ฟหกด!!

ลำดับตอนที่ #1 : #1 - ppppp

เช้าวันจันทร์ของเดือนมิถุนาปีห้าหก อากาศ(ในห้องนอนติดแอร์)เย็นสบาย ส่วนข้างนอกคงร้อนตับแตกเหมือนตามเคย

.
.
.

...... หืม.... นี่กูตื่นก่อนนาฬิกาปลุกเหรอวะเนี่ย ใช้ได้นี่หว่าเรา หรือว่ามันปลุกไปหลายรอบแล้วแต่เราเพิ่งตื่นวะ?

“ppppppppppppppppppp”

เสียงที่แสนจะคุ้นเคยในทุกๆเช้าดังขึ้นจากทางหัว ผมควานมือไปมาบริเวณหัวนอนเพื่อหาต้นกำเนิดเสียง

เมื่อมือของผมสัมผัสกับวัตถุบางอย่างที่เป็นสี่เหลี่ยมผืนผ้า โดยสัญชาตญาณในทุกๆเช้า ไม่ต้องคิดวิเคราะห์อะไรทั้งนั้น หยิบแม่งมากดปิดเสียงปลุกก็พอ จากนั้นขอนอนทดเวลาง่วงอีกซัก 5 นาทีหน่อยละกัน

.
.

“ppppppppppppppppppp”

ทำไมยังดังอยู่วะ

ผมค่อยลืมตาๆเพื่อเช็คเจ้าวัตถุที่น่าจะเป็นโทรศัพท์ ซึ่งยังคงกำอยู่ไว้ในมือหลังจาก(น่าจะ)หยิบมากดปิดเสียงปลุกเมื่อตะกี้

... ถาดรองแก้วน้ำสำหรับรับแขกแบบ 4*2 .... ไม่ใช่โทรศัพท์นี่หว่า แล้วแม่งมาอยู่บนหัวนอนเตียงกูได้ไงวะนั่น?

ช่างแม่ง ตื่นดีกว่า ตอนนี้กี่โมงแล้ววะเนี่ย? แต่ที่สำคัญคือมีสอบเซตคณิตคาบแรกด้วย โอยยยยย

ผมพยายามลืมตาพร้อมกับดันตัวเองขึ้นจากที่นอน แต่ดูเหมือนว่า Mid war 6 เกมรวดเมื่อคืนนั้นจะคอยดึงผมให้กลับลงไปนอนต่อ โฮ้ยย ตื่นเซ่ ตื่นนนน

“ตึงตึงตึงตึงตึงตึง แอ๊ดดด”

เสียงวิ่งขึ้นบันไดเสียงดังตามด้วยเสียงหมุนลูกบิดประตูดังขึ้น เสียงอยู่ใกล้ๆ แฮะ หรือว่าจะเป็นห้องเรา? ใครกันหว่า

ยังไม่ทันที่จะนึกออกว่าใคร บางสิ่งบางอย่างที่มันทั้งนุ่มและแข็งพุ่งเข้ากระแทกหน้าท้องของผมโดยฉับพลัน

.
.
.
.

“!@#@$%%@#$%^&*&^%$#@#$!@*!!!!!!!!!!!!” เสียงตะโกนร้องลั่นด้วยความเจ็บปวดลั่นไปทั่วบ้าน

ไม่ต้องบอกก็คงรู้นะว่าเสียงใคร

.
.
.

“นี่จะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหนกันห้า!?! นี่มันเจ็ดโมงสิบห้าแล้วนะว้อยตาบ้า โทรศัพท์วางไว้บนหัวยังช่วยอะไรไม่ได้ แม่ตะโกนปลุกก็ยังไม่ยอมตื่น เมื่อคืนก็เตือนนักเตือนหนาว่าวันนี้มีสอบคาบแรก แล้วยังจะหน้าด้านตีฮอนต่อยันตีสองจนตื่นสายอีก บริหารเวลาน่ะเป็นมั้ยห้า!?!”

อรุณเทศนาของวันนี้มีความยาว 3 บรรทัด

“ช่างหัวกูเด้ะ! แล้วนี่แม่งจะฆ่ากันรึไงวะ!! มีที่ไหนเขาปลุกด้วยการตุ้ยท้องมั่งวะเฮ้ย!?!” ผมตะคอกกลับไปพลางเอามือกุมหน้าท้อง

“ก็แม่ปลุกเท่าไหร่นายก็ไม่ยอมตื่นนี่นา เขาเลยให้ฉันมาปลุกให้ เอาเถอะ รีบไปอาบน้ำได้แล้ว เดี๋ยวก็สายกันพอดี”

“เอออออ” ผมเออไล่ ก่อนจะหยิบผ้าขนหนูแล้วเดินลงบันไดไปเข้าห้องน้ำ

.
.
.
.

ชิบหายแล้วไง ทำไมน้ำไม่ไหลวะ ทำไงดี

ว่ากันว่าในยามคับขัน คนเรามักจะนึกถึงผู้ให้กำเนิดเป็นอันดับต้นๆ เพราะฉะนั้น

“แม่~~~~~~~~~~~!!”

“อะไร~~~!” เสียงตอบกลับมารวดเร็วทันใจดีแท้

“ทำไมน้ำไม่ไหลอ่ะแม่~~~!” ผมตะโกนถามไป ถึงแม้จะรู้ดีว่าแม่คงไม่สามารถให้น้ำกลับมาไหลได้ แต่อย่างน้อยก็ขอรู้สาเหตุหน่อยละกัน

“วู้วว~~~เมื่อวันก่อนเขาก็ประกาศอยู่โครมๆ ว่าวันนี้เขาจะงดส่งน้ำตั้งแต่หกโมงยันสิบโมง ไม่ได้ฟังรึไง”

เออแฮะ ลืมซะสนิทเลย

“อ้าว แล้วจะอาบน้ำยังไงอ่ะแม่” ผมตะโกนถามต่อ

“น้ำในถังน่ะ อาบน้ำไปสิ เป็นอะไรกับน้ำในถัง ยัยเกรซมันยังอาบได้เลย”

โอ้วเย้ ไม่มีทางเลือกแล้วสินะ ยอมอาบน้ำเย็นก็ได้วะ

ผมจำใจหยิบขันตักน้ำในถังขึ้นราดตัวเอง

“ซ่า!”

“ซ่า!”

ตอนเด็กๆ ผมเคยเล่นปิดแอบกับน้องสาว แล้วผมเข้าไปซ่อนในตู้เย็น ปรากฏว่าเปิดกลับออกมาไม่ได้ ติดอยู่ในนั้นอยู่เกือบครึ่งชั่วโมง จนแม่กับยายมาเจอเพราะได้ยินเสียงร้อง ยังจำความรู้สึกในตอนนั้นได้ว่าหนาวมาก หนาวทะลุหัวใจเลยทีเดียว

“ซ่า!”

ณ ตอนนี้ ผมเหมือนกับว่าความรู้สึกตอนนั้นได้หวนกลับมาอีกครั้ง