รักนะจุ๊ฟๆ เพื่อนรัก(รักเพื่อน)-(yuri)เนกิมะ

ลำดับตอนที่ #2 : เข้าใจผิด

เสียงนกร้องยามเช้า ส่งเสียงเจี้ยวจ้าว ปลุกให้ผู้ที่ไม่เคยตื่นสาย

ลืมตาขึ้นมาอย่างสลืมสลือ ก่อนจะเหลือบไปเห็นร่างนินจาสาวที่นอน อุตุอยู่ข้างกาย

 

ฟรี๊ ฟรี๊ฟี้ เสียงลมหายใจเข้าออกอย่างสม่ำเสมอ

ของนินจาสาวที่หลับไหลไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร

เรียกรอยยิ้มยามเช้าของ มานะได้อย่างไม่ต้องทำอะไรมากมาย

 

มานะขเยิบตัวเข้ามาใกล้ๆคนขี้เซาก่อนจะ ใช้นิ้วเกลี่ยย

ผมสีเขียวเป็ดของอีกฝ่ายเล่นอย่างนึกสนุก

 

มานะที่มองหน้าอีกฝ่ายอยู่นานค่อยๆก้มหน้าลงจุ๊ฟที่แก้มคนขี้เซาหนึ่งที

 

“อรุณสวัสนะ คาเอเดะ” มานะกระซิบที่ข้างๆหูของคาเอเดะ

ก่อนจะลุกจากที่นอนเพื่อไปทำอาหารเช้า

 

โดยที่ไม่รู้เลยว่าหน้าของผู้ที่มานะนึกว่าหลับอยู่ มีรอยยิ้มเล็กๆ

เผยออกมาก่อนจะกลับไปสู่โหมดปกติ

 

---- 15 นาทีต่อมา

“คาเอเดะ ตื่นได้แล้ว” มานะที่ทำอาหารเสร็จแล้ว

เดินมาปลุกคาเอเดะที่ไม่มีวี่แววว่าจะตื่นให้ลุกขึ้นมากินข้าวเช้าพร้อมกัน

 

“อ่ะ อื้ม” คาเอเดะที่ ลืมตาขึ้นมาข้างหนึ่งเห็นหน้าของมานะอยู่ใกล้เพียงแค่คืบ ตกใจลุกพรวดขึ้นมาแทบจะทันที มานะที่ไม่ทันระวังตัว จึงไม่ได้เอาหัวหลบแต่อย่างใด

ผลที่ได้ก็คือ

 

ปึ๊กก!!

หัวคาเอเดะโขกเขากับหัวมานะอย่างจัง

 

โอ๊ยยยยย!!! เสียงคาเอเดะร้องขึ้นด้วยความเจ็บ ก่อนจะหงายหลังลงไปบนที่นอนอย่างเดิม

 

มานะที่ โดนอีกฝ่ายเอาหัวโขก แต่ด้วยเพราะ การฝึกฝนมาอย่างดีรึเปล่า มิทราบ จึงทำให้เธอไม่รู้สึกเจ็บเลย ส่วนคาเอเดะตอนนี้ ลงไปกองบนที่นอน มือของข้างกุมหัวที่กระแทกกับมานะอย่างเจ็บปวด

 

 

มานะที่เห็น เพื่อนตัวเองเจ็บแทบเป็นแทบตาย จึงรีบเข้ามาดูอาการอีกฝ่าย

 

“เจ็บมากไหม คาเอเดะ” มานะคลำดูบริเวณหน้าผากคาเอเดะ ตรงที่คิดว่าน่าจะชนกับหน้าผากของเธอ

 

“ม่ะไม่ได้เจ็บที่นั้นเจ้าค่ะ” คาเอเดะผ่ายมือปติเสธอีกฝ่ายว่าตนไม่ได้เจ็บหน้าผาก

 

“อ้าวแล้วเจ็บตรงไหนละ” มานะถามด้วยความสงสัย

 

“นี่ๆ เจ้าคะ ข้าน้อยเจ็บหัวใจ” คาเอเดะชี้นิ้วโป้งมายังอกข้างช้าย ก่อนจะยิ้มร่าให้อีกฝ่าย

 

มานะที่พึ่งรู้ตัวว่าโดนอีกฝ่ายแกล้ง อย่างจัง จึงเอื้อมมือไปหยิกคาเอเดะ อย่างหมั้นใส้

 

“โอ๊ยยย!! ข้าน้อยเจ็บนะ ท่านมานะอ่ะ” คาเอเดะบ่นอย่างตัดพ้อ

 

“อุ๊ย เจ็บมากไหมคาเอเดะ” มานะเอ่ยอย่างสำนึกผิด ชึ่งนั่นเข้าทางคาเอเดะเลยที่เดียว

 

“จ เจ็บมากเลย เจ้า ค่ะ” คาเอเดะพูดขึ้นด้วยเสียงและท่าทีที่น่าสงสาร

 

“เจ็บเหรอ ไหนมาดูสิ”มานะเอื้อมมือมาจับ แขนตรงที่ตนหยิกก่อนจะก้มหน้ามาดูแผลใกล้ๆ

 

คาเอเดะที่เห็นดั่งกล่าวยิ้มเจ้าเล่ขึ้นมาทันที

 

“ได้ทีละฟ๊อดดดดดดดดดด” คาเอเดะที่เห็นอีกฝ่ายไม่ได้ระวังตัว จึงฉวยโอกาศหอบแก้มไปฟอดใหญ่ ก่อนจะวิ่งพรวดเข้าห้องน้ำไป

 

“อ่ะ กะ กรี๊ดดดดดดด ยัยบ้าคาเอเดะฝากใว้ก่อนเถอะ”

มานะ ที่พึ่งรู้ตัวว่าตนโดนหลอกรอบสองของเช้านี้ จับแก้มตัวเองตรงที่โดนหอมอย่างตกใจ

 

ก่อนจะหันไปโวยลั้น

 

 

คาเอเดะที่วิ่งเข้ามาในห้องน้ำ พิงหลังเข้ากับประตูห้องน้ำ พร้อมเสียงหัวใจที่เต้นไม่เป็นส่ำเลยที่เดียว

 

 

ภายในห้อง 3-a มานะและคาเอเดะที่มาถึงห้องเรียนทันเวลาอย่างชิ้วเฉียด ด้วยเหตุผลที่ว่า

คาเอเดะมัวแต่วิ่งหนีกระสุนของมานะ อยู่

ทันทีที่ทั้งสองเดินเข้ามาในห้อง

 

เซ็ตสึนะที่ยืนขรึมอยู่หลังห้องเรียน เห็นมานะที่พึ่งจะมาถึงโรงเรียน จึงเดินเข้ามาหามานะ

เพื่อบอกเรื่องปีศาจที่ โคโนเอม่อนให้ไปจัดการ ตอนเย็น  ทั้งสองคุยกันอยู่นาน

 

คาเอเดะ เห็นมานะคุยกับเซ็ตสึนะอย่างถูกคอ และยังเสียงหัวเรอะของมานะที่ อยากนักจะได้ฟัง

คาเอเดะรู้สึกเหมื่อนกับว่ากำลังหมดแรง เจ็บหัวใจขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ เมื่อเห็นภาพดังกล่าว

 

จึงปลีกตัวขอไปนั่งที่ ตัวเอง และสักพักก็เริ่มเรียนคาบแรกกัน

 

ตลอดช่วงเช้า คาเอเดะไม่มีกระจิตกะใจ จะสนใจบทเรียนเลยแม้แต่น้อย

คาเอเดะเอาแต่เหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง ในหัวของคาเอเดะมีแต่เรื่องของมานะกับเซ็ตสึนะ

 

(ทำไมกันนะ พอข้า คิดว่าท่านมานะกับท่านเซ็ตสึนะอาจจะชอบกัน ใจของข้าถึงได้เจ็บปวดรวดร้าวขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุเช่นนี้ นี่ข้าน้อยเป็นอ่ะไรไปหรือนี่) คาเอเดะคิดฟุ้งซ่านอยู่นาน

 

เสียงอ๊อดดังขึ้นขัดจังหวะเสียก่อน คาเอเดะเก็บของใส่กระเป๊าอย่างลวกๆ

ก่อนจะเดินดุ่มๆ ออกไปนอกห้องเรียนเพียงคนเดียวโดยไม่รอเพื่อนเลย

 

มานะที่เห็นดังกล่าว จึงหันไปบอกเซ็ตสึนะกับคู ให้ไปกินข้าวกันสองคน

เพราะเธอจะไปกินข้าวกับ คาเอเดะ

 

เซ็ตสึนะกับคูมองหน้ากันอย่างรู้กันดี จึงหันมาแซวมานะเป็นพิธี ก่อนจะบอกให้มานะไป

 

มานะที่เขินกับคำแซวของ เกล้อ ทั้งสอง อยู่ ค้อนให้ทั้งสองวงใหญ่ ก่อนจะกล่าวขอบคุญ

 

แล้วเดินไปชื้อซาลาเปากับ เจ้ามา สองลูก ชึ่งเป็นรสโปรดของคาเอเดะ

 

มานะที่ได้ซาลาเปามาครบแล้ว เดินมุ่งหน้าไปยังบนดาดฟ้า

 

สถานที่ๆ คาเอเดะชอบไปนอนกลางวันที่สุด

 

บนดาดฟ้า

 

“พี่คาเอเดะค่ะ หนูชอบพี่มานาน แล้ว ช่วยกรุณาครบกับหนูได้ไหมค่ะ”

สาวน้อยม.1 หน้าตาน่ารักผมสีเหลืองอ่อนตากรมโตผิวขาว

กำลังสารภาพรักกับนินจาสาว

อยู่บนดาดฟ้าเพียงสองต่อสอง

 

คาเอเดะที่ได้ยินรุ่นน้องเอ่ยความในใจออกมา อย่างกล้าหาญ

 

ยิ้มกรุ่มกริ่ม ก่อนจะเอื้อมมือไปลูบศรีษะอีกฝ่ายอย่างเอ็นดู

 

“ข้าน้อยดีใจนะเจ้าคะ ที่ได้รับความรู้สึกดีๆเช่นนี้” 

 

“แต่!! ข้าน้อยว่าเราเป็นพี่น้องกันเถอะนะ เจ้าค่ะ”

“ข้าน้อยรับความรู้สึกนั้นใว้ไม่ได้จริงๆ”

 “ข้าน้อยต้องขอโทษด้วยนะเจ้าคะ”

 

คาเอเดะพูดปติเสธอีกฝ่ายอย่างอ่อนโยนที่สุดเท่าที่จะทำได้

ถึงแม้คาเอเดะ จะรู้ว่าถึงจะ ปติเสธไปอย่างไร รุ่นน้องก็ต้องเสียใจเหมื่อนเดิม

แต่จะทำอย่างไรได้เล่าในเมื่อดวงใจของคาเอเดะ ไม่มีที่ว่างหลงเหลือให้ผู้ใดแล้วนิหน่า

 

“ฮ ฮึกๆๆ ท ทำไ มเหรอคะ หนูไม่ดีไม่สวยตรงไหนเหรอค่ะ พี่คาเอเดะ ฮ ฮึก”

 

สาวน้อยที่ คาเอเดะปติเสธ ปล่อยโฮ ออกมาทันที

 

คาเอเดะ  ชึ่งเป็นโรคแพ้น้ำตาผู้หญิงขั้นโคม่า ไม่รู้จะทำอย่างไร จึงดึงอีกฝ่ายเข้ามากอดปลอบอย่างอ่อนโยน

 

ตุ๊บบบบ!!

 

“ท ท่านมานะ!!!” คาเอเดะร้องขึ้นอย่างตกใจ รีบผละออกจากร่างรุ่นน้องแทบจะทันที

ที่เห็นว่าใครมายืนดู

 

มานที่มาทันเห็น ช็อตเด็ดพอดี ภาพที่ประจัคร์แก่สายตามานะคือคาเอเดะกอดกับใครไม่รู้

มานะรู้สึกตัวหนักอึ้ง

 ไม่มีแรงแม้แต่ จะเอ่ยปากถามว่าเกิดอะไรขึ้น

 

ในใจของมานะบอกเพียงแค่ว่าให้วิ่งๆ วิ่งไปให้พ้นฉากที่ทำให้มานะเจ็บปวดรวดร้าว นี้ให้พ้นๆ

 

มานะจึงหันหลังวิ่งโดยที่ไม่สนใจเสียงเรียกของคาเอเดะเลยแม้แต่น้อย

 

คาเอเดที่กำลังวิ่งตามมานะไป โดนรุ่นน้องจับข้อแขนใว้เสียก่อน

 

คาเดะจึงหันกลับมาดึงมือของรุ่นน้องออกก่อน ก่อนจะพูดทิ้งทายใว้ว่า

 

“ขอโทษด้วยนะเจ้าคะ ข้าน้อยรับความรู้สึกนั้นใว้ไม่ได้จริงๆ”

“เพราะใจของข้าน้อยไม่มีที่ว่างพอจะรับพิจารณาผู้ใดอีกแล้วละเจ้าค่ะ”

 

คาเอเดะหันมามองอีกฝ่ายด้วยสายตาที่มั้นคง+มุ่งหมั้น

ก่อนจะรีบ ออกวิ่งตามมานะไป

 

ปล่อยให้รุ่นน้องนั่งทรุดจมกองน้ำตาอยู่เพียงผู้เดียว

 

“ท่านมานะเจ้าคะ หยุดฟังข้าน้อยก่อนสิเจ้าคะ” คาเอเดะที่วิ่งมาทันมานะขว้าข้อมือมานะเอาใว้เพื่อจะบอกอธิบายให้อีกฝ่ายฟัง

 

พลั่ก!!! ปึ๊ก!!! อึ๊ก!!!

 

มานะที่โดนอีกฝ่ายจับข้อมือใว้หันมาพลักอีกฝ่ายอย่างสุดแรง

คาเอเดะที่ ไม่ได้ป้องกันตัวจึงล้มลงไปกองอยู่ที่พื้นทันที

 

“ไปให้พ้นเลยนะ!! ฉันไม่อยากเห็นหน้าเธออีกแล้ว!!!!” คาเอเดะที่ได้ยินมานะตะคอกอย่างรุนแรง

รู้สึกเหมื่อนกับฟ้าผ่าลงมากลางหัวเธออย่าง

 

คาเอเดะน้ำตาคลอออกมาด้วยความรู้สึกน้อยใจ ที่มานะไม่ฟังเหตุผลอะไรเธอเลย

ก่อนจะลุกขึ้นมาก้าววิ่งไปอีกทาง

 

มานะที่เห็นดั่งกล่าว ทรุดฮวบลงปล่อยโฮออกมาทันที

 

 

คาบบ่ายของตารางเรียน ม.3-a วันนี้มาเข้าเรียนคาบบ่ายกันทุกคนเว้นแต่คาเอเดะที่ไม่เห็นแม้แต่เงา

มานะที่นั่งเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างเหม่อนลอย  กระจิตกระใจเอาแต่คิดถึงเรื่องที่เห็น

เมื่อตอนพักกลางวัน ที่คาเอเดะฉุดร่างของใครไม่รู้มากอดใว้อย่างอ่อนโยน

 

(ทำไมกันนะฉันถึงต้องมาหลงรักคนที่มีเจ้า ของหัวใจอย่างเธอด้วยนะคาเอเดะ)

มานะคิดก่อนจะฝุ่บหน้าลงบนโต๊ะเพื่อหลบรี้หน้าที่แดงกล่ำพร้อมกับน้ำตาที่หยดลงบนโต๊ะอย่าง

ไม่มีเสียงสะอื้น  ก่อนสติจะค่อยๆหลุดลอยไป

 

-----------------------

ข้าน้อยตั้งใจกับเรื่องนี้มากเลยนะเจ้าค่ะ เรื่องนี้คือนิยายเรื่องแรกที่ข้าน้อยตั้งใจจะเขียนจนจบ

ยังไงข้าน้อยก็ขอฝากผลงานด้วยนะเจ้าคร๊า