อลวนรัก ซิลเดอเรลล่า

ลำดับตอนที่ #2 : บทที่สอง งานเลี้ยงเต้นรำ

บทที่สอง งานเลี้ยงเต้นรำ

แสงสีที่ถูกประดับขึ้น ในงานเต้นรำของเจ้าชายเฟเดอริค มีบรรดาสาวงามทั้งหลายต่างพากันแต่งชุดสวยๆ ประชันเครื่องประดับมากันที่งานเลี้ยง แต่ห่างออกไปไม่กี่เมตรที่ห้องของเจ้าชายเฟเดอริค “ อูย ฉันเป็นอะไรไปเนี่ย ” เสียงแผ่วเบาของสาวน้อยดังลอดออกมาจากริมฝีปากเรียวบาง คงเป็นแค่ความฝันมั้ง เธอคิด “ ไม่เป็นไรแค่หมดสติไปเฉยๆ ” เสียงนุ้มลึกของชายหนุ่มดังขึ้น รีเนสลุกพรวดขึ้น นี่ไม่ใช่ความฝัน เสียงดังก้องอยู่ในหัวเธอ “ ทำไมนายช่วยฉัน ” เธอถาม “ เพราะฉันต้องการผลประโยชน์ ” เขาตอบเสียงเรียบๆ ไม่มีน้ำใจเอาซะเลย ผู้ชายอะไรไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษ เธอคิด “ ต้องการอะไร ” รีเนสถามเขา “ ให้เธอไปงานเต้นรำกับฉัน ในฐานะ เพื่อน ” เฟเดอริคเน้นคำสุดท้ายเสียงเข้ม “ เพราะอะไรล่ะ ” เธฮถามอีกครั้ง “ ฉันรู้ ท่านพ่อไม่ไดจัดงานเพื่อฉลองวันเกิดฉันหรอก แต่เพื่อเป็นการหาคู่ ” ขณะนี้ภายในห้องบรรยากาศเงียบขรึม รีเนสสังเกตว่า สีหน้าของ เฟรเดอริค ดูจริงจัง ( เว้นแต่สารรูปที่ดูไม้ได้ของเขา เสื้อกล้ามหนึ่งตัว ผมสีนำตาลยุ่งเหยิง ) “ ก็ได้ ฉันยอมรับข้อตกลง ” สาวน้อยตอบดวงสีอำพันจ้องไปที่ ชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าของเธอ “ งั้น เธอต้องแต่งตัว ” เมื่อเขาพูดจบ เขาก็เรียกราชบัณฑิตหนุ่ม เซราเซน ชิวซีน ผู้ดูแลเขาเข้ามา เสียงประตูเปิดดัง แอ๊ด มีชายรูปร่างสูง เท่าๆกับ เฟเดอริคเดินเข้ามา ผมยาวสีครีมถึงกลางหลังถูกมักอย่างเรียบร้อยด้วยปลอกเหล็กสีเงิน “ มีอะไรหรือขอรับ องค์ชาย แล้วนั่นใครกัน ” ชิวซีลกล่าวถาม ดวงตาสีฟ้าหรี่ลงพลางจ้องมองไปหาเด็กสาวที่ยีนอยู่ข้างหลังของ เฟเดอริค “ ท่านรู้จัก เสนาบดีฝ่ายซ้ายท่าน เคเมอรีน ลิคเซนสไทม์ไหม ” เฟเดอริคถามชิวซีน “ รู้จัก ข้าเคยพบเขาเมื่อตอนอายุ 5 ขวบ ทำไมหรือ ” ชิวซีนถามอย่างสงสัย “ นี่ ลูกสาวคนเดียวเขา รีเนส ลิคเซนสไทม์ ” เฟเดอริคเอ่ยมือข้างขวาผายออกไปที่รีเนส “ สะ..สวัสดีค่ะ ยะ..ยินดีที่ได้รู้จัก ” เธอพูดเสียงสั่น อย่างไม่แน่ใจว่าตนควรจะทำอย่างไรดี แววตาสีฟ้าที่หรี่ลงจ้องมองรีเนสด้วยความสงสัยบัดนี้ก็ได้กลมโตขึ้น เขายิ้มอย่างใจดี “ งั้นหรือ เจ้าเป็นเด็กสาวของท่านเคเมอรีนสินะ งั้นตามฉันมา ” ชิวซีนพูด เขายิ้มและเดินนำรีเนสไป “ นี่ตามไปเถอะเห็นดุอย่างนั้นถ้าใจดีก็ดีมากเลยจะบอกให้ อีกอย่างเขาเป็นลูกพี่ลูกน้องกับฉันเขาจะดูแลเธออย่างดี ” เจ้าชาย รัชทายาทแห่งฟรานกล่าวมือทั้งสองข้างดันหลังของรีเนสให้ตามชิวซีนไปจนเธอเดินออกไปจากห้องเขาปิดประตู

เธอพูดอย่างมีชัยว่า “ เท่านี้ก็สำเร็จตามแผน ” เฟเดอริคพูดเป็นลิงโลดโดดอย่างดีใจไปรอบห้อง

ประตูไม้ขนาดใหญ่ถูกเปิดขึ้นพร้อมกับเสียงจ้อกแจ้กที่สงบลง มีชายหนุ่มรูปงาม องค์รัชทายาทแห่ง ฟรานเดินออกมาเดิออกมาจากประตู องค์ราชา เอริค กล่าวขึ้น “ คืนนี้เป็นวาระครบรอบสิบเจ็ดปีของลูกข้า เหล่าบรรดาหญิงงามทั้งหลายโปรดฟังทางนี้ นอกจากคืนนี้จะเป็นการฉลอง คืนนี้ก็เป็นงานเลือกคู่ของลุฏชายเพียงคนเดียวของข้า เฟเดอริค ฟราน ด้วย ” เมื่อองค์ราชาเอริคฟรานกล่าวจบทั้งงานนิ่งเงียบและตั้งใจฟัง เป็นไปตามแผน อย่างีท่คิดไว้เลยแฮะ เฟเดอริคพูดในใจ แต่ก่อนที่องค์ราชาแห้งฟรานจะได้พูด องค์ชายเฟเดอริคก็ขัดขึ้น “ และในคืนนี้ ข้ามีคนๆนึงที่จะแนะนำให้รู้เชื่อว่าทุกคนคงรู้จักกันท่าน เคเมอรีน ลิคเซนสไทม์ใช่ไหม เชื่อว่าทุกคนคงรู้จักกันดีอยู่แล้วและคงมีมีหลายๆคนนับถือเขามาก และนี่คือลูกสาวคนเดียวของเขา รีเนส ลิคเซนไทม์ ” เขาพูดมือขวาผายไปที่ประตูไม้บานใหญ่ที่เปิดออกพร้อมกับหญิงสาวในชุดราตรี สาวเดี่ยวสีขาว ที่แขนมีผ้าที่ถูกมัดอย่างปรานีตสีชมพูอ่อนๆคล้ายถุงมืออยู่ ผมสีน้ำตาลเข้มถูกม้วนเป็นลอน ผูกด้วยโบสีชมพู ผิวขาวนวลเปล่งตัดกับชุด ดวงตาสีอำพันสะท้อนแสงเทียน ทั้งงานอึ้งรวมทั้งเฟเดอริคด้วย “นี่คือคนๆนั้นที่แนกล่าวถึง เขาก็เป็นเพื่อนฉันด้วย ” เจ้าชายเฟเดอริคพูด หลังจากความเงียบเริ่มปกคลุม องค์ราชาแห่งฟรานก็กล่าวเรียก “ เฟเดอริคมานี่พาเด็กคนนั้นมาด้วย ” องค์ชายเฟเดอริคทำตามคำสั่งของผู้เป็นพ่อ เขาเดินไปโดยมีรีเนสตามหลัง “ มานี่สิ รีเนส” องค์ราชาเรียก รีเนสเดินไปบัลลังค์ที่มีพระราชาสูงไวนั่งอยู่ “ นั่งมาใกล้ๆสิ ” เขาพูดอีกครั้ง เมื่อรีเนสเดินไปใกล้ๆ จนเกือบชิด มือที่ใหญ่และอบอุ่นยกขึ้นจับที่หน้าของรีเนส “ ใช่จริงๆด้วยเหมือนมาก…เพื่อนที่รักที่สุดของข้า ” เขาพูดเสียงแผ่วเบา หยดน้ำใสไหลออกมาจากดวงตา “ ต่อไปนี้เจ้าก็เหมือนลูกของข้า อยากได้อะไรบอกได้ทุกอย่างนะ ” เขาพูดและยิ้มอย่างอ่อนโยนมือใหญ่ยกขึ้นปาดอัสสุชลของตนเอง “ เอาล่ะ ณ บัดนี้ก็ขอเริ่มงานเลี้ยงเต้นรำได้ ” องค์ราชาแห่งนครฟรานประกาศก้องกังวาลทั่วห้อง จากนั้นเขาเรียกลูกชายของเขามาหา เมื่อองค์ชายเฟเดอริคเดินเข้ามาเขาก็สั่งว่า “ เฟเดอริค เจ้าต้องดูแล รีเนส ให้ดีเข้าใจไหม ” หลังจากฟังคำของผู้เป็นพ่อจบ องค์ชายเฟเดอริคก็พยักหน้ารับคำ “ ดี แล้ว รีเนส ” เขาหันมาทางเธอ “ มีอะไรขาด ก็บอกเฟเดอริคได้ เขาจะดูแลเธอเอง ” เขากล่าวกับเธอ นายนี่นะจะดูแลฉัน? เธอนึกในใจแต่ก็พยักหน้ารับคำเช่นกัน

“ เฮ้อวันนี้ดูท่าจะเป็นวันซวยจริงๆ ทำอะไรไม่ขึ้นเล้ย~ เฮ้อ ” เขาพูดพลางถอนหายใจ ขณะที่เดินกับมานั่งที่ตัวเองโดยมีรีเนสตามมาด้วย ดวงตาสีน้ำตาลมองออกไปอย่างเลื่อนลอย แต่ก็ดูเหมือนว่าแผนจะสำเร็จแค่หนึ่งเปอร์เซ็นล่ะ เขาคิดในใจอย่างเอือมระอา เพราะอย่างน้อยเหล่าหญิงงาม (แต่ไม่ใช่ในสายตาฉัน) ก็ถอยออกไปบ้างล่ะ “ อ้าว องค์ชายเฟเดอริคไม่ไปขอหญิงอืม…มากไปเต้นรำหน่อยหรือ ” เสียงของราชบัณฑิตหนุ่มชิวซีลดังขึ้น เขาหันไปมอง “ ถ้าเต่งตึงกว่านี้ก็น่าอยู่หรอก ” เฟเดอริคเอ่ย แล้วถอนหายใจออกมาเมื่อมองไปยังข้างหน้าตน ชิวซีลพูดถูก บรรดาหญิง (ยานหย่อน) ทั้งหลายต่างพาลูกสาวของตนมา แต่รู้สึกว่า พวก (ยานหย่อน) ทั้งปวงก็ตั้งความหวังไว้กับตัวเองเหมือนกัน “ เฟเดอริคไปชวนรีเนสมาเต้นรำสิ ” เสียงขององ์ราชา เอริคกล่าวขึ้น เขามองไปทางรีเนส เธอก็ได้ยินเหมือนกัน “ เร็วสิไปชวนเธอเร็วเข้า ” เขาพูดอีกครั้ง เฟเดอริคทำตาม เจ้าชายเฟเดอริคเดินเข้าไปหารีเนส ทั้งความสง่างาม สุขุมไม่ว่าส่วนไหนตอนนี้ของเขาไม่มีแย่เลย เมื่อเขาเข้ามาใกล้ และคุกเข่าลงพร้อมกับเอ่ยว่า “ เต้นรำกับผมเถอะ ” เขาพูด รีเนสตอบรับคำอย่างเก็งๆ “ คะ..ค่ะ ”

จากนั้นทั้งสองก็เดินออกไป มือหนึ่งของเจ้าชายเฟเดอริคโอบรอบเอวของรีเนส อีกข้างหนึ่งประสานกับมืออีกข้างของเธอ เขายื่นหน้าเข้าที่ข้างศรีษะของรีเนส “ นี่ ยัยแสบอย่ามาเหยียบเท้าฉันละกัน ไม่งั้นเธอโดนดีแน่ ” จากที่อารมณ์ดีกับรู้สึกยัวะขึ้น “ ใครอยากเต้นรำกับกับนายยะ แล้วถ้าฉันเยียบเท้านาย นายจะทำอะไรฉันได้ ” รีเนสพูดเย้ยเสียงแผ่ว “ ก็ปลดเสื้อเธอ ให้หน้าแตกทั้งานไงล่ะ ” เขาพูด รีเนสมองตามมือที่โอบรอบเอวเธอลงไป เขาจับปลายริปบิ้นของชุดเธออยู่ “ นายนี่ดูถูกฉันจังนะ ถ้านายทำอย่างนั้น รับรองชาตินี้ไม่ได้สืบพันแน่ ” รีเนสพูด เฟเดอริคสังเกตเห็นมีดเล็กเรียวแต่ยาวตั้งแต่อกของเขาถึงตรงกางเกง เขาผงะ เหงื่อเริ่มแตก พลั่ก

5 นาทีทั้งสองเริ่มทนไม่ไหวและแยกกันเดินไปยังที่ของตน เฟเดอริคมองไปยังรีเนสเห็นเธอถือมีดเล่มเก่าและกำลังแลบลิ้นใส่เขาอยู่ รีเนสจับที่ปลายมีดและหดกลับมันเข้า ตอนนี้เขาเพิ่งตระหนักได้เองว่าเขา ถูกหลอก นั่นเอง

เมื่องานเลี้ยงเลิกผู้คนต่างแยกย้ายกลับบ้าน ชิวซีนกับรีเนสเดินเล่นด้วยกันอยู่ “ จริงหรือ คุณเคยไปที่กองทัพพร้อมกับองค์ราชา และพ่อของฉันด้วยหรือ ” เธอถามอย่างสงสัย ตากลมโตสีอำพันกลมโตเบิกขึ้น “ ใช่ ฉันเคยไปที่นั่นกับองค์ราชาและพ่อเธอ ทำไมล่ะ ” เขาถาม “ ตอนที่คุณไปคือวันที่ 12 เมษา 94 ใช่ไหม ” เธอถามสีหน้าสลด “ ใช่วันนั้นสนุกมาก- - ” เขาพูดขาดตอนเมื่อเห็นสีหน้าของสาวน้อยตรงหน้าพูดพลางฝืนยิ้ม “ แล้ว วันต่อมาเขาก็ตายโดยที่ยังไม่ได้กลับมาบ้าน มาฉลอง วันนั้นเป็นวันเกิดฉัน ” เธอสะอื้นแต่ก็ไม่มีหยดน้ำใสไหลจากตา “ ขอโทษ ฉันไม่หน้าทูลองค์ราชาให้พาไปที่นั่นเลย ” เขาตอบสีหน้าสลด “ ไม่ใช่ความผิดของคุณเหตุการณ์นั้นเป็นเพราะโชคชะตาที่ไม่ดีพรากพ่อฉันไป คุณเองก็เถอะหน้าก็ขรึมอยู่ตลอดถ้าคุณยิ้มสักหน่อยจะดูดีนะ ” เธอบอกเปลี่ยนเรื่องได้รวดเร็ว สีหน้ายิ้มแฉ่ง ดวงตาสีอำพันกระทบกับแสงจันทร์เป็นประกาย “ กลับกันเถอะ ” เขาพูดและยิ้ม

ออกมา ดูไป ชิวซีลก็หล่อแฮะ เธอพูดในใจ “ ง่วงจัง อยากนอนแล้วสิ นี่พาฉันไปที่ห้องหน่อยได้ไหมคะรานราชบัณฑิต ” เธอพูด เขาขำกับความไร้เดียงสาของรีเนส “ เรียกข้าว่า ชิวซีน สิ ” เขาพูด “ ค่ะ ชิวซีน ” เธอเรียก ไม่ใกล้ไม่ไกลออกไป มีบุคคลสังเกตการอยู่ “ ที่แท้ชิวซีลก็ชอบแบบนี้รึ หึๆๆ”