คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอน 2 ครอบครัว
แสงแดดอ่อนๆยามเช้าช่างเป็นเวลาที่เหมาะกับการรดน้ำต้นไม้ในสวนเสียจริงๆ ตอนนี้ร่างสูงโปร่งกำลังทำสิ่งนั้นอยู่ ผมสีเงินขยับอย่างอ่อนช้อยกับสายลมแผ่วๆที่พัดผ่านมา หลังจากเสร็จกิจธุระตรงนี้แล้วเกรย์กะว่าจะไปดูอาหารเช้าในครัวสักหน่อย ว่าเสร็จรึยัง
เมื่อเดินเข้ามาในอาคารกลิ่นหอมกรุ่นๆของอาหารที่ปรุงสุกใหม่ๆก็ลอยมาเตะจมูก เจ้าตัวค่อยๆสาวเท้าเข้าไปในห้องครัว
" หอมจัง เซีย " เมื่อโผล่หน้าเข้ามาก็พูดทักทายหญิงสาวอย่างอารมดี เธอหันมายิ้มให้เขา
" ใกล้เสร็จแล้ว ไปอาบน้ำแล้วลงมาทานได้เลย " เธอพูด เกรย์รีบวิ่งขึ้นไปหยิบเสื้อผ้าแล้วลงมาอาบน้ำที่ชั้นหนึ่งของอาคาร
เมื่อเข้ามาพวกเพื่อนๆตัวแสบก็สาดน้ำใส่เขาทั้งที่เขายังไม่ได้ถอดชุด เลยเกิดสงครามย่อมๆในห้องน้ำ หลังจากอาบน้ำเสร็จทุกคนก็รีบแต่งตัวแล้วออกมาทานอาหารเข้าที่ลิคาเซียเตรียมเอาไว้ให้
" เกรย์หยิบเกลือให้ผมหน่อย " เด็กผู้ชายที่ตัวเล็กกว่าพูด เกรย์ยิ้มรับ แล้วเอื้อมมือไปหยิบมาให้ ถึงแม้ว่าเกรย์จะมีรูปร่างที่โตกว่าแต่เขาก็อายุไม่ต่างจากเด็กพวกนี้ ดูจากภายนอกแล้วเดย์เหมือนกับคนหนุ่มอายุประมาณ 15 ปี แต่ว่าจริงๆแล้วเขาอายุได้เพียง 11 เท่านั้น ซึ่งถือว่าตัวใหญ่กว่าเด็กในวัยเดียวกันมาก
" ผมอยากตัวสูงอย่าเกรย์มั่งจังเลย " เด็กผู้ชายอายุประมาณ 7 ปีกล่าว
" ถ้างั้นก็ต้องทานเยอะๆนะ " ลิคาเซียกล่าว
" ครับ! "
" ไปกันเถอะ " เด็กคนที่นั่งข้างๆสะกิดเกรย์ เมื่อมองเวลาก็พบว่าถ้าช้ากว่านี้พวกเขาต้องไปสายแน่ๆ
" เดี๋ยวสิ ลืมข้าวกล่อง " ลิคาเซียพูดขึ้นเมื่อเห็นเหล่าเด็กชายต่างพากันลืมข้าวกล่องของตัวเอง
" ครับๆ " เกรย์วิ่งย้อนกลับมา แล้วหยิบข้าวกล่องของทุกคนไป
" ไปแล้วนะคร้าบ " เกรย์ใส่รองเท้าแบบเหยียบส้นแล้ววิ่งออกไป จนลิคาเซียอดไม่ได้ที่จะเป็นห่วง
" ถ้าเป็นห่วงทำไมไม่ไปเรียนกับพวกเขาล่ะ " เสียงนุ่มนวลแต่แฝงไปด้วยอำนาจดังจากด้านนอกห้องครัว
" คุณไอรีน... " ลิคาเซียเดินออกมาก็เห็นหญิงสาววัยกลางคนกำลังยืนพิงประตูหลับตาอยู่
" ไม่อยากไปเรียนกับพวกนั้นหรอ " ไอรีนถามเด็กสาว ที่ตอนนี้เป็นสาวสวยอายุประมาณ 16 ปี
" ไม่หรอกค่ะ " เธอพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ มือกำชายกระโปรงแน่น
" ทำไมล่ะ "
" ชั้น...ฮึก ชั้นกลัวตัวเอง ชั้นไม่ใช่มนุษย์[ฮิวแมน] ฮือๆๆ " เธอทรุดตัวลงแล้วปล่อยโฮออกมา
" ไม่เป็นไรนะ " เธอวางมือลงบนหัวของลิคาเซียแล้วลูบเรือนผมนิ่มอย่างแผ่วเบา
" ฮึก... " เธอกลั้นสะอื้น ของตัวเองความทรงจำในวันนั้นกลับหวนมาอีกครั้ง
' หึ ยัยผู้หญิงโสโครก '
เพี๊ยะ
ใบหน้าของเธอหันไปตามแรงตบของหญิงสาวตรงหน้า
' เจ็บ.. ' เธอรับรู้ได้ถึงกลิ่นคาวของเลือดในปาก
' คนน่ารังเกียจอย่างเธอ อย่ามายุงกับพวกเรา! '
' อุ๊ก ' หญิงสาวร่องขึ้นเมื่อโดนเตะอัดที่ท้อง
' อือออ... ' จู่ๆสมองของเธอก็รู้สึกเบลอๆ
พอมารู้สึกตัวอีกทีก็เห็นมือที่เปื้อนเลือดของตนเอง
ซ่าาาา...
สายฝนค่อยๆชะล้างลอยเลือดบนมือของเธอออก แต่ไม่อาจชะล้างความผิดของเธอได้ เธอเป็นฆาตกร เธอฆ่าคน....
ใบหน้าของร่างไร้วิญญาณเบิกตาค้างจ้องมาที่เธอ ทั้งๆที่เมื่อครู่โกรธแค้นหญิงสาวคนนี้มาจนอยากจะฆ่าทิ้ง ใช่....แล้วเธอก็ได้ฆ่าเขาไปแล้ว
' ฮึก...ชั้นขอโทษ ฮือๆ ' เธอร้องไห้ แต่จู่ๆก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเดินเข้ามาใกล้เธอจึงรีบหนีออกไปจากตรงนั้น
วันต่อมาเธอก็ขอลาออกจากโรงเรียน เพราะเธออยากให้เรื่องราวจบอยู่แค่ตรงนั้น.....
" ไม่เป็นไรชั้นอยู่ข้างเธอเสมอ " ไอรีนปลอบโยนราวกับว่าเธอเป็นแม่ของลิคาเซีย
" ไปนอนพักเถอะ ไว้เดี๋ยวช่วงบ่ายๆค่อยออกไปข้างนอกกัน " ไอรีนกล่าว ลิคาเซียพยักหน้ารับแล้วเดินขึ้นไปพักบนห้องนอนชั้นสอง
ตอนนี้เป็นช่วงพักกลางวันของโรงเรียน พวกของเกรย์ต่างพากันลงมาจากอาคารเรียน
" วันนี้ไปทานในสวนกันมั้นฮะ " เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลกล่าว
" ก็ดีเหมือนกัน โรงอาหารคนมันเยอะ " เกรย์ก็เห็นด้วยกับเด็กหนุ่ม
เมื่อมาถึงก็มีคนนั่งอยู่สองสามกลุ่ม หนึ่งในนั้นเป็นกลุ่มที่ไม่ค่อยถูกกับกลุ่มของเกรย์เท่าไหร่
" เฮ้ย! ดูสิพวกมีเด็กไม่รู้หัวนอนปลายเท้ามานั่งตรงนี้ด้วย " เด็กผู้ชายคนหนึ่งโห่ขึ้นมา
" จริงดิ! ไปกันเถอะ อยู่ตรงนี้นานมีหวังถูกฉุดให้ต่ำลงไปด้วย ไอ้เด็กไม่มีพ่อแม่!! "
" กรอดดด... " เกรย์กำช้อนในมือแน่น แต่มีมือเล็กๆกุมเอาไว้เพื่อสงบสติอารมณ์ของพวกเขา
" อย่าไปสนใจ " เด็กผู้ชายใส่แว่นกล่าว
" นั่นสิครับทานข้าวเถอะ " เด็กผู้ชายผมสีน้ำตาลพูด
" โห! ดูดิมีเด็กโข่งมาเรียนกับพวกมันด้วยอ่ะ โถ่!คิดว่าตัวใหญ่กว่าแล้วพวกเราจะกลัวหรอ....อย่างพวกแกก็เป็นแค่ตัวสำรองเท่านั้นล่ะ ไม่เห็นต้องมาเรียนให้เสียเวลาเลย ไอ้พวกชั้นสอง!! "
ป๊อก!
" กรอดด... " เกรย์บีบช้อนไม้ในมือจนหักเป็นสองท่อน
พรึ่บ
" เกรย์จะไปไหน! " เด็กผู้ชายตัวเล็กถามเมื่อจู่เกรย์ก็ลุกขึ้นยืน
หมับ!
" เหวอ!? " เด็กผู้ชายในกลุ่มคนหนึ่งถูกเกรย์คว้าคอเสื้อเอาไว้
" เฮ้ย! นายจะทำอะไร!? " เพื่อนๆในกลุ่มต่างตกใจกับการกระทำของเกรย์
" จะว่ายังไงก็ได้ แต่อย่ามาดูถูกความตั้งใจของพวกเราแบบนี้!! " เดย์ตะหวาด
ปึ่ก ตุ้บๆ
มือเล็กๆของเด็กชายทุบมาที่ตัวของเกรย์แต่เจ้าตัวไม่สะทกสะท้านแม้แต่น้อย เกรย์จ้องคนตัวเล็กด้วยแววตาวาวโรจน์ เพื่อนๆของเด็กคนนี้ต่างกลัวกันจนหัวหด ไม่มีใครยื่นมือเข้ามาช่วยแม้แต่คนเดียว
" หึ เอาเลยสิ แกไม่กล้าหรอก " เกรย์ง้างมือขึ้นเมื่อคนตรงหน้าสแยะยิ้มให้
" เกรย์....พอเถอะ " ร่างเล็กของเด็กผู้ชายผมสีเขียวอ่อนวิ่งมาห้ามเกรย์เอาไว้
" ... " เกรย์ค่อยๆคลายมือออก ปล่อยให้เด็ดชายเป็นอิสระ
" หึ สุดห้ายก็ไม่กล้า " เขากล่าวขึ้นขณะที่กำลังจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่
" ขอโทษ " เกรย์กัดฟันพูด ทั้งๆที่อารมณ์ขุ่นมัวในใจยังไม่สงบ แต่มือเล็กนั่นยังคอยปลอบโยนเขาอยู่ไม่ห่าง
" ฮึ สำนึกได้ก็ดี พวกชั้นสองอย่างพวกแกเป็นได้แค่เบ๊ของพวกเราเท่านั้น!! "
" หนอย...! " เกรย์พุ่งไปหมายจะคว้าตัวคนตรงหน้า แต่กลับถูกมือเล็กๆนั่นรั้งตัวเอาไว้
" ฮึก....พอแล้ว นายไม่ต้องทำเพื่อพวกชั้นขนาดนั้นก็ได้ ฮึก... "
" ....เฟรท " เกรย์เรียกชื่อคนตรงหน้าที่กำลังยืนน้ำตาคลออยู่
" ฮะๆ เอ้าๆร้องไห้ ซะแล้วว่ะ ไปกันเถอะพวกเรา " เด็กคนหนึ่งในกลุ่มนั้นกล่าวขึ้นแล้วเดินจากไป
เกรย์กลับมานั่งที่เดิม แล้วนั่งทานข้าวต่ออย่างไม่สบอารมณ์เท่าไรนัก ส่วนคนข้างๆก็ยังสะอื้นอยู่เงียบ
" เลิกร้องแล้วกินข้าวซะ " เกรย์พูด พลางยกมือขึ้นไปขยี้หัวของเฟรทจนยุ่งไปหมด
เย็นวันนั้นเกรย์กลับบ้าน ไม่สิ...สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเพียงคนเดียว ส่วนคนอื่นมีเวรทำความสะอาดต้องกลับเย็น เกรย์ทิ้งตัวลงนอน พลางคิดว่าเมื่อไหร่กันที่เขาเกิดความคิดแบบนี้ ความคิดที่จะฆ่าใครสักคน....
" เฮ้อ.... " เกรย์ถอนหายใจแล้วพริ้มตาลง
ในสังคมที่เกรย์อาศัยอยู่ในปัจจุปันมีการแบ่งสถานะของคนในชุ่มชนเป็น 2 แบบ คือ ฮิวแมนหรือมนุษย์ ส่วนอีกพวกหนึ่งก็คือ นิวฮาล์ฟหรือพวกกลายพันธุ์ ซึ่กก็ไม่รู้ว่าทำไม่เรียกชื่อแบบนั้นแต่วาพวกนิวฮาล์ฟได้ถูกกวาดล้างไปหมดแล้ว และในสังคมของฮิวแมน ยังแบ่งได้อีก 3 ชนชั้น ได้แก่ ชนชั้นปกครอง ชนชั้นประชาชน และชนชั้นประชาชน 2 หรือชนชั้นสอง ซึ่งชนชั้นนี้จะใช้นามสกุลเดียวกันทั้งหมด และเป็นชนชั้นที่โดนดูถูกจากพวกมีตระกูล[ชนชั้นประชาชนและชนชั้นปกครอง]
พวกเกรย์เองก็อยู่ในชนชั้น[ประชาชน]2 ส่วนพวกเด็กที่ทะเลาะกัเมื่อตอนกลางวันเป็นพวกมีตระกูล ส่วนนามสกุลที่พวกเกรย์ใช้คือ อัลฟาร์ด
" เฮ้อ... " เกรย์ถอนหายใจออกมาอีกเฮือกใหญ่
...ตั้งแต่เมื่อสองปีก่อนร่าวกายของเขาก็เติบโตอย่างรวดเร็ว อารมณ์รุนแรง พละกำลังเหลือล้น เวลาโกรธก็มักจะควบคุมอารมณ์ของตัวเองไม่ได้ และมันเป็นอาการผิดปกติของคนทั่วไป
เกรย์นอนพลิกไปมาอยู่บนเตียงจนกระทั้งท้องฟ้าเริ่มมืด
" ทำไมยังไม่กลับกันนะ " เดย์ลุกขึ้นจากเตียงลงไปชั้นล่าง แต่ว่าทั้งไอรีนทั้งเซียต่างไม่มีใครอยู่ในห้องเลย
ก๊อกๆ
" ไปไหนกันหมด " เกรย์ค่อยๆสาวเท้าไปที่ประตูแล้วค่อยเปิดออก
" สุขสันต์วันเกิด!! " เมื่อเปิดประตูออกมาเสียงอวยพรของทุกคนก็ดังขึ้น ไปที่ประดับประดาอยู่ถูกเปิดขึ้นจนบริเวณนี้สว่างไสวไปด้วยไฟหลากสีสัน
" สุขสันต์วันเกิดนะ " ลิคาเซียยกเค้กก้อนโตที่ปักเทียน 11 เล่มมาตรงหน้าของเกรย์
" วันนี้เมื่อ 6 ปีก่อน เกรย์มาอยู่กับพวกเรามาเป็นครอบครัวเดียวกัน อธิษฐานสิจ๊ะ " ไอรียกล่าว เกรย์หลับตาแล้วอธิษฐานในใจ
' ขอให้มีความสุขกับทุกคนแบบนี้ตลอดไป 'แล้วก็เป่าเทียนจนดับทุกเล่ม
" สุขสันต์วันเกิด!! นะเกรย์!! " ....ไม่ว่าเขาจะเป็นยังไง จะผิดปกติไม่เหมือนคนทั่วไปยังไง แต่ว่าเขายังมีทุกคน ทุกกำลังใจที่มอบให้เขาเสมอมา ราวกับว่าเป็นครอบครัวเดียวกัน....
" ขอบคุณนะ ทุกคน... " เกรย์กล่าวยิ้มๆ
....ขอบคุณจริงๆ
************
ปล. มาลงให้นิดนึงเผื่อมีใครรอ อิๆ
ปล2. เรื่องนี้กะว่า แค่เดือนละตอนก็พอ เนอะ
....ข้อคิดหรือกำลังใจเพียงเล็กน้อย
อาจทำให้คนที่คุณรัก และห่วงใยเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีขึ้น....ตลอกกาล
ถ้ารักไรท์ก็ขอกำลังใจจากทุกคนด้วยการติดตามผมงานของเราต่อไปด้วย !! ^0^
ความคิดเห็น