คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : ตอนที่9 การเเก้เเค้นเเสนวิเศษ
ตอนที่9
“โอยย ป่วดหัวจังเลยอะ”มาเลียฟิเซนย์พูดอย่างมึนงงเพราะตอนนี้เธอป่วดหัวมากๆๆๆๆ
“ตื่นแล้วหรอกยายปีศาจ”อยู่ๆก็มีเสียงดังข้างตัวเธออย่างไม่ให้สุ่มให้เสียง
“อะอัศวินนายเองหรอแล้วตอนนี้เราอยู่ที่ใหนเนี้ย”มาเลียฟิเซนย์พูดเพราะตอนนี้เธอกำลังนอนบนใบไม้ที่กองรวมๆกันไว้อยู่อัศวินกับ
“นี้แม่คุณ จำไม่ได้หรอกว่าเมื่อว่านเธอเล่นอะไรกับเจ้านักรบไว้บ้าง”โอมพูดแล้วมองมาเลียฟิเซนย์อย่างจับผิด
“ไม่นิที่ฉันจำได้ก็ตอนที่กำลังเดินอยู่แล้วรู้สึกเหมือนนักรบพูดอะไรสักอย่างอะแล้วก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย” มาเลียฟิเซนย์พยายามที่จะนึกเรื่องของเมื่อว่านแต่เธอก็จำได้แค่ตอนที่นักรบพูดอะไรสักอย่างแค่นั้นเอง
“โหทั้งที่เมื่อว่านแบบเทพขนาดนั้นเนี้ยนะ”โอมเหมือนจะเล่าอะไรให้มาเลียฟิเซนย์แต่ก็ถูกอัศวินเอามือมาปิดปากของโอมเอาไว้ก่อนที่ทันจะได้พูด
“ไม่มีอะไรหรอกมาเลียฟิเซนย์ เธออาการดีขึ้นหรือยังละอีกแค่ครึ่งทางก็จะถึงเมืองเริ่มต้นแล้วนะ”อัศวินพูดแล้วก็หยิบไม้วาดแผนที่บนพื้นที่เป็นพื้นทรายเป็นแผนที่ไปเมืองเริ่มต้นจากจุดที่เราอยู่นั้นเอง
“ระยะแค่นี้พรุ่งนี้คงถึงแล้วละ”โอมพูดจากที่เขาคาดการณ์เอา
“เอาละถ้างั้นก็ออกเดินทางกันเลยดีไมละจะได้ถึงเมืองเริ่มต้นเร็วๆ”มาเลียฟิเซนย์พูดอยางยินดีเพราะตอนนี้เธอเริ่มคิดถึงยายจำปาเเล้วด้วย
“แต่เธอจะใหวหรอมาเลียฟิเซนย์เธอพึ่งฟื้นมาเองนะ”โอมพูด
“โอยพวกนายดูถูกฉันขนาดนั้นเลยหรอก”มาเลียฟิเซนย์พูดแล้วยกแขนขึ้นทำแบบเบ่งกล้ามให้พวกโอมกับอัศวินดู
“อย่ามาทำเป็นเบ่งใหนกล้ามใหนเห็นแต่ไขมันรวมกันจนจะกลายเป็นปีกแล้วเนี้ย”อัศวินพูดแล้วมองแขงของมาเลียฟิเซนย์
“เจ้าอัศวินบ้า ดูสิแขนของฉันอะออกจะบ่อบ่างและสวยงามขนาดดีจะไปมีปีกได้ยังไงละยะ”มาเลียฟิเซนย์พูดแล้วยืนมือจะไปหยิกอัศวินเพื่อแก้แค้นที่บังอาจมาพูดกับแขนที่หน้ารักของเธอ
“เออใช้แล้วเจ้าบ้านักรบละหายไปใหนไม่เห็นเลยตั้งแต่ตื่นขึ้นมา”มาเลียฟิเซนย์พูดแล้วหันซ้ายหันขวาแต่ก็ยังไม่เห็นนักรบเลยแม้นแต่เงา
“นักรบนะนั่งรออยูข้างนอกนู้นเฝ้ายามเพื่อมีใครแอบลอบโจมตี”โอมเป็นคนพูดแล้วชี้ไปที่ทางที่นักรบอยู่
“เดียวฉันไปหานักรบก่อนนะพวกนายทั้งสองคนก็รออยู่ตรงนี้นะ”มาเลียฟิเซนย์พูดแล้วลุกขึ้นกำลังจะไปหานักรบแต่ก็หยุดแล้วชี้หน้าไปทางอัศวินและโอมเพื่อบอกให้อยู่ตรงนี้ห้ามขยับ
มาเลียฟิเซนย์เดินมาเลื่อยๆๆแล้วก็เจอนักรบที่กำลังนั่งที่โขดหินขนาดใหญ่ใต้ต้นไม้อยู่เหมือนกับพระเอกถ่ายมิวสิกวิดีโออยู่เลยมาเลียฟิเซนย์มองเหล่ตาใสนักรบที่อยู่บนโขดหินอย่างไม่สบอารมณ์ เธอเดินย่องๆเขาไปข้างหลังนักรบอย่างช้าๆ ช้าๆแล้วเมื่ออยู่ในรัศมีการโจมตีเธอยกมือทั้งสองข้างขึ้นมาแล้วเร่งเป้าหมายที่จะโจมตีอย่างสายฟ้าแลบ
บีบบบบ
“เจ้าบ้านักรบตายสะตายสะอย่าอยู่เลยยยยยยยยยยย”มาเลียฟิเซนย์ปิดตาตัวเองแล้วบีบคอนักรบอย่างแรงเพื่อที่จะให้เจ้าบ้านั้นขาดอากาศหายใจจนตายนั้นเอง
เปี้ย เปี้ย
เอะเสียงเปี้ยนี้อะไรหว่าอย่าบอกนะว่าฉันบีบคอนักรบถึงขั้นกระดูแตกเลยหรอกไม่นะไม่สิไม่สิคงไม่ถึงขนาดนั้นมั้งแค่เกือบพิการแค่นั้นเองมั้งไม่ถึงขั้นเกิดเสียงเปี้ยมั้งเอ๋หรือว่าเป็นเสียงตดของนักรบกันแน่น่ากริ๊ดไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษเลยแต่เดียวมีคนในโลกตดเป็นเสียงเปี้ยด้วยหรอ กริ๊ดแล้วนั้นเป็นเสียงอะไรอะไม่จริงนะเขาไม่ได้ตั้งใจ
“นี้เธอยังปกติอยู่หรือป่าวเนี้ย”เอาะนั้นมันเสียงของนักรบใช้ไม่ถ้าฉันจำไม่ผิดแล้วจะพูดได้ไงอะก็คอน้าจะหักไปแล้วเนี้ยแล้วเมื่อกี่บอกใครว่าไม่ปกติยะมาเลียฟิเซนย์พูดแล้วออกแรงบีบเขาไปอีก
“แล้วนี้เธอบีบต้นไม่ทำไม่เนี้ย”นักรบพูดจบเล่นเอามาเลียฟิเซนย์ลืมตาขึ้นมาดูว่าสิ่งที่เธอบีบนั้นเป็นอะไรและสิ่งที่เธอบีบอยู่นั้นคือต้นไม้ที่อยู่ข้างหลังของนักรบแถมบีบสะต้นไม่แตกกันเลยที่เดียวจ้าแปปนะๆๆเมื่อกี่ฉันเร่งที่คอของนักรบนะยะแล้วทำไม่มันไปลงที่ต้นไม้ได้ไงเนี้ย
“กริ๊ดที่แท้เสียงเปี้ยนั้นคือเสียงต้นไม้นี้เองชินึงว่าเสียงคอนายหักสะอีก”มาเลียฟิเซนย์พูดแบบไม่สบอารมณ์เมื่อสิ่งที่เธอคาดการณ์ไว้ไม่เป็นอย่างที่ต้องการ
“ออที่แท้เมื่อกี่คิดจะบีบคอฉันหรอกเหลอเนี้ยเธอนี้เหมือนตัวร้ายในละครเลยนะคุณนายค่าอย่าทำร้ายหนูเลยนะ”นักรบพูดดัดเสียงให้เหมือนนางเอกที่กำลังจะโดนนางร้ายทำร้ายเพราะสวยเกินไปไม่ก็บราๆๆๆๆๆอะไรแบบนี้เล่นเอาเส้นเลือดในสมองของมาเลียฟิเซนย์เต้นตุ้บๆเขาไปอีก
“เจ้าบ้านักรบบบบบบบบบบบบบตายสะ”มาเลียฟิเซนย์พูดแล้วกระโดดเขาใสนักรบอย่างแรงแล้วเอามือทั้งสองข้างหยิกใสมือทั้งข้างของนักรบ
“โอ้ย ยายบ้าเจ็บ เจ็บ เจ็บ ฉันขอโทษ ฉันขอโทษษษษษ”นักรบรีบพูดเพราะเขาโดนเจ้ามาเลียฟิเซนย์ หยิกที่แขนหลายที่อย่างต่อเนื่องถึงเขาจะไม่ได้รับผลกระทบของทักษะของมาเลียฟิเซนย์แต่ถ้าป็นการโจมตีแบบเล่นๆกันระบบจะประมวณผลว่ามันเป็นการโจมตีหรือการเล่นกันและครั้งนี้ระบบประมวณว่าเป็นการเล่นเลยทำให้นักรบรู้สึกถึงความเจ็บ
“อย่าคิดว่าครั้งนี้จะรอดไปได้ฮ่าๆๆๆๆๆ”มาเลียฟิเซนย์พูดเสร็จก็หยิบเอาปากกาเมจิกที่ไม่รู้เอามาจากใหนขึ้นมาแล้วเอามาเขียนหน้าของนักรบอย่างสนุกสนานนนนนนนนนนนนนนน
“โอย ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”มาเลียฟิเซนย์หัวเราะอย่างสนุกสนานเมื่อได้จักการกับนักรบจนพอใจแล้วตรงหน้าของเธอนั้นเป็นผู้ชายคนหนึ่งที่มีปากกาเมจิกอยู่ทั่วใบหน้าไม่ว่าจะตรงใหนก็ตาม ตาขวาเป็นดอกไม้ ตาซ้ายเป็นรูปหมี ปากเติมเป็นปากกระต่าย คิ้วเติมให้เข้มจนมองไม่ออกว่ามันเคยเป็นคิ้วหรือว่าทางแยกรถไฟ สวนแกล้มนั้นถูกจัดหนักกว่าใครรูปหัวใจแล้วเขียนว่า นักรบ รัก อัศวิน กิ๊วๆๆ โอยรู้สึกเหมือนตนเองชนะแล้วอยากหัวเราะแบบตัวร้ายในละครจังโฮ่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
“หึสนุกใหญ่เลยสินะยายบ้า”นักรบพูดแบบไม่สบอารมณ์นักแล้ว
“มันคือบทลงโทษของนายไงนักรบที่ทำให้ฉันโมโหหลายรอบ”มาเลียฟิเซนย์พูดแล้วแลบลิ้นใสนักรบไปอีกที่
“ใช้ครับๆ ผมมันผิดตลอดนิครับเมื่อกี่ก็เกือบโดนบีบคอตาย แล้วตอนนี้ก็ถูกเขียนหน้าหน้าหล่อๆของผมอีกถ้าเสียหายขึ้นมาละก็น่าดู”นักรบพูดแล้วมองมาเลียฟิเซนย์ตาเขียว
“จ้าๆๆพ่อคุณ หล่อตายละเจ้าบ้า โอมกับอัศวินยังหรอกว่านายตั้งเยาะ”มาเลียฟิเซนย์พูดแล้วทำท้าแบบเจ้าหญิงเมื่อฝันถึงเจ้าชายขี่ม้าขาว
“เอาๆยายบ้าอย่างเจ้าโอมเนี้ยนะหล่อบ่างที่มันอาจจะสวยกว่าเธอก็ได้ใครจะไปรู้”นักรบพูดแล้วพูดถึงเพื่อนสนิทของตนเองที่สวยกว่าสาวจริงนิดหน่อย
“ชิชะไม่ต้องพูดมากยังไง2คนนั้นก็หน้าตาดีกว่านายตั้งเยาะยะแล้ะฉันก็จะต้องเป็นเจ้าหญิงที่อยู่ในการดูแลของเจ้าชายที่แสนใจดีทั้งสองคนส่วนนายนักรบนายนะเป็นตัวร้ายไปสะหน้าก็ให้นิสัยก็ให้ ให้ไปหมดทุกอย่างเลยนะเจ้าบ้า” มาเลียฟิเซนย์พูดแล้วมองนักรบอย่างกับแม่เลี้ยงใจร้ายในนิทานเจ้าชายเจ้าหญิงเลยก็ว่าได้
“โหถ้าเธอเป็นเจ้าหญิงฉันว่าเธอต้องเป็นเจ้าหญิงที่ถูกสาปให้เป็นกบแน่ๆเลยนะฉันว่า”นักรบพูดแล้วหัวเราะออกมากใหญ่
“เจ้าบ้านักรบดูฉันสะก่อนสิยะหุ่นก็เปาะหน้าก็เปาะ เปาะไปหมดทุกอย่างไม่เหมาะเป็นเจ้าหญิงได้ไงยะอย่ามาเถียงนะเดียวแม่ก็เขียนหน้าเพิ่มหรอก”มาเลียฟิเซนย์พูดแล้วเปิดฟาปากกาเมจิกขึ้นมา
“แล้วจะเขียนตรงใหนอีกฟะตอนนี้จะทั่วหน้าอยู่แล้วเนี้ย”นักรบพูดเพราะเขาไม่รู้ว่าตอนนี้จะเหลือที่ให้มาเลียฟิเซนย์เขียนอะไรได้อีกแล้ว
“ฮ้าๆๆๆๆๆๆๆสมน้ำหน้าๆๆๆๆๆๆครั้งหน้าจะได้ไม่ต้องมาแย่มกับมาเลียฟิเซนย์คนนี้”มาเลียฟิเซนย์พูดแล้วเอามือทั้งสองข้างมากกอดอก
“แล้วที่มาที่นี้มีเรื่องอะไรละ”นักรบพูดถึงเหตุผลที่มาเลียฟิเซนย์มาหาตน
“ออแค่อยากจะมาขอโทษนะที่ฉันโมโหนายตอนนั้น”มาเลียฟิเซนย์พูดถึงตอนนี้เธอโมโหจนจิตหลุดที่ถูกนักรบพูดแบบนั้นใส่ที่จริงเธอนะจำได้ทุกอย่างและแต่แค่ไม่อยากจะบอกอัศวินกับโอมแค่นั้นเอง
“ขอโทษฉันหรอกทั้งที่จริงฝ่ายฉันไม่ใช้หรอกที่เป็นคนผิด”นักรบพูดอย่างงงง่วย
“ที่จริงก็อย่ากให้นายผิดหรอกนะแต่คงทำไม่ได้เพราะฉันไม่ควนที่จะระบายอารมณ์กับนายทั้งที่นายไม่ได้ผิดอะไรแต่พอนายพูดคำนั้นออกมา มันทำให้ฉันรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบของฉันหายไปอย่างช้าๆไม่รู้เพราะอะไรฉันเหมือนคนบ้าโน้ะ”มาเลียฟิเซนย์พูดแล้วเอามือกอดเขาของเธอไว้ไม่รู้ทำไม่เมื่อนักรบพูดคำนั้นที่ไรทำให้เธอต้องนึกถึงความทรงจำที่แสนเจ็บป่วดต่างๆๆน่าๆออกมาอย่างหยุดไม่ได้ถึงเธอจะพยายามลืมมั้นมาตลอดก็เถาะแต่เหมือนยิ่งลืมกับยิ่งทำให้มันฝั่งลึกเขาไปในจิตใจเขาไปอีก
“ฉันขอโทษนายจริงๆนะที่ไประบายอารมณ์กับนายแบบนั้นทั้งที่จริงฉันควนที่จะเก็บอารมณ์ให้ได้ฉันขอโทษ”มาเลียฟิเซนย์พูดแล้วร้องให้ออกมาเพราะถ้าภารกิจนี้สั่งไม่ให้ทำร้ายพวกเขาพวกเขาคงตายเพราะฝีมือของเธอแน่ๆคนที่ไม่เกี่ยวข้องอะไรจะต้องมาตายเพราะอารมณ์ของเธอ
“เธอไม่ได้ผิดอะไรสักหน่อยเห็นไมฉันไม่เป็นอะไรเลยครบสามสิบสองส่วนไม่สิมันหายไปสามสิบเอ็ดส่วนเลยนะ”นักรบพูดแล้วจ้องมองมาเลียฟิเซนย์อย่างบอกให้เธอต้องรับผิดชอบเรื่องนี้
“หน้าของฉันต้องเป็นแบบนี้ก็เป็นความผิดของเธอเอาปากกาเมจิกมาให้ฉันเดียวนี้เลยนะฉันจะแก้แค้น”นักรบพูดแล้วชิงปากกาเมจิกออกจากมือของมาเลียฟิเซนย์อย่างรวดเร็วเมื่อมาเลียฟิเซนย์เห็นแบบนั้นแล้วก็คิดว่าท่าไม่ดี
“นี้นายอยากบอกนะว่าแค่หน้านั้นก็สามสิบเอ็ดส่วนแล้วหรอก”มาเลียฟิเซนย์พูดแล้วขยับออกไปจากนักรบอย่างช้าๆๆๆ
“ใช้แล้วแค่หน้าของฉันก็สามสิบเอ็ดแล้วเธอจะต้องโดนฉันเอาคืนระวังตัวไว้”นักรบพูดแล้วเอาปากกาเมจิกที่ชิงมาได้เขียนใสหน้ามาเลียฟิเซนย์เพื่อเป็นการแก้แค้นที่ตนโดนเขียนหน้า
ทั้งสองคนแกล้งกันไปแกล้งกันมาโดยที่ไม่รู้ว่ามีคนสองคนแอดมองอยู่
“เหยยายมาเลียฟิเซนย์หลอกกันได้แล้วนั้นมันอะไร นักรบ รัก อัศวินนี้หมายความว่าไง”อัศวินพูดเพราะเขากลัวว่าทั้งสองคนจะโกรธกันอีกเลยตามมาดูให้แน่ใจกับได้เห็นของดีกว่านั้นอีก
และอีกคนที่ดูอยู่คือ
“โฮ้ๆๆๆๆๆ แบบนี้ต้องเรียกว่าความรักของหนุ่มสาวสินะเนี้ยยยยยยเเต่หน้าไม่ค่อยให้กันนะ”
“ท่านประธานค่ะ ถึงเวลาไปนวดหน้าด้วยฝ่าเท้าเเล้วนะค่ะ ถ้าท่านประธานไม่หยุดดูหนังช่อง 9 เเล้วมาทำงานดีๆ”
ความคิดเห็น