

หลังจากหายดีก็มีอีเวนท์มากมายมานำเสนอ เจ้าตัวบอกว่าอยากมีกิจกรรมสนุกๆทำ

ทุกอย่างที่นำเสนอ แน่นอนว่าไม่มีใครกล้าขัดข้อง ทั้งนี้เพราะองครักษ์ส่วนตัว

ที่คอยตามใจ เลยทำให้ลูกทีมไม่มีใครกล้าหือไปอีก 

"เราจะเล่นบัดดี้กันล่ะ" ยูคิมูระเสนอออกมาพร้อมกับรอยยิ้มหวาน

ทุกคนทำหน้างง วันนี้บุโจวจะมาไม้ไหนล่ะนั่น

"ชั้นแค่อยากให้พวกเรามีอะไรสนุกๆทำเท่านั้นเอง ~" ปิดท้ายด้วยเสียงหัวเราะ

แผ่วๆตามแบบฉบับ      หน้าร้อนนี้ช่างหนาวดีแท้

"แล้วนายแน่ใจรึเปล่าว่า แค่เล่นบัดดี้น่ะ"นิโอถามขึ้นมา ทุกคนหันไปมองราวกับ

จะบอกว่า ทำไมไม่คิดก่อนพูด 

"ก็แน่สิ รึนายจะเล่นอย่างอื่นด้วย  หุหุ~" เสียงหัวเราะปิดท้าย - -

เป็นอันจบว่าทุกคนต้องตกลงใจตามที่เจ้าตัวเสนอ 

เซย์อิจิเล่นแผลงทีไร ชั้นเจอเรื่องทุกทีสิน่า ซานาดะคิดในใจ เขาคงคิดผิดที่ไม่

ท้วงเกมบ้าๆบอๆนี้ไป ก็ชั้นจับได้ชื่อเจ้านิโอจอมแสบเนี่ยสิ ชั้นยังนึกไม่ออก จะซื้ออะไรให้มัน

ไหนจะต้องคอยเทคแคร์ คอยสนใจ ชั้นหนักใจไม่ใช่เพราะเกมที่นายคิดหรอก

ที่มากกว่านั้นเพราะเจ้าบุนตะเสนอว่าถ้าดูแลไม่ถูกใจไม่ปลื้ม ต้องเลี้ยงขนมทุกคน

ในทีมที่เหลือ เจ้าพวกนั้นคงไม่มีวันเวทนาชั้นแน่นอน

ยูคิมูระคุงคิดเกมแบบนี้ ชั้นก็แย่เอาน่ะสิ ยางิว ฮิโรชิ คิดในใจขณะเดินกลับบ้าน

ชั้นจับได้ชื่อมารุอิคุง อย่างงี้ชั้นคงต้องซื้อขนมให้เจ้านั่นทุกวัน เบเกอรี่ของ

บุนตะยิ่งเป็นเมนูพิเศษอีกตะหาก ถ้าชั้นเลือกไม่ถูกใจ หมอนั่นอาจจะแขวะเอากับ

ชั้นทีหลังก็ได้   แย่จัง

ปุริ ทำไมตรูซวยอย่างงี้ฟะ นิโอ มาซาฮารุไม่ทันต้องคิดก็นึกออก ??(เอ๊ะยังไง)

หลังจากเปิดกระดาษออกมาได้ชื่อของบุโจวคนสวยเข้า เขาก็หมดอารมณ์จะเล่น

คิดว่าจะซื้ออะไรให้ยูคิมูระดีล่ะนั่น ปุ๋ยคอก ปุ๋ยหมัก ..... ชั้นนึกไม่ออกจริงๆ

ถ้าเป็นยางิวคงจะดีสิน่า

.................................................................................................................

   หนักใจโว๊ยยยยยย เกมบัดดี้นี่มันบ้าอะไรเนี่ย? คิริฮาระ อาคายะ จับได้ชื่อของ

เสนาธิการทีม ยานางิ เร็นจิ ทำเอาเค้านึกไม่ออกไปทั้งวันทั้งคืนว่าจะซื้ออะไร

ให้รุ่นพี่คนนี้ดีล่ะ เขาไม่ค่อยกล้าเข้าใกล้ ด้วยความที่เขาคิดในใจว่า รุ่นพี่ยานางิ

น่าจะฉลาดเกินไป ไม่น่าคุยด้วยเป็นที่สุด ???? 

  จนได้เล่นคู่กับรุ่นพี่ เขาก็คิดว่ารุ่นพี่ยานางิน่ากลัวเข้าไปอีก ทั้งพูดภาษามนุษย์ต่างดาว

ที่เขาไม่รู้จัก แต่ไม่รู้เพราะอะไรนะ เขาก็คิดว่ารุ่นพี่เชื่อใจได้ที่สุด หลังจากที่เขาเริ่ม

ควบคุมตัวเองไม่ได้ (ตอนที่เขากลายพันธุ์) บางทีเขาก็อยากจะเข้าใกล้รุ่นพี่คนนี้

ตัวเขาเองคิดว่า คงอยากรู้จักคนฉลาดๆ จะได้ทำให้ตัวเองมีความคิดปิ๊งๆกับเค้าบ้าง

  แต่ว่าตรูต้องซื้อของขวัญให้รุ่นพี่ยานางิ แล้วถ้าเจ้าตัวไม่พอใจ ชั้นก็ต้องกระเป๋าฉีก

แน่ๆ ทั้งที่วันก่อนเพิ่งโดนตัดค่าขนมเพราะสอบซ่อมตกแท้ๆเชียว

  คิดไปคิดมา อาคายะก็เดินมาถึงชั้น ปี 3 จนได้ เขาคิดว่าน่าจะหาข้อมูลของรุ่นพี่ไว้

เผื่อจะทำให้รู้ว่าชอบอะไรเป็นพิเศษ ถ้าไม่นับหนังสือเรียน 

..................................................................................................................

"นี่? นิโอ พักกลางวันแล้ว ทำไมนายไม่ไปหายางิวที่ห้องล่ะ" บุนตะถาม พลางคายหมากฝรั่งออก 

เตรียมตัวกินข้าวกลางวัน

"ปุริ~" เขายังคงนั่งหันหลังให้ประตูนิ่งๆ จะว่าทะเลาะกันก็ไม่ใช่ นิโอคงอยากแกล้งอะไรยางิวอีก

"แจ๊กกัล นายมาช้าชะมัดเลย" บุนตะเรียกเพื่อนสนิท แจ๊กกัลเดินมาไกลน่าดูจากห้อง 3I

เขานั่งลงแล้วเอากล่องข้าวของตัวเองวางไว้ที่โต๊ะเรียนของห้อง 3B ที่บุนตะกับนิโอเอามาต่อชนกัน

"นิโอ ถ้านายไม่ออกไปหา อิโรชิคงได้เดินเล่นตลอดพักที่หน้าห้องแน่" แจ๊กกัลพูด นิโอได้ยินก็

หัวเราะเบาๆแล้วก็ ปุริ ตามฉบับ "เดี๋ยวหมอนั่นก็ทนไม่ไหวเองน่า"

  แล้วก็จริง ยางิวเริ่มกระสับกระส่าย ทนไม่ไหว เลยตัดสินใจเดินเข้ามาในห้อง 3B ที่โต๊ะกลางห้อง

"วันนี้ฝนตกสินะ ชั้นกะจะหาที่ทานข้าวกลางวันดีๆ แต่ที่ห้องยูคิมูระคุงมานั่งทานกับซานาดะคุง

ชั้นไม่อยากจะขัดคอ" เจ้าตัวพูดไปพลางเอากล่องข้าววางบนโต๊ะด้วย

"ทุกทีนายก็กินข้าวแบบไม่สงบอยู่แล้วนี่ " บุนตะหัวเราะกับแจ๊กกัล แต่ยางิวยังคงหน้านิ่ง

"ยางิว วันนี้นายเอาอะไรมากินน่ะ" นิโอที่เงียบไปนานถาม ไม่รอช้าก็ถือวิสาสะเปิดกล่องข้าวเอง

"โว้วววว แซนวิซของนาย เอามาแลกกับขนมเค้กชั้นได้ป่าว?" บุนตะจ้องไปที่อาหารกลางวัน

ของยางิว ทำเอาเจ้าตัวหัวเราะออกมา ถึงจะไม่ได้พูดอะไรแต่ท่าทีก็บอกว่า  โอเค

"นั่นมันเจ้าอาคายะไม่ใช่เรอะ" แจ๊กกัลถามขึ้น เมื่อเห็นเด็กหัวหยิกหยอย เดินดุ่ยๆอยู่หน้าห้อง

ด้วยท่าทีที่เหมือนจะมาหาใครอยู่

"เฮ้ย อาคายะ นายมาทำอะไรชั้น ปี3 น่ะ" นิโอตะโกนเรียก เสียงกวนๆดังออกไปถึงหน้าห้องได้พอดี

"อ้าว? รุ่นพี่ โว้วว มีปาร์ตี้อาหารกลางวันหรอคร้าบบบ" อาคายะเห็นกล่องข้าววางอยู่เต็มโต๊ะ

และัต่างคนต่างแลกอาหารกัน ก็ตาลุกวาวทันที

"นายไปอดอยากมาจากไหนน่ะ" บุนตะถาม ทั้งทีงงกับท่าทีอยากอาหารแบบนั้น

"ก็...." อาคายะก็เรื่องที่โดนตัดค่าขนมไป ทั้งที่ทุกทีเขาซื้อข้าวกินเอง เลยทำให้มีงบน้อยไปด้วย

"แบบนี้ก็ไม่ไหวนะ อาคายะ" ยางิวส่ายหน้าเบาๆ

"มีโอกาสสูงถึง 60 % ที่นายจะโดนตัดเงินค่าขนมไปอีก 20 % เพราะสอบซ่อมผ่านพอดีในรอบที่ 4 "

เจ้าของภาษาดังกล่าว เดินเข้ามาร่วมวง ทำเอาอาคายะตกใจวูบ ทั้งที่เขาตั้งใจจะมาหาคนๆนี้แท้ๆ

"เร็นจิ ทั้งปีไม่เคยเห็นนายเข้าห้อง 3B มีธุระอะไรไม่ทราบ" บุนตะพูดเสียงกวนๆ ส่อให้เห็นว่า

ไม่ได้จริงจังอะไร

"ก็เปล่าหรอก.... แค่ที่ห้องเสียงดังหนวกหู ชั้นก็เลย...."

"เหรอ งั้นก็นั่งๆมาเหอะ แต่นายต้องเอาอาหารกลางวันมาแชร์กันด้วยนะ" บุนตะพูดแทรกขึ้น

คงไม่อยากฟังเจ้าเสนาธิการแก้ตัวหน้าตาย ทั้งที่พอจะเดาออกว่าอะไรสะกิดใจให้เข้ามา

  เร็นจิเปิดกล่องข้าวใบใหญ่ของตน นิโอที่กำลังกินคัพเค้กของบุนตะอยู่ถึงกับอึ้ง

"ว้าววว เจ้าเสนาธิการ กินเยอะเป็นบ้าเลย" เมื่อพบว่าในกล่องข้าวมีซูชิหลายสิบชิ้น

แต่ละชิ้นน่ากินทั้งนั้น

"ระ รุ่นพี่ ทานหมดหรอครับ น่ะ" อาคายะที่หายตกใจแล้ว พูดขึ้นมา

"ก็ .. เอาสิ พวกนายกินด้วยกันก็ได้" เร็นจิพูดไม่ออกหรอกว่า ตัวเองกินหมดสบายๆ  

"งั้นผมไม่เกรงใจนะคร้าบบบ" อาคายะยิ้มแป้น พลางเอาตะเกียบคีบซูชิของเร็นจิ                                           ทั้งที่ไม่กล้าจ้องหน้าอีกฝ่ายแท้ๆ 

   บุนตะได้แต่มองเจ้าอาคายะคีบเอา คีบเอา  จะว่าไป ถ้าไม่สังเกตจากหน้าตาและรูปร่าง คงดูไม่ออกว่ายานางิ เร็นจิ จะเป็นคนกินเยอะอย่างงี้ แต่ทำไมชั้นจะไม่รู้ ชั้นก็ชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านพอๆกับนายแล้วก็ซี้เก่าของนายล่ะนะั

เพราะตอนที่ชั้นเอาพวกนายไปกินบุฟเฟต์โรงแรมประจำชั้นน่ะ มารุอิ บุนตะคนนี้ฝากกล้องเอาไว้เก็บข้อมูลเรียบร้อย ชั้นเห็นเลยว่าเจ้าเสนาธิการนี่มันกินตลอด กินเรื่อยๆ กินแบบผู้ดี ชั้นคำนวณแล้วหมอนี่กินคุ้มกว่าชั้น 3 เท่าทีเดียว   น่าอิจฉาชะมัด รึว่าชั้นต้องทำตัวแบบเร็นจิวะ  บุนตะไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าตัวเองกำลังทำตาตี่ 

นึกได้อีกทีก็ตอนที่อยากกินซูชิของหมอนั่นบ้าง

"เจ้าเสนาธิการน่ะ ชั้นไม่อยากจะเชื่อเลย" นิโอ กระซิบเบาๆขณะที่กำลังเรียนภาษาอังกฤษกับเพื่อนคนข้างๆ

"ฮ่า~ ชั้นอยากให้นายเชื่อชะมัดเลย" บุนตะเป่าหมากฝรั่งกรีนแอ๊ปเปิ้ล พลางหันไปค้นอะไรบางอย่างออกจากกระเป๋า

"นายจะเห็นว่าหมอนั่นน่ะ อัจฉริยะกว่าชั้นหลายเท่าทีเดียว"  "ปิโยะ~" 

"ไง อัจฉริยะมั้ยล่ะ"

"อือ จ้ำช้าๆ แต่เยอะกว่านายอีกว่ะ"

"ชั้นหมายถึงว่า ชั้นน่ะ อัจฉริยะมั้ยล่ะ ที่เก็บข้อมูลหมอนั่นได้"

......................................................................................................................................................

สำหรับเรื่องที่แต่งนี้นะคะ ไรท์เตอร์ให้เป็นหัวข้อเรื่องใหญ่ๆเลย ว่า My Buddy  
แต่จะลงเป็นเรื่องย่อยอีกที ที่ต่อเนื่องกัน 
สรุปว่า หลายคู่นั่นแหละค่ะ 

ตอนนี้อาจจะสั้นไป (รึเปล่านะ) ยังไม่มีรสชาติเท่าไหร่ แต่อยากจะโม้ว่า เค้าเอาข้อมูลจริงจังมาทั้งนั้นเลยล่ะ รู้สึกยิ่งจิ้นได้ใกล้เคียงเข้าไปอีก 

โอเคค่ะ ตอนแรกอาจจะน่าเบื่อไปบ้าง และแอบคิดเหมือนกันว่าพล่ามเยอะไปรึเปล่านะ
เป็นไงก็เม้นกันได้ค่ะ อยากอ่านคำวิจารณ์มากมาย