ระหว่างทางรัก (TIVAKON & BOONYAPHA)

สูญเสีย

“หมอเสียใจด้วยนะครับ คนไข้ไม่อยู่กับเราแล้ว”

เสียงหมอที่ทำการรักษาชายวัยสี่สิบปีเศษตั้งแต่วันแรกที่เข้ามานอนในโรงพยาบาลแห่งนี้ จนวันนี้เกือบหนึ่งเดือนเต็ม 

ทันทีที่ประโยคบอกเล่าของหมอกระทบโสตประสาทหูของบุญญาภา ส่งผลให้เธอหูดับไปในทันที มีแต่คำถามเกิดขึ้นในหัวของหญิงสาวมากมาย 

แล้วโบว์จะอยู่อย่างไงคนเดียว ไม่มีพ่อคนที่เคยเป็นเสาหลัก ไม่มีพ่อคนที่คอยดูแลให้ความอบอุ่น ไม่มีพ่อที่คนคอยปลอบใจยามที่ท้อแท้ พ่อที่คอยว่ากล่าวตักเตือนตอนที่ทำผิด ไม่มี ไม่มี อีกแล้ว พ่อจ๋า 

“โบว์ โบว์จะไปไหน”

เสียงทิวากรถามลูกสาวผู้วายชนม์ แต่เหมือนว่าหญิงสาวจะไม่รับรู้ถึงการมีตัวตนของเขาหรือใครอีกเลย หลังจากได้ยินสิ่งที่หมอบอก สติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว 

คำนี้ใช้กับอาการของบุญญาภา ณ เวลานี้ได้ดีที่สุด และไม่ต้องให้ใครบอก ทิวากรก้าวขาเดินตามหลังน้องน้อยของเขาไปในทันที 

“โบว์ หยุด โบว์!! โบว์!!พี่บอกให้หยุด”

ทิวากรวิ่งมาทันบุญญาภาตรงหน้าประตูทางออกของโรงพยาบาล พร้อมกับตะโกนเรียกสุดเสียง ตามด้วยการเข้าไปกระชากแขนของคนขาดสติให้หยุดวิ่งก่อนที่จะเตลิดไปไหนต่อไหน บุญญาภาโผเข้าสวมกอดทิวากรทั้งตัวพร้อมกับพ่นคำพูดที่ทำให้คนฟังได้ยินแล้วถึงกับกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ 

“พี่มาร์ค พ่อทิ้งโบว์ไปแล้ว พ่อไม่อยู่กับโบว์แล้ว พ่อเห็นแก่ตัว ทำไมพ่อต้องทิ้งโบว์ไว้คนเดียว แล้วโบว์จะอยู่อย่างไง โบว์ไม่เหลือใครแล้ว ทำไมพ่อไม่พาโบว์ไปด้วย ฮือ ฮือ พี่มาร์ค”

ทิวากรกอดคนที่เอาแต่ซบหน้าร้องไห้อยู่กับไหล่ของเขาแน่น พร้อมกับลูบผมเธอด้วยความทะนุถนอมราวกับหญิงสาวคือตุ๊กตากระเบื้องชั้นดี

เขาจะถนอมผู้หญิงคนนี้ให้ดีที่สุดเท่าที่ผู้ชายอย่างเขาจะทำได้  

คำสัญญานี้ดังขึ้นในหัวของทิวากรโดยที่ไม่ได้บอกออกไปให้หญิงสาวในอ้อมกอดได้ยิน เพราะมันเป็นคำสัญญาที่เขานั้นให้กับตัวเองนับตั้งแต่เวลานี้เป็นต้นไป

“โบว์ต้องตั้งสตินะโบว์โตแล้ว ต้องเข็มแข็ง ลุงแกไปสบายแล้ว โบว์ไม่ต้องมาทนเห็นพ่อเจ็บปวดอีกแล้ว ต่อไปนี้โบว์ต้องอยู่ให้ได้ อยู่ให้มีความสุข โบว์ต้องทำให้พ่อไปแบบไม่ต้องมีห่วงนะ เข้าใจไหม”

“ฮือ ฮือโบว์จะเข็มแข็ง โบว์จะอยู่ให้ได้ พ่อจะได้มีความสุข ตอนที่มองลงมาแล้วเห็นโบว์อยู่ได้ด้วยตัวเอง พี่มาร์คโบว์จะทำให้ได้”

บุญญาภาพูดทั้งที่น้ำตายังคงอาบแก้ม ใบหน้าซบอยู่บนไหล่ของทิวากร ทิวากรเองก็ยังคงกอดบุญญาภาแน่นไม่ยอมปล่อย ราวกับกลัวว่าเธอจะล่องลอยหายไป

“เก่งมาก โบว์เก่งอยู่แล้ว พี่จะอยู่ข้าง ๆ โบว์ เป็นกำลังใจให้โบว์เสมอ จำไว้โบว์มีพี่เสมอ”

สองหนุ่มสาวตระคองกอดกันแน่นโดยไม่สนใจกับสายตาของผู้คนที่เดินผ่านไปมาแล้วมองด้วยสายตาแห่งความสงสัยใคร่รู้

คนหนึ่งกอดเพราะต้องการปกป้องคนที่ตัวเองรัก แม้ยังไม่รู้ว่าตอนนี้รักเธอในสถานะไหนกันแน่ แต่ที่รู้คือเขารักเธอมาก จะสถานะไหนก็ไม่สำคัญ

 เพราะเขารักเธอ

อีกคนกอดเพราะต้องการกำลังใจ จากการสูญเสียบุคคลที่เป็นที่สุดของชีวิต กอดนี้ที่เธอมั่นใจว่าเขาจะรักษาสัญญา สัญญาที่ว่าจะอยู่ข้าง ๆ กันตลอดไป

ถ้าฉันขอให้เขาเป็นกอดที่อบอุ่นของฉันแทนพ่อแบบนี้ตลอดไป จะได้ไหมนะ