ก็เพราะเรารักกัน

ลำดับตอนที่ #1 : การเริ่มต้นของความรัก

เพราะเรารักกัน

            “นี่มิกื  มิกิ  มิกิ!.”

            “ค่ะแม่ มีอะไรเหรอค่ะ” มิกิตอบ

                “เหม่ออะไรอยู่ลูก นี่มันจะสายแล้วนะลูก”แม่ของเธอกล่าว

                “ตายจริง  โรงเรียนจะขึ้นแล้ว ไปก่อนนะค่ะแม่” หลังจากพูดจบมิกิก็รียวิ่งออกจากบ้านไป

                “เฮ้อลูกคนนี้   โก๊ะซะจริงๆ”แม่ของมิกิพูด

………………………………

บทที่ 1  การเริ่มต้นของความรัก

เวลา   7.58 น.  ณ  โรงเรียนมัธยมฮานาริ

                “อรุณสวัสจ๊ะ”มิกิพูด

                “อรุณสวัสจ๊ะมิกิ   นี่เธอเป็นอะไรหรือเปล่าทำไมหน้าเธอดูซีดๆไปล่ะจ๊ะ”เรนะเพื่อนของมิกิพูด

                “แหม  ฉันไม่เป็นอะไรไปง่ายๆหลอกจ๊ะ  อ๊ะ!  สัญญาณเริ่มเรียนดังแล้วรีบไปเปลี่ยนชุดกันเถอะจ๊ะ เรนะ”มิกิพูด

                “ไม่รู้วันนี้อาจารย์มิซึกิจะให้เราทำอะไรเนอะ  อ๊ะ!  เสียงนกหวีดนี่รีบไปกันเถอะ”มิกิพูด

                “อ่ะทุกคนจ๊ะ  วันนี้เราจามาเรียนบาสเก็ตบอลกันนะจ๊ะ  ให้นักเรียนแบ่งกลุ่มกันนะแล้วลองเล่นดูนะจ๊ะนักเรียน  เดี๋ยวอาจารย์ไปทำธุระก่อน”อาจารมิซึกิพูดแล้วก็เดินไปทางห้องพักอาจารย์

เวลา   8.45  น.

                “นี่มิกิ  ฉันว่าหน้าเธอดูซีดกว่าเมื่อเช้าอีกนะ  เป็นอะไรหรือเปล่า”เรนะถามอย่างเป็นห่วง

                “นี่ฉันขอตัวไปห้องน้ำก่อนนะ”มิกิพูดแล้วก็รียวิ่งไปห้องนํ้าหลังจากวิ่งไปถึงหน้าทางเข้าเธอก็สลบไป

            “เป็นอะไรหรือเปล่าครับคุณ   คุณ  คุณครับ ”

            มิกิลืมตาขึ้นแล้วพบว่าเธออยู่ในอ้อมแขนของประทานนักเรียนที่เธอใฝ่ฝันถึง

                “เป็นไปไม่ได้  นี่ฉัน กำลังอยู่ในอ้อมกอดของ  เคนจิคุง  ประทานนักเรียนสุดhot ของโรงเรียนอย่างงั้นเหรอเนี่ย”มิกินึกในใจ

“คุณเป็นอะไรหรือปล่าวครับ”เคนจิถามอย่างเป็นห่วง

            “ไม่เป็นอะไรค่ะ”มิกิตอบและพยายามลุกขึ้น

            “ผมว่าคุณไปนอนพักก่อนดีกว่านะครับ”เคนจิพูดอย่างเป็นห่วง

                “ก็ได้ค่ะ”มิกิตอบ

                หลังจากมิกิพูดจบเคนจิคุงก็อุ้มมิกิที่หน้าแดงไปยังห้องพยาบาลโดยผ่านสายตาของเหล่าผู้ที่ชื้นชอบในความหล่อเหลาของเคนจิไป

                “อ้าวมิกิจังเป็นอะไรไปล่ะจ๊ะ”อาจารย์ไฮบาระอาจารย์ประจำห้องพยาบาลถามมิกิอย่างเป็นห่วง

                “เอ่อ…เธอเป็นลมไปนะครับ  ผมเลยพาเธอมาห้องพยาบาล”เคนจิบอกกับอาจารย์ไฮบาระ

                “แต่…ฉันไม่ได้เป็นอะไรแล้วล่ะค่ะ”มิกิพูดพร้อมกับพยายามลุกจากเตียง

                “อย่าเพิ่งเลยครับ  ผมว่าคุณนอนต่อซักพักดีกว่านะครับเดี๋ยวเกิดไปเรียนต่อแล้วเป็นอะไรไปจะแย่เอานะครับ” เคนจิพูดอย่างเป็นห่วงอาการของมิกิ

                “ก็ได้ค่ะ”มิกิตอบ

                “ผมไปก่อนนะครับ”หลังจากพูดจบเคนจิก็เดินออกจากห้องไป

หลังจากที่มิกิหายเป็นปกติแล้วเธอก็รีบไปหาเรนะเพื่อนสนิทของเธอและเล่าเรื่องทุกอย่างให้กับเรนะฟัง

                “จริงเหรอเนี่ย ที่เธอได้พูดคุยกับประทานนักเรียนสุดHotคนนั้น”เรนะถามอย่างตกใจ

                “อื้อ เขาเป็นคนช่วยฉันตอนจะเป็นลมน่ะ”มิกิตอบอย่างเขินอาย

                “แหมพูดถึงแค่นี้หน้าแดงเชียว นี่หรือว่าเธอชอบเคนจิคุง”เรนะถามอย่างอยากรู้อยากเห็น

            “บ้าน่า  ฉันไปกล้าชอบเขาได้ยังไงล่ะ เขาสุดแสนจะเพอร์เฟ็คแล้วฉันล่ะก็แค่ผู้หญิงธรรมดาเรื่องเรียนก็ไม่เก่ง  หน้าตาก็ไม่ได้สระได้สวยอะไร จะมีอะไรไปเทียบเขาได้ล่ะ”มิกิตอบ หน้าของเธอแดงอย่างเห็นได้ชัด

                “แน่ใจนะ”เรนะทำหน้าตามีรับลมคมใน

                “มิกิจัง มีคนมาหาน่ะจ๊ะ”

            “ค่ะ”มิตอบแล้วรีบไปดูที่หน้าห้อง

                “สวัสดีครับ”

“คุณ…”