คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : MY BOY แอบดู
วันนี้ผมตื่นตั้งแต่ไก่ยังไม่โห่…
คือจริงๆไม่ได้ตื่นหรอก แต่ยังไม่ได้นอนเลยต่างหาก!
ก็เมื่อคืน ผมแค่ลองชะโงกหน้าลงไปมองห้อง exo-k แต่ไม่คิดว่าจะเจอเซฮุนกำลังเงยหน้าขึ้นมาพอดี ผมโคตรตกใจ แต่โชคดีที่มันมืด ผมว่าเขาคงไม่ทันได้เห็นหน้าผมหรอก (แค่คิดว่านะ...) กลับเข้าห้องพยายามข่มตาให้หลับยังไงมันก็ไม่หลับ แค่คิดว่า exo-k อยู่ข้างล่างก็ใจสั่นทำไรไม่ถูก ผมพลิกตัวไปมาทั้งคืน จนในที่สุดพระอาทิตย์ก็ขึ้น อืม...
ไหนๆก็นอนไม่หลับละ ลุกไปอาบน้ำเลยละกัน
ใช้เวลาไม่นานผมก็อาบน้ำเสร็จ หยิบโทรศัพท์บนเตียงขึ้นมาเช็คตารางงานของ exo-k ว่าวันนี้มีทำอะไรบ้างผมจะได้เตรียมตัวออกไปถ่ายรูป แต่ว่า...
ไม่มี...สงสัยคงมีซ้อมเฉยๆ แล้วเขาไปซ้อมที่ไหนกันล่ะ?
(โทรมาแต่เช้ามีอะไรไอคุณหนู) ซิ่วหมินพูดเสียงงัวเงีย ผมคงโทรมาปลุกมันสินะ
“วันนี้ exo-k ไม่มีงาน”
(อืม แล้ว?)
“ก็แสดงว่าเขามีซ้อม”
(แล้ว?)
“แกรู้มั้ยว่าเขาซ้อมที่ไหน...”
(นี่แกโทรมาปลุกฉันเพราะเรื่องแค่นี้เนี่ยนะ!)
“...”
(เห้อ แกนี่ท่าจะเป็นเอามาก ก็ซ้อมที่โรงแรมเนี่ยแหละ เป็นเจ้าของโรงแรมภาษาอะไรทำไมไม่รู้วะ) มันบ่นงึมงำประโยคสุดท้าย แต่ผมได้ยิน
“แล้วแกเคยบอกอะไรฉันมั้ยล่ะ” ผมแห้วใส่มัน
(ก็แกไม่ถามนิ เออๆเอาเหอะ แค่นี้ใช่มั้ย งั้นฉันนอนต่อละ) มันพูดน้ำเสียงติดรำคาญนิดๆแล้วตัดสายไป
อะไรวะ ถามแค่นี้ทำเป็นบ่น เดี๋ยวจะให้ไอคริสโยนงานไปให้มันทำทั้งหมดเลยคอยดู!
วันนี้พวกเราไม่มีงาน แต่ก็ใช่ว่าจะว่าง เพราะไม่มีงาน นั่นก็หมายความว่าเราต้องซ้อม ซ้อม แล้วก็ซ้อม!
เมเนเจอร์ฮยองพาพวกเรามาที่ห้องซ้อมของโรงแรม ผมมองไปรอบๆอย่างตื่นเต้น มันทั้งใหญ่ทั้งกว้าง ผนังด้านนึงเป็นกระจกทั้งหมด แถมมีสปอตไลท์สีส้มอ่อนๆที่ทำให้ห้องดูอบอุ่นน่าซ้อมอีกด้วย เห็นเมเนเจอร์ฮยองบอกว่าเขาทำเอาไว้สำหรับศิลปินที่มาพักซ้อมโดยเฉพาะ ผมว่าบางทีโรงแรมนี้มันก็หรูเกินไป เจ้าของคงจะรวยน่าดู
“วันนี้ก็ซ้อมรวมปกติละกัน แล้วเดี๋ยวกลางวันค่อยไปหาอะไรกิน” ซูโฮฮยองเดินไปเปิดเพลงที่เราพวกจะซ้อม
“ผมอยากกินไก่!” ไอไคจอมบ้าไก่พูดขึ้นทันทีอย่างไม่ต้องคิด ชีวิตมันคงมีแต่การเต้นกับไก่สินะที่มันคิดถึงอยู่ตลอดเวลา
“ไม่เอา ฉันจะกินติ่มซำ!” เสียงเล็กๆของแบคฮยอนฮยองดังขึ้นบ้าง ทำให้ผมรู้สึกถึงเค้าลางบางอย่างที่กำลังจะตามมา...
“อะไรอะฮยอง ผมตามใจฮยองมาหลายวันแล้วนะ วันนี้ฮยองต้องตามใจผมบ้าง!” นั่นไง มันเริ่มแล้ว...
“กลับไปกินที่หอแกเลยไปกัมจง มาจีนทั้งทีจะมานั่งกินไก่เนี่ยนะบ้ารึป่าว ต้องกินติ่มซำดิถึงจะถูก!”
“ติ่มซำที่เกาหลีก็มีป้ะ ไม่เห็นต้องถ่อมากินถึงนี่เลย ยังไงผมก็จะกินไก่!”
“แต่ฉันจะกินติ่มซำ!”
“กินไก่!”
“ติ่มซำ!!”
“ไก่!!”
“ติ่มซำ!!!”
“ไก่!!!”
“ติ่มซำ!!!!”
“ไก่!!!!”
“ติ่มซำ...”
“ว้อยยยยยยยยย! หยุด! เลิกเถียงกันได้แล้ว!” ชานยอลฮยองตะโกนแทรกสงครามน้ำลายที่แบคฮยอนฮยองกับไอไคก่อขึ้น จนทุกคนในห้องเงียบกริบ เห็นเฮียแกหลอนๆแต่ตอนโมโหนี่น่ากลัวมากอะบอกเลย
“เอางี้ โหวตกันไปเลยว่าใครอยากกินอะไรจะได้จบๆ ดีโอแกอยากกินอะไร” ทุกคนหันไปจ้องดีโอฮยองเป็นตาเดียวอย่างลุ้นคำตอบ
“อะไรก็ได้...”
“แล้วฮยองอะ” ทุกคนหันไปทางซูโฮฮยองบ้าง
“อะไรก็ได้เหมือนกัน”
“แล้วแกล่ะเซฮุน”
ผมหยักไหล่อย่างขอไปที ปกติผมเป็นคนยังไงก็ได้ เรื่องกินน่ะผมกินได้ทุกอย่างอยู่แล้ว
“งั้นก็อยู่ที่ฉันแล้วใช่มั้ย...อืม...งั้นฉันเลือกติ่มซำ”
“เยยยยยยยยยยยยยยยย้ รักแกที่สุดเลยหยอยยย” แบคฮยอนฮยองกระโดดกอดคอชานยอลฮยองแล้วหมุนไปหมุนมาเป็นเด็กๆด้วยความดีใจ
ส่วนไอไค...
“โหยยยยยย ฮยองแม่ง เข้าข้างแบคฮยอนฮยองตลอดอะ!” ไอไคโวยวายเมื่อรู้ว่ามันแพ้ "ไม่ได้เข้าข้าง ก็แกเล่นสั่งไก่มากินทุกอาทิตย์ แค่คิดนี่ฉันก็เอียนแล้ว" ตอนแรกผมกินอะไรก็ได้แต่พอคิดตามที่ชานยอลฮยองว่ามันก็เริ่มเอียนๆขึ้นมา "เอียนยังไงออกจะอร่อยเหอะ" มันยังบ่นไม่หยุด คือมันจะกินไก่ให้ได้เลยใช่มั้ย "เออๆ ตกลงเราจะไปกินติ่มซำนะ ตอนนี้ก็ซ้อมกันได้แล้ว เดี๋ยวเมเนเจอร์ฮยองมาเห็นแล้วฉันจะโดนด่าอีก" ซูโฮพูดตัดบทก่อนที่ไอไคจะงอแงไปมากกว่านี้
ผมตั้งใจซ้อมมาก กะว่าจะรีบๆซ้อมแล้วจะได้กินข้าว แต่ระหว่างที่ผมกำลังซ้อมท่อนที่ผมต้องโซโล่เดี่ยวอยู่ ก็เกิดเสียงดังรบกวนสมาธิจากสตาฟที่ยกน้ำดื่มมาเสิร์ฟให้พวกเรา ผมหันไปมองด้วยความสงสัย แต่ต้นเหตุของเสียงที่ว่านั่นทำให้ผมถึงกับสตั้น
นั่นมัน...นายหน้าสวยคนนั้นนี่!!!
หลังจากที่ซิ่วหมินวางสายผมไป ผมก็รีบแจ้นลงมาชั้นวีไอพีแล้วตรงดิ่งไปห้องซ้อมทันที ซิ่วหมินบอกว่าวันนี่พวกเค้าจะซ้อมกันที่นี่ ผมเลยกะจะมาแอบดูนิดหน่อย
ตอนนี้ผมอยู่หน้าห้องซ้อมแล้ว มันเป็นประตูกระจก ผมเลยได้แต่ยืนเอาหลังแนบกำแพงเหมือนในหนังสายลับที่เขาชอบทำกัน ชั้นนี้ไม่มีใครขึ้นมาได้ นอกจากแขกวีไอพี สตาฟ การ์ด แล้วก็เจ้าของโรงแรมอย่างผม เพราะงั้นพวกเค้าจะเห็นผมไม่ได้เด็ดขาด
ผมทำใจอยู่นานก่อนจะค่อยๆโผล่หน้ามองเข้าไปภายในห้องซ้อม
เฮือก!
ครบ...ครบเลย ครบทุกคนใน exo-k!
ผมกวาดสายตาไปรอบๆก่อนจะหยุดลงที่เมนของผม...โอเซฮุน!
ผมเบิกตากว้างมองเซฮุนที่กำลังเต้นอยู่หน้ากระจกอย่างตั้งใจ คิ้วที่ขมวดเข้าหากันนิดๆ กับเหงื่อที่ซึมตามใบหน้าคมๆของเขาทำให้ผมใจเต้นแรงแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
เซฮุนๆๆๆ โอเซฮุนอยู่ตรงนี้ ใกล้แค่นี้เอง ผมยืนกัดปากทำอะไรไม่ถูก คนที่ผมเคยมองจากที่ไกลๆ คนที่ผมคิดถึงตลอดเวลา ตอนนี้กำลังเต้นอยู่ข้างหน้าผม โอ้ยยยย บอกได้คำเดียวว่า...
ฟิน!
"อ้าวคุณหนู มายืนทำอะไรตรงนี้คะ? อ๊ะ! อุนอู๋อะอำอะไอ!!" ผมเอามือปิดปากสตาฟตรงหน้าแล้วรีบดึงเธอเอามาให้พ้นจากหน้าห้องซ้อมทันที
ให้ตายเหอะ ผมมัวแต่มองเซฮุนจนไม่ทันสังเกตว่ามีคนกำลังจะเดินออกมาจากห้องซ้อม ผู้หญิงคนนี้คือสตาฟของโรงแรมผมเอง เธอคงมาดูแล exo-k เธอทักผมเสียงดังมากจนคนในห้องหันมามอง ผมเลยรีบดึงเธอออกมาด้วยความตกใจ รู้ตัวอีกทีก็พาเธอวิ่งมาไกลมาก แต่ไม่รู้ว่าเซฮุนจะทันเห็นผมมั้ย โอ้ยยยย ลู่หานอยากจะตายวันละหลายๆรอบ!
"ฉันบอกแล้วใช่มั้ยว่าห้ามทำเป็นรู้จักฉันเด็ดขาดเธอจำไม่ได้รึไง!" ผมดุเธอเสียงเบาหลังจากที่วิ่งออกมาไกลแล้ว น้ำเสียงกับสายตาผมแสดงถึงความไม่พอใจเต็มที่
"คะ คือ ดิฉันขอโทษค่ะ ดิฉันลืมตัว" เธอก้มหน้าคางชิดอกอย่างรู้สึกผิด
"อืมๆ ช่างมันเหอะ แต่ทีหลังห้ามทักฉันแบบนี้อีกนะ" ถึงผมจะโมโหนิดๆที่เธอเกือบทำแผนผมแตก แต่พอเห็นท่าทางของเธอแล้วก็อดสงสารไม่ได้ เธอคงจะลืมจริงๆนั่นแหละ...
"ค่ะ ดิฉันจะจำขึ้นใจเลยค่ะว่าห้ามทักคุณหนูแบบนี้อีก"
"อืม แล้วก็ฝากดูแลพวกเขาดีๆด้วยนะ" ผมพูดแค่นั้นก่อนจะตรงไปที่ลิฟต์แล้วกดไปชั้นสูงสุดของโรงแรมทันที
เห้อออ เกือบไปแล้วไอลู่หาน! ผมถอนหายใจแล้วจะทิ้งตัวลงบนที่นอนหรูทันทีเมื่อถึงห้อง ใจยังคงเต้นตึกตักกับเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ หวังว่าเขาคงยังไม่เห็นผมหรอกนะ ไม่งั้นแผนการเป็นแฟนคลับแสนธรรมดาของผมต้องป่นปี้แน่ๆ
อืม...จะว่าไปสตาฟคนนั้นก็หน้าตาน่ารักดีนะ แถมได้อยู่ใกล้ exo-k ทั้งวันอีก โอ้ย น่าอิจฉาชะมัด ผมก็อยากจะใกล้ชิดเซฮุนบ้างนะ แต่ติดตรงสถานะตัวเองที่ไม่เอื้ออำนวย ฮือออออ ผมก็แค่อยากใกล้ชิดกับเขาในฐานะแฟนคลับธรรมดาๆ คนนึง
ผมต้องทำยังไง?
ความคิดเห็น