อลวนรัก ซิลเดอเรลล่า

ลำดับตอนที่ #1 : บทที่หนึ่ง หนีเสือปะจระเข้

                                                            บทที่หนึ่ง หนีเสือปะจระเข้

" หนอยยัย รีเนส มาทำอะไรอยู่ตรงนี้ยะ ไปทำงานในครัวไป กรี๊ด~ " เสียงของผู้พี่ร้องดังลั่นเมื่อ ฟุ่บ! ไม้กวาดของผู้ที่เธอสั่งอยู่นั้นได้ตวัดอย่างรวดเร็วจนเกือบจะตีกลางหัวเธอก็ว่าได้ " ได้ทีสั่งเอา สั่งเอา นึกว่าเป็นพี่ก็สั่งได้ สั่งเอางั้นหรือ ก็แค่พี่เลี้ยงถือดียังไงมาใช้ฉัน ยอมทำให้ก็บุญแล้ว " เสียงของสาวน้อยผู้น้องตวาดดังลั่นดวงตาสีอำพันเหลืองใสมองมาที่พี่สาว ตุบ! ตุบ! ตุบ! เสียงฝีเท้าดังโครมครามขึ้นมา " หนอย แก ก่อเรื่องอีกแล้วหรือ ไม่อยู่แค่ไม่กี่วินาทีก็ทำร้ายลูกสาวฉันแล้ว แกนี่มันเลวจริงๆเลี้ยงเสียข้าวสุก " เพี้ยะ เสียงตบดังสนั่นหวั่นไหว เด็กสาว รีเนส ลิคเซนสไทม์ ร้องไห้ซิก " แม่เลี้ยงใจร้าย ที่สุด ซักวันนึงเถอะ ฉันจะทำให้คุณเจ็บแสบ " เสียงอู้อี้ของเด็กสาวดังขึ้น เพี้ยะ! เสียงดังสนั่นหวั่นไหวดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้เด็กสาวไม้ได้พูดอะไรแต่กลับวิ่งหนีไปที่หลังบ้าน

" ฮือ~ พ่อทำไมต้องจากไปเร็วขนาดนี้ อึก ลุกคิดถึงท่านพ่อ ฮือ~ " เสียงร้องไห้ครวญครางพร้อมกับกำสร้อยมรกตสีเขียวอยู่ที่สวนหลังบ้านของเธอ ร้องไห้คร่ำครวญถึงบุคคลที่เธอคิดถึงมากที่สุด บุคคลที่จากโลกนี้ไปนานแล้วคือ พ่อของเธอนั่นเอง เขาเป็นเสนาบดีฝ่ายซ้าย ถูกหาว่าเป็นกบฏ โดนพระราชาองค์ก่อนประหารชีวิต คนที่นับถือเขาตอนนี้ก็ยังมีอยู่มากเกือบทั้งเมือง แต่ ผลคือเธอต้องมาอยู่กับแม่เลี้ยงใจร้ายคนนี้ตั้งแต่อายุ 4 ขวบ

พรึบ! เสียงลมแว่วมาเป็นสาย พร้อมกับสิ่งพิศดารที่เกิดขึ้นตรงหน้าเธอ ร้างของหญิงสาวผิวขาวนวลเปล่งปลัง พร้อมกับแสงสีขาวที่วนอยู่ลอบตัวหญิงที่กับเหมือน นางฟ้า ปรากฎตัวขึ้นข้างอยู่ตรงหน้า " สิ่งใดที่เจ้าปรารถนา จะได้มาจากคำที่เจ้าขอ " เสียงนั้นเอ่ยเรียบๆ " จริงหรือฉันขอได้จริงหรือ " เสียงของเด็กสาวถามอย่างไม่เกรง " ได้สิตามที่เจ้าต้องการ " เสียงของหญิงสาวผู้นนั้นตอบ " งั้น ขอให้ฉัน หนีออกจากบ้านนี้ได้จะได้ไหม " เธอบอกกับนางฟ้าผู้นั้น " ได้สิ พรุ่งนี้เข้าเธอจะเห็นผลเอง " นางฟ้าผู้นั้นเอ่ยบอก ร่างของเธอค่อยๆเลือนและหายไป " พรุ่งนี้เหรอ รีบไปเตรียมตัวดีกว่า " ที่จริงไม่น่าขออย่างนั้นเลย แต่จะให้ทำยังไงล่ะ กำแพงลวดหนาวแถมสูงอย่างนี้ จะให้เธอหนีไปได้ไงล่ะ เธอคิด

เช้าวันใหม่กระเป๋าเล็กๆของ รีเนส ถูกเตรียมไว้อย่างเรียบร้อย ร่างบางนั่งลงที่หลังบ้าน เหม่อมองออกไปยังกำแพงที่ล้อมลอบบ้าน หญิงสาวถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย " ยัย รีเนส มาทำอะไรตรงนี้ยะ ไปทำงานข้างในไป อีกซักพักก็จะมีแขกมาแล้วนะยะ " แม่เลี้ยงสั่งแต่…ฟุ่บ! กรี้ด~ เธอถือไม่ถูพื้นที่อยู่ข้างตัวขึ้นและหวดออกไปข้างหน้า " วันนี้ฉันไม่เชื่อฟังคุณอีกแล้วฉันจะไปจากที่นี่ ฉะนั้นคุณอันเฟริส คุณไม่มีสิทธิมาสั่งฉัน " รีเนสตะโกนใส่แม่เลี้ยงของเธอ " แก อย่าเอาปากเสียๆของแกมาพูดชื่อฉัน ฟุบ! " เช่นเดียวกันกับรีเนส อันเฟริสแม่เลี้ยงของเธอหยิบไม้กวาดมาไล่ตีเธอเช่นเดียวกัน เด็กสาววิ่งสุดชีวิตไปที่รถถางหญ้า เธอขึ้นนั่งและ บรื้น! เธอติดเครื่องแต่ปัญหาอยู่ที่ว่า เธอบังคับมันไม่เป็น กรี้ด~ เสียงกรี้ดของรีเนสดังขึ้น เมื่อรถเริ่มเดิน และถางหญ้าไปด้วย สาวน้อยบังคับมันด้วยความยากลำบากไปทางประตูหน้าบ้าน แล้วเธฮก็ได้ยินเสียงขึ้นเสียงหนึ่งว่า " สารเชิญไปงานเต้นรำมาแล้วครับมารับไป " ด้วยแต่.. กรี้ด~รถถางหญ้านั้นมาทางประตูพอดีและมันก็ วู้ม! แสงสีขาวเรืองขึ้นรถถางหญ้าที่มีเด็กสาวบรรทุกอยู่ด้วยนั้นทะลุผ่านประตูมาได้ " ฮ่าๆๆ เป็นไงเข็ดหรือยังแก่ขนาดนี้คงวิ่งไม่ได้แน่ อะไรติดหน้าฉันมาล่ะเนี่ย " เธฮถามตัวเอง " เทียบเชิญ งานเต้นรำ เจ้าขาย เฟเดอริค ฟราน " เธออ่าน " อืม หน้าสนใจนี่ " เด็กสาวพูดริมฝีปากบางยิ้มกริ่ม ตูม! " กรี้ด~ " รถถางหญ้าที่เธอนั่นอยู่นั้นชนที่ต้นไม้เสียงดัง เด็กสาวล้มลงหน้าต้นไม้ " ฮึๆๆ คนอะไร้ บ้ารึเปล่าขับรถชนต้นไม้ " แต่ ตูม! เด็กหนุ่มผู้ที่ล้อเลียนเธอ เซและตกลงไปที่ลำธารข้างๆ ชุดสีขาวเปียกโชก ผมสีน้ำตาลยุ่งเหยิง ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนกระพริบถี่ๆ " ฮ่าๆๆๆๆ รู้สึกว่าวันนี้อากาศจะไม่ร้อนดู ท่านายจะอยากอาบน้ำมากนะ หึๆๆๆ " เด็กสาวพูดเย้ย แขนเรียวเล็กยกขึ้นกอดอก และเดินจากไป " หนอยยัยตัวแสบ เจออีกทีฉันจะแก้แค้นให้เข็ดหลาบ " ชายหนุ่มผู้นนั้นตะโกนไล่หลัง

" อูย เจ็บชะมัด ไอ้บ้าเอ๊ย โถ่ ไม่มียาแล้วจะรักษายังไงล่ะเนี่ย " เธอบ่นกับตัวเองมองดูมือที่มีเลือดไหลย้อย อ๋อนึดออกแล้ว ก็ในวังไงล่ะ เมื่อแผนการเล็กๆ ของเธอได้มีขึ้นเธอก็เริ่มออกหาอุปกรณ์

ตะวันลับขอบฟ้า ความมืดเริ่มมาเยือน แสงไฟจากในปราสาทก็สว่างขึ้น พร้อมกับเสียงดนตรีของงานเลี้ยง " กลับมาแล้วหรือ พะย่ะค่ะเจ้าชายเฟเดอริค ทำไมท่านเปียกชุ่มเช่นนี้ " เสียงของ ราชบัณฑิตหนุ่มทักขึ้น " ฉันไปอาบน้ำเล่นมามั้ง ก็เห็นอยู่ว่าวันนี้ฉันไม่ได้อยู่ในวังและก็ไม่คิดจะอาบน้ำข้างนอกด้วย เจ้าก็รู้ใช่มั้ย ชิวซีล " เขาถามราชบัณฑิตหนุ่มที่อยู่ข้างตน " แน่นอน เพราะ ข้าไม่คิดว่าท่านจะอาบน้ำในลำธารหรอกนะ " ราชบัณฑิตหนุ่มเอ่ย ตวัดสายตาขึ้นมามององค์ชายรัชทายาทที่อยู่ข้างหน้าตน " เจ้ารู้ได้ยังไง แต่ก็ชั่งเถอะข้าจะเปลี่ยนเสื้อผ้า เจ้าออกไปรอข้างนอกได้ไหม ข้าต้องรีบงานเลี้ยงกำลังจะเริ่มแล้ว " องค์ชายตรัสถาม " ถ้าเช่นนั้น กระหม่อมก็ขอลา " หลังจากที่ชิวซีลพูดจบ เขาก็เดินถอยหลังออกไป

อีกฝั่งหนึ่ง ด้านของ รีเนส สาวน้อยได้เข้ามาในวังแล้ว " โฮ้โอ ใหญ่จังหรูชะมัด อืมแต่เราจะไปเอายาที่ไนนะ " เธอกวาดตามองไปเรื่อยๆ และสะดุดสิ่งหนึ่ง หน้าต่างที่ประดับไว้อย่างโอ่อ่า มีลายงามสะลักอย่างบรรจง ข้างในมีตู้อยู่จำนวนหนึ่ง " ห้องนี้แน่ๆ ดูท่าคงมียาขนานดีอยู่เยอะเลยแฮะ " เธอพูดกับตัวเอง สองขารีบจ้ำอ้าวไปที่หน้าต่างบานนั้น มือข้างหนึ่งเกาะที่ขอบหน้าต่างและโหนตัวขึ้นไป " หวาย~" สาวน้อยร้อง เมื่อตัวของเธอนั้นชนกับวัตถุประหลาดเธอหลับตาปี๋ มันอะไรกันเนี่ย ทำไมมันเกลี้ยงๆเหมือนผิว เอ๋ เด็สาวอุทานในใจ แล้วลืมตาขึ้น " อูย อะไรกันอีกล่ะเนี่ย " ชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าไม่ได้ใส่เสื้อ ก็ลืมตาขึ้นเช่นเดียวกัน " กรี้ด~" เด็กสาว กรี้ดลั่น แต่มืออขงชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าเอื้อมมาปิดไว้ " หยุด เงียบยัยตัวแสบทำฉันไว้เจ็บแสบมากนะ" เขาพูดอย่างเจ็บแสบ เสียงฝีเท้าดังขึ้น ชายหนุ่มดวงตาสีน้ำตาลผลักเธอไปที่ข้างเตียง ปัง! เสียงเปิดประตูดังสนั่น " มีอะไรหรือครับ องค์ชายเฟเดอริค " เสียงของชายผู้หนึ่งดังขึ้น " ไม่มีอะไรหรอก แค่มีแมวมันปีนหน้าต่างมาข่วนเฉยๆ " เฟเดอริคพูด องค์ชายเฟเดอริค อย่างนั้นหรือ ไอ้บ้านี่นะ รีเนส พูดในใจทั้งที่อยากจะออกมาถามตรงๆ จนมีเสียงชายนิรนามดังขึ้น " งั้นข้าก็ขอลา " จบคำพูดรีเนสก็ได้ยินเสียงปิดประตูตาม " ออกมาได้แล้ว " เฟเดอริคเอ่ย เด็กสาวเดินออกมาจากข้างเตียง " นายนี่นะหรือ เจ้าชายเฟเดอริค ไม่น่าเชื่อ แต่ถ้ามันเป็นจริง ดิฉัน " รีเนสพูดพลางก้มหัวลง " ก็ขอทูลลา " หลังจากที่เด็กสาวพูดจบ เธอก็โดดจาหน้าต่าง " เดี๋ยว อย่าเพิ่งไป " องค์ชายพูดพลางคว้ามือเธอเอาไว้และดึงกลับเข้ามา รีเนสเซเข้าไปซบอกของเจ้าชายพอดี แต่พอเธอรู้สึกถึงรังสีอำมหิต ก็รีบออกแต่มือแข็งแกร่งที่จับมือของเธอไว้ก็ยังไม่ปล่อย " ฉันยังไม่ได้คิดบัญชีกับเธอเรื่องมือกลางวันเลยนะ " เขาพูดบีบมือของเด็กสาวแน่น โดยไม่สนใจคนที่เขาบีบ " โอยเจ็บ ปล่อยนะไอ้ประสาท ไม่เป็นสุภาพบุรุษเสียเลย เป็นเจ้าชายได้ไงเนี่ย " เธฮบ่นพลางแกะมือของเจ้าชายออก เขาปล่อยข้อมือเธอเพราะรู้สึกถึงของเหลวบางอย่างที่ออกมา มันเป็นเลือดของเธอนั่นเอง " เฮ้ย เป็นไรเนี่ย แค่บีบเบาๆเองนะ " เขาพูดอย่างตกใจ " งั้นฉันก็ขอตัวก่อนละกันเดี๋ยวเลือดจะยิ่งไหลมากกว่านี้ " เธอพูดรัวๆแล้วก็กระโดดออกทางหน้าต่าง " เดี๋ยว " องค์ชายเรียกและคว้ามือสาวน้อยไว้อีกครั้ง คราวนี้แทนมี่จะเซมาซบอกของเจ้าชายเฟเดอริค แต่ เธอกับลงไปกองกับพื้น " เฮ้ยเป็นไงมั่งเนี่ย " องค์ชายเฟเดอริคอย่างไม่แน่ใจ พลางนำมือจับที่ไหล่แล้วพลิกตัวของรีเนส เธอหมดสติอยู่ " เฮ่อปัญหาเยอะเสียจริง สังสัยวันนี้วันท่าจะซวยของเราแฮะ " เขาพูดอย่างเอือมและถอนหายใจ

" สาวน้อยร้อง เมื่อตัวของเธอนั้นชนกับวัตถุประหลาดเธอหลับตาปี๋ มันอะไรกันเนี่ย ทำไมมันเกลี้ยงๆเหมือนผิว เอ๋ เด็สาวอุทานในใจ แล้วลืมตาขึ้น " อูย อะไรกันอีกล่ะเนี่ย " ชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าไม่ได้ใส่เสื้อ ก็ลืมตาขึ้นเช่นเดียวกัน " กรี้ด~" เด็กสาว กรี้ดลั่น แต่มืออขงชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าเอื้อมมาปิดไว้ " หยุด เงียบยัยตัวแสบทำฉันไว้เจ็บแสบมากนะ" เขาพูดอย่างเจ็บแสบ เสียงฝีเท้าดังขึ้น ชายหนุ่มดวงตาสีน้ำตาลผลักเธอไปที่ข้างเตียง ปัง! เสียงเปิดประตูดังสนั่น " มีอะไรหรือครับ องค์ชายเฟเดอริค " เสียงของชายผู้หนึ่งดังขึ้น " ไม่มีอะไรหรอก แค่มีแมวมันปีนหน้าต่างมาข่วนเฉยๆ " เฟเดอริคพูด องค์ชายเฟเดอริค อย่างนั้นหรือ ไอ้บ้านี่นะ รีเนส พูดในใจทั้งที่อยากจะออกมาถามตรงๆ จนมีเสียงชายนิรนามดังขึ้น " งั้นข้าก็ขอลา " จบคำพูดรีเนสก็ได้ยินเสียงปิดประตูตาม " ออกมาได้แล้ว " เฟเดอริคเอ่ย เด็กสาวเดินออกมาจากข้างเตียง " นายนี่นะหรือ เจ้าชายเฟเดอริค ไม่น่าเชื่อ แต่ถ้ามันเป็นจริง ดิฉัน " รีเนสพูดพลางก้มหัวลง " ก็ขอทูลลา " หลังจากที่เด็กสาวพูดจบ เธอก็โดดจาหน้าต่าง " เดี๋ยว อย่าเพิ่งไป " องค์ชายพูดพลางคว้ามือเธอเอาไว้และดึงกลับเข้ามา รีเนสเซเข้าไปซบอกของเจ้าชายพอดี แต่พอเธอรู้สึกถึงรังสีอำมหิต ก็รีบออกแต่มือแข็งแกร่งที่จับมือของเธอไว้ก็ยังไม่ปล่อย " ฉันยังไม่ได้คิดบัญชีกับเธอเรื่องมือกลางวันเลยนะ " เขาพูดบีบมือของเด็กสาวแน่น โดยไม่สนใจคนที่เขาบีบ " โอยเจ็บ ปล่อยนะไอ้ประสาท ไม่เป็นสุภาพบุรุษเสียเลย เป็นเจ้าชายได้ไงเนี่ย " เธฮบ่นพลางแกะมือของเจ้าชายออก เขาปล่อยข้อมือเธอเพราะรู้สึกถึงของเหลวบางอย่างที่ออกมา มันเป็นเลือดของเธอนั่นเอง " เฮ้ย เป็นไรเนี่ย แค่บีบเบาๆเองนะ " เขาพูดอย่างตกใจ " งั้นฉันก็ขอตัวก่อนละกันเดี๋ยวเลือดจะยิ่งไหลมากกว่านี้ " เธอพูดรัวๆแล้วก็กระโดดออกทางหน้าต่าง " เดี๋ยว " องค์ชายเรียกและคว้ามือสาวน้อยไว้อีกครั้ง คราวนี้แทนมี่จะเซมาซบอกของเจ้าชายเฟเดอริค แต่ เธอกับลงไปกองกับพื้น " เฮ้ยเป็นไงมั่งเนี่ย " องค์ชายเฟเดอริคอย่างไม่แน่ใจ พลางนำมือจับที่ไหล่แล้วพลิกตัวของรีเนส เธอหมดสติอยู่ " เฮ่อปัญหาเยอะเสียจริง สังสัยวันนี้วันท่าจะซวยของเราแฮะ " เขาพูดอย่างเอือมและถอนหายใจ