ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [[ บทนำ ]]
“เฮ้อ ในที่สุดก็ปิดเทอมใหญ่ซักที เย้ๆๆๆ^^ “ ฉันตะโกนออกไปอย่างปลดปล่อยกับดองปาเพื่อสุดซี้ของฉัน
“จะได้มีเวลาไปตามติดยุนโฮสุดหล่อของฉันซะที” ดองปานี่บ้ายุนโฮ ดงบังชินกิขนาดหนักเลยแฮะ
เพื่อนฉันมันบ้าไปแล้วค่ะ ไม่เห็นจะหล่อเลย ฟันก็ฟันปลอม ยิ้มที่ฉันล่ะสยอง (ขอโทษน้ายุน มันเป็นแค่ฟิค -*-) ฮ่าๆ นี่ถ้าดองปารู้ว่าฉันคิดกับยุนโฮสุดที่รักของมันอย่างนี้มีหวังฉันโดนมันฆ่าตายแหงมๆ
แต่ฉันก็แอบนินทากับจุนโนบ่อยๆ อิอิ ^^ พูดถึงจุนโน ยัยนี่ก็บ้านักร้องเหมือนกันแต่บ้า superjunior นะ มีตั้ง 13 คน ฉันไม่รู้จักซักคน เหอๆ รู้แต่ว่าหล่อมากๆเพราะจุนโนเพ้อให้ฉันฟังบ่อยโคดๆ
ฉันก็เคยเห็นแค่ผ่านๆเท่านั้นแหละ ก็หล่อดีเหมือนกันนะ หุหุ
-ห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง-
ตอนนี้ฉันกับยัยเพื่อนทั้งสองกำลังจะมากินเลี้ยงฉลองปิดเทอมกัน จู่ๆจุนโนก็พูดขึ้นว่า
“นี่ ดองปา เธอว่า ยัยจีซอลนี่หน้าเหมือนลีอาที่เป็นแฟนเก่าคิบอมมั้ย?” ดองปามองฉันแล้วก็เดินวนรอบๆ ฉัน
“ลีอา ใครหรอ - -? ” ฉันพูดออกไปงงๆ
“ก็แฟนเก่าคิบอมน่ะสิ ฉันนะโคดเกลียดยัยนี่เลย ทำคิบอมของฉันใจสลาย” จุนโนช่วยไขข้อข้องใจให้ฉัน อย่างนี้นี่เอง
หลังจากดองปาเดินสำรวจฉันไปแล้ว 3 รอบ ก็พูดขึ้นมาว่า
“ถึงฉันไม่อยากยอมรับเท่าไหร่ แต่จีซอลก็หน้าเหมือนลีอาจริงๆว่ะแก”
“เห็นมะ ฉันสังเกตมานานละ” นี่ฉันหน้าเหมือนขนาดนั้นเลยหรอเนี่ย หรือว่ายัยพวกนี้ขี้เวอร์ ฉันก็ไม่สามารถทราบได้เพราะว่าฉันไม่รู้จักลีองลีอาอะไรนั่นเลยซักนิด
“พอได้แล้ว พวกแกนี่ น่ารำคาญชะมัด โว้วว!!”
“ถึงหน้าแกจะเหมือนแต่นิสัยแกนี่ ไม่ได้เข้ากับหน้าตาเล้ยยยยย” อ้าว ไอ้ดองปาบ้า เชอะ
“แต่จีซอลก็ไม่ได้มีนิสัยแย่ ทุเรศ หลอกลวง สตอบอแหล เหมือนนังลีอาหน้าม่อนั่นซะหน่อย”
ว้าววววว ฉันรักแกจังจุนโนเพื่อนรัก
“จุนโนวันนี้แกสวยที่สุดเลยนะเนี่ย อิอิ”
“เชอะ” ดองปาทำงอนหน้าเชิด เฮ้อออ เพื่อนฉันแต่ละคน ปลงละแหละ - -.”
“จีซอล ฉันกับดองปาไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ เดี๋ยวมา” แป่ว ทิ้งฉันไว้คนเดียวซะงั้นอ่ะ เหอๆ
“นี่เธอๆ คนนั้นใช่ยัยลีอาป่ะอ่ะ” ฉันหันไปดูข้างหลังก็เห็นผู้หญิงกลุ่มใหญ่กลุ่มหนึ่ง กำลังกระซิบกระซาบกัน แล้วชี้มาที่ฉัน เอาล่ะสิเริ่มรู้สึกถึงความซวยแล้วไง ทำไมกลุ่มมันใหญ่ขึ้นเรื่อยๆล่ะ ทุกคนใส่เสื้อสีน้ำเงิน ที่เขียนว่า SJ FC .......
แย่แล้วฉัน ยัยพวกนั้นกำลังเดินมาทางฉันซะแล้วสิ เอาไงดีเนี่ย แง้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ !!!!!!
.
ตอนนี้ฉันกำลังวิ่งหนีอย่างสุดชีวิต แต่ไม่มีทีท่าว่าพวกนั้นจะเหน็ดเหนื่อยกันเลย -*- แต่ฉันเหนื่อยแล้วนะยะ
“โอ๊ยยยย !!!!” อ๊ากกกก เจ็บชะมัด ฉันรีบวิ่งจนสะดุดขาตัวเองเข้า อะไรมันจะซวยขนาดนี้ฟะเนี่ย
ฉันไม่อยากจะคิดถึงความเจ็บปวดที่กำลังจะได้พบในอีกไม่กี่วินาทีข้างหน้า ก็เลยหลับตาปี๋ ไม่กล้าแม้แต่จะขยับตัว แต่แล้วฉันก็รู้สึกถึงมือใครไม่รู้ดึงฉันลุกขึ้นแล้วก็พาฉันวิ่ง เฮ้........ ฉันเจ็บขานะเฟ้ย
วิ่งไปซักพัก เค้าก็พาฉันหลบเข้าไปในตรอกที่ไหนซักแห่ง จนบัดนี้ฉันยังไม่ลืมตาเลย....
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น