++-อะร์รี่ พอตเตอร์ กับ ชินเน่จูจุ๊บ-++

เนื้อเรื่อง

อะร์รี่ พอตเตอร์ กับ ชินเน่จูจุ๊บ

                                                                             J.K.ตาลลี่ : เขียน

ตัวละคร

1.อะร์รี่ 1 คน

2.รอน 1 คน

3.ลอร์ดโวลเดอมอร์ต 1 คน

4.บาซิลิส 3 คน (หัว กลาง หาง)

5.เฮิมร์ไมโอนินนี่ 1 คน (ผมหยิก)

6.ศาสตร์ตาจารย์มักกอลนากัล 1 คน

7.ศาสตร์ตาจารย์มักกอลนาคัน 1 คน

8.ศาสตร์ตาจารย์ดับเบิลดอร์ 1 คน

9.มาดามพอมพรีย์ 1 คน (สวย สูง)

10.แฮกริด 1 คน (ตัวใหญ่)

11.เจ้าเขี้ยว 1 คน (สุนัขของแฮกริด)

12.ดเรโก 1 คน

13.ลูเชียส 1 คน (สูง)

14.ด็อบบี้ 1 คน (เตี้ย)

15.ประตูห้องแห่งความลับ 1 คน (อ้วน ตัวใหญ่)

16.เมอร์เทิลจอมคร่ำครวญ ชวนสังเวช 1 คน

          อะร์รี่ พอตเตอร์ กับ ชินเน่จูจุ๊บ

ขณะนี้ภายในโรงเรียนคาถาและเวทมนตร์ศาสตร์ ฮอกวอสต์ มีเหยื่อของพวกนักเรียนที่ไม่ได้เกิดจากพ่อมดและแม่มดโดยแท้ถูกทำร้ายมากมายรวมทั้งเพื่อนสนิทของอะร์รี่ด้วย เธอคนนั้นชื่อว่า เฮิมร์ไมโอนินนี่ เชื่อกันว่าพวกเขาเหล่านั้นถูกสัตว์ร้ายในห้องแห่งความลับสาปให้เป็นหิน...อีกครั้งที่อะร์รี่ พอตเตอร์ เด็กชายผู้รอดชีวิต ต้องผจญภัยในโรงเรียนฮอกวอสต์อีกครั้ง...>_< และในการผจญภัยครั้งนี้อะร์รี่และรอนกำลังจะหาทางเข้าห้องแห่งความลับพวกเขาคิดว่ามันจะต้องอยู่ในห้องน้ำของเมอร์เทิลจอมคร่ำครวญเขาจึงเข้าไปที่นั่น

“อะร์รี่ นายคิดว่านี่เป็นทางเข้าห้องแห่งความลับจริงๆหรอ” รอนร้องถามในขณะที่เมอร์เทิลกรีดร้องและสาดน้ำใส่เสื้อคลุมของเขาจนเปียกโชก แต่อะร์รี่ไม่ร้องตอบ เขากำลังหาอะไรที่เกี่ยวกับงู เพราะอะร์รี่รู้ว่าเขาสามารถพูดกับงูได้ เมื่อสมัยที่เขาเป็นเด็กแบเบาะอยู่นั้น อะร์รี่สามารถรอดพ้นจากการทำร้ายของลอร์ดโวลเดอมอร์ต พ่อมดที่ชั่วร้ายที่สุดตลอดกาลมาได้...ลอร์ดโวลเดอมอร์ตพูดกับงูได้และในคืนวันที่เขาพยายามจะฆ่าอะร์รี่ เขาได้ถ่ายทอดอะไรบางอย่างให้กับเด็กชายผู้รอดชีวิตคนนี้ นั่นคือการที่พูดกับงูได้นั่นเอง และก็ไม่มีใครรู้ว่าทำไม ริมฝีปากของอะร์รี่ จึงเป็นสีดำคล้ำแม้กระทั่งตัวเขาเอง อะร์รี่รู้สึกอยากจะเจอลอร์ดโวลเดอมอร์ตซักครั้ง เขาต้องการที่จะพบคนที่ฆ่าพ่อแม่ของเขา

“รอน นี่ไง ฉันเจอแล้ว ฉันเจอรูปงูตัวจิ๋วล่ะ รอน!” อะร์รี่ตะโกนบอกรอนและชี้ไปที่ก็อกน้ำ แต่เขาก็ต้องตกใจเมื่อเห็นเมอร์เทิลพยายามกดหัวที่มีผมอยู่น้อยนิดของรอนให้จมลงไปในชักโครก

“อะร์รี่ นายไปก่อนแล้วกัน แล้วกลับมาเร็วๆนะ ก่อนที่ยัยเมอร์เทิลจะฆ่าฉันเสียก่อน” รอนตะโกนเสียงอู้อี้มาจากชักโครก

“แต่รอน...ฉันไปคนเดียวไม่ได้...ถ้าไม่มีนาย...ฉะ”

“อะร์รี่ ตอนนี้ สิ่งที่นายต้องทำ...คือไปหาเจ้าสัตว์ร้ายนั่น...ฆ่ามันซะ เฮิมร์ไมโอนินนี่ จะปลอดภัย นายต้องฆ่าสัตว์ร้ายนั่นนะ”

“ได้ รอนฉันจะลงไปหาเจ้าสัตว์ร้ายนั่น” อะร์รี่ตอบอย่างมั่นใจ

เขาเดินไปที่ก็อกน้ำแล้วตะโกนว่า...

       “จงเปิดออก”

ราวหมัศจรรย์ก็อกน้ำแยกตัวออกจากกัน เผยให้เห็นท่อขนาดใหญ่ อะร์รี่ไถลตัวลงไปในท่อนั้น ช่างเหมือนการลื่นตัวลงไปในท่อที่มีเมือกลื่นๆเกาะอยู่เต็มไปหมด เมื่อไปถึงปลายท่อเขารู้สึกว่าที่ๆ เขาอยู่ขณะนี้มันเป็นเพียงแค่ห้องเล็กๆ มีรูปปั้นหินถูกสลักไว้เป็นกำแพงอยู่ด้านหลัง ในขณะที่สายตาของอะร์รี่ค่อยๆหายมัวห้องดูชัดขึ้น อะร์รี่เห็นเงาของใครคนนึง เขาเหมือนเด็กหนุ่มที่อายูเพิ่งจะ 15-16 ปี และถ้าอะร์รี่ดูไม่ผิดเขาใส่เสื้อคลุมฮอกวอตส์ อะร์รี่เพ่งมองไปที่ร่างนั้น แต่แล้วร่างนั้นก็ตอบกลับมา

                “นาน...นานเหลือเกิน อะร์รี่ พอตเตอร์ นานแล้วที่ฉันอยากพบเธออีกครั้ง”

       “คุณ...คุณ...คุณคือใครฮะ” อะร์รี่ถาม ความหวาดกลัวอย่างบอกไม่ถูกแทรกเข้ามาตรงหัวใจ

       “ฉัน” ชายหนุ่มพูด พลางยืดอก “คือ ลอร์ดโวลเดอมอร์ต”

       ปากของอะร์รี่อ้าค้าง...จริงหรือ ชายหนุ่มคนนี้คือ โวลเดอมอร์ต อะร์รี่คิด เขาพยายามข่มความกลัวเอาไว้แล้วพูดว่า

       “คุณคือวิญญาณหรือฮะ”

       “ไม่...ไม่ใช่อะร์รี่ ฉันคือ ความทรงจำ อะร์รี่ ความทรงจำที่ถูเก็บไว้ในห้องแห่งนี้มา 20 ปีแล้ว”

       “อะร์รี่...ฉันขอถามอะไรเธอหน่อยนะ” โวลเดอมอร์ตทำเสียงนุ่มนวล แต่แฝงด้วยความเหี้ยมเกรียม

       “อะไรหรือฮะ” อะร์รี่พยายามบังคับเสียงไม่ให้ดูหวาดกลัว

       “อืม...อะร์รี่...ใช่อะร์รี่ ฉันฆ่าพ่อแม่ของเธอ แล้ว...ทำไมเธอถึงรอดชีวิตจากการทำร้ายของฉันในวันนั้น ทำยังไงเธอถึงรอดชีวิตจากการทำร้ายของลอร์ดโวลเดอมอร์ต พ่อมดที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในโลกมาได้”

       “ผมไม่รู้หรอกเรื่องนั้น แต่ผมรู้อยู่อย่างนึง ว่าคุณไม่ได้เป็นอย่างที่คุณคิดว่าคุณเป็นหรอก” อะร์รี่จิกเล็บลึกลงไปในอุ้งมือ เขาโกรธจนตัวสั่น

       “ไม่ได้เป็นอะไรรึ” โวลเดอมอร์ตถาม พยายามแสยะยิ้ม แต่เขาไม่สามารถปิดบังใบหน้าที่บิดเบี้ยวด้วยความโกรธนั้นไว้ได้

       “ไม่ได้เป็นพ่อมดที่ยิ่งใหญ่ที่สุดน่ะสิ พ่อมดที่ยิ่งใหญ่ที่สุด คือ ศาสตร์ตาจารย์ดับเบิลดอร์ ทุกคนพูดกันเช่นนั้น คูณรู้รึยังล่ะ” อะร์รี่บอกเสียงเย็น

       “แล้วเธอจะรู้เอง” โวลเดอมอร์ตหยิบของสิ่งหนึ่งออกมาจากกระเป๋าเสื้อคลุมฮอกวอสต์ มันมีลักษณะสีชมพูและเป็นทรงกระบอก

       “อะร์รี่ เธอไม่สามารถรู้ได้หรอกว่า ในคืนนั้นฉันทำอะไรกับเธอ และ...” โวลเดอมอร์ตยิ้ม “ทำไมเธอถึงมีปากสีดำ”

       “ทำไม...ผมถึงมีปากสีคล้ำล่ะ”

       “เดี๋ยวเธอก็รู้เอง...เดี๋ยวเธอก็รู้เอง” โวลเดอมอร์ตพึมพัมพลางเปิดฝาของเจ้าสิ่งประหลาดนั่น

อะร์รี่เพิ่งรู้เองว่าเจ้าของสิ่งนั้นคืออะไร มันคือลิปสติกมัน ยี่ห้อ ชินเน่จูจุ๊บ ที่อะร์รี่เห็นมันประกาศโฆษณาเมื่อวันก่อนที่อะร์รี่นั่งดูโทรทัศน์นั่นเอง โวลเดอมอร์ตดีดนิ้วหนึ่งที มีตลับแป้งที่มีกระจก ปรากฏอยู่บนนิ้ว เขาเริ่มทาลิปสติกที่ปาก พร้อมพูดแล้วหันมาทางอะร์รี่

“ชินเน่จูจุ๊บ ตบที่เดียว อยู่”

“ทาหน่อยมั๊ยอะร์รี่ ปากเธอดูแห้งนะ” โวลเดอมอร์ตถาม

ก่อนที่อะร์รี่จะรู้ตัว เขาระเบิดเสียงหัวเราะดังคับห้อง

“ฮ่าๆๆ คุณใช้ของแบบนี้ด้วยหรือ”

       “แล้วดูดีๆและกัน” โวลเดอมอร์ตบอก พลางหันไปทางลิปสติกแล้วพูดกับมันว่า

       “โอ...บาซิลิส สัตว์ผู้สื่อสัตย์และจงรักภัคดีแห่งข้า ของให้เจ้า ราชาแห่งงู จงปรากฏตัวมาทาง ลิปสติกมัน ยี่ห้อ ชินเน่จูจุ๊บ ณ บัดนี้”

อะร์รี่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ขณะนี้สมองของเขาสั่งการให้เพ่งมองไปที่ลิปสติกมัน ยี่ห้อ ชินเน่จูจุ๊บ ที่อยู่ในมือของโวลเดอมอร์ต และมันมีหลุมดำๆหนาดใหญ่ปลากฏขึ้นที่ปลายลิปสติก หลุมนั้นค่อยๆใหญ่ขึ้น อะร์รี่เห็นอะไรอย่างหนึ่งเคลื่อนไหวอยู่ที่ปลายลิปสติก มันค่อยๆไถลตัวลงมาจากปลายลิปสติก พื้นหินอ่อนสั่งสะเทือนเพราะน้ำหนักตัวของมัน

อะร์รี่ไม่แน่ใจว่านี่คือสัตว์ร้ายในตำนานที่ทำร้ายนักเรียนที่ไม่ได้เกิดจากพ่อแม่ผู้วิเศษหรือป่าว และแล้ว...อะร์รี่ก็ค่อยๆลืมตาขึ้น แล้วเขาก็ต้องตกใจแทบช็อกเมื่อรู้ว่าเจ้าสัตว์ร้ายนั่นคืองู มันส่ายหัวน่าเกลียดไปมา และโวลเดอมอร์ตก็พูดว่า...

       “ไง อะร์รี่ ถึงกับอึ้งเลยเหรอ เดี๋ยวฉันจะเล่าให้ฟังว่ามันเกิดอะไรขึ้นในคืนวันนั้น” โวลเดอมอร์ตบอก

       “อะร์รี่ สาเหตุที่เธอมีปากสีดำน่ะ ฮึๆ มันทำให้ฉันสะใจมากรู้ไหม...พ่อแม่ของเธอ พวกเขาเคยเป็นเพื่อนสนิทของฉัน เธอรู้อะไรไหม พ่อกับแม่ของเธอน่ะหักหลังฉัน และสิ่งเดียวที่ฉันอยากจะทำกับพวกเขาคือ...การแก้แคน” โวลเดอมอร์ตตะโกนกึกก้อง อะร์รี่ไม่สามารถพูดอะไรได้ โวลเดอมอร์ตเป็นเพื่อนสนิทของพ่อแม่เขาจริงหรือ...โวลเดอมอร์ตเป็นคนทำให้พ่อแม่ของเขาตาย...เกิดอะไรขึ้นในคืนวันนั้น คำถามเหล่านี้เต็มปิ่มอยู่ในใจของอะร์รี่ แต่เขาไม่สามารถพูดออกมาได้

       “อะร์รี่ การแก้แค้นของฉันคือ ทาลิปสติกมันนี้ให้เธอ ลิปสติกนี้มีความพิเศษมากนะ มันมีพิษของบาซิลิส ซึ่งเป็นราชาแห่งงูผสมอยู่ และ...ถ้าใครได้ลิ้มรสมัน จะตายในทันที ยกเว้นเจ้าของๆมัน และอะร์รี่ พ่อแม่ของเธอ...พยายามปกป้องเธอ ฉันเลยทาสติกนี้ให้พวกเขาซะ รู้ไหมพวกนั้นน่ะ ฮึๆ โกรธฉันกันใหญ่ แต่ก็อ้อนวอนฉันไม่ให้ทำร้ายเธอ แต่ฉันไม่ฟังหรอก ใช่...อะร์รี่ ฉันทาลิปสติกให้เธอ แต่...ทำไม เธอถึงรอดชีวิตมาได้ อะร์รี่ ฉันอยากรู้จริงๆ”

   อะร์รี่ไม่สามารถพูดอะไรได้อีกแล้ว ความโกรธก่อตัวจนเต็มหัวใจ แล้วโวลเดอมอร์ตก็พูดต่อ

       “เอาล่ะ อะร์รี่วันนี้ล่ะ...เป็นวันที่ฉันจะฆ่าเธอ ฉันยืดเวลามาพอแล้ว สำหรับลูกของ อดีตเพื่อนสนิท”

       “บาซิลิส ฆ่าเจ้าเด็กนั่น พ่นพิษใส่มัน” โวลเดอมอร์ตตะโกนสั่งฟ่อๆไปที่บาซิลิส แต่อะร์รี่เข้าใจทุกคำ

เจ้างูใหญ่น่าเกลียด ผงกหัวมาทางอะร์รี่ แล้วแลบลิ้นใส่เขา อะร์รี่วิ่งหนี ใช่สิ...เขาไม่มีอาวุธที่จะต่อสู้ เขาได้ยินเสียงหัวเราะแหลมๆเย็นๆของโวลเดอมอร์ต และแล้วเขาก็รู้สึกเหมือนมีของแข็งๆทุบลงที่หัว แล้วเขาก็ไม่รู้สึกอะไรอีกเลย...

และตอนนี้อะร์รี่ไม่รู้สึกกลัวอีกแล้ว เขารู้สึกเหมือนว่าเขากำลังนอนอยู่...อยู่บนของที่นุ่มๆ และ...เขาค่อยๆลืมตาขึ้นแล้วเขาก๊พบกับ...จมูกที่งุ้มงอของศาสตร์ตาจารย์ดับเบิลดอร์ อาจารย์ใหญ่ของโรงเรียน เมื่อศาสตร์จารย์เห็นเขาตื่น ก็เรียกมาดามพอมพรีย์ หัวหน้าพยาบาล ให้มานวดให้ อะร์รี่ไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น และเขาถามดับเบิลดอร์...

       “ศะ...ศะ...ศาสตร์ตาจารย์ดับเบิลดอร์ฮะ ผะ...ผะ...ผม ออกมาจากที่นั่น ที่...ที่ ห้องแห่งความลับได้ยังไงฮะ ศะ...ศาสตร์ตาจารย์ดับเบิลดอร์ฮะ โวลเดอมอร์ตฮะ โวลเดอมอร์ต เขามีบาซิลิส เราต้องหยุดเขาฮะ ศาสตร์ตาจารย์ฮะป่านนี้เขาคงปล่อยบาซิลิสออกมาแล้ว เขาจะทำร้ายพวกนักเรียนฮะ ศาสตร์ตาจารย์ต้องหยุดเขาฮะ ศาสตร์ตาจารย์” อะร์รี่รีบพูดอย่างตื่นกลัว อะร์รี่แปลกใจที่ดับเบิลดอร์ยิ้ม

       “ไม่ อะร์รี่ โวลเดอมอร์ตไม่สามารถแตะตัวเธอได้ เพราะอะไรรู้ไหม เพราะ ความรักของพ่อแม่เธอน่ะสิ โวลเดอมอร์ตไม่เคยรู้จักความรัก ในตัวเขามีแต่ความโลภและความเกลียดชัง ความทรงจำของโวลเดอมอร์ตหายไปแล้ว และ...ฉันคิดว่าเธอควรจะดูนี่นะ” ดับเบิลดอร์พูดพลางผายมือไปด้านหลัง อะร์รี่เห็น รอน เฮิมร์ไมโอนินนี่ ศาสตร์ตาจารย์มักกอลนากัลและศาสตร์ตาจารย์มักกอลนาคันคู่แฝดจอมเข้มงวด เขาเห็นแฮกริดคนดูแลสัตว์และเจ้าเขี้ยวสุนัขล่าหมูของแฮกริด ทุกคนมองมาที่เขา ศาสตร์ตาจารย์แฝดร้องพร้อมกันว่า “อะร์รี่ พ่อหนูเธอยังไม่ตายนี่”  เฮิมร์ไมโอนินนี่ร้องว่า “เธอไขปริศนา เธอช่วยพวกเรา อะร์รี่” แฮกริดเดินมาพร้อมกับตบหลังเขาจนหน้าแทบคว่ำ และพูดว่า “เธอช่วยชีวิตเพื่อนเธอ ได้เป็นโหลเลยล่ะ เจ้าหนู” หรือตอนที่รอนเดินเข้ามาแล้วพูดว่า “รู้มั๊ย อะร์รี่ ฉันกินน้ำจากชักโครกของยัยเมอร์เทิลไปเป็นลิตรเลย” และแล้วเสี้ยววินาทีนั้น ประตูห้องพยาบาลก็เปิดออก และทันทีที่อะร์รี่เห็น ดเรโกมัลฟอยนั่นเอง เขาเป็นคู่ปรับของอะร์รี่ และคนที่เดินตามเขามาไม่ใช่ใครอื่น นั่นคือพ่อของเขา ลูเชียส มัลฟอย ทางด้านหลังก็ของเขาทั้งสองคือ ด็อบบี้ เอฟล์ประจำบ้านที่รับใช้ครอบครัวมัลฟอยนี้

       “ไง อะร์รี่ ได้ข่าวว่านายเจอห้องแห่งความลับหรือ”ดเรโกถาม พร้อมเบ้ปาก

       “ใช่ อะร์รี่เจอห้องแห่งความลับและเขาทำให้ลอร์ดโวลเดอมอร์ตหายไป” เฮิมร์ไมโอนินนี่ตอบแทน

       “ไม่มีใครขอความเห็นเธอซักหน่อย ยัยเด็กเลือดสีโคลน

ทันทีที่ดเรโกพูดจบ รอนกระโดดเข้าไปกำคอเสื้อมัลฟอย และทำท่าจะชก นายมัลฟอยเห็นจึงชี้ไม้กายสิทธิ์มาที่อะร์รี่ พร้อมกับตะโกนว่า “ริกตัส แซบบร้า” ทันใดนั้น ปากของอะร์รี่ที่เป็นสีดำคล้ำ ก็ค่อยกลับกลายเป็นสีชมพู และนายมัลฟอยก็ลากดเรโกออกไปจากห้องพยาบาล อะร์รี่หันมาถาม ดับเบิลดอร์

       “อาจารย์ฮะ ทำไม คุณมัลฟอยถึงช่วยผมล่ะฮะ”

       “อะร์รี่ เพราะกฏของโรงเรียนเราน่ะสิ ถ้าใครทำดีย่อมได้รับผลดี เธอน่ะกลบ้าหาญมากรู้ไหม เธอเป็นพ่อมดที่ยิ่งใหญ่มากนะ” ดับเบิลดอร์บอกอะร์รี่ อะร์รี่หันไปยิ้มให้กับทุกคน จน ดับเบิลดอร์บอกว่า

       “เอาล่ะ ทีนี้ก็ถึงเวลาให้คะแนนของบ้านกันซักที โดยมีศาสตร์ตาจารย์มักกอลนากัลและศาสตร์ตาจารย์มักกอลนาคันคู่แฝด และคนดูแลสัตว์ เป็นพยาน และ...ฉันอัลบัส ดับเบิลดอร์ ของให้คะแนนมิสเตอร์อะร์รี่ พอตเตอร์ 200 คะแนน เนื่องจาก ช่วยให้โรงเรียนพ้นจากการถูกรังควาญของสัตว์วิเศษ ในห้องแห่งความลับที่เป็นตำนาน และ...ฉันขอให้คะแนนมิสเตอร์รอน วิสลีย์ 30 คะแนน เนื่องจากเขาช่วยพูดให้เพื่อนของเขา มิสเตอร์พอตเตอร์ กล้าทำในสิ่งที่ พ่อมดแม่มดที่ยิ่งใหญ่ไม่สามารถทำได้” ทุกคนที่นั่นยิ้มแป้นอะร์รี่ก็ยิ้ม...ทุกอย่างจบลงแล้ว...นิทานเรื่องนี้จบลงแล้ว ทุกอย่างจบลงด้วยดี บัดนี้ ปากของอะร์รี่ พ่อมดผู้ยิ่งใหญ่และกล้าหาญ ปากของเขาไม่เป็นสีดำอีกต่อไป...