มาเฟียตัวร้าย กับ ยัยจอมแสบสุดซ่า(yuri)

ลำดับตอนที่ #2 : เปิดประเด็น

การเปิดเรียนสัปดาร์แรกของโรงเรียนเอกชนหญิงล้วนมาโฮระ
ขณะนี้เป็นเวลาที่นักเรียนควรจะเข้าเรียนในห้อง

หากแต่โกดังร้างหลังโรงเรียนยังมีกลุ่มนักเรียนหลายสิบคน
ที่ไม่เข้าคลาสเรียน

พวกเธอมารวมตัวกันอยู่ที่นี่แทบจะตลอดทั้งวัน
และเหมือนตอนนี้มันจะพิเศษออกไปหน่อย

เมื่อเจ้าหญิงแห่งเดวิลลิ้งค์
และจ้าวมังการแห่งมังกรฟ้าประกาศลั่นเมื่อสามวัน
ที่แล้วว่าวันนี้พวกเธอตัดสินว่าใครกันแน่ที่เจ๋งกว่ากัน

เหล่านักเรียนตีวงกว้างออกมา แทบจะทันทีที่ร่างสองร่างยืนประ
เชิญหน้ากันพร้อมไม้เบสบอล และมือเปล่า

"เต๋อหลิน...แกแน่ใจเหรอว่าจะสู้กับฉันจริงๆ..บอกไว้ก่อนนะเว้ย ฉันยังไม่อยากรังแกเด็กกระโปโล"

ประโยคยั่วแหย่ที่เอ่ยออกมา พร้อมกับรอยยิ้มแสยะเย็น
ไม่ได้เปลี่ยนปติกิริยานิ่งเฉย เย็นชาของหญิงสาวผมดำเลยแม้นเพียงนิด
เมื่อไม่ได้คำตอบกลับมาอควาห์ จึงจิ๊ปากด้วยความฉุนเฉียวเสียเอง

"ฉันล่ะเกลียดใบหน้านิ่งๆของแกชิบหายเลยว่ะ"

"พูดมากน่าลำคาณ"

เพียงแต่จบประโยคด้วยน้ำเสียง เฉยเมยพร้อมสายตาจ้องมอง
รุ่นพี่ราวกับขอนไม้ที่ลอยมาตามน้ำ ความโมโหสุดหฤหันต์ก็เล่น
งานอควาห์อย่างหนัก


"ขอเอาเลือดปาก ออกหน่อยเถอะว่ะน่ามั่นไส้"

เพียงแต่จบประโยคอควาห์ ก็พุ่งเข้ามาเหวี่ยงไม้เบสบอลลงฝ่าอากาศ
เป็นแนวเฉียง การกระทำที่ทั้งรุนแรงและรวดเร็วสามารถ
ส่งผลให้รูปปั้นมังกรแตกกระจุยได้อย่างง่ายดาย

เฟี้ยววววว...

ขณะเดียวกันที่อควาห์พุ่งเข้ามาอย่างเลือดร้อน เต๋อหลินกลับทำแค่เบี่ยง
ตัวหลบรัศมีของท่อนเหล็ก พริบตาสั้นๆเต๋อหลินก็ใช้แขนขวาท่อนล่าง สับเข้าบนศีรษะของคนเสียงหลักอย่างรวดเร็ว

"อั๊กก..."พลั๊ก...ขณะนั้นคู่กรณีก็ลงไปนอนมึนงงบนพื้น
อย่างกระทันหัน

และเพียงแค่สองสามอึดใจต่อมานั้นเอง

"เห้ยยยย!!..สารวัตนักเรียนมาโว้ยยยย"เสียงตะโกนของคนเฝ้าต้นทางดังก้อง

นักเรียนทุกคนในบริเวณสลายหายโต๋ ไปคนละทิศล่ะทาง จะเหลือก็แต่ร่างน๊อคนิ่ง กับผู้เป็นต้นเหตุที่กำลัง ยืนพว้าพวงแต่ชั่วลัดนิ้วสั้นๆ ร่างแน่นิ่งก็ถูกยกขึ้นมาพาดบนบ่า

เต๋อหลินก้าวเท้าวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว ก่อนที่ผู้ตรวจการจะมาถึงเพียงแค่ชั่วระยะสั้นๆ


~~~
พลั๊กก...เมื่อวิ่งออกมาราวสองร้อยเมตรร่างมึนงง
ก็โดนโยนลงกระแทกพื้นซีเมนต์ข้างถนนในทันที

การประทุษประทาบนร่างกาย
ส่งผลให้สติเขาคืนกลับมาอย่างกระทันหัน

"เหี้ยยเอ๊ยยย..แม่งอ่อนโยนเป็น
ไหมว่ะ"เมื่อได้สติคืนการบ่นจึงเกิดขึ้นอย่างกระทันหัน

"น่าเบื่อ"

"เห้ยยย..ให้เกียติฉันบ้างเหอะนี่ฉันเป็นเพื่อนพี่แกนะเว้ย"

"ไม่ใช่พ่อ"


เพียงแค่จบประโยคเย็นชาของตัวเอง เต๋อหลินก็เดินจากไปอย่างไร้เยื่อใย
โดยที่ไม่สนใจรุ่นพี่ซึ่งกำลังเจ็บปวดระบมไปทั้งตัว ด้วยฝีมือเธอเลยสักนิด


"โถ่เว้ยยย..อย่าให้ถึงทีฉันบ้างล่ะกันยัยเด็กเปรต"

ประโยคคาดโทษครั้งที่สิบสองในรอบสัปดา
ถูกเอ่ยออกมาจากปากเรียวสวย ด้วยความรู้สึกโกรธแค้นสุดๆ


เต๋อหลินก้าวเท้าเดินไปเรื่อยๆอย่างเบื่อหน่ายโดยที่เธอไม่รู้เลยว่ามีคนวิ่ง
ตามมาจากด้านหลังจนกระทั่งที่หญิงสาวคนดั่งกล่าวก้าวเท้ามาประชิดตัว
พร้อมกับจับรั้งฝ่ามือของเต๋อหลินไว้อย่างถือวิสาสะในทันที

หมับ.."เธอ..โดดเรียนงั้นเหรอ"

เต๋อหลินหันไปมองเธอก็มองเห็นหญิงสาวผมยาวมัดโบว์สีเขียว
ขึ้นข้างเดียวเธอคนนั้นตัวเล็กเตี้ยเพียงไหล่ตนกำลังจ้องมองมาอย่างจับพิรุธ

"ฉันถามได้ยินไหมคะ.."เฟี้ยยยย...เต๋อหลินสบัดมืออีกฝ่าย
ออกด้วยความที่ตนไม่ชอบให้ใครแตะต้องตัว

"ทำไม"เต๋อหลินถามกลับอย่างเฉยชาพลางยกมือขึ้นปัดๆ
ราวกับรังเกียจอีกฝ่ายจนสารวัตรนักเรียนคนสวยรู้สึก
ไม่ชอบหน้าเธอขึ้นมาอย่างกระทันหัน

"ขอทราบชื่อและห้องหน่อยสิ"

"เอาไปทำไม"

"เอาไปขายมั้งคะ"สารวัตรนักเรียนสาวตอบกลับอย่างกวนๆ

"ไม่ให้"เต๋อหลินพูดจบอย่างเบื่อๆเธอก็ก้าวเท้าเดินต่อในทันที
แล้วพริบตานั้นเอง คนด้านหลังก็ใช้หมัดขวาทิ่มเข้าใส่ทางด้านหลัง
ของเต๋อหลิน

เฟี้ยว..

พริบตานั้นเต๋อหลินโน้มตัวลงต่ำไปทางด้านหน้า ในขณะเดียวกันใช้ขาขวาเหวี่ยงแข้งเข้าที่ลำตัว
ของคนด้านหลังด้วยความว่องใว

ฟ้าว..

ขณะนั้นเขาก็ก้มลงหลบในขณะเดียวกัน
เขาก็ใช้สันมือซ้ายยันคางเต๋อหลิน  



พลั้กกกก..ใบหน้าเต๋อหลินหงายขึ้นอย่างรวดเร็ว
ปั๊ก... การกระทำไม่คาดคิดส่งร่างเต๋อหลินลงไปนอนจุกแอ่ก
อยู่บนพื้นอย่างกระทันหันสร้างความตกตะลึงให้เธอ
เพราะนี่คงเป็นครั้งแรกเลยกระมั้งที่เธอโดนล้มอย่างง่ายดาย

อีกฝ่ายปัดมือก่อนจะยื่นมือมาให้เต๋อหลิน จับประครองลุกชั่วลัดนิ้วนั้นเอง
เฟี้ยยยย..เต๋อหลินปัดมืออีกฝ่ายออก อย่างไม่ต้องการความช่วยเหลือ

"ฉันคงต้องจับคุณไปสภานักเรียนเพื่อลงภาคทัฐแล้วล่ะค่ะ"

"ไม่ไป...อยากไปก็ไปเองซะสิ"

เพียงแต่จบประโยคเต๋อหลินก็ลุกขึ้นมาปัดฝุ่นด้วยความเบื่อหน่าย

ติ่งงง...ติ่งงงง...เสียงออดพักเที่ยงดังขึ้นพอดีจังหวะนั้น
เต๋อหลินก็เงยหน้าเรียบนิ่ง ขึ้นมาบอกอีกฝ่ายอย่างเหนือกว่า

"เที่ยงแล้ว..หมดเวลางานแล้วนี่..น่าเบื่อ"

เต๋อหลินหมุนตัวก้านเท้า เพื่อมุ่งหน้าไปทางโรงอาหาร
อึดใจสั้นๆอีกฝ่ายก็จับมือเต๋อหลิน จากด้านหลังอีกรอบ

..ฉับบบ...ยังไม่ทันได้กระพริบตาดีกุญแจมือก็ถูกส่งเข้าล็อค
ข้อมือเต๋อหลินและอีกฝ่ายพันธนาการไว้ด้วยกันอย่างรวดเร็ว



"งั้นเราคงต้องอยู่ด้วยกันจนถึงบ่ายแล้วล่ะค่ะ"พอแต่พูดจบโคโทริ
ก็ยิ้มพึงค์ใจรู้สึกสะใจที่ตนสามารถจัดการคนประเภทที่เธอเกลียด
เข้าใส้ได้อย่างง่ายดาย