Strat on the fantasy

ลำดับตอนที่ #1 : เดินทางสู่การพจญภัยครั้งใหม่

“ เฮ้อ...” เสียงถอนหายใจดังขึ้น 

“นี่ถ้ามันน่าเบื่อขนาดนั้นละก็ไม่ต้องมาก็ได้นี่ยะ”เสียงเด็กผู้หญิงเหวขึ้นมา 
ใช่แล้วเด็กผู้หญิงคนนี้คือฟ้าหรือ สุนิสา นักเรียนโรงเรียนไดอัลที่พึ่งขึ้นม.4สดๆชิงๆ
ผมสีน้ำตาลเข้มรับกับดวงหน้ารูปไข่ได้รูปดวงตาสีนิลและรวบผมไปข้างหลัง
ต้องบอกว่าเธอเป็นผู้หญิงสวยมากคนหนึ่งกำลังทำหน้าบอกบุญไม่รับอยู่

 “อ้าว  ถ้าไม่มาเราก็ถูกฆาตกรรมน่ะดิ” เด็กชายคาร์หรือ กิตติกร
นักเรียนชั้นม.4 ห้องเดียวกับฟ้า บ้าง ดวงตาและสีผมสีดำสนิดดังท้องฟ้ายามราตรี
จมูกโด่ง ทำให้คาร์ไปเป็นผู้ชายที่ดูดีไปอีกแบบ ในที่รู้จักของเพื่อนๆว่านายตัวแสบ  
เหวขึ้นบ้าง ฟ้าถึงกับควันออกหูขึ้นมาทันทีทันใด 
                “แล้วทำไมถึงไม่ส่งการบ้านบ้างล่ะ แม่นายถึงเอาตัวมาฝากกับชั้นเนี่ย” 
                “ก็อยากเล่นเกมอะ”คาร์บ่นอุบอิบ 
                “ว่าไงนะ”ฟ้าพูดพร้อมชูกำปั้น

“เปล่าจ้าไม่ได้พูดอะไรเล้ย” คาร์ปฎิเสธเต็มที่
                “ระวังไว้เถอะ”ฟ้าคาดโทด

“อ้าว...เพื่งมาถึงไม่มันไรทะเลาะกันแล้วหรือจ๊ะ”
แม่ของน้ำเดินถือถาดน้ำเข้ามาพร้อมรอยยิ้มที่ประดับบนใบหน้าเสมอ 
แม่ของฟ้ามีส่วนคล้ายกับฟ้ามากทีเดียว ดวงหน้ารูปไข่ผมสีน้ำตาลเข้มดวงตาสีนิล
เช่นเดียวกับลูกสาว

“โธ่...แม่คะก็ดูคาร์สิคะไม่ยอมทำการบ้านเลย”ฟ้าฟ้องทันที

“อ้าวก็หนูไปบอกแม่คาร์เองนี่นาว่ามีอะไรบอกหนูได้เลย”แม่ฟ้าพูดขึ้นพร้อมยิ้ม

“ก็ไม่คิดว่าจะเป็นแบบนี้”ฟ้าบ่นอุบอิบ

 

เวลาผ่านไป2ชั่วโมง

 

“ในที่สุดก็เสร็จซะที”คาร์ร้องพร้องบิดขี้เกียจ

“จะทำก็ทำได้นี่นา”ฟ้าเก็บรวบรวมหนังสือเรียนเก็บเข้ากระเป๋า

“กว่าจะเสร็จเล่นเอาเมื่อยเลย”คาร์บ่นไปเก็บกระเป๋าไป

“ก็อย่างนี้ละน้าตั้งแต่เด็กจนโตก็ไม่เคยพัฒนาเลย”ฟ้าบ่น

“ใครจะทนทายาทอย่างเธอละเรียนได้เป็นวันๆ”คาร์เริ่มไม่พอใจ

“ไอ้...เฮ้อไม่เถียงละ”ฟ้าหมดความอดทนไม่เถียงกลับ

“คาร์ คาร์”เสียงดังมาจากนอกหน้าต่าง

“อ้าว เฟริส นิค ว่าไง”คาร์ทักทาย

เฟริสเป็นเด็กหน้าตาคมสัน ร่างสูง ผิวขาว นัยตาสีน้ำตาลผมสีดำจมูกโด่ง
 หน้าสะอาดเกลี้ยงเกลา                   

นิคเป็นเด็กหน้าตาธรรมดา ไม่สูงไม่เตี้ย ผิวสีแทน นัยตาและผมเป็นสีดำ
จมูกโด่ง สิวขึ้นเล็กน้อย

ทั้งสองคนเป็นเพื่อนของคาร์และฟ้าตั้งแต่เด็กๆ

“เรามาชวนไปเล่นกันน่ะ ไปด้วยกันมั้ย”นิคเอ่ยชวน

“ไปสิ ไปไปไป การบ้านเสร็จพอดีเลย”คาร์พูดด้วยดวงตาเป็นประกาย

“นายเนี่ยน้า”ฟ้าพูดอย่างระอา

 

“เฮ้อๆๆ เล่นซะเหนื่อยเลย”คาร์เดินไปเรื่อยๆตามทางกลับบ้าน

“แฮ่กๆๆๆๆ”เสียงลมหายใจที่เหมือนกำลังหนีอะไรสักอย่างดังเข้ามาใกล้

โครม!เสียงชนกันอย่างแรง

“โอ้ย”เสียงร้องออกมาพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย

“นี่นายทำอะไรน่ะไม่ดูทางเลยหรอไง หา”คาร์พูดอย่างโกรธๆ
โดยยังทับร่างที่วิ่งมาชนอยู่

“หือ”คาร์รู้สึกถึงสิ่งนิ่มๆที่เขาสัมพัสอยู่แล้วเมื่อรู้สึกตัวก็....

“กรี้ดดดดดด”เสียงสะเทือนเลือนลั่น
พร้อมประทับรอยฝ่ามือลงบนใบหน้าขาวๆของคาร์

“นะนะนายกล้าดียังไงหาถึงมาจัดหน้าอกชั้นหา”หญิงสาวปริศนาพูดขึ้น

“นายเป็นผู้หญิงหรอเนี่ย แล้ว...”คาร์พูดและลูบหน้าตัวเองเบาๆ

“ตึกๆๆๆๆ”เสียงฝีเท้าใกล้เข้ามาและต้องมากกว่าหนึ่งแน่ๆ

“หลบเร็ว”ยังไม่ทันที่คาร์จะได้ถามอะไรก็ถูกลากไปเสียแล้ว

“เสียงมาจากทางนี้แน่ หาเร็ว”ผู้ชายคนหนึ่งในนั้นซึ่งน่าจะเป็นหัวหน้าสั่ง

“เจ้าพวกนั้นตาเซ่อหรือไงทำไมไม่เห็นเรานะ”คาร์นึกในใจ
เพราะบากตอนนี้มั้นพูดไม่ได้น่ะสิ!!

“ไปต่อเร็วเดี่ยวได้ตามไม่ทันพอดี”หัวหน้าคนเหล่านั้นสั่ง

“ตึกๆๆๆ”เสียงวิ่งค่อยๆห่างออกไปจนเงียบลง

“เฮ้อ”เสียงหญิงสาวถอนหายใจอย่างโล่งอกแล้วหันมามองคาร์
ก็ทำหน้าฉงนขึ้นมาทันที

ดวงหน้าแดงแปร้ดยังกับมะเขือเทศปากพูดไม่ได้เพราะถูกปิดอยู่
แล้วหญิงสาวก็ได้สติขึ้นมาทันที

“ว้าย”เสียงออกมาเพียงแค่นั้นเพราะเอามือตัวเองมาปิดเอาไว้และน่าเริ่มแดง

ไม่ให้ร้องได้อย่างไรก็เล่นไม่สนใจไปกอดเค้าซะอย่างนั้น

“อื้อๆๆๆๆ”คาร์บุ้ยใบ้ทำมือทำไม้ขออากาศหายใจ

“ฮ่า   คุณจะฆ่าผมหรอไงหาปิดมาได้”คาร์บ่น

“ขอโทดๆ พอดีรีบไปหน่อย”หน้าของหญิงสาวยังติดแดงๆอยู่เล็กน้อย

“พวกมะกี้นั่นอะไร้กันน่ะ”คาร์ถามอย่างสงสัย

“ชั้นเชื่อว่านายไม่อยากรู้หรอก”หญิงสาวพูดขึ้นไม่เห็นตา
เพราะฮู้ดปิดหน้าไปส่วนหนึ่ง

“คุณบาดเจ็บ”คาร์พูดเมื่อเห็นเลือดออกมาจากหัวไหล่

“ไม่เป็นไรหรอกแผลแค่นี้เอง”หญิงสาวพูดเหมือนเป็นเรื่องเล็กสุดๆ
ทั้งที่แผลไม่เล็กเลย

“เอางี้ ไปทำแผลบ้านผมก่อนไหม”คาร์ถามด้วยความเป็นห่วง

“ไม่ เป็น ไร...”พูดได้แค่นั้นหญิงสาวก็สลบไปทันที

“อ้าว คุณๆๆ เป็นอะไรไป คุณ”คาร์ตกใจสุดๆ

“ทำไงดีล่ะเนี่ย”

“ใกล้ๆก็มีบ้านเราเองนี่นา”

“ไปที่บ้านก่อนละกัน”คาร์อุ้มหญิงสาวขึ้นมาและวิ่งไปอย่างรีบเร่ง

“คาร์ ไอ้ลูกบ้าทำไมมากลับเอาป่านี้ ว้าย”แม่ของคาร์หรือ ณัฐชยา ร้องขึ้นมา

“กะ แก แก ไปลักพาตัวใครมาหา ไอ้คาร์ ฉันไม่นึกเลยว่าฉันจะสอนแกไปทำอย่างนี้ แก แก ทำอะไรไปรู้มั้ยหา แก แก”แม่คาร์ถึงกับพูดติดอ่างถึงจะมีฮู้ดคลุมหน้าอยู่แต่ไม่ต้องสงสัยเลยในความเป็นหญิง

“แม่ ดูดีๆซะก่อนสิ ก่อนจะโวยวายน่ะ”คาร์พูดเสียงเครียด

“เธอบาดเจ็บ!?”เมื่อพิจารณาดูดีๆแล้วก็พูดอุทานออกมา

“ก็ใช่น่ะสิ แล้วจะให้ยืนบังประตูทำไมเล่าแล้วจะเข้ายังไง”คาร์เครียดกว่าเดิม

“เข้ามาเร็ว”แม่เร่ง

 

“ไม่เป็นอะไรมากหรอกแค่เหนื่อยเกินไปน่ะ แล้วแผลตรงไหล่ก็ไม่เป็นอะไรมากหรอกแค่โดนของมีคมถากๆน่ะแล้วก็ทำแผลเรียบร้อยแล้ว”แม่พูดรอบเดียวจบ

“ถามจริงเหอะ แกไม่ได้ทำอะไรเธอนะ”แม่ถามไปยิ้มไปแต่ยิ้มแบบนี้ซักไม่ค่อยดีแหะ

“ไม่มีจริงจริ้ง หน้ายังไม่เคยเห็นเล้ย”คาร์สั่นหน้าระริก

“งั้นก็ดี”แม่หน้าผ่อนคลายลงหน่อย

“ตามมา”เหมือนพึ่งนึกได้ว่าต้องพาไปดู

“อ้าวห้องผม อย่าบอกนะว่า”คาร์เริ่มหน้าซีด

“ใช่น่ะสิในเมื่อ แกเอามาแกก็รับผิดชอบสิชั้นมีหน้าที่ทำแผลอย่างเดียว”แม่พูดยิ้มๆแล้วเปิดประตูห้อง

ห้องรกนิดๆแต่ไม่รกมากมีร่างบางนอนอยู่บนเตียงที่เขานอนประจำ 
คาร์ถึงกับตาค้าง เธอมีผมสีดำราวรัตติกาลผิวขาวเนียนดวงหน้ารูปไข่
ปากนิดจมูกหน่อยคิ้วได้รูป ริมฝีปากสีแดงรูปกระจับ บอกได้คำเดียวว่า สวยสุดๆ

“แสดงว่าไม่มีอะไรกัน”แม่ทำหน้าโล่งอกเมื่อเห็นอาการ

“............”อึ้ง นิ่ง ค้าง แข็ง ทื่อ อะไรก็ตามที่นิ่งๆอยู่กับคาร์หมด

“ชั้นก็นึกอยู่แล้วว่าแกไม่มีทางที่จะเอาผู้หญิงแบบนี้มาเป็นแฟนได้หรอก”
แม่พูดต่อ

“อะ อะไรแม่ และ แล้วจะให้เธอมานอนห้องผมหรอ”คาร์ถามและภาวนาว่าให้แม่พูดว่าเปล่า

“เปล่า”คาร์ราวกับขึ้นสวรรค์

“แกต้องดูแลเธอทั้งหมดเลยต่างหาก”แม่พูดเฉยๆแต่คาร์ราวกับสวรรค์
หายวับไปกับตา

“อารายก้าน”คาร์ร้องเสียงหลง

“ไม่รู้ละฉันจะไปนอนละเที่ยงคืนกว่าแล้ว ราตรีสวัสดิ์”แม่ออกไปทันทีไปทันที

แม่ออกไปแล้วแต่กับคาร์ราวกับห้องบีบเขาเหลือตัวเท่ามดเอายังไงดีเนี่ยคาร์คิด

“จัดห้องซักนิดละกันจะได้นอนที่พื้นไปก่อน”แล้วก็เริ่มจัดห้อง

จิ้บ จิ้บ จิ้บ เสียงนกร้องทำให้หญิงสาวเปิดเปลือกตาขึ้น
ดวงตาสีเดียวกับผมนั้นมองดูรอบตัวแล้วก็ก้าวลงจากเตียงและสะดุดอะไรบางอย่าง

“โครมมมม!!!”เสียงอะไรบางอย่างกระแทกพื้นอย่างแรง

แอนนาสะดุดกับตัวคาร์ที่นอนบนพื้นอย่างแรงและทำให้เธอลงไปนอนทับร่างคาร์

“เสียงอะไรกันหา   หือ”มองเพียงแวบเดียวก็เริ่มทำหน้าเครียดทันที

“คาร์...”รอยยิ้มเหี้ยมปรากฏอีกครั้ง “เดียวตามชั้นลงไปข้างล่าง”

“กึกๆๆๆๆ”เสียงเคาะโต๊ะดังขึ้นคาร์นั่งเจี่ยมเจี้ยมอยู่ตรงข้าม

“คาร์”เสียงเหี้ยมดั้งขึ้นคาร์หันมามอง

“แกไม่มีอะไรกับเธอจริงๆน่ะ”คาร์สั้นหน้าระริก

“งั้นก็ดีไป”แม่พูดอย่างโล่งอกแต่คาร์หมดแรง

“งั้นมาถามสาวน้อยคนนี้ดีกว่า ว่าไงจ๊ะชื่ออะไรจ๊ะ”ถามเสียงนุ่มนวล
ผิดกับคาร์ลิบลับ

“แอนนาค่ะ”เสียงราวระฆังเงินพูดออกมาเพียงสั้นๆ

“งั้นแอนนาชั้นชื่อณัฐชยา หนูแอนนาเรียกน้า นุชก็ได้จ๊ะ”แม่คาร์พูดอ่อนโยนมาก

“ส่วนนี่คาร์ลูกชายป้าเอง อาจจะ เอ่อ บ๊องๆไปหน่อยแต่ก็มีส่วนดีอย่างเช่น...”
แม่คาร์ทำท่าคิดหนัก

“แม่ ไม่พูดก็ไม่เป็นไรหรอกนะ”คาร์ลุกพรวดทันที

“เดี่ยวแม่ไปหาอะไรมาให้กินนะ รอเดี่ยว”แม่พูดพร้อมออกไปจากห้องอาหาร

“ว่าแต่…เธอหนีใครมาหรอ แล้วผู้ชายพวกนั้นใครกัน”คาร์ถามเมื่อแม่ออกไปแล้ว

“.............”เงียบไม่มีอะไรหลุดออกมาจากปากหญิงสาว

“ไม่เป็นไร ไม่บอกก็ไม่เป็นไร”คาร์พูดและลุกขึ้นกำลังจะออกไปจากห้องอาหาร

“ชั้นกำลังถูกตามล่า...ชั้นจะไปหลังจากทานข้าวเสร็จแล้ว”แอนนาพูดขึ้น

“ทำไมล่ะ”คาร์ถามสีหน้าฉงน

“ไม่ใช่เรื่องที่นายจะต้องรู้....ฉัน....บอกได้แค่นี้”สีหน้าแอนนาหมองลง
จนคาร์อดใจหายไม่ได้

“ทำไม...เป็นเรื่องส่วนตัว...เรื่องลับหรืออะไร!!แล้วที่เธอบาดเจ็บนั่นอีกล่ะ!!
ถ้าชั้นไม่ไปเจอเธอจะเกิดอะไรขึ้น แล้วทำไมฉันถึงรู้ไม่ได้”คาร์ถามอย่างโมโห

“แล้วถ้าชั้นบอกไปแล้วนายจะต้องเสี่ยงตายและอาจไม่ได้กลับมาที่นี่อีกแล้วล่ะทุกสิ่งทุกอย่างของนายจะหายไปการคงอยู่ของนายทั้งหมดจะหายไปนายจะยังอยากรู้อีกมั้ย”แอนนาพูดเรียบๆ

“มะ...หมายความว่าไง”คาร์ตกใจกับคำพูดนั้น

“อย่ารู้เลยเดี่ยวชั้นก็จะไปอยู่แล้วนายไม่ต้องมาสนใจชั้นหรอก”แอนนา
เอ่ยแบบไม่รู้ว่าคิดอะไร

“มาแล้วจ้าข้าวหน้าไข่ดาวจ้า”แม่คาร์พูดขึ้นแบบไม่รู้สถานการ

“เอ๋...เป็นอะไรไปหรอ”แม่รู้สึกถึงสิ่งผิดปรกติ

“ปะ...เปล่าหรอกแม่ ดะ...เดี่ยวไปโรงเรียนสายนะ”คาร์ตักข้าว
เข้าปากไปสองสามคำแล้วออกไป

“อะไรของมันเนี่ย”แม่คาร์งงกับอาการลูกชายมาก

“น้านุชคะเดี่ยวหนูต้องขอตัวแล้วล่ะค่ะ...ขอบคุณสำหรับที่พักและอาหารนะคะ”
แอนนาเอ่ยขอบคุณ

“อ้าว...จะไปแล้วหรองั้นโชคดีนะว่างๆก็มาหาน้าก็ได้นะ”แม่คาร์ลา

“ขอบคุณค่ะ”หลังจากลาเสร็จก็ออกไปทันที

 

“คาร์ คาร์ คาร์ คาร์”เสียงเรียกดังขึ้นเรื่อยๆ

“หือ”คาร์เงยหน้าขึ้นมาเจอใบหน้าที่คุ้นเคยฟ้านั่นเอง

“เป็นอะไรไปเห็นเหม่อมาตั้งแต่เมื่อเช้าแล้วนะ”ฟ้าถามอย่างเป็นห่วง

“เปล่าๆไม่มีอะไร”ไม่มีอะไรแม้ใจยังมีคำพูดของแอนนาติดหูอยู่

“ถ้าชั้นบอกไปแล้วนายจะต้องเสี่ยงตายและอาจไม่ได้กลับมาที่นี่อีกแล้วล่ะ
ทุกสิ่งทุกอย่างของนายจะหายไปการคงอยู่ของนายทั้งหมดจะหายไป
นายจะยังอยากรู้อีกมั้ย”เสียงยังดังก้องอยู๋ในหัว

“เธอหมายความว่าอะไรกันนะ”คาร์คิดในใจและเหม่อมองท้องฟ้าต่อไป

“นี่ฟ้าๆ”เสียงนิคดังขึ้นทำให้ฟ้าที่จับตาดูคาร์หันมามอง

“มีอะไรหรอนิค”ฟ้าถาม

“เธอว่าคาร์เป็นอะไรไปวันนี้ดูไม่ร่าเริงเลย”นิคเอ่ยเครียดๆ

“ไม่รู้สิอาจกำลังคิดอะไรที่พิเรณๆอยู่ละมั้ง”ฟ้าออกความคิด

“แม่แน่น้าอาจจะเป็นเรื่องผู้หญิงก็ได้”นิดเอ่ยยิ้มๆ

“ผู้หญิง!!!!!!!”ฟ้าร้องเสียงหลง

“ใช่ผู้หญิงคาร์อาจตกหลุมรักผู้หญิงคนนึงแล้วอาจจะไม่กล้าสารภาพรักก็ได้น้า”
นิคเอ่ยอย่างตื่นเต้น

“บ้าๆๆๆๆ”ไม่มีทางหรอกอย่างคาร์เนี่ยนะ...อย่างคาร์เนี่ย”ฟ้าหันไปมองคาร์ก็พูดไม่ออกเพราะเป็นไปได้สูง

 

“แล้วทำไมฉันต้องมาด้วยเนี่ย”เสียงโอดโอยจากนิคที่ถูกฟ้าลากมา
สะกดรอยตามคาร์

“ก็นายเป็นคนยุชั้นเองนายก็ต้องมาดูด้วย”ฟ้าพูดโดยจ้องคาร์ไม่วางตา
ราวกับคาร์จะหายไปทุกเมื่อ

“แล้วทำไมฉันต้องมาด้วย”เฟริสพูดขึ้นบ้างเพราะเขาโดนฟ้าไปลาก
ออกมาจากบ้านทีเดียว

“ก็นายพึ่งพาได้นี่นาเลยพามาด้วยน่ะสิ”ฟ้าหันหน้ามามองเป็นครั้งแรกทันใดนั้น

“ตุบๆๆๆๆๆ”เสียงฝีเท้าใกล้เข้ามา

“หือ”คาร์คุ้นเสียงนี้มากแล้วใบหน้าคุ้นเคยก็ปรากฏออกมา

“คาร์!?”แอนนาอุทานออกมาและทำเหมือนเดิมคือปิดปากเอาไว้และหลบซ่อนตัว

“ตามไปเร็ว”ชายคนเดิมที่เหมือนจะเป็นหัวหน้าวิ่งต่อไปโดยไม่เห็นพวกเขา

“เฮ้อ...”เสียงถอนหายใจดังออกมาจากร่างบาง

“แอนนา...”พูดได้เพียงเท่านั้นเพราะมีเงามาทาบทับร่างของพวกเขาทั้งสอง

“เจ้าหญิงแอนนา...โปรดไปกับเราเดี่ยวนี้”ชายที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้าเอ่ยขึ้น

“ไม่มีทางพวกเจ้าจะจับข้าไปเป็นข้อต่อรองกับท่านพ่อต่อให้ข้าตายข้าก็ไม่ไป
กับเจ้าเด็ดขาด”เสียงของแอนนาเกรี้ยวกราดขึ้นมา

“ถ้างั้นเราคงต้องใช้กำลัง”ชายคนนั้นเอ่ยเสียงเครียด

“ทำได้ก็ลองดู”แอนนาพูดเสียงเหี้ยมและพึมพำอะไรบางอย่าง

“Room of ice”เสียงหวานเอ่ยขึ้น

“เสร็จกัน”ชายคนนั้นตระหนกขึ้นมาทันที

“แค่นี้เจ้าก็...เปรี้ยๆ”แอนนาโล่งใจได้เพียงแปปเดียวก็มีเสียงประหลาดดังขึ้น

“เจ้าหญิงเจ้าก็รู้ว่าแค่เวทระดับนี้ทำอะไรข้าไม่ได้”เสียงชายผู้นั้นเย้ยหยัน

“เวท”คาร์คิดในใจ

“คาร์”เสียงหวานเอ่ยขึ้น

“หือ”คาร์ยังอึ้งอยู่

“ฉันอยากให้เธอไปกับชั้นตอนนี้เพราะพวกมันเห็นหน้านายแล้ว
นายไม่อาจจะกลับไปยังบ้านนายได้อีกแล้ว”แอนนาเอ่ยเสียงเครียด

“เอ๋...เปรี้ยๆ”เสียงดังขึ้นอีกครั้ง

“พวกมันคือพวกกบฏในอาณาจักรของฉันพวกมันออกมาเพื่อยึดอำนาจ
ของพ่อฉันพวกมันต้องการที่จะครอบครองทุกมิติและที่นี่ก็เป็นหนึ่งในนั้นถ้านายยังอยากให้โลกนี้สงบสุขก็ตามฉันมาเถอะ”แอนนากล่าวโดยแววตามีความหวังแม้เพียงริบหรี่

 “ย้ากกกกกก...เปรี้ยๆๆ”แตกมากขึ้นเรื่อยๆจนจะไม่อยู่อยู่แล้ว

“นายจะเอายังไง”แอนนาเร่ง

ตอนนี้ในสมองของคาร์กำลังประมวนผลว่าควรเชื่อเธอหรือเปล่าแต่สีหน้า
และแววตาของเธอเหมือนคนที่ต้องการคนช่วยเหลือจริงๆถ้ามันเป็นจริงคนที่เขารู้จัก
จะไม่มีอีกต่อไปทันใดนั้นเร็วเท่าความคิดเขาตัดสินใจทันที

“ตกลงแอนนาผมจะไปกับคุณ”คาร์ตอบอย่างไม่ลังเล

“เพล้ง...”เสียงแตกของสิ่งที่คล้ายแก้ว

“เร็ว”แอนนาฉุดมือคาร์ออกไปทันทีและดึงลูกแก้วออกมา

“เราต้องห่างจากตัวมันอย่างน้อยห้าเมตรไม่งั้นมันจะหลุดไปด้วย”
แอนนาพูดอย่างรีบเร่ง

“หนีไม่รอดหรอกน่า”ชายคนนั้นพูดขึ้น

“ข้าแต่ลูกแก้วแห่งวลาดิเมีย จงเปิดประตูสู่ดินแดนเดอลาส 
จงเปิดออกประตูแห่งการเดินทาง จงนำพาสหายแห่งข้าสู่เดอลาส”
แอนนาพูดขึ้นและขว้างลูกแก้วนั้นไปข้างหน้าตรงกับพวกฟ้าพอดี

แวบบบบ

“ฟ้า”คาร์ร้องขึ้น

และทุกอย่างที่อยู่ตรงนั้นก็หายไปเหลือแต่ชายคนนึงที่ยืนเจ็บใจอยู่ตรงนั้น

 

จบตอนที่1