รักนะจุ๊ฟๆ เพื่อนรัก(รักเพื่อน)-(yuri)เนกิมะ

ลำดับตอนที่ #1 : เริ่มต้นความจริงในใจ

ร่างหนึ่งสูงสง่า ผู้เป็นเจ้าของผิวสีแทนดวงตาสีม่วงดูสวยสง่าลึกลับ ฉายาที่ทุกคนต่างพากันรู้จักและเรียกขานกันว่า ผู้พันธ์มาโฮระ

ทัตสึมิยะ มานะ นั่นเอง สาวเจ้า อยู่ในชุดมิโกะสีขาว กำลังเล็งกระบอกปืนไป ด้านหน้า

 อย่างเยือกเย็น พร้อมยิงได้ทุก เมื่อเมื่อมีสิ่งแปลกปลอม เข้ามาในรัศมี เนรตมารของเจ้าตัว

 

(ไปทำอะไรอยู่นะ ช้าจริง)

 สาวเจ้านึกถึงคู่หูที่ถูกส่งมา ร่วมงานในครั้งนี้ คู่หู คนที่มักจะมาสายเป็นประจำ

มานะถอนหายใจออกมาอย่างเซ็งๆ ไม่ทันได้ระวังด้านหลังชึ่งบัตินี้ ได้ปรากฎร่างของปีศาจตนหนึ่งขึ้น

 

ปีศาจตนนี้สูงประมาณ50สิบฟุตเห็นจะได้ ตัวมันถูกปกคลุมไปด้วยขนดกดำกลิ่นมันเน่าเหม็น

ดูน่าขยะแขยง

 

สาวเจ้าพึ่งรู้ตัวว่าถูกคุกคราม รีบดีดตัวตีลังกากลับหลังจ่อปืนยิงใส่ปีศาจตัวนั้นทันที

 

ปังๆๆๆๆๆ จ๊าดดดดดดดด กี๊ดดดดดดดดดดดดด!!!! เสียงร้องอย่างโหยหวนครั้งสุดท้ายของมัน

จบลงด้วยร่างกายที่กลายเป็นฝุ่นรอยละลิ่วจางหายไป 

 

นั่นหมายถึง  ภารกิจที่ได้รับมอบหมายมาจาก ผ.อ โคเอม่อนเสร็ตสิ้นลงเรียบร้อยแล้ว

 

ตึกๆๆๆๆๆๆ เสียงวิ่งด้วยความรัวเร็วของฝีเท้าใครบางคนกำลังวิ่งมายังทางมิโกะสาว

ก่อนผู้มาใหม่จะ เบคเอี้ยดหยุดยืนหอบแห่กๆ อยู่หน้ามิโกะสาวที่ตอนนี้

ทำหน้าเหมื่อนจะกินเลือดกินเนื้อผู้มาใหม่ให้ได้

 

“มาสายอีกแล้วนะคาเอเดะ” มานะต่อว่าเพื่อนสาวอย่างเซ็งๆ

 

“แหะๆ” คาเอเดะได้แต่หัวเรอะแห้งๆให้มานะ

 

“อย่างงี้ละนะจะไม่ให้ฉัน บอกว่าร่วมงานกับซากุระซากิดีกว่าได้ไง”

 

คำพูดตรงๆแบบไม่คิดอะไรมากของมิโกะสาวทำเอาคาเอเดะนิ่งเงียบหน้าสลดทันที

 

มานะที่พี่งรู้ตัวว่าตนพูดแรงไป จึงรีบเปลี่ยนเรื่องทันที

 

“เฮ้อ ชักหิวแล้วสิ ไปกินข้าวเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ เดี๊ยวเลี้ยง พรุตดิ้ง”

 

คาเอเดะ ที่ได้ยินคำว่าพรุตดิ้ง ยิ้มแฉ่งโชว์ฟันขาว แบบไม่เห็นลูกกะตาทันที

(ไม่ชักกระเห็นแก่กินเลยเนอะ พระเอกเรา>>>me)

 

และแล้วทั้งสองก็พากันเดินไปกินอาหารมื้อดึกที่ร้านอาหารหน้าโรงเรียนที่เปิดจนรุ่งสาง

 

พอกินเสร็จ คาเอเดะก็มีโอกาศได้ไปค้างคืน ที่ห้องของมานะด้วยเหตุผลที่ว่า

 

หอพักนักเรียน มาโฮระปิดประตูตอน สี่ทุ่มตรง และนี้ก็ปาเข้าไปห้าทุ่มซะแล้ว

โจทย์ก็คือวันนี้เป็นเวรของยัคนิตตะ ถ่าคาเอเดะ กลับไปมีหวังโดน อ.นิตตะงัฟหัวเป็นแน่แท้

 

มานะจึงไม่ว่าอะไรเพราะเธอก็รู้ว่า อ.คนนี้โหดเพียงไหน

 

ศาลเจ้าทัตสึมิยะ

 

พอทั้งคู่ มาถึงห้องของมานะ มานะก็รีบจัดแจง ให้คาเอเดะเข้าไปอาบน้ำซำระร่างกาย

 

และตนจะ เดินไปจัดแจงที่นอน ด้วยสัดส่วนของห้องมานะที่ไม่ใหญ่มากนัก

มีแค่เตียงเดียว มานะจึงจัดการแบ่งเตียงออกเป็นสองส่วน ด้วยวิธีสุดคลาสสิค

คือเอาหมอนข้างมาขั้นใว้ระหว่างพื้นที่ครึ่งเตียง

 ก่อนจะเดินไปนั่งทบทวนบทเรียนที่ริมหน้าต่าง

 

ภายในห้องน้ำ

 

คาเอเดะที่ อาบน้ำเสร็จ พึ่งรู้ตัวว่า ตนเองลืมเอาชุดเข้ามาเปลี่ยน

คาเอเดะจึงเอาผ้าขนหนูสีขาว ที่มานะยื่นให้ ก่อนจะเข้ามาในห้องน้ำ

มานุ่งกระโจมอก ก่อนขะเยื้องกายออกมาจากห้องน้ำเพื่อจะมาขอยืมชุดของมานะไปเปลี่ยน

 

เพียงคาเอเดะ ก้าวเท้าเดินออกมานอกห้องน้ำก็ได้พบกับมานะที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ไม่ใกลนัก

 

สายตาของมานะในตอนนี้ดูมุ่งหมั้น สำรวมดูเป็นผู้ใหญ่ ดวงตาสีม่วงจดจ้องไปยังหนังสืออย่างตั้งใจ

ปากก็ขมุบขมิบ ดูน่ารักซะจนคาเอเดะ ไม่กล้าเรียกทำลายภาพหน้ารักๆของอีกฝ่ายเลย

 

คาเอเดะได้แต่ยืนดูการกระทำของมานะพร้อมกับร้อยยิ้มที่พุดขึ้นมาจากหน้าของเจ้าตัวอยู่เงียบๆสักพัก

 

มานะที่ พึ่งรู้สึกตัวว่ามีสายจาจ้องมายังตนจึงละสายตาจากหนังสือเรียน

หันไปสบประสานตากับคาเอเดะเข้าพอดี

มานะกลืนน้ำลายดัง เฮื้อก!! หนังสือเรียนหลุดจากมือเจ้าตัวลงไปกองอยู่ที่พื้นทันที

 

เพราะสภาพของคาเอเดะตอนนี้ถึงไม่เปลือยแต่ก็ไม่แตกต่างจากเปลือยสักท่าไหร่

รูปร่างที่ได้สัดส่วน เอวคอดเข้ารูป ผิวขาวใส เหมือนเยลรี้ เรียวขาขาวสวย แถมยังหน้าอกคัฟซี

ที่ไดรับตำแหน่ง no2 ของห้อง 3a ที่ตอนนี้ปราศจาก ผ้ารัดใว้เหมื่อนอย่างเคย  ถึงจะมีผ้าขนหนูปกปิดใว้แต่ก็ยังไม่มิด เหมื่อนเดิม  

 

“ท ท่าน มานะเจ้าค่ะ”

มานะจ้องอยู่นาน จนคาเอเดะรู้สึกอึดอัด

จึงเรียกชื่อมานะเบาๆเพื่อเรียกสติมานะ ที่หลุดลอยไปไหนต่อไหนแล้ว

 

มานะสดุ้งสุดตัวทันทีที่รู้สึกตัวและรีบหันหน้าหนี

 

“ม มี อ่ะ ไร ร เหรอ”มานะพูดขึ้นด้วยเสียงตระกุกตะกัก พร้อมไปหน้าที่แดงจนถึงใบหู

ที่ขนาดผิวสีแทนยังปิดไม่มิด

 

“ข ข้า น้อย ข ขอ ยืมชุดได้ไหม จ เจ้าคะ”คาเอเดะเอ่ยด้วยอาการและสีหน้าไม่ต่างจากมานะ

เลยแม้แต่น้อย

 

มานะที่ได้ยินดังกล่าว รุกไปหยิบชุดนอนในตู้เสื้อผ้ายื่นให้คาเอเดะ ทันที

คาเอเดะ ที่ ได้รับชุดเรียบร้อยก้าวเข้าไปในห้องน้ำแถบจะทันทีเช่นกัน

 

มานะที่เห็นว่าคาเอเดะปิดประตูห้องน้ำไปแล้วทรุดฮวบลงทันที พร้อมกับเอื้อมมือไปกุมหน้าอกข้างซ้าย

ที่ตอนนี้เต้นไม่เป็นจังหวะเหมื่อนกับว่ามันจะทะลักออกมาเต้นต่อข้างนอกซะให้ได้

 

(ทำไมกันนะ หัวใจถึงได้เต้นรัวเร็วปานนี้ เฉพาะ กับคนๆนี้เท่านั้น เธอจะรู้สึกเหมื่อนฉันรึเปล่านะ)

มานะคิดในใจโดยไม่ได้รับรู้เลยว่าตอนนี้ อีกฝ่ายตอนนี้กำลังนั่งผิงผนั่ง

 อีกฝั่งของห้องน้ำ พร้อมกับคิดในสิ่งที่เธอกำลังคิดอยู่

 

พอทั้งสองอาบน้ำเสร็จ ก็ปิดไฟนอนกันทันทีโดยไม่มีใครพูดอะไรกันเลย

 

ภายในห้องที่เงียบสงัด มีเพียงเสียงหัวใจของทั้งสองเท่านั้นที่เต้นรัวเร็วไปในจังหวะเดียวกัน

 

จนสุดท้าย คาเอเดะ ที่ทนต่อความเงียบไม่ได้ จึงเปิดบทสทนาขึ้น

 

“ท่านมานะหลับรึยังเจ้าคะ” คาเอเดะพยายามพูดด้วยน้ำเสียงที่ธรรมดาที่สุด เพื่อไม่ให้อีกฝ่ายรับรู้ถึงความรู้สึกภายในหัวใจ ที่กำลังโห่ร้องของตน

 

“อ อื้ม”มานะก็เช่นเดียวกัน

 

“พรุ้งนี้กินข้าวเที้ยงด้วยกันนะเจ้าค่ะ”

 

 “อืม”มานะเพียงแต่ครางในลำคอตอบกลับมาเท่านั้น แต่คาเอเดะจะรู้ไหมนะว่า ตอนนี้หัวใจของมานะแทบจะออกมาดิ้นข้างนอกอยู่แล้วมานะกลัวว่าอีกฝ่ายจะได้ยินเสียงหัวใจของตน

จึงพลิกตัวหันหลังให้คาเอเดะ  

 

คาเอเดะที่เห็นมานะพลิกตัว หนีเลยคิดว่าอีกฝ่ายลำคาญ คาเอเดะหน้าสลดลงด้วยความเศร้าทันที

ก่อนจะเอ่ยออกมาสั้นๆ

 

“ราตรีสวัสนะเจ้าค่ะ ท่าน มานะ”

 

“อ อื้ม ราตรีสวัสนะคาเอเดะ”

มานะพูดด้วยเสียงอู้อี้เพราะกลัวคาเอเดะจะจับเค้าความแปลกไปของน้ำเสียงตนได้

 

คาเอเดะที่ ได้ยินเสียงอู้อี้นั่นยิ่งสลดลงไปใหญ่ เพราะคิดว่าตนทำให้อีกฝ่ายรำคาญ

น้ำตาหยดใสๆของคาเอเดะรินลดลงไปในหมอนหนุนก่อนสติจะค่อยๆหลุดลอยไป

ด้วยความเหนื่อยอ่อน

 

และแล้วคำคืนอันแสนยาวนานก็จบลงด้วยประการณ์ ชนี้