: CHARM .O. WISH :

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

บทนำ

          ดาวสามดวงที่เรียงกันอยู่ตรงนั้นคือกลุ่มดาวนายพราน...  ส่วนกลุ่มดาวถัดมาไม่ใกล้ไม่ไกลก็คือกลุ่มดาวค้างคาว กลุ่มดาวหมี กลุ่มดาวแมงป่อง....

          ชั้นจดจำ ได้ทุกอย่างจากหนังสือดูดาวของมนุษย์ผู้หนึ่งที่นำตกเอาไว้  ในนั้นกล่าวไว้ว่าหากต้องการให้ได้บรรยากาศของการดูดาวแล้วล่ะก็  ควรไปในที่ที่โล่งแจ้งและไม่มีแสงไฟ  เพราะเหตุนี้ล่ะมั้งที่ทำให้พวกมนุษย์เดินทางมายังป่าแห่งนี้

          ถึงจะไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหรว่าทำไมพวกเค้าถึงต้องมาดูดาว  ทั้งๆที่ไม่ว่าที่ไหนก็มีดาวก็เถอะ  แต่สงสัยคืนนี้ชั้นคงต้องระเห็ดตัวเองไปนอนที่อื่นที่จะไม่ถูกเสียงเจี้ยวจ้าวน่ารำคาญของพวกมนุษย์มารบกวนอีกแล้ว

          "เฮ้อ...  น่าเบื่อจริงๆ" ชั้นพึมพำเบาๆพลางก้าวเท้าทั้งสี่พาร่างที่มีแต่หนามแหลมเข้าไปในผืนป่าอย่างคุ้นเคย

          สำหรับเม่นสายพันธุ์เฮตฮอร์คเช่นชั้น  มันไม่เป็นปัญหาเลยซักนิ๊ด  กับการเดินเล่นยามค่ำคืน เพราะไม่ว่าจะเหม่อลอยหรือเดินหลับในขนาดไหนก็ไม่มีตัวอะไรมาทำร้ายชั้นได้ ด้วยหนามมีส้มอันแสนภาคภูมิใจนี่แหละ

          'ว่าแล้วก็หลับในเดินดีกว่า'

          Zzzzz......

 

          " ถ้วย....  "

          " ถ้วยฟู....  "

          " โว้ย! ไอ่ถ้วย!!! "

          หมับ...

          ' ฮือ? อะไรกันน่ะ... ที่จับชั้นอยู่?? แล้วเสียงที่แหลมอย่างกับนกไนติงเกลกรีดร้องนี่อีก  '

          ชั้นค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาอย่างงัวเงีย  แสงจากกวงจันทร์ที่สาดส่องลงมาบนหัวอันแสนคุ้นเคย ทำให้เกิดเงามืดทาบทับลงมาที่หน้าชั้นพอดี  แต่ถึงจะมืดขนาดไหนก็ไม่อาจปกปิดประกายเจิดจ้าวาววั๊บราวกับจะฆ่ากัยตายของอีกฝ่ายได้  ทำเอาฝ่ายโดนจ้องอย่างชั้นผงะค้างไปสามวินาที

          " นกไนติง... พี่ขนมผิง! ทะ... ทำไมถึงมาอยู่นี่ได้ล่ะ?! " ถามเสียงสั่น

          " ชั้นต่างหากที่ควรจะถามเธอ!! " พี่สาวตะคอกเสียงสูง " นี่ถ้าชั้นไม่ได้จะออกมาดื่มน้ำ  เธอคงเดินเข้าไปในเขตต้องห้ามแล้ว  รู้ตัวรึเปล่า!?! "

          " เขตต้องห้าม...  " ชั้นหันไปมองรอบๆตัวอย่างมึนงงซักพัก  ก่อนทบทวนความทรงจำจากสมองอันน้อยนิดของตน

          เขตต้องห้าม... เขตต้องห้าม... อ๋อ! ไอ่นั่นสินะ!!

          " ที่นี่ ... เขตต้องห้าม  อ๋อ....เขตที่มีพวกกินเนื้ออยู่น่ะเหรอ? "

          ผึ๊ง !!!...

          เสียงเหมือนมีอะไรซักอย่างขาด พร้อมกับลมหนาวที่ไม่หน้ามีในหน้าร้อนสายหนึ่งพัดผ่านข้างตัวชั้นไปจนขนปุยๆและหนามสีส้มของชั้นลุกซู่ ความง่วงงุนที่มีในตอนแรกหายไปทันทีเหมือนกันมีคนเอาน้ำเย็นมาสาด

           " นั่นมัน... เขตผู้ล่าต่างหาก!!! "

           เสียงเย็นๆของผู้แผ่ลมหนาวดังแว่วมาตามอากาศ

           " อึ๊ก!!! "

          ชั้นก้าวเท้าหนีอย่างไม่ได้ตั้งใจ ขณะที่พี่สาวก็ไล่เท้าตามมาเช่นกัน

          แม้เราสองคนจะเป็นฝาแฝดที่ไม่สนิทกันนัก ขนาดรังยังสร้างไกลกันเป็นกิโล  แต่เราก็รู้ใจกันเป็นอย่างดี  ไม่ว่าจะของที่ชอบ  อาหารที่ใช่  สีสีโปรด  กิจกรรมยามว่าง  พวกเรารู้โดยไม่จำเป็นต้องบอกกล่าวกันซักคำ

          แต่นี้เป็นครั้งแรกที่ชั้นดูเธอไม่ออก  พี่สาวฝาแฝดของชั้นกำลังคิดอะไรอยู่นะ ?

          แกร๊ง...

          เสียงแผงหนามด้านหลังกระทบกับอะไรบ้างอย่างทำให้ชั้นสะดุ้งก่อนจะหันไปมองอย่างตกใจสุดขีด  สองตาของชั้นจับจ้องไปที่มันอย่างพิจารณา  ขนมผิงเองก็หยุดเดินไล่เบี้ยด้วยเช่นกัน

          สิ่งนี้ดูเหมือนจะไม่ใช่กับดักหรืออาวุธอันตรายใดๆอย่างที่วิตกไว้

          มันคือแผ่นเหล็กทรงแปดเหลี่ยมที่มีภาษาของมนุษย์เขียนอยู่ว่า ' DANGER '

          " ตั้งแต่แผ่นเหล็กตรงนี้  ลึกเข้าไปในป่าด้านโน้น  นั่นก็คือ ' เขตต้องห้าม ' " พี่สาวชี้เข้าไปในป่าลึกเบื้องหน้า

          ได้ยินดังนั้น คำถามมากมายก็พรุดขึ้นมาในใจเป็นร้อยๆคำถาม  ขนมผิงที่รู้นิสัยชั้นดีมองเขม้งมาที่ปากที่อ้างกว้างของชั้น ให้ต้องงั๊บลงตามเดิม

          " ชี่... "

          เธอเอามือจุ๊ปาก พวกเราทั้งสองเงียบเสียงลง แสงจันทร์เบื้องหลังพี่สาวส่องลงมา ทำให้ชั้นไม่อาจทราบได้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่  ท่าทางที่แปลกไปของเธอทำให้ชั้นหนาวเยือกๆเล็กน้อยอย่างไม่คุ้นเคย

          แล้วชั้นก็ได้ยินเสียง....

          เคร้ง...  เคร้ง...

          เสียงบางอย่างที่ไม่เหมือนเสียงของหริ่งหรีดเรไรที่ปีกปีกส่งเสียงยามค่ำคืน เสียงที่ไม่เหมือนเสียงกู่ร้องในลำคอของนกฮูก...  มันดังแว่วมาตามอากาศ  แต่แผ่วเบายิ่งกว่าเสียงกระซิบ และเบายิ่งกว่าลมหายใจของเราสองที่ประสานกันอยู่ในค่ำคืนนี้

          " นี่  ถ้วยฟู  จำเอาไว้นะ...  " พี่สาวเอ่ยเรียก " เขตต้องห้ามน่ะ  เข้าไปไม่ได้เด็ดขาดเลยนะ "

           " ... "

           " ถ้าเข้าไปในนั้น  เราก็จะไม่ใช่เราอีกต่อไป  ที่นั่นน่ะมี...  "

          ขนมผิงพูดเสียงค่อยลงเรื่อยๆจนได้ยินเพียงคำพึมพำไม่ได้ศัพท์ท้ายประโยค  ราวกับนึกขึ้นได้ว่าไม่ควรกล่าวถึงเรื่องนี้  ก่อนที่เธอจะสะกิดเท้าชั้นที่กำลังเหม่อลอยมองเข้าไปในป่าเบื้องหลังแผ่นเหล็กแปดเหลี่ยมอย่างเบามือเพื่อเรียกสติที่เริ่มกระเจิงของชั้นให้หันมาสนใจ

          " วันนี้จะมานอนกับชั้นใช่มั้ยล่ะ? งั้นก็รีบๆมาได้แล้ว " พูดจบเธอก็เดินนำลิ่วเข้าพุ่มไม้ไป

          ปล่อยชั้นที่กำลังจะอ้าปากถามเป็นรอบที่สองให้ต้องหุบลงอย่างเก้อๆอีกครั้ง

          ' DANGER ' งั้นเหรอ... ?  ชั้นเหมือนเคยเห็นคำๆนี้ในหนังสือของมนุษย์ที่ทิ้งเอาไว้ใกล้ๆรังของชั้น  มันแปลว่าอะไรกันนะ ?  แต่สงสัยจะไม่ใช่เรื่องดีเท่าไหรหรอกมั้ง

          แม้จะยังมีเรื่องที่อยากจะรู้อยู่เต็มสมอง ไม่ว่าจะท่าทีแปลกๆของขนมผิง หรือเสียงประหลาดๆในเขตต้องห้ามอีก  แต่หนังตาที่กำลังจะปิดอยู่ลอมล่อ  ทำให้ชั้นต้องพับเรื่องนี้เก็บเข้ากรุไปก่อน  แล้วเดินตามทางที่พี่สาวทิ้งรอยเท้าเอาไว้  ไปสู่รังนอนอันแสนอบอุ่น

          .... เขตหวงห้าม.... เหรอ?

 

ขอบคุณสำหรับการติดตามคะ  บูมเองก็จะพยายามมาอัพบ่อยๆ

โปรดเป็นกำลังใจให้มือใหม่อย่างเราด้วยนะคะ