คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ตอนที่ 7 เธอเป็นใครกันเเน่
ตอนที่ 7
มาเลียฟิเซย์ตื่นขึ้นมาในความมืดที่มีแสงไฟเพียงเล็กน้อยเธอพยายามที่จะปรับสายตาของเธอให้เขากับแสงสว่างนั้นเมื่อสายตาของเธอปลับได้แล้วเธอลองมองไปรอบๆสถานที่แปลกใหม่ไปจากเดิมไม่มากนักเธอยันตัวของเธอขึ้นเพื่อที่จะสำรวจว่าตอนนี้เธออยู่ที่ไหน รอบๆของเธอนั้นเหมือนจะเป็นถ่ำขนาดไม่ใหญ่นักมีราขึ้นเต็มไปหมดเหมือนกับไม่เคยมีใครใช้ถ่ำนี้มานานแล้ว และเมื่อเธอพยายามที่จะลุกขึ้นยืนร่างกายของเธอก็เหมือนทูกทุ้บด้วยฆ้อนทั่วร่างกายจนทำให้เธอต้องร้องออกมาอย่างเจ็บป่วด
เสียงของนั้นทำให้คนที่หลับอยู่ข้างนอกทั้งสามคนนั้นตื่นขึ้นมาพร้อมเตรียมอาวุตไว้ต่อสู้กับสิ่งผิดปกติทุกอย่าง แต่เมื่อพวกเขาทั้งสามคนรู้ว่าเสียงนั้นเป็นเสียงของใครก็รีบตรงมาที่ถ่ำที่เป็นต้นต่อของเสสียงร้องนั้น
“เธอไหวไม่เนี้ยมาเลียฟิเซย์”โอมพูดพร้อมมองไปยังคนที่ตอนนี้กองอยู่ที่พื้นที่ตอนนี้กำลังร้องว่า “เจ็บๆๆๆเจ็บสุดๆๆ” อยู่เพราะตอนสู้กับปีศาจไร้หัวนั้นเองก็โดนเจ้านั้นโจมตีตั้งหลายรอบแต่ไม่เห็นพูดว่าเจ็บเลยแม่แต่ครั้งเดียว แต่ตอนนี้มาร้องว่าเจ็บแล้วดิ้นอยู่บนพื้นอย่างหมดสภาพภาพของ นักบวชหญิงสุดแกร่งไปหมดแล้ว
“ไหวจะ ไหว โอมนี้ฉันหลับไปกี่วันหรอ”มาเลียฟิเซย์พูดพร้อมพยายามที่จะพยุงตัวให้ลุกขึ้นมานั้งได้แบบปกติแต่ก็ทำได้เพราะยิ้งเธอขยับความเจ็บปวดก็จะยิ้งแรงขึ้นเรื่อยๆเท่านั้นจนเธอต้องขอความช่วยเหลือจากพวกผู้ชายทั้งสามที่ตอนนี้เอาแต่มองดูเธอโดยไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษพยุง ผู้หญิงที่แสนอ่อนแออย่างเธอแม้แต่นิดเดียว
“โอ้ยพวกนายทั้งสามคนไม่คิดจะมาช่วยฉันหน่อยหรือไงยะเห็นสุภาพสตีลุกขึ้นไม่ได้เนี้ยไม่คิดจะช่วยเลยแม้นแต่นิดเดียวเลยหรอยะเป็นพวกที่ ไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษกันเลยนะเจ้าพวกบ้า”มาเลียฟิเซย์พูดพร้อมทั้งหันไปมองพวกเขาทั้งสามด้วยสายตาที่ตัดพอนเพราะไม่คิดจะช่วยเธอถึงปากจะบอกว่าไหวแต่การกระทำไม่ไหวแล้วนะยะ
“โอมไหนวะผู้หญิง ข้าไม่เห็นผู้หญิงแถวนี้เลยวะเห็นแต่คนโกหกที่เจ็บก็ไม่บอกว่าเจ็บ”นักรบพูดด้วยเสียงก่วนเบื้องอวัยวะเบื่องล่างสุดของเธอมาก
“นี้ไม่เห็นหรอยะว่าฉันเป็นผู้หญิง นักรบถ้านายยังพูดแบบนิ้อีกเดียว แสงสักศิทธิ์ จะไปลงที่ตัวของนายระวังตัวไว้เขาใจไม่ยะ”มาเลียฟิเซย์พูดพร้อมมองไปที่นักรบอย่างช้าๆพร้อมแว่วตาที่บอกว่าฉันเอาจริงนะยะถ้ายังไม่อย่ากตากก็อย่าพูดแบบนั้นอีก
“โหๆพอเลยทั้งสองคนโตๆกันแล้ว นักรบนายอย่าชวนเธอทะเลาะสินายควนที่จะของคุณมาเลียฟิเซย์มากกว่าไม่ที่สามารถช่วยพวกเราให้รอดได้จากปีศาจไร้หัวนะ”อัศวินเขามาห้ามทั้งสองคนเพื่อไม่ให้เกิดส่งครามระหว่าง นักรบระดับ50กับนักบวชสาวระดับ1 ฝ่ายที่แพ้คงไม่ใช้มาเลียฟิเซย์แต่เป็นนักรบต่างหากละที่แพ้เธออย่างราบคราบ
“เออใช้นี้ๆพวกเราทั้งสี่คนรอดจากปีศาจไร้หัวได้ยังไงหรือว่าพวกนายเป็นคนทำกันแน่”มาเลียฟิเซย์พูดเพราะเธอตั้งแต่ตื่นมายังไม่ได้ยินเสียงประกาศว่าเธอผ่านภารกิจ หรือ ภารกิจล้มเหลวกันแน่ทำให้เธอไม่ค่อยแน่ใจว่าตอนนี้เธอควนที่จะทำยังไงต่อไปดี
“นี้เธอจำเรื่องวันนั้นไม่ได้เลยหรอ”โอมพูดเพราะเมื่อเขาคิดถึงช่วงเวลานั้นที่ไรมันทำให้เลือดในกายของเขาสูบชีดอย่างเต็มที่ด้วยความตื่นเต้นสุดจะบรรยาย
“อื่อจำไม่ได้เลยละ ที่พอจะจำได้ก็ช่วงที่พวกนายนอนทับร่างของฉันนะแล้วต่อมานั้นจำอะไรไม่ได้เลยแม้แต่นิดเดียว”มาเลียฟิเซย์พูดเพราะเธอนึกเท่าไรก็นึกไม่ออกเหตุไดพวกเขาทั้งสี่คนยังรอดในเมื่อตอนนั้นพวกเราทั้งสี่ควนที่จะตายในหารทุบของปีศาจไร้หัวนั้นแล้วเกิดอะไรขึ้นทำไม่พวกเราทั้งสี่คนถึงรอดมาได้ทำให้เธอเริ่มสงสัย
“นี้เธอไม่รู้หรอไงหะพลังที่สุดยอดขนาดนั้นเธอแกล้งจำไม่ได้หรือเธอจำไม่ได้จริงๆ”นักรบพูดพร้อมทั้งมองเธออย่างไม่สบอารมณ์นักเพราะถ้าตอนนั้นมาเลียฟิเซย์ชพลังนั้นพวกเขาทั้งสามคนคงไม่ต้องมาเสี่ยงต่อสู้กับปีศาจไร้หัวนั้นแน่ๆ
“ก็จำไม่ได้สิแล้วนักรบฉันบอกแล้วนะว่าถ้านายยังพูดอีกฉันจะยิง แสงสักศิทธิ์ สัยนายแน่”มาเลียฟิเซย์พูดพร้อมปล่อยรังศีอาฆาตใสนักรบแล้วยืนมือไปทางนักรบเพื่อแสดงให้แน่ชัดว่าเธอพูดจริงแล้วทำจริงด้วย
“มาเลียฟิเซย์จะเธออย่าพึ่งอารมณ์เสียสิจะ นี้เธอรู้ไม่เธอหลับไปนานเท่าไร”โอมรีบมาบังร่างของนักรบ จึงทำให้เธอได้สังเกตว่าทุกคนนั้นมีหน้าตากันเป็นยังไงบางตอนแรกที่เธอเขามาในภารกิจนี้มันมืดมากทำให้เธอไม่ได้สังเกตหน้าตาของพวกเขาพอออกมาข้างนอกก็เจอปีศาจไร้หัวอีกสู้จนไม่มีเวลามองหน้าตาของทั้งสามคนเลยแม้นแต่นิดเดียว
อัศวินสุดหล่อนั้นหน้าตา นั้นไม่ธรรมดาเลยจริงๆสมซื่อ อัศวินสุดหล่อจริงๆ ไม่ว่าจะเป็นคิ้วที่เข็ม ใบหน้าหล่อคมได้รูป ตาที่เป็นสีออกทองๆ และผมีออกทองๆที่ยาวเกือยถึงคอ และ รอยยิ้มที่สว่างสดใสตรอดเวลายิ้งทำให้เหมือนเขาจะส่องแสงออกมาได้เลยตอน
ส่วนนักรบครังนั้น ถึงจะบอกว่าโอมบังได้แต่ก็บังได้ไม่ทั้งตัวของนักรบ เพราะรายนั้นตัวใหญ่มาก นักรบเป็นพวกที่หน้าตาไม่ค่อยรับแขกนักแต่ เซื่อเลยว่าผู้หญิงหลายๆคนคงชอบเพราะ ร่างกายที่ใหญ่โตและเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อนั้น และ หน้าตาที่ดิบเถื่อนเหมือนผู้ชายชอบปกป้อง ทำให้แมนสมชื่อมาก
ส่วนโอมนั้น ตัวของโอมนั้นไม่ค่อยสูงมาก เหมือนเด็กอายุ16 เพราะไม่ว่าจะส่วนสูง หน้าตา และกริยาที่เจ้าตัวทำนั้นยิ้งทำให้เหมือนเด็กเขาไปอีก หน้าตาของโอมนั้นปากที่ได้รูปจนนาจับตา ดวงตาที่กลมโตสวยงาม และผมอ่อนที่ยาวถึงคอดวงตาและผมของโอมนั้นเป็นสีดำ และใบหน้ารูปไข่แล้วมองทุกคนด้วยสายตาใสซื่อนั้นต้องเป็นที่นิยมในเพศเดียวกันแน่ๆ ในสายตาของมาเลียฟิเซย์
“นี้ๆมาเลียฟิเซย์เธอได้ยิ้นไม่เอย”อยู่ๆก็มีเสียงดังขึ้นในหูของเธออย่างดังเพราอะไรนะหรอ เจ้าโอมนะสิมันตะโกนอยู่ข้างๆหูของเธอ ทำให้สมาธิของเธอที่ตอนนี้ตกอยู่ในโลกของเธอต้องหลุดออกมา
“โอ้ยเจ้าโอมพูดเบาๆก็ได้ยังไงฉันก็ได้ยินหน้า”มาเลียฟิเซย์พูดกชพร้อมเอามือมาปิดหูเพราะกลัวจะโดนตะโกนใสหูอีกรอบ
“ก็ฉันเรียกเธอตั้งหลายครั้งแล้วนิ แต่ชั่งมันเถาะเธอรู้ไม่ละว่าเธอหลับไปทั้งหมดกี่วัน”โอมบ่นกับตัวเองเพราะเขาเรียกมาเลียฟิเซย์ตั้งนานแต่เธอก็ไม่คิดจะสนใจจนโอมต้องไปตะโกนใสหูของเธอ มาเลียฟิเซย์สายหน้าเพราะเธอไม่รู้จริงๆว่าเธอหลับแล้วกี่วัน
“5วันเลยนะมาเลียฟิเซย์เธอหลับไป5”โอมพูดพร้อมชูนิ้วออกม้ห้านิ้วเพื่อบอกว่าเธอหลับไปแล้วกี่วัน
“ฉันหลับไปนานขนาดนั้นเลยหรอแล้วแบบนี้ฉันอดกินข้าวไปตั้ง15มือเลยสิ ไม่จริง”มาเลียฟิเซย์พูดพร้อมเอามือกำหัวของเธอเหมือนโลกทั้ง โลกของเธอพังทรายลงมาอย่างไม่มีชิ้นดี
“นี้เธอสนใจเพียงแคเรื่องนี้เองหรอฟะ”นักรบพูดเบาๆเพราะถ้าพูดดังเดียวเจอ แสงสักศิทธิ์ เขาแน่ๆ
“ใช้ยะฉันนะสนใจแค่เรื่องกินมีปัญหาไม่ยะ”มาเลียฟิเซย์พูดจบแล้วส่งสายตาที่รุนแรงมากกว่าเดิมไปให้นักรบ
“โอยมาเลียฟิเซย์เธออย่าสนใจเจ้านักรบก็ได้นะ ส่วยเจ้านักรบอย่าพูดมากได้ไม่ถ้าแม่คุณโกรธแล้วส่ง แสงสักศิทธิ์ใส่นายนายคงไม่รอดแน่”อัศวินพูดเพราะเขาจะเริ่มรำคาญที่สองคนนี้ทะเลาะกันตรอดเวลา
“ใช้นักรบนายก็อย่าไปพูดใสมาเลียฟิเซย์แบบนั้นสิ”โอมก็สนับสนุนเพราะเขาคันปากมากๆๆๆตอนนี้อย่ากจะเล่าเรื่องที่อย่างจะเล่าตั้งเยาะตั้งเยอะ
“เออ เงียบก็ได้ฟะ”นักรบพูดเสร็จก็เดินออกไปจากกลุ้มสนธนาไปไม่ค่อยไกลนักเพราะไม่อยากโดนเดพื่อนๆบ่นใสอีก
“เอาละนะมาเลียฟิเซย์ฉันจะเล่นเรื่องตอนนั้ให้ฟังถ้าเธอฟังจบแล้วเธอต้องตกใจมากๆๆแน่”โอมพูดจบก็เริ่มต้นเล่าเรื่องเมื่อ5วันก่อนให้ฟัง
5วันก่อน
ทั้งสามคนเมื่อกำลังหาต้นต่อของละออนแสงพวกเขาหันสายหันขวาก็มีแต่ละอองแสงเหล่านี้รอบตัวพวกเขาแต่ผ่านไปไม่นานทั้งสามคนก็สัมผัสได้ถึงพลังอำนาจจากตรงพื้นของพวกเขาจนพวกเขาทั้งสามคนรู้สึกอันตรายจึงต่างยิบอาวุตของแต่ละคนออกมา
“พวกเจ้าทั้งสามคนมิต้องกลัวข้าหรอกนะ”เสียงที่แสดงถึงพลังอำนาจออกมาจากปากของคนที่พวกเขาทั้งสามคนรู้จักดีนั้นคือมาเลียฟิเซย์นั้นเองแต่ดวงตาของเธอกับไม่ใช้สีฟ้าอ่อนน้ำทะเลอีกต่อไปแต่ตอนนี้กับเป็นสีแดงเหมือนกับสีของเปลวเพลิงแต่กลับอ่อนโยจนหน้าแปลกใจ
“เธอใช้มาเลียฟิเซย์หรือป่าวครับ”โอมเป็นคนพูดเพราะเขาไม่แค่ใจว่าคนที่อยู่ตรงหน้าของพวกตนนั้นเป็นมาเลียฟิเซย์ที่พวกเขาทั้งสามคนรู้จักหรือไม่
“ข้านะมิใช้เด็กผู้เป็นเจ้าของร่างนี้หรอกนะแต่ข้าเป็นพลังของสิ่งหนึ่งที่นางครอบครองไว้”เธอคนที่อยู่ในร่างของมาเลียฟิเซย์พูดพร้อมหยิบเอาสิ่งของที่ทำให้เขาทั้งสองเกรงกลัวเขาไปอีกเป็นเท่าตัว
“นั้นมันคือหนังสืออะไรนะอัศวินฉันสัมผัสได้ถึงพลังอำนาจมหาศาลจากหนังสือเล่นนั้น”นักรบพูดเพราะเขาสามารถสัมผัสพลังที่มหาศาลจากสิ่งที่มาเลียฟิเซย์ยิบให้พวกเขาทั้งสามคนดู
“นี้คือหนึ่งในสิ่งของที่เด็นคนนี้ครอบครองอยู่แต่ตอนนี้เด็กคนนี้มิสามารถใช้สิ่งนี้ได้อย่างเต็มที่หรอกนะเพียงใช้มันเป็นอาวุตได้ก็เต็มความสามารถของเด็กคนนี้แล้ว”เธอในร่างมาเลียฟิเซย์พูดพร้อมทั้งเก็บ ตำราที่เธอเอามาให้คนทั้งสามคนนั้นคือ ตำราแห่งการปกป้องที่มาเลียฟิเซย์ได้ตอนเปิดกล่องแล้วเอามาใช้ในการต่อสู้กับปีศาจไร้หัวเมื่อไม่นานมานี้
“นี้หรอเป็นสิ่งที่มาเลียฟิเซย์ครอบครองอยู่สุดยอด”โอมพูดถึงพวกเขาทั้งสามคนจะเห็น ตำราแห่งการปกป้อง ของมาเลียฟิเซย์นั้นไม่รู้สึกอิจฉาเลยแม้แต่นิดเดียวเพราะพวกเขาไม่สนใจอาวุตที่ไม่รู้ความสามารถตรงหน้า
“ข้านั้นอย่ากจะขอขอบคุณพวกเจ้าทั้งสามคนมากที่ช่วยปกป้องร่างของเด็กคนนี้ ถึงเธอจะทำเป็นเก่งก็เถาะ”คนในร่างมาเลียฟิเซย์พูดพร้อมเอามือมาว่างไว้ที่คางเหมือนกำลังกลุ้มใจอะไรบ่างอย่างอยู่
“ไม่เป็นไรครับเพราะเธอนั้นก็ช่วยพวกผมทั้งสามคนเหมือนกัน ยังไงก็เจ๋าๆกันไปครับ”อัศวินพูดเพราะพวกเขาปกป้องมาเลียฟิเซย์ได้แค่ตอนสุดท้ายแต่ตอนแรกๆเธอนั้นช่วยปกป้องพวกเขาทั้งสามคนตรอด
“ได้จะ นี้พวกเจ้าทั้งสามคนจะกับไปในเกาะเริ่มต้นใช้ไม่จะข้าสามารถช่วยในเรื่องอสูรระดับสูงได้อยู่เดียวข้าจะไล่พวกนั้นออกจากจากอาณาเขตที่พวกอสูนพวกนั้นอาศัยอยู่ไปให้แต่ก็ยังเหลือบ่างตนที่ข้ามิสามารถไล่พวกมันไปได้หรอกนะ แต่พวกเจ้ามิต้องกลัวหรอกนะเพราะระดับของอสูรที่เหลือคงไม่สูงมากจนพวกเจ้าทั้งสามคนไม่สามารถสู้ได้หรอกนะ”คนในร่างมาเลียฟิเซย์ในสิ่งที่ทำให้ทั้งสามคนนั้นตกใจมากเพราะพวกเขาไม่เคยเห็นใครที่สามารถไล่อสูรพวกนั้นออกจากอาณาเขตมาได้ก่อนตั้งแต่เปิดเกม fay online มามีแต่พวกที่ลากสัตย์อสูรพวกนั้นออกจากอาณาเขตที่พวกมันอาศัยอยู่
“เธอสามารถทำได้จริงๆหรอกถ้าทำได้ก็เจ๋งไปเลยสิแบบนี้พวดเราก็สามารถกับเกาะเริ่มต้นได้แบบง่ายๆแน่เลยละสิ”โอมพูดอย่างตื่นเต้นเพราะเขาสามารถกับได้อย่างง่ายๆแน่
“แต่อย่าคิดว่าข้าจะปล่อยให้พวกเจ้ากับเกาะเริ่มต้นได้ง่ายๆหรอกนะข้าอยากจะปล่อยให้เด็กคนนี้ฝึกให้เก่งกว่านี้พวกเจ้าทั้งสามคนก็จะต้องช่วยเด็กคนนี้ด้วยเขาใจไม่มิเช่นนั้นข้าจะออกมาอีกแล้วครั้งนยี้ข้าเนี้ยละจะจัดการพวกเจ้าแทนปีศาจนั้นเองเขาใจไม่”คนที่อยู่ในมาเลียฟิเซย์พูดพร้อมยิ้มอย่างชั่วร้ายจนทั้งสามคนต้องพยักหน้าพร้อมๆๆกันเพราะเกรงกลัวตอนเธอยิง แสงสักศิทธิ์ ใสปีศาจไร้หัวแล้วพวกเขาทั้งสามคนเลยเข่ดที่อยากรองพลังนั้น
“ครับๆพวกเขาทั้งสามคนจะช่วยฟึกให้เธอเอง”อัศวินรีบสาบานเพราะถ้าเธอโกรธขึ้นมาเดียวพวกเขาจะเจอดี
“ดีมากข้าเชื่อใจพวกเจ้าทั้งสามคนนะ ข้าอยากให้นางแข็งแกร่งขึ้นถึงจะนิดหน่อยก็ยังดีช่วยฝึกให้เด็กคนนี้ด้วยละกัน”คนที่อยู่ในร่างมาเลียฟิเซย์พูดจบก็ยิ้มออกมาอย่างบริสุทธิ์ให้พวกเขาทั้งสามคนให้ตาค้างกันเล่นๆ
“เอาละข้าจะได้ทำภารกิจของข้าสักที่”คนในร่างมาเลียฟิเซย์พูดจบเธอก็ยิบหนังสือออกมาละอองแสงที่ตอนนี้เริ่มหยุดแล้วก็ถูกปดปล่อยออกมาอีกครั้งแต่ครั้งนี้มากมายกว่าเดิมอย่างมหาศานจนพวกเขาทั้งสี่ถูกปกคุ้มไปด้วยละอองแสงเหล่านั้นจนพวกเขาไม่สามารถเห็นอะไรได้เลยนอกจากละอองแสงรอบตัวของพวกเขาทั้งสามคน
“ข้าแต่พระเทพีแห่งการปกป้องเอยโปรดสละพลังและอำนาจของท่านเพื่อปกป้องข้า ครอบครัว และมิตรสหายของข้าให้รอดพ้นจากอันตรายที่กำลังมาหา ข้านั้นรักครอบครัวของข้า ข้านั้นรักในมิตรสหายของข้า ข้าขอได้โปรดมองพลังของท่านโอบกอดพวกเราทั้งหลายด้วยความรักของท่านเพื่อปกป้องพวกข้าด้วยเทิด”
“อ้อมกอดของเทพีแห่งการปกป้อง”
อยู่ๆละอองแสงเหล่านั้นก็กระจากออกไปทั่วทั้งป่าแห่งนี้จนทำให้ทั้งสามคนมองเห็นได้และสิ่งที่อยู่ต่อหน้าเขาคือมาเลียฟิเซย์นั้นเป็นคนปล่อยละอองแสงเหล่านั้นให้ออกไปรอบๆป่าแห่งนี้จนเหมือนป่าที่แสนมืดสินเริ่มส่องประกายระยิบระยับสวยงามจนหน้าตกใจ แต่ถึงจะสวยงามเพียงใดแต่พวกเขาทั้งสามคนก็สัมผัสได้ถึงพลังอำนาจที่ยากแท้จะหยังถึงตอนนี้รอบมาเลียฟิเซย์นั้นเป็นป่าเลื่องแสง และใจกลางของละอองแสนเหล่านั้นคือมาเลียฟิเซย์ นั้นยิ่งทำให้เธอนั้นมีมนต์ขลังจนหน้าแปกใจจนทั้งสามคนต่างจ้องเธออย่าตกใจแต่เมื่อละอองแสงไหลผ่านจนแน่ใจแล้วว่ารอบป่าแห่งนี้มาเลียฟิเซย์นั้นก็ล้มลงไปนอนกับพื้นและละอองแสงเหล่านั้นก็หายไปอย่างช้าๆจนไม่เหลืออะไรไว้แม้แต่นิดเดียว
“อัศวินนายเฝ้ามาเลียฟิเซย์ไว้นะเดียวฉันกับนักรบของไปตรวจสอบหน่อยว่ามีที่พักหรือสัตย์อสูนอยู่แถวนี้หรือไม”นักรบพูดจบก็พาโอมเพื่อตรวจดูหาสถานที่พักแรมและตรวจสอบหาอสูนในรัดศมีนั้น
“เธอเป็นใครกันแน่มาเลียฟิเซย์”อัศวินพูดแล้วมองเด็กสาวที่ถูกถามกำลังหลับสนิทอยู่ตรงพื้นอย่างสงสัย
ความคิดเห็น