คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : MY BOY สบตา
"หาวววววววว~"
“หลับตั้งแต่ขึ้นเครื่องยังไม่หายง่วงอีกหรอไง" ซูโฮฮยองลีดเดอร์ของวงพูดขึ้นหลังจากที่เห็นผมหาวอย่างหนักหน่วง
จะไม่ให้ง่วงได้ไง ก็เมื่อคืนไอไคมันชวนดวลเกมส์ยันเช้า โดยไม่ได้ดูสังขารตัวเองกันเลยว่ามีตารางบินตั้งแต่10โมง ส่วนไอคนชวนตอนนี้ก็หลับเป็นตาย เมื่อกี้ตอนเดินออกมาจากสนามบินผมแอบได้ยินแฟนคลับซุบซิบกันด้วยว่าไอไคมันหลับตาเดิน ผมได้ยินตอนแรกนี่แทบพรวด ไอบ้านี่มันมีความสามารถพิเศษครับ หลับได้ทุกเวลาแม้กระทั่งตอนเดิน
"เตรียมตัวได้แล้วพวกนาย กองทัพแฟนคลับรออยู่หน้าโรงแรมนั่นน่ะ" เมเนเจอร์ฮยองพูดขึ้นพลางหันไปปลุกเมมเบอร์ทุกคนให้ตื่น
ผมกวาดสายตามองไปรอบๆโรงแรม หืม หรูสุดยอดไปเลยแหะคราวนี้ ค่ายผมจ่ายคืนละเท่าไหร่เนี่ย แต่ก็นะ ยังไงเงินที่ค่ายจ่ายก็คือเงินที่พวกผมทำให้เค้านั่นแหละ
ชานยอลฮยองก้าวลงจากรถตู้เป็นคนแรก เพราะต้องคอยกันแฟนคลับที่พยายามเข้ามาเบียดแบคฮยอนฮยอง รายนั้นเขาตัวเล็กแถมขี้วีน โดนเบียดขนาดนี้เดี๋ยวมีหลุดหงุดหงิดให้เป็นข่าวอีก ส่วนดีโอฮยองก็พยายามตบไอไคให้ตื่น ผมถึงกับซีดปากเบาๆ เพราะมือดีโอฮยองน่ะใช่เบาๆสะที่ไหน ตื่นมาหน้าไม่บวมให้มันรู้ไป
แฟนๆปักกิ่งมีแรงมหาศาลมากครับแต่ดีที่มีการ์ดตัวยักษ์ๆคอยกันให้ เห็นเมเนเจอร์ฮยองบอกว่าเป็นการ์ดของที่นี่ด้วย พวกเราเดินเข้ามาภายในโรงแรมอย่างไม่ลำบากอะไรมากนัก แต่จู่ๆ การ์ดคนนึงก็พุ่งตัวฝ่ากลุ่มแฟนคลับออกไป ท่ามกลางความตกใจของทุกคน เขาประคองร่างคนๆนึงขึ้นมา พวกเราทุกคนแม้กระทั่งแฟนคลับหันไปมองเป็นตาเดียว
ผู้ชายร่างบาง ผมสีควันบุหรี่ แววตาเป็นประกาย จมูกโด่งเชิดนิดๆ ริมฝีปากบางอมชมพู รับกับใบหน้าหวานๆนั่น ทำผมถึงกับเบิกตาค้าง
ให้ตายเหอะ สาบานว่านั่นคือผู้ชาย!
ตอนนี้ผมไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน สายตาของคนเป็นร้อยที่มองมามันไม่ทำให้ผมอายเท่าสายตาของ exo-k ทั้ง 6 คนที่มองมาเลย แค่ผมมองเขาจากไกลๆใจผมยังเต้นแรงจนแทบจะระเบิดออกมา แล้วนี่พวกเขาเล่นหันมาจ้องผมขนาดนี้...ฆ่าผมเลยเหอะ
ผมหันไปถลึงตาใส่การ์ดคนสนิทของพ่อ ผมย้ำนักย้ำหนากับพนักงานทุกคนในโรงแรมโดยเฉพาะกับพวกการ์ด ว่าห้ามทำเป็นรู้จักผมเด็ดขาด แล้วนี่เขาวิ่งมาช่วยผมแบบนี้พวกเขา ก็สงสัยแย่น่ะสิ!
"เป็นอะไรมากมั้ยครับคุณนะ..."
"ไม่เป็นอะไร! ผมไม่เป็นอะไรครับ" ผมพูดแทรกขึ้นมาทันที ก่อนที่การ์ดคนนี้จะพูดคำว่าคุณหนูออกมา ให้ตายเหอะ ถ้าผมยั้งเค้าไว้ไม่ทันผมต้องอับอาย exo-k ไปตลอดชีวิต
ผมพยักเพยิดให้เขากลับไปทำหน้าที่ของเค้าต่อ ตอนแรกเขาดูเหมือนจะไม่เข้าใจท่าทีของผม แต่ขอร้องล่ะครับคุณการ์ด ได้โปรดเข้าใจแล้วก็รีบๆเข้าใจด้วย
ในที่สุดการ์ดคนนั้นก็กลับไปทำหน้าที่ของตัวเอง เหล่าแฟนคลับที่เหมือนจะเพิ่งรู้สึกตัวก็กลับไปกรี้ดexoต่อ
ผมถอนหายใจอย่างโล่งอก ยกกล้องมาเตรียมจะถ่ายรูปเมนตัวเอง แต่ผมก็ชะงักไป มือค่อยๆลดกล้องลงจากสายตา ผมแทบหยุดหายใจ เสียงกรี้ดโวยวายรอบตัวไม่สามารถทำให้ผมละสายตาไปจากเขาได้เลย เขา...คนที่ผมเมน กำลังจ้องผมอยู่
โอเซฮุน...
ดวงตาคู่สวยเบิกกว้างนิดๆที่เห็นผมจ้องเขา นั่นยิ่งทำให้เค้าดู น่ารักมากขึ้นไปอีก อะไรเนี่ย นี่ exo-k มีแฟนบอยหน้าตาน่ารักขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมผมไม่เคยเห็นเค้ามาก่อนเลยล่ะ
ไม่รู้ว่าผมเผลอจ้องเค้าไปนานเท่าไหร่ รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ซูโฮฮยองเอาศอกกระทุ้งผมเบาๆให้ผมเดินต่อ ผมเลยต้องละสายตาออกจากเขาแล้วเดินตามเมมเบอร์คนอื่นๆไป ผมหันซ้ายหันขวามองหาเขาเมื่อเดินเข้ามาถึงลอบบี้ แต่ก็ไม่เห็นอีกเลย หายไปไหนแล้วนะ...
การ์ดพาพวกเราทั้งหมดขึ้นมาที่ห้องวีไอพีห้องนึง รู้สึกว่าจะอยู่ชั้นเกือบสูงสุดของที่นี่ เมเนเจอร์ฮยองกับโคดี้นูนาบอกว่าเจ้าของโรงแรมจะมาต้อนรับเราด้วยล่ะ
พวกผมนั่งรอเจ้าของโรงแรมมาอย่างเซงๆ ชานยอลฮยองนั่งเถียงกับแบคฮยอนฮยองอยู่ที่มุมห้อง ไอไคก็อ้อนดีโอฮยองให้ทำเบอเกอร์ให้กิน ส่วนซูโฮฮยองนั่งเล่นโทรศัพท์เงียบๆ ปกติเวลานี้ผมคงจะเดินไปกวนตีนซูโฮฮยองเล่นอย่างคนไร้คู่ แต่ตอนนี้ในหัวผมคิดถึงแต่หน้าของแฟนบอยคนนั้น ผมไม่รู้ว่าเขาเป็นคนจีนหรือคนเกาหลีที่บินตามพวกเรามา แต่ที่แน่ๆผมมั่นใจว่าเขาต้องเป็นแฟนบอย exo เพราะผมเห็นเขาถือกล้องด้วย
"สวัสดีครับ!" พวกเราลุกขึ้นโค้งให้ผู้มาใหม่ทันทีก่อนจะแนะนำตัวตามลำดับ
"ยังไงพวกเราต้องขอบคุณทางโรมแรมที่จัดการเรื่องการ์ดให้ แล้วก็ขอโทษที่ทำให้วุ่นวายครับ" เมเนเจอร์ฮยองพูดแล้วพวกเราก็โค้งขอบคุณเขาไปอีกที
"ไม่เป็นไรครับ ผมก็แค่ทำตามหน้าที่ของคุณหนูนะครับ อ้อ ผมลืมแนะนำตัวไป ผมคิมมินซอก เลขาของคุณหนูเจ้าของโรงแรม"
"อ่าครับ แล้ว..."
"พอดีวันนี้คุณหนูติดประชุม ไม่สามารถมาต้อนรับด้วยตัวเองได้ ต้องขอโทษด้วยนะครับ"
"ไม่เป็นไรครับๆ ฝากขอบคุณเจ้าของโรงแรมด้วยนะครับ"
"ครับ ยังไงก็ เชิญตามสบายนะครับ" พวกเราโค้งให้คุณมินซอกอีกทีก่อนจะแยกย้ายกันกลับเข้าห้องพัก
"เป็นไงมั่งซิ่วหมิน" ผมถามคนที่เป็นทั้งเลขาพ่อทั้งเพื่อนสนิทของผมด้วยน้ำเสียงร้อนรน
(หล่อ...)
"ฉันไม่ได้หมายถึงเรื่องนั้นเว้ย หมายถึงที่ให้ทำตามที่บอกอะเรียบร้อยรึป่าว!" ปลายสายหัวเราะคิกคัก
(แหม เชื่อมือซิ่วหมินคนนี้สิ ฉันเคยทำงานพลาดหรอ) ซิ่วหมินตอบทีเล่นทีจริง
"ย่า นี่ฉันเครียดนะ" ผมตอบเสียงเรียบ ไม่เหลืออาการล้อเล่นแต่อย่างใด
(อ่าา ไม่เล่นละๆ ก็เรียบร้อยดี ทางนั้นเชื่อสนิทว่าแกติดประชุมมาไม่ได้ นี่ฉันล่ะไม่เข้าใจแกจริงๆเลยนะ ชอบเค้าทำไมไม่แสดงตัวไปเลย ไปหลอกเค้าทำไม)
"ฉันไม่ได้หลอก...แค่ไม่ได้บอกว่าตัวเองเป็นใครต่างหาก"
(เออๆเอาเหอะ มีไรให้ช่วยอีกก็บอก หรือถ้าจะเปลี่ยนใจอยากแสดงตัวล่ะก็ โทรกริ๊งเดียวฉันจะโทรโข่งป่าวประกาศให้รู้ทั้งประเทศเลย55555)
"เออๆ ไม่ต้องสนใจเรื่องฉันหรอก ได้ข่าวไอคริสทิ้งงานไว้บานเลยหนิ รีบไปทำไป๊"
(แล้วอย่าลืมซื้อกาแฟ20มาตอบแทนตามที่สัญญาด้วยล่ะ)
"รู้แล้วน่า แค่นี้นะ" ผมวางสายเพื่อนสนิทแล้วทิ้งตัวลงบนเตียง
เห้อออ เหนื่อยชะมัด!
ยกฝ่าเท้าขึ้นมาบนเตียงแล้วนวดคลึงบริเวณข้อเท้าที่ช้ำเป็นจ้ำๆเพราะโดนแฟนคลับเบียดจนล้ม เจ็บชิบ...แต่ถ้าเทียบกับการได้สบตาเมนมันก็คุ้มละนะ ผมก้มมองไปที่พื้นแล้วยิ้มอย่างมีความสุข
เซฮุนอยู่ใกล้แค่นี้ ข้างล่างนี่เอง ห้องผมอยู่ตรงกับห้องของเขา แต่ของผมอยู่ชั้นบนสุด ส่วนของเซฮุนถัดลงไปอีกชั้น ผมเป็นคนเลือกห้องนี้ให้เขาเอง ตอนนี้เซฮุนกำลังทำอะไรอยู่นะ...
ด้วยความอยากรู้ ผมเดินออกไปนอกระเบียง แน่นอนว่าระเบียงห้องผมกับเซฮุนต้องตรงกัน นี่ผมไม่ได้เป็นพวกซาแซงนะ ผมรู้ว่าทำแบบนี้เป็นการก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวเค้ามากเกินไป
แต่ขอนิดเดียว นิดเดียวจริงๆ
ผมค่อยๆชะโงกหน้ามองลงไปที่ระเบียงชั้นถัดไป...
เชี่ย!!!
เห้ยยยย!
ผมโพล่งออกมาด้วยความตกใจ จังหวะที่ผมกำลังเงยหน้ามองดาวบนท้องฟ้า อยู่ดีๆก็มีใครบางคนชะโงกหน้าลงมาจากระเบียงชั้นที่อยู่ถัดขึ้นไป เพราะความที่มันมืดเลยทำให้ผมไม่มั่นใจว่าใช่คนรึป่าว แต่มันน่ากลัวมาก!
"มึงเป็นอะไร?!" ไอไควิ่งออกมาเมื่อได้ยินเสียงผมร้อง
“ป ป่าว ไม่มีอะไร”
“แล้วมึงร้องทำไม”
"ก ก็...ไม่มีไรหรอก กูคงตาฝาดไปเอง" ผมตอบมันเสียงตะกุกตะกัก
"กูก็ตกใจหมด นึกว่ามึงโดนซาแซงผลักตกตึกไปแล้ว"
"นั่นปากมึงหรอ" ผมผลักหัวมันด้วยความหมั่นไส้
ผมเดินตามไอไคเข้ามาในห้อง แล้วก็พบว่าเมมเบอร์ทุกคนหลับกันไปหมดแล้ว คงจะเหนื่อยที่ต้องเดินทางมาทั้งวัน ดังนั้นแพลนที่จะปรึกษาพวกฮยองเรื่องเขาคนนั้นจึงเก็บไว้ก่อน
ไม่รู้ทำไมวันนี้ทั้งวันผมถึงเอาแต่คิดถึงใบหน้าสวยๆนั่น พอมาคิดๆดูอีกที เขามีกล้องแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะเป็นแฟนบอยนี่หว่า ผมดิ้นไปมาบนเตียงด้วยความหงุดหงิด
เขากำลังทำผมเป็นบ้า
แล้วคืนนี้ผมจะนอนหลับมั้ยเนี่ย!
ความคิดเห็น