ก็เพราะเรารักกัน

ลำดับตอนที่ #2 : ความรักเริ่มต้นที่ความห่วงใย

บทที่ 2 ความรักเริ่มต้นที่ความห่วงใย

            “คุณเคนจิ อ่ะสวัสดีค่ะ”มิกิตอบอย่างตกใจ

                “คุณยังไงบ้างครับ  หายดีหรือยัง”เคนจิถาม

                ‘’หายแล้วค่ะ”มิกิตอบอย่างเขินๆ

            “ดีแล้วครับ ผมเป็นห่วงคุณแทบแย่”เคนจิพูดพร้อมกับยิ้ม

                “อะไรกัน  นี่คุณเคนจิเป็นห่วงเราไม่จริงต้องไม่จริงแน่ๆ”มิกินึกในใจแล้วฌะอก็ลองหยิกแขนตัวเอง    

                “โอ๊ย”เสียงของความเจ็บหลังจากที่มิกิหยิกแขนตัวเอง

                “เป็นอะไรไปครับ คุณมิกิ”เคนจิถามมิกิอย่างเป็นห่วง

                “ค่ะ  ป่….ป่าวค่ะฉันไม่เป็นอะไร”มิกิตอบพร้อมกับยิ้มแบบอายๆหลังจากทำอะไรเปิ่นๆให้เคนจิเทพบุตรสุดหล่อที่เธอแอบหลงรักเห็น

                “ว่าแต่ทำไมคุณรู้จักชื่อและก็ห้องของฉันล่ะค่ะ”มิกิถามอย่างสงสัย

                “คุณอย่าลืมสิว่าผมเป็นประทานนักเรียนนะ  แค่หาข้อมูลของคุณน่ะแค่ของง่ายๆ”เคนจิตอบมิกิและยิ้ม

                “แล้วทำไมคุณถึงต้องตามหาห้องของฉันล่ะค่ะ”มิกิถามกลับไปอีก

“เอ่อ……เอ่อ…คือ…ผมคิดว่าผมสนใจในตัวคุณนะครับ”เคนจิตอบแล้วทำหน้าเขินๆ

“เย็นนี้คุณว่างไหมครับ”เคนจิถามอย่างกล้าๆกลัวๆ

“ว่างค่ะ ทำไมล่ะค่ะ”มิกิถามอยางสงสัย

“คือผมจะชวนคุณไปกินข้าวด้วยกันน่ะครับ”เคนจิตอบ

มิกิหน้าแดงกล่ำแล้วตอบกลับไปว่า “ค่ะ  ฉันว่างค่ะ ว่าแต่คุณ....จะพาฉันไปที่ไหนค่ะ”

“ที่....ที่บ้านผมเองครับ  ถ้าไม่ลังเกียจล่ะก็...”เคนจิถามกลับ

“อ๋อ  ไม่ลังเกียจหลอกค่ะ  ฉันยินดีค่ะ”มิกิตอบ

“งั้นเย็นนี้  เจอกันนะครับ  เดี๋ยวผมไปรับคุณเอง”เคนจิกล่าวแล้วก็เดินออกไปทิ้งให้มิกิที่ยืนยิ้มหน้าแดงกับเหตุการณ์ที่เธอคิดไม่ถึงครั้งนี้

“เธอนี่สุดยอดเลยน่ะ  ขนาดประธานนักเรียนยังมาหลงรักเธอเลย”เรนะชมแกมล้อมิกิ

“อ้าวนี่มิกิ  มิกิ  ทำไมไม่พูดไม่จาเลยล่ะ  อย่ามัวเหม่อสินี่”เรนะพยายามเรียกมิกิที่เหม่อคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่

“นี่มิกิ”หลังจากเรนะพูดจบมิกิก็สลบไปอีก

“คุณมิกิครับ  คุณมิกิครับ”เสียงเสียงหนึ่งดังขั้น  เธอจึงค่อยๆลืมตาขึ้นดูแล้วเธอก็พบกับเคนจิ

“เอ่อคุณเคนจิ  นี่คุณมาเฝ้าฉันเหรอค่ะ”มิกิถามด้วยสีหน้าไม่สู้ดีเท่าไหร่หลังจากตื่นจากสลบ

“คือเพื่อนของคุณ..คุณเรนะน่ะครับ  มาบอกผมว่าคุณสลบผมเลยรีบมาดู “เคนจิตอบกลับอย่างเป็นห่วง               

“แล้วคุณเป็นโรคอะไรหรือป่าวครับทำไมถึงได้เป็นลมบ่อยจัง“เคนจิถามและมองหน้ามิกิที่ยังคงซีดเช่นเดิม

“คือฉันไม่ค่อยได้ทานข้าวนะค่ะ เลนเป็นลมบ่อย“มิกิตอบเหมือนกับพยายามปกปิดอะไรบางอย่างแล้วเธอก็ถามเคนจิกลับไปว่า

“แล้วคุณไม่มีเรียนหรือค่ะ  ทำไมเวลาฉันเป็นลมฉันจะได้คุณช่วยตลอดเลย“มิกิถามแล้วเธอก้เหมือนกับเหนื่อยมากเพราะอาการเธอยังไม่ค่อยดี

“ที่เจอผมตลอดก็เพราะว่าผมตามดูคุณตลอดไงล่ะ    เอ้อแล้วคุณเป็นยังงี้แล้วจะไปทานข้าวกับผมได้เหรอครับ

“คงจาไปไม่ไหวหลอกค่ะ“มิกิตอบ

“แล้วคุณจะกลับบ้านยังไงครับ“เคนจิถามกลับไปอีก

“อืม...คงจะให้เรนะไปส่งนะค่ะ“

“งั้นวันนี้ผมขออาสาพาคุณไปส่งเองแล้วกันนะครับ ผมไม่มีทางให้หญิงสาว 2 คนเดินไปคนเดียวหลอกเดี๋ยวผมไปส่ง“เคนจิพูดเชิงบังคับ

“ก็ได้ค่ะ“

หลังจากนั้นตอนเย็นเคนจิก็พามิกิไปส่งยังบ้าน

“มิกิกลับมาแล้วเหรอลูก“

“อ่ะ  นี่มิกิเป็นอะไรไปล่ะจ๊ะ“แม่ของมิกิถามอย่างเป็นห่วงอาการ

“เธอเป็นลมนะครับ  แต่ไม่เป็นอะไรมากแล้วล่ะครับ“เคนจิตอบแม่ของมิกิไป

“งั้นมาทานข้าวด้วยกันไหมล่ะจ๊ะ“

“จะดีเหรอครับ“

“ดีสิจ๊ะ จะได้เลี้ยงขอบคุณเธอด้วยไงว่าแต่เธอชื่ออะไรล่ะจ๊ะ“

“เอ่อเคนจิ ครับ  นัตสึมิ  เคนจิครับ“เคนจิพูดอย่างเกรงใจ

“ไปทานข้าวกันเถอะจ๊ะ“

และแล้วเคนจิก็ทานข้าวกับครอบครัวของมิกิอย่างเอร็ดอร่อยและแล้วเคนจิก็ขอตัวกลับไป

“แหม  แฟนลูกเหรอจีะ“

“แม่ก็เขานะเหรอจะมามองหนูอ่ะ“มิกิตอบแล้วทำหน้าแดง

“แม่รู้มองจากแววตาเคนจิคุงก็นรู้เแล้วล่ะ“แม่พูดจบแล้วก้ยิ้มที่เห็นหน้าของมิกิแดงเหมือนลุกมะเขือเทศ

..............................