คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ และบทที่ 1 เด็กหนุ่ม 1 เดือน
- บทนำ
2999ปี...ที่ข้าเกิดมาบนโลกอันแสนงดงามนี้
2999ปี...ที่ข้าพบเจอกับคนที่รักมากมาย
2999ปี...ที่ข้ามอบพรให้เขาเหล่านั้นสมหวัง
2999ปี...ที่ข้าเฝ้ามองคนเหล่านั้นจากข้าไป และร่ำไห้กับตัวเองที่มิสามารถตามพวกเขาเหล่านั้นไปได้
อีก 1 ปีข้าก็จะจากโลกนี้ไปโดยที่ข้าไม่ต้องดูคนที่ข้ารักจากไปอีก
อีก 365 วันหลังจากนี้ ข้า..ก็จะได้ตายจากไป พอกันทีกับชีวิตแสนยาวนานที่ไร้ค่า ความรักและความ อาลัยอาวรณ์...ข้าไม่อยากได้!!!
- บทที่ 1 เด็กหนุ่ม 1 เดือน
ผม.. 20 ปีมานี้ต้องทนกับการใช้ชีวิตที่แขวนบนเส้นด้าย
20 ปีที่ต้องทนทุกข์กับโรคที่มอบความเจ็บปวดให้แก่ผม
อีก 1 เดือนเท่านั้น ที่หมอบอกว่าผมอยู่ได้
แต่...ผม ไม่อยากตาย..
ผม ฮานะมาสะ ยูกิชิโระ ชื่อของผมมีความหมายว่า หิมะสีขาว คุณคงคิดว่ามันเป็นชื่อที่ดี และชีวิตผมคงสดใส แต่สำหรับผมมันไม่ใช่ ชีวิตผมได้ยินแต่เสียงของเครื่องวัดสัญญาณชีพ เห็นแต่ม่านบางๆสีเขียวรอบเสาเตียง กับหนังสือเรียนและโน้ตบุ๊คที่พ่อแม่เจียดเวลาอันน้อยนิดของพวกเขาหามาให้ลูกไม่เอาไหนเปิดหูเปิดตา ผมไม่เคยสัมผัสหิมะ ไม่รู้จักความนุ่มของพื้นหญ้า ไม่เคยรู้รสของอาหารฟาสฟู้ดที่โฆษณา หรือกระทั่งรสของข้าวสวยร้อนๆที่อยู่ในซีรีส์ทำอาหารที่ผมดูผ่านเน็ต ผมรู้จักแต่รสชาติของเข็มที่สอดผ่านผิวหนังไปที่เส้นเลือดเพื่อส่งสารหล่อเลี้ยงชีวิตของผม แต่ผม ก็ทนได้เพราะผมมีความหวังว่าสักวันผมจะรอด ออกไปสัมผัสกับอากาศภายนอกของห้องที่พันธนาการชีวิตผมไปทำสิ่งที่ผมอยากทำแบบคนอื่นๆ
แต่สิ่งที่ผมเพิ่งได้ยินทำผมอยากร้องไห้... ผมไม่ได้อ่อนแอ แต่ความหวังตลอด 20ปีของผมพังทลายลงมาไม่เป็นท่า ผมอยากอยู่ ผมอยากมีชีวิต ผมควรจะทำอย่างไรดี
–—–—–—–—–—–—–—–—–—–—–—
ข้า เรน แปลว่า ฝน หากแต่ชีวิตข้ามิอาจร่วงโรยได้ดั่งสายฝน อาจเป็นเพราะบาปที่ข้าเคยก่อไว้มันหนักหนาสาหัสเกินกว่าที่ความตายจะชดใช้ ข้าจึงถูกหยุดเวลานับตั้งแต่ข้าลืมตาดูโลกได้ 20 ปี เวลาไม่มีผลกับร่างการของข้า บาดแผลทางกายมิสามารถเอาชีวิตข้าได้ หากแต่บาดแผลทางใจนั้นหนักหนายิ่งกว่า การที่ข้าเห็นคนรักของข้าร่วงโรยจากข้าไปโดยที่ข้าไม่สามารถตามเขาเหล่านั้นไปได้มันทำให้ข้าเจ็บปวดยิ่งกว่าคมมีดใดๆในโลกกรีดลงกายข้า...
หากแต่ความรักนั้นก็มิอาจหยุดยั้งได้เช่นสายน้ำไหล มันเกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า และก็ยังมีคนที่จากข้าไปซ้ำแล้วซ้ำเล่า ข้าอยากให้มันจบลงเสียที ความรัก ความอาวรณ์ ข้าไม่อยากได้ ที่ข้าอยากได้คือความตายเท่านั้น ข้าอยากจากโลกนี้ไป จบกันทีนรกบนดินแห่งนี้ อีก 1 ปีเท่านั้น...
–—–—–—–—–—–—–—–—–—–—–—
ณ โรงพยาบาล
“ไม่! อีกแค่หนึ่งเดือนผมก็จะตาย ผมอยากออกไปข้างนอก!” เด็กหนุ่มตะโกนกร้าว
“ไม่ได้ ชั้นให้คุณออกไปไม่ได้นะนะคะ”พยาบาลบอก มือรั้งตัวของยูกิชิโระไว้เต็มแรง ซึ่งพยาบาลพบว่ามันไม่ได้ยากเย็นสำหรับการรั้งคนป่วยที่อ่อนแอไร้แรงไว้
“แต่...”
“ไม่มีแต่ค่ะ ไม่งั้นอาการคุณจะทรุดลงไปอีก”พยาบาลบอก
‘ทรุดงั้นเหรอ ยังไงก็ใกล้ตายอยู่แล้ว แค่อยากออกจากห้องนี้ไปดูโลกภายนอก มันผิดเหรอ’
เขากัดฟัน พลางหายใจหอบเล็กน้อย “คุณพยาบาล ผมรู้สึกเจ็บ ตามหมอให้หน่อยได้มั้ย”
“เจ็บเหรอคะ ตรงไหนคะ”
“ตรงนี้”เขาชี้ที่หัวใจ
“งั้นชั้นจะไปตามคุณหมอมา อดทนหน่อยนะคะ”พยาบาลบอก ทิ้งกระเป๋าถือและของส่วนตัวไว้
ว่าแล้วหล่อนก็รีบเดินออกไป ทิ้งเด็กหนุ่มไว้ในห้องเพียงผู้เดียว
“หมองั้นเหรอ หึ”เขาสมเพชตัวเอง นี่คือการโกหกครั้งที่ร้อยแล้วได้มั้ง
เขารีบหยิบเสื้อคลุมสีน้ำตาล กระเป๋าเงินของพยาบาล หมวกไหมพรมและผ้าพันคอที่สั่งทางเน็ตด้วยตัวเอง จากนั้นก็รีบลุกจากเตียง เปิดประตูและเดินกลมกลืนออกจากโรงพยาบาลไปกับผู้ป่วยภายนอก...
ขอบคุณผูที่เข้ามาอ่านค่ะ
คนแต่งมือใหม่ ไม่รู้ว่าสนุกรึเปล่า
ดีหรือไม่ดีก็เม้นกันหน่อยนะคะ
คนเม้น ขอให้สอบได้เกรดสี่ทุกวิชา ติดม.ที่ชอบ สาธุ~
สุดท้ายขอบคุณอีกรอบที่อ่านค่ะ
ความคิดเห็น