ทะเบียนคล้องใจ

ลำดับตอนที่ #1 : ไอ้โรคจิต

[ถึงสนามบินหรือยังค่ะคุณลูกชาย] แม่ถามผมอย่างร้อนใจ

"ถึงแล้วคับ แม่ทำไมผมต้องรีบบินกลับด้วย ผมยังอยากเที่ยวที่เกาหลีอยู่เลย" ผมถามแบบเซงๆ

[เอาน่า ถึงแล้วลูกก็รู้เอง แม่รอแกอยู่นะแทนไท]

"คับ ผมรักแม่นะ"

[จร่าาา แม่ก็รักลูก เดินทางปลอดภัยนะ] แม่พูดจบก็กดวางสายไป

  ผมลาพักร้อนเพื่อมาเที่ยวเกาหลี 1 อาทิตย์แต่กับได้เที่ยวเพียง 3 วันเท่านั้น เพราะต้องรีบกลับไปพบแม่ที่ไทยด่วน เซงชะมัด ถึงผมจะดูเพลบอยแต่ผมก็รักแม่มาก เพราะท่านมีผมเป็นลูกคนเดียว ปละไม่สามารถมีลูกได้อีก เนื่องจากร่างกายของท่านผิดปกติตั้งแต่คลอดผมออกมา ผมรู้สึกผิดจึงตามใ่จท่านทุกอย่าง เพื่อชดเชยความผิดของผม

  ผมตรวจสัมภาระเสร็จก็มานั่งรอขึ้นเครื่องอีก 2 ชั่วโมง ไฟล์บินที่ผมบินกลับคลาส VIP เต็มให้ผมต้องนั่งแบบธรรมดา

ฟุบ~  มีผู้หญิงมานั่งข้างๆผม เธอสวยซะด้วย แต่หน้าเธอเหมือนคนที่พร้อมหลับทุกนาที

ฟรุ้งฟริ้ง ฟรุ้งฟริ้ง ฟรุ้งฟริ้ง~ เสียงโทรศัพท์เธอดังขึ้น  พร้อมกับหน้า่ที่ตอนแรกเหมือนจะหลับ ตอนนี้เุปลี่ยนเป็นสุดแสนจะเซงกับบุคคลที่โทมา

"ค่ะแม่ หนูรอขึ้นเครื่องอยู่ค่ะ -_- " เธอเป็นคนไทยซะด้วย

"ทำไมต้องเป็นหนูค่ะแม่ ชาลีกับเมาคลีทำไมไม่โดนบังคับบ้าน!!" ตอนนี้อารมณ์เธออเดือดสุดๆ

"รักค่ะ หนูรักแม่ค่ะ แค่นี้นะค่ะหนูง่วง" เธอกดวางสาย แล้วทำท่าจะหลับต่อ เดาอารมณ์ยากจริงๆ

ฟรุ้งฟริ้ง ฟรุ้งฟริ้ง ฟรุ้งฟริ้ง~ เสียงโทรศัพท์เธอดังขึ้นอีกครั้ง พร้อมกับอาการของเธอที่เปลี่ยนไป เธอเหมือนจะพยายามบีบน้ำตาสุดๆ สงสัยจังว่าใครโทรมา ทันใดนั้นเองเธอร้องไห้เสียงดังจนทุกคนหันมามองทางผมและเธอ ผมจึงค่อยๆขยับหนีเธอ -^-

"โอ๋ แด๊ดดี๊ T_T " คนนี้น่าจะเป็นพ่อเธอ แต่เสียงร้องไห้ของเธอมันยังคงดังจนเป็นจุดรวมสายตาอยู่ดี

"แด๊ดดี๊ต้องช่วยมาลีนะค่ะ OMG มาลีไม่อยากแต่ง!! TT " เสียงเธอดังขึ้นเรื่อยๆ ผมนี้อยากจะแทรกแผ่นดินหนีจริงๆ

"ค่ะ แด๊ดดี๊ I love U " เธอหยุดร้อง แล้วกลับไปทำหน้าง่วงๆของเธอเหมือนเดิม ผู้หญิงอะไรอารมณ์เปลี่ยนง่ายชะมัด

 5 นาทีผ่าน ....

ฟรุ้งฟริ้ง ฟรุ้งฟริ้ง ฟรุ้งฟริ้ง~ เสียงโทรศัพท์เธอดังขึ้นอีกครั้ง!! ผมนี้อยากจะขว้างโทรศัพท์เธอทิ้งจริงๆ ให้ตายเถอะ! ผมแอบมองดูเธอเธอเหมือนอยากจะฆ่าคนที่โทรมาสุดๆ

"ว่าไงจ๊ะ ใบข้าว :( ฉันกำลังบินกลับไปดูตัวคนที่จะมาแต่งงานด้วย  ... ใช่ เขาหล่อมาก แม่ส่งรูปมาให้ฉันดูแล้ว จ๊ะคุณแม่บอกว่าพี่เขาชอบฉันมากอยากเจอฉันจนทนไม่ไหมแทยจะบินมารับฉันที่เกาหลีเลยล่ะ 555+ " 

"ฮัดชิ้ววววววว !  >0< " ผมเองคับเหมือนมีคนนินทา ไปเข้าห้องน้ำดีกว่า..

ห้องน้ำชาย ...

ผมกำลังทำธุระของตัวเองอย่างสบายใจ โดยมีผู้ใช้บริการเข้าห้องน้ำไม่ขาดสาย

"โยมิน !!!!! นั่นแกใช่ไหม !!!! " อยู่ๆๆ ยัยคนที่นั่งข้างก็วิ่งเข้ามาในห้องน้ำผมหันหน้าหนี้แทบไม่ทัน

"แกออกมาเดี๋ยวนี้นะ !! ฉันรู้ว่าเป็นแกนะโยมิน ฉันจะให้ตาฉันฆ่าแก ถ้าฉันกลับมาเกาหลีใหม่แกตายแน่ !!! " ผมแอบหันไปมองเธอ กลับโดนสายตาดุๆส่งกลับมา

"มองอะไรไม่เคยเห้นคนสวยหรอ ! " เธอเดินออกไปทุกสายตาในห้องน้ำมองเธอเป็นจุดเดียว ให้ตายสิเกิดมาไม่เคยเจอใครมึนได้เท่าเธอจริงๆ ของอย่าให้ผมได้เจอเธออีกเลย สาธุ!!

ฉันโดนเรียกกลับไทยด่วนแล้วตอนนี้ฉันอยู่บนเครื่องแล้ว  วันนี้มันวันซวยของฉันจริงๆ ซื้อตั๋ว VIP ก็ไม่ทันเพราะไอ้โยมินคนเดียว เอาตะปูเรือใบมาวางไว้หน้าบ้านคุณตาฉัน เพื่อแก้แค้นฉันครั้งก่อน! คิดแล้วก็เจ็บใจ!! ไหนจะเรื่องแต่งงานอีก ต้องมาแต่งงานกับคนที่ไม่รู้จักกันมาก่อนและก็ไม่ได้รักกันอีกด้วย เป็นเพราะสัญญาของผู้ใหญ่ทั้งนั้น

                ฉันมองไปทางที่นั่งตัวเองก็พบกับผู้ชายที่เจอกันก่อนขึ้นเครื่อง

“เธอ .. เธอ -o- ” เขาทักฉัน เหมือนไล่ฉันยังไงก็ไม่รู้

“นายเองหรอ”  ฉันนั่งลงข้างๆเขาพร้อมกับวางฟอร์มสุดๆ  ฉันจำได้ว่าฉันไปอาละวาดที่ห้องน้ำชายมาและเขาก็อยู่ในนั้นด้วย  แต่ตอนนั้นฉันไม่อายนะ แต่ตอนนี้อายสุดๆ ที่ฉันทำไปเพราะความโมโหล้วนๆ ><’

“นี้นาย....เรื่องในห้องน้ำฉันเข้าไปเพราะโมโหนะไม่ได้คิดเรื่องอื่นเลยจริงๆ” ฉันพูดพร้อมสบตาเขา เพื่อแสดงความจริงใจจะว่าไปเขาก็หล่อดีเหมือนกันนะ >//<

“นั้นมันก็เรื่องของเธอ” ชิ..อีตาบ้าคิดว่าฉันจะง้อหรอ!

“คิดว่าตัวเองหล่อมั้ง” ฉันบ่นเบาๆ

“เธอว่าอะไรนะ! -^-”  ง๊ะ...อุสาพูดเบาๆยังได้ยินอีกอีตาบ้า หึๆ..เอาคืนดีกว่า

“นั่นมันก็เรื่องของฉัน ^^’ ”  เขามองหน้าฉันเหมือนอยากจะฆ่าฉันให้ตาย 55+ สะใจมาลีค่า

“ฉันไม่อยากทะเลาะกับเธอให้เสียประสาท” เขาพูดแล้วหันไปทางอื่น

“ฉันก็ไม่อยากทะเลาะกับนายเหมือนกัน  นอนดีกว่า - - “ ฉันพูดจบก็ขยับตัวให้นั่งสบายเพื่อที่จะหลับ  ฉันเป็นคนขี้เซามาเลยค่ะ 55+ แบบว่าหลับได้ทุกที่ทุกว่าเวลาเลย J นอนดีกว่าง่วงฟุดๆ

“คุณค่ะ ... คุณค่ะ” 

“อืมมมม =_=”  ฉันลืมตาขึ้นหลังได้ยินเสียงแอร์โฮสเตส โอ๊ยยยยย หมอนบนเครื่องนุ่มจังเลย ><  หมอน!! ฉันจำได้ว่ามันไม่มี ฉันจึงหันไปมองสิ่งที่ฉันหนุนหัวนอน OoO

“ไง หลับสบายเลยสินะ -_-“  อ๊ายยยยย ฉันหนุนเขาไปได้ยังไงอยากตายไปจากตรงนี้  เอ๊ะ! นั้นมันคราบอะไรที่เสื้อเขาอ่ะ  O_o ตายแล้ว ตายแล้ว นั้นมันคราบน้ำลายฉัน ! ไหลออกจากปากไปได้ยังไงก็ไม่รู้ โอ๊ยยอยากตายรอบสองค่ะ U^U ทำไงดี อ่ะคิดออกแล้ว

ขวับ ~ ฉันรีบจับที่แขนเสื้อเขาแล้วถูๆๆ

“ 555+ แขนเสื้อนายเลอะแป้งฉันนะ ^^’“  ถูค่ะถู

“แต่ฉันว่านั้นมันน้ำลายเธอมากกว่านะ -^-“ โอ๊ยหล่อแล้วยังฉลาดอีก!

“ 55+ งั้นนายก็ไปล้างสิ ^^’“  ฉันพูดพร้อมส่งสายตาอ้อนวอนไปให้เขา

“ฉันไปแน่ กลัวเป็นขี้กาก! หลีบไปสิ” กรี๊ดดดดดดด น้ำลายฉันมันไม่สกปรกขนาดนั้นหรอกนะ เจ็บใจ!

ผ่านไป 15 นาที

นานแล้วนะทำไมยังไม่กลับมาอีก ฉันลุกขึ้นไปดูที่ห้องน้ำ เมื่อเห็นว่ามันไม่ได้ล็อคก็เปิดเขาไป OoO OMG ฉันเห็นเขานั่งที่ชักโครกแล้วมีแอร์โฮสเตสนั่งคุกเข่าอยู่ที่พื้น จัดการกับกางเกงเขาอยู่ โอ๊ยยย รับไม่ได้

“เธอ!!! มันไม่ใช่อย่างนั้นนะ!” เขาพูดออกมาจากห้องน้ำ ตอนนี้ฉันกลับมาที่นั่งคิดทบทวนเรื่องที่เกิดขึ้น หมอนี้ต้องเป็นโรคจิตแน่ๆ กรี๊ดดไม่ได้การแล้วตอนนี้ฉันกำลังตกอยู่ในอันตราย!

“คุณฟังผมก่อนนะมันไม่ใช่อย่างนั้น” ยังจะมาแก้ตัวอีกไอ้โรคจิต

“อย่าเขามาใกล้ฉันนะไอ้โรคจิต! ช่วยด้วยค่ะ!! “ ฉันตะโกนสดเสียงจะทุกคนหันมามอง

“นี้เธอ!!” เขาเข้ามาจับแขนฉัน กรี๊ดดดดดดเขาจะข่มขืนฉันแน่เลย

“ กรี๊ดดดดดด ช่วยด้วยค่ะโรคจิต! “

“มีอะไรกันครับ” สจ๊วตเข้ามาระงับเหตุ

“นายคนนี้เป็นโรคจิตค่ะ” ฉันพูดแล้วชี้นิ้วไปทางเขา

“ผมไม่ได้เป็น คุณเข้าใจผิด! “ ยังจะไม่ยอมรับอีก!

“คุณสจ๊วตค่ะ เราโยนเขาออกนอกเครื่องไปเลยค่ะ! “ ฉันพูดแนะนำสจ๊วต

 “นี่เธอจะฆ่าฉันหรอ!!!”

“งั้นโยนนายลงไปแล้วฉันจะส่งร่มชูชีพตามไปให้”

“เราทำแบบนั้นไม่ได้หรอกครับ  -0-   งั้นขอเชิญคุณผู้ชายเปลี่ยนที่นั่งเพื่อความปลอดภัยของทุกคนบินเครื่องด้วยครับ “

“ให้ตายสิ ก็ได้ครับ  -v- “ เขาพูดพร้อมส่งสายตาอาฆาตมาทางฉัน เขาถูกย้ายไปนั่งข้างๆผู้ชายตัวอ้วนๆ แถมนอนกรนด้วย 55+ สมควร! ไอ้โรคจิต

พึ่งแต่งเรื่องแรก คอมเม้น+โหวตด้วยนะค่ะ ถ้ารักเรื่องนี้