ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่หนึ่ง : การผานพบครั้งแรก รสจูบอันหอมหวาน
จากฉนวนสงคราม กลายเป็นเรื่องเล่าขานตำนานแห่งความรัก ของสามเผ่าพันธุ์
ณ สามเผ่าพัน เผ่าพันธุ์เทพ เผ่าพันธุ์มาร และเผ่าพันธุ์มนุษย์ ในอดีดกาลทั้งสามเผ่าพันธุ์มิได้แยกออกจากกัน ต่างฝ่ายต่างใช้ชีวิตร่วมกันอย่างสงบสุข เพียงแต่แบ่งชนชั้นกันขึ้นมา
คือ เผาพันธุ์เทพเป็นใหญ่แห่งทั้งสามเผ่าพัน มนุษย์ชึ่งอยู่ระหวางกลึ่งกลาง และเผ่าพันมารชึ่งอยู่เบื่องล่างลงมาชึ่งการแบ่งชนชั้นเช่นนี้ทำให้เผ่าพันธุ์มารชึ่งอยู่เบืองร่างมิพอใจเป็นอย่างมาก
แต่ก็ทำได้เพียงเก็บงำความแค้นใว้ในใจ
ณ ดินแดนเทพ
พระราชวัง แห่งทรวงเทพ ชึ่งประดับด้วยเพรชนินจินดา และของมีค่าทั่วทั้งวัง
ภายในห้องประชุม ใหญ่ของพระราชวัง
“เราพอจะมีทางแก้ใขบ้างรึเปล่าท่าน ปูชิโดเระ”
เสียงทุ่มๆของจอมเทพสึบาสะเอ่ยถามทหารคู่ใจตนถึงเรื่องที่เผ่าพันธุ์มารชึ่งมีท่าทีกระด้างกระเดื่อง ต่อเผ่าพันธุ์เทพถ่าหากปล่อยไว้อย่างนี้ย่อมมีความเสี่ยงสูงที่จะเกิดสงครามระหว่างเผ่าพันธุ์
และแน่นอนว่าจะนำมาชึ่งความเดือดร้อนล้มตายของประชากรแต่ละเผ่าเป็นจำนวนมาก
ด้วยแล้วยิ่งเผ่าพันธุ์มารเป็นเผ่าพันธุ์ที่แข็งแกร่งที่สุดอยากแก่การต่อกรเป็นยิ่งนัก
ชึ่งท่าหากปล่อยเลยตามเลยแน่นอนว่าเผ่าพันธุ์เทพจะมีแต่เสียกับเสีย
ขอเดชะ ข้าน้อยได้ยินมาว่า บุตรตรีแห่งจอมมาร มีนิสัยนิยมชมชอบเพศเดียวกัน
ชึ่งท่าหากเราปรองดองกันไว้จะมีแต่ได้อีกอย่าง บ้านเมืองของทางนั้นก็อยู่ติดกับน่านน้ำชึ่งอุดมสมบูรณ์เป็นอย่างมาก พระเจ้าค่ะ
จอมเทพสึบาสะได้ยินดังนั้นถึงกับสีหน้าถอดสี
จริงอยู่ที่ปูชิโดพูดแต่การที่จะยกบุตรตรีชึ่งเป็นดั่งแก้วตาดวงใจให้อีกฝ่ายไป
มันคือการยากที่จะตัดสินใจ และเหล่าลูกๆของตนจะยอมย่างงั้นหรือ
อีดด้านหนึ่งของพระราชวัง
แสงจันทร์...ส่องผ่าน...วันคืน
ยินเสียง...เกลียวคลื่น...ถาโถม
เคยอยู่...เคียงข้าง...ปลอบประโลม
ลอยโคม...มองฟ้า...ยามเยาว์…
เสียงหวานๆจับจิตของเจ้าหญิงองค์โตแห่งจอมเทพค่อยๆเปล่งเสียงร่ายบทกวี ภายใต้ต้นไม้ใหญ่
แปะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
“ท่านพี่เก่งจังเลยเจ้าค่ะ”
เสียงชมของเจ้าหญิงองค์เล็กอาสึนะ ทำเอาพี่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
“แหมๆ ชมกันเกินไปแล้วนะท่านน้อง พี่เขินแย่เลยสิ”
ผู้เป็นพี่ อดยิ้มน้อยยิ้มใหญ่มิได้
องค์หญิงเจ้าค่ะ เกิดเรื่องใหญ่แล้วเจ้าค้า
แม่นมวิ่งหน้าตื่นมาทางองค์หญิงทั้งสอง
ก่อนจะยืนหอบแฮ่กๆอย่างลืมแก่
“อะไรกัน แม่นม วิ่งหน้าตื่นมาเชียวนะ”
เจ้าหญิงจิคาเนะเห็นดังนั้นก็อมยิ้มน้อยๆ ในความเกินเหตุของแม่นม
ฮะ แฮ่ก อ องค์หญิงนางามิ ก กับองค์หญิงซากุระ
ร ลัก ลอบออกไปเล่นข้างนอกอีกแล้ว จ เจ้าค่ะ
ย แย่แล้ว
เจ้าหญิงจิคาเนะที่ได้ยินดังนั้นรีบลุกขึ้นแทบจะทันที
เพราะการที่น้องของตนลักลอบออกไปแบบนี้อาจจะเกิดเหตุอันตรายได้
เนื่องจากด้านนอกของราชวังมีทั้ง เผ่ามนุษย์และเผ่ามารรวมทั้งพวกเทพนอกรีด
และอีกอย่างท่านพ่อก็ได้ตรัสห้ามอย่างเด็ดขาด ว่าอย่าออกไปนอกรพะราชวัง
ถ่าท่านพ่อรู้คงกลิ้วและลง อาณาท่านน้องอย่างแน่นอน
ด้านนอกพระราชวัง
ฮัดชิ้ววววววววววว เสียงไอของเด็กสาวอายุอานามประมาณ16ที่อยู่ภายใต้เสื้อฮู๊ดสีดำ
“ท่านน้องเป็นไรรึเปล่า เจ้าคะ”
เด็กสาวที่สวมเสื้อฮูดสีขาวปกปิดหน้าตาเช่นเดียวกับคนพึ่งจามไปเอ่ยถามอีกฝ่ายอย่างตกอกตกใจ
“ไม่เป็นอะไรมากหรอกท่านพี่ หม่อมชั้นแค่ไอนิดหน่อยเอง ทำอย่างกับโรคจะระเบิดแนะ^~^”
“โหย ก็น๊าท่านน้องยิ่งปลอบบางอยู่นี่”
ต่างฝ่ายต่างกระแหนะกระแหนกันพอเป็นพิธีก่อนจะหัวเรอะคิกคัก
แล้วเดินจูงมือกันเดินไปดูข้าวของ ภายในตลาดชึ่งเป็นจุดรวมของทั้งสามเผ่า
อีกด้านหนึ่งของตลาด
“คุณหนูค๊า คุณหนูอย่าวิ่งสิค๊า เดี๊ยวจะล้มเอานะค๊า”
(ถ่าไม่วิ่งนมก็จะพาชั้นไปเข้าพิธีบ้าบอไรนั่นสิ)
เด็กสาวผมสีช๊อกโกแลต คิดในใจก่อนจะวิ่งต่อไป
ทางด้านสองศรีพี่น้องที่เดินดูของในตลาดอย่างเพลิดเพลิน
ก็ได้ยินเสียงเอะอะโวยวายอะไรสักอย่างอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล นัก
ถอยป๊ายยยย!!! ปึ๊กกกกกกกกกกก ตุ๊บบบบ โครมมมมมม
โอ๊ยยยยยย
จู่ๆ ก็มีใครบางคนวิ่งเข้ามาชนคนที่อยู่ภายใต้เสื้อฮู๊ดสีดำ
อย่างจัง ภาพที่เห็นคือ
คนสวมเสื้อฮู๊ดลงไปนอนแอ้งแม้งเล่นกับพื้นดินโดยมีสาวผมสีช๊อกโกแล็ตคล่อมอยู่
แต่สิ่งที่ทำให้ผู้คนแถวนั้นรวมทั้งผู้ที่สวมเสื้อฮู๊ดสีขาวแทบช๊อกคือ
ริมฝีปากของทั้งสองประกบกัน
(อ๊ากกกกกกกกกไรต์เตอร์กรี๊ดลั่นร้านก่อนจะวิ่งไปวิ่งมาและวิ่งกลับมานั่งเขียนต่อ อนิจจา=^=)
“หอมจัง หวานด้วย”
สาวผมสีช๊อกโกแลต เงยหน้าขึ้นมาเลียริมฝีปากตัวเองก่อนจะมองอีกฝ่ายอย่างหื่นนิดๆ
จ จูบ ล แรก
“แหมๆ นี่มันก็จูบแรกของชั้นเหมื่อนกันนะ แต่ช่างเถอะ เธอสวยนี่”
สาวผมสีช๊อกโกแลตพูดขึ้นก่อนจะส่งยิ้มแสนหวานไปให้อีกฝ่ายที่ตอนนี้ จิตหลุดไปแล้ว
“นั่นไงๆ อยู่นั่น องค์หญิงเพค๊าอย่าหนีน๊ะ”
“อุ๊ย ชั้นต้องไปแล้ว แล้วเจอกันนะ”
สาวผมสีช๊อกโกแลตไม่พูดพล้ำทำเพลง รีบลุกขึ้นแล้ววิ่งไปอย่างรวดเร็ว
ปล่อยหญิงสาวผู้สวมฮู๊ดดำนอนช๊อกต่อไป อนิจจา
ผู้พี่ชึ่งสวมฮู๊ดขาวเห็นดังนั้นจึงอดที่จะ ขำกับท่าทางช๊อกเกินเหตุของน้องตนมิได้
“นี่ท่านน้อง ไหวไหมเจ้าค่ะ เรากลับราชวังกันเหอะพี่ว่าท่านน้องไม่ไหวแล้วและ ฮ่าฮ่า”
พรึ่บ!!!!!!
“องค์หญิงทั้งสอง ออกมาเที่ยวเล่นตามใจชอบอย่างนี้ มันไม่เหมอะสมเลยนะเพค่ะ”
จู่ๆบุคคลนิรนามที่ใส่ฮู๊ดปิดหน้าตา ก็โผ่ลมาดักหน้าสาวน้อยทั้งสอง
ก่อนจะหันมาเพฉิน หน้ากับองค์หญิงทั้งสอง
-------------------------
-------------------------
สองพี่น้องมองหน้ากันเลิ่กลัก
“จ เจ้าเป็นใคร ทำไมรู้ว่าเราเป็นใคร”
สาวใส่ฮู๊ดดำทำใจดีสู้เสือ
ขอเดชะ องค์หญิงทั้งสองมิจำเป็นต้องรู้หรอกเจ้าค่ะรู้แค่ว่าองค์หญิงต้องไปกับหม่อมชั้น
พูดแค่นั้นบุคคลนิรนามก็อุ้มทั้งคู่ขึ้นบ่าคนละข้าง แล้วหายแว๊บไปปล่อยให้คนแถวนั้นยืนถึ่งกันเป็นแถบ
อีกด้านหนึ่งของตลาด
“องค์หญิงเพค่ะ องค์หญิงอยู่ไหนเพค่ะ”
เหล่าแม่นมเอ่ยอย่างร้อนใจ เพราะเจ้าหญิงแห่งเมืองโคโนเอะ ชึ่งเป็นเมืองใหญ่สุดแห่งเผ่าพันธุ์มนุษย์ ลักลอก ออกมาเที่ยวเล่นเช่นนี้ ถ่าผู้ใดรู้ พวกเธอคงต้องโทษประหาร7ชั่วโครตเป็นแน่
“นม ชั้นอยู่นี่”
เสียงหวานๆ ดังมาจากบนต้นไม้ใหญ่ ชักชวนให้เหล่าแม่นมหันขึ้นไปมอง แต่พอเห็นแค่นั้นและแม่นมแทบจะเป็นลม
“ปาติปะ เถลิง ปลาท่องโก๊ห้าบาทคุญหนู ขึ้นไปทำอะไรบนน๊านเจ้าค้า”
“แฮ่ๆ ชั้นขึ้นมาช่วยเจ้าเนี้ย แล้วลงไม่เป็นหงะ=-=”
องค์หญิงน้อย โคโนกะ ชูลูกแมวขนปุกปุยที่เธอปีนต้นไม้ขึ้นมาเผื่อจะช่วยและกลับลงไม่เป็นให้แม่นมดู ทำเอาแม่นมกุมขมับด้วยความปวดเศียนเวียนเกล้า(เฮ้อ!! ทำไมองค์หญิงชั้นถึงได้รักสัตว์ปานนี้นะ)
ณ ราชวังทรวงเทพ
พอมาถึงที่หมาย บุคคลนิรนาม ก็วางองค์หญิงทั้งสองลงแล้วคุกเข่าลงทำความเคารพ ก่อนจะถอดหมวกฮู๊ดออก เผยให้เห็นดวงหน้าขาวใสพร้อมผมสีทองเป็นประกาย
เจ้าองค์รัก/ท่านคุรุซาว่า
อันแรกของคาเอเดะ ส่วนอันหลังเซ็ตสึนะ เสียงขององค์หญิงทั้งสองประสานกัน
“ขออภัยเพค่ะ หม่อนชั้นแค่ทำไปตามหน้าที่ๆได้รับมา”
“เจ้าๆ เจ้ากล้ามากเลยรู้ไหม๊ ข้าจะฟ้องท่านพ่อ”
คาเอเดะเอ่ยอย่างขัดใจ พร้อมกับชี้หน้าฮิเมโกะอย่างเอาเรื่อง
ไหนๆใครจะฟ้องท่านพ่อนะ พี่ไปด้วยสิ พี่ก็จะไปฟ้องท่านพ่อ
ว่ามีเด็กดื้อแอบลักลอบออกไปเล่นนอกราชวังเหมื่อนกัน
เสียงปริศนาของใครบางคนดังแทรกขึ้นมาทั้งสามจึงหันไปมอง
พบกับสายตาดั่งน้ำทะเลลึกกำลังยืนยิ้มหวานระลายใจใครบางคน
แต่สำหลับคาเอเดะและเซ็ตสึนะแล้วมันหมายถึง ความซวย
“แหะๆ ท่านพี่ มาตั้งแต่เมื่อไหร่เหรอเจ้าคะ”
คาเอเดะยิ้มแหย่ๆ ส่งไปให้ผู้ที่ได้ขึ้นชื่อว่าพี่สาวที่กำลังเดินเข้ามาหาตน
พี่ก็ยืนอยู่นี่ตั้งแต่แรกแล้ว
เจ้าไม่มองเอง แล้วอีกอย่างพี่ก็สั่งให้องค์รักคุรุซาว่าทำแบบนั้นเองและ
ถ่าท่านน้องจะฟ้องท่านพ่อพี่ก็จะไปฟ้องเช่นเดียวกัน
ดูซิปลาไหลไฟฟ้าอย่างเจ้าจะแก้ตัวว่าอะไร
องค์หญิงฮิเมมิยะ พูดจบก็พลักหน้าผากน้องสาวตนเป็นการหยอกล้อไปหนึ่งที
อะ เอ่อ ข้าเปล่าออกไปซะหน่อยใช่ไหม ท่านน้อง อะอ่าว หายไปไหนแล้ว-v-
พอคาเอเดะจะหันไปเอาเสียงสนับสนุนจากองค์หญิงซากุระกิ
ก็หายแว๊บไปตั้งแต่ตอนไหมไม่รู้จึงได้แต่หันมายิ้นเจือนๆ ให้พี่สาวตน
“พอเจ้าไม่มีเสียงสนับสนุนเจ้าก็ดิ้นไม่หลุดแล้วนะองค์หญิงหิมะ”
แหะๆ ท่านพี่ก็คงไม่ทำกับน้องได้ลงหรอกใช่ไหมเพคะ
อื้มจริงสิเจ้ามาวันนี้มีธุระอะไรเหรอ เจ้าองค์รักหลวง
พอไม่มีเหตุผลแก้ตัวคาเอเดะก็ทำเป็นเฉไฉ ถามฮิเมโกะ
ขออภัยพระเจ้าค่ะ คือที่หม่อนชั้นมาในวันนี้ เพื่อจะมาบอกว่าท่านจอมเทพ
สั่งให้มาตามองค์หญิงทั้งสี่พบด้วยเรื่องสำคัญ เจ้าค่ะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น