LAST LUV [JOON x MIR x THUNDER] MBLAQ Fiction

ลำดับตอนที่ #3 : STRANGER

   ในเช้าวันหยุดสุดสัปดาห์.. . มือบางค่อยๆกดรีโมทเปลี่ยนช่องทีวีไปเรื่อยๆ นี่เป็นวันหน้าเบื่อของเขาอีกวัน ไม่รู้จะทำอะไร หรืออยู่ใคร.. ช่วงเวลาที่ว่างเปล่าแบบนี้ ทำให้ขานึกย้อนไปถึงเรื่องเมื่อวาน..

                   "ทำไมหละมีร์?..ไปเป็นเพื่อนฉันหน่อยนะ.."
                   "ไม่!..นายอยากไปก็ไปคนเดียวสิ ฉันมีงานต้องทำ ไม่ว่างไปยืนรอผู้หญิงคนนั้นกับนายหรอก"
                   "เดี๋ยวก่อนสิ มีร์.."
                   "วันนี้ฉันอุส่าห์ทำตัวดีกับนายนะ.. อุส่าห์ไปรับที่บ้านแต่เช้า.."
                   "ทีหลังถ้าทำเพราะแบบนี้..ก็ไม่ต้องทำ!.."
                   "มีร์! มีร์!..เป็นอะไรไป.. น้อยใจเหรอ?!?!"

   ตั้งแต่เหตุการณ์นั้น.. ร่างบางก็ยังไม่ได้คุยกับจุนเลย.. ยังไม่ได้เจอหน้าจุนด้วยซ้ำ! 'ยังเสียใจไม่หาย..ทำกันแบบนี้เพียงแค่หวังผลจากคำว่าเพื่อนธรรมดาๆ.. นายทำฉันคิด รู้ตัวไหม?'

                    "เฮ้อออ อ อ อ ~" ร่างบางลอบถอนหายใจเบาๆ ในบ้านที่ว่างเปล่า

   พ่อกับแม่เขาไปต่างประเทศ..หลายเดือนแล้วที่ไม่ได้กลับมาบ้าน เรื่องของธุรกิจสำคัญกว่าลูกเสมอ นั่นเป็นสิ่งที่มีร์เข้าใจมาตลอด.. ซึ่งเขาก็ไม่เคยสนใจมันนัก ก็คนที่เขาสนใจอยู่ที่นี่ กับเขาในทุกๆวัน เพียงแค่นั้นแหละ ที่ทำให้เขารู้สึกมีค่า เพราะเขามีจุนอยู่ข้างๆ มันก็อบอุ่นเกินพอแล้ว..
   มือบางกดปิดโทรทัศน์ลง..ร่างบางจ้องมองเงาของเขาในหน้าจอทีวีที่มืดสนิท..​ ดวงตาหวานบวมแดงเล็กน้อย เขาร้องไห้.. ไม่หนักมาก แต่ก็มากกว่าทุกครั้งที่เคยเสียน้ำตาให้จุน..

                    ติ๊ง!

   นัยตาใสหันไปสนใจกับอุปกรณ์สื่อสารของเขา..มีข้อความเข้ามา มือบางเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์เครื่องนั้นขึ้นมา..บนหน้าจอปรากฎชื่อของคนๆนั้น 'จุน..'

                    'มีร์..
                     ยังไม่หายโกรธฉันอีกเหรอ? วันนี้ฉันพึ่งอัพบล็อค เข้าไปอ่านด้วยนะ'

   ร่างบางวางมือถือลง ก่อนจะลุกไปเปิดคอมพิวเตอร์.. มีร์ค่อยๆนั่งลงหน้าจอคอม ก่อนจะเปิดอินเตอร์เน็ตพิมพ์ชื่อบล็อคที่เข้าจำได้ขึ้นในลงไป.. ไม่นานนักหน้าบล็อคก็ปรากฎขึ้นมีเพียงข้อความสั้นบนหน้าบล็อค ที่ทำให้มีร์รู้ว่าจุนไม่ได้ลืม..

                    'วันเกิดมีร์..
                     สุขสันต์วันเกิดนะ ชอลยง ฉันไม่เคยลืมวันเกิดนายด้วย รู้ไว้ซะ'

   ร่างบางยิ้มออกมาน้อยๆเมื่อเห็นข้อความเหล่านั้นของจุน ทันทีที่เลื่อนหน้าบล็อคลงมาเรื่อยๆ ก็พบรูปของร่างสูงกำลังยิ้มแฉ่งให้เขาอยู่.. ใต้รูปภาพนั้น มีข้อความหนึ่งบรรทัด

                    'อ่ะ ของขวัญวันเกิด ให้ทั้งตัวเลย.'

   ทันทีที่มีร์อ่านประโยคนั้นจบ หัวใจของเขาก็เต้นแรงขึ้นโดยไม่มีเหตุผล เขาไม่ได้วิ่งขึ้นดาดฟ้า หรือวิ่งไล่จุนบนสนาม แค่นั่งอยู่เฉยๆ อ่านบทความที่จุนเขียนมัน เพียงแค่นั้น ก็ทำร่างบางใจเต้นแรงได้แล้ว.. มีร์เดินไปหยิบโทรศัพท์มือถือก่อนจะกดโทรออกหาคนที่พึ่งส่งข้อความมาให้เขา..
   เสียงสัญญาณโทรศัพท์ดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง เพียงครู่เดียวร่างสูงก็รับสาย

                    ..ยอโบเซโย๊..
                    "อ่านบล็อคนายแล้ว" มีร์เอ่ยสั้นๆ
                    ..เป็นไง ชอบไหม?..
                    "เออ.. ไม่รู้สิ แต่ก็ขอบใจนะ" ร่างบางตอบออกไป พลางหันไปมองหน้าจอคอมพิวเตอร์อีกครั้ง ก่อนจะอมยิ้มน้อยๆ
                    ..ก็นึกว่านายจะชอบซะอีก ไว้วันหลังฉันจะพานายไปเลี้ยง แค่เราสองคนดีไหม?..
                    "สองคน?"
                    ..ไม่เอาคนอื่นนะ ฉันอยากเลี้ยงนายกับตัวฉัน คนอื่นฉันไม่อยากเลี้ยงด้วยหรอก!..
                    "อ่อ.. ก็ตามใจ"
                    ..โอเค งั้นไว้วันจันทร์เจอกันที่โรงเรียน..
                    "อืม.."
                    ..หรืออยากให้ฉันไปหาที่บ้าน?..
                    'อยากสิ!'  "อ่อไม่เป็นไร..ไม่ต้องก็ได้" ตอบออกไปแม้จะตรงข้ามกับความจริง
                    ..โอเคแล้วไว้เจอกัน คิดถึงนายนะ..
                    "เออ.. ฉันก็..ด้วย" ร่างบางตอบตะกุกตะกัก เขาไม่เคยพูดกับร่างสูงแบบนี้

   พูดจบร่างสูงก็ตัดสายไป.. เหลือไว้เพียงรอยยิ้มบางๆบนหน้าของมีร์
















   ในที่สุด เช้าวันจันทร์ ก็มาถึง!  ร่างบางวางกระเป๋าลงบนโต๊ะประจำของคาบ.. ส่วนจุนก็ตามมาวางกระเป๋าลงบนโต๊ะข้างๆเขา
                    "จุน! นายเห็นป้ายชื่อฉันป่ะ?"  ร่างบางค้นในกระเป๋าของตนเองทันทีที่นึกได้
                    "หื้ม?.. นายไม่ได้ติดมาเหรอ?"  จุนมองเสื้อนอกของมีร์ที่มักติดป้ายชื่อไว้เสมอ
                    "ไม่รู้สิ.. แต่ที่บ้านฉันไม่มีนะ ไปทำตกไว้ที่ไหนเนี่ย?"  มีร์พึมพำ พลางก้มลงมองพื้นรอบๆ
                    "ไม่เห็นเป็นไรเลย นายก็ไม่ต้องติด ทีฉันยังไม่ติดเลย"  จุนเอ่ยพลางยักไหล
                    "ที่นายไม่ติดเพราะนายคิดว่าชื่อตัวเองตลกไง แต่ฉันภูมิใจชื่อของฉันหนิ!"  มีร์เถียงกลับ
                    "ก็ได้ๆ.. นายก็ไปทำใหม่สิ"
                    "ไม่เอาอ่ะ มันแพง.."
                    "......................."  จุนมองร่างบางที่เอาแต่บ่นกระปอดกระแปด พลางยิ้มน้อยๆ
                    "คนที่เก็บได้คงไม่บังเอิญชื่อเดียวกับฉันแล้วเอาไปใช้เองนะ"
                    "บ้าหรือเปล่า?.."  จุนส่ายหัวน้อยๆกับความคิดของร่างบาง
                    "งั้นเขาก็ต้องเอามาคืนสิ จะเก็บไว้ทำซากอะไร?.."

   ร่างสูงเหลือบมองร่างบางที่พูดเองเออเองอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเอื้อมมือหนาไปลูบหัวคนตัวเล็กเบาๆ นั่นทำให้มีร์เงยหน้าขึ้นมามองและทุกครั้งก็จะพบกับ รอยยิ้มแบบนั้น เสมอ..















                    อ๊อดดด ด ด ดด ด!

   สัญญาณบอกเวลาหมดคาบสุดท้ายของวัน ร่างบางปิดหนังสือลงก่อนจะเก็บของใส่กระเป๋า

                    "มีร์! ป่ะ เดี๋ยวฉันจะพานายไปเลี้ยงวันเกิด"
                    "วันนี้เลยเหรอ?"  มีร์มองร่างสูงที่เอ่ยปากชวนกระทันหัน
                    "ใช่! วันนี้แหละ พึ่งได้ตังค์มาจากแม่.."  จุนพยักหน้าน้อยๆ
                    "ก็ได้!.. ร้านเดิมเลยนะ"  มีร์ยิ้มออกมาเล็กน้อย
                    "โอเค!" จุนยกยิ้มตามร่างบาง

   ทันทีที่มาถึงร้านต่างฝ่ายก็สั่งอาหารกันเต็มที่.. ทั้งโต๊ะเต็มไปด้วยกับข้าวมากมายทั้งที่นั่งกันอยู่แค่2คน

                    "จุน! ทำไมกับข้าวเยอะแบบนี้อ่ะ"  มีร์บ่นทันทีที่พนักงานเอาอาหารมาเสริฟ
                    "ก็ฉันสั่งอยู่ แล้วนายก็สั่งแทรกฉันหน่ะสิ" จุนตอบ..พลางทำหน้างอนๆ
                    "งั้นไม่เป็นไร เพราะนายจ่ายนี่นา"  มีร์ยิ้มกวนๆ
                    "เออใช่!.. ไม่รู้หละ ถ้าตังค์ไม่พอนายต้องช่วยออกด้วย"
                    "เรื่องอะไรหละ?" มีร์แลบลิ้นใส่เพื่อนรัก พลางหัวเราะร่า..

   จุนยิ้มออกมาอีกครั้ง กับนิสัยของมีร์.. สำหรับเขาแล้วร่างบางเป็นเหมือนความสดใสในชีวิตที่เขาไม่เคยมี นี่หละเหตุผลที่จุนให้ความสำคัญกับเพื่อนตัวเล็กของเขาเสมอ..
   ไม่นานนัก อาหารที่ว่าเยอะ ก็สามารถลงไปอยู่ในท้องของคนสองคนได้หมด..

                    "เย่! เราทำได้ "  มีร์ร้องเบาๆให้กับความสำเร็จของเขา
                    "เออ.. ฉันอิ่มมาก"  จุนมองหน้ามีร์พลางส่ายหัวน้อยๆ
                    "เป็นอะไรไปจุน?.."
                    "นี่นายไม่รู้สึกอิ่มบ้างหรือไง ห๊ะ!!.."
                    "ไม่นะ.. ก็นายกินเยอะกว่าฉันอีก นายจะไม่รู้สึกอิ่มได้ไง" มีร์ตอบยิ้มๆ
                    "โอเคๆ ไม่เถียงแล้ว.. "  พูดจบร่างสูงก็ลุกไปจ่ายเงิน

   ร่างบางมองหลังของจุนที่เดินไกลออกไป.. ความสุขในทุกๆวัน มันแฝงไปด้วยความเศร้ามากมาย บางครั้งเขาก็อดคิดไม่ได้ว่า ทำไมบางครั้งที่อยู่ใกล้จุนก็มีความสุขดี แต่บางครั้งกลับเศร้าจนเกินบรรยาย มันอึดอัด ที่ไม่สามารถทำอะไรได้.. มากกว่าที่ทำอยู่..

                    "มีร์!.. เหม่ออยู่นั้นแหละ..ค่ำแล้วกลับบ้านกันเถอะ" จุนพูดพลางจับมือมีร์ให้ลุกขึ้น
                    "แล้วนายจะกลับยังไงหละ?"  ร่างบางเอ่ยปากถาม
                    "ก็ไปส่งนายก่อนไง.."  จุนพูดพลางส่งยิ้มมาให้..
                    "อื้ม!" มีร์ยิ้มกลับก่อนที่ทั้งคู่จะเดินจูงมือกันออกจากร้านอาหาร

   แต่แล้วจู่ก็มีเสียงหนึ่งตะโกนมาจากด้านหลัง

                    "จุน!"

   ร่างบางและเจ้าของชื่อหันไปหาทางต้นเสียง.. ก็พบกับชายร่างสูงสองคนที่กำลังเดินเข้ามาหา

                    "ซึงโฮ? จีโอ?.. มาได้ไงเนี่ย?!?!" จุนทักทายเพื่อนเก่าของเขา
                    "เป็นไงบ้างเนี่ย? ไม่เจอกันหลายปีเลยนะ ตั้งแต่นายดร็อปไป.." ซึงโฮเอ่ย
                    "อันที่จริงฉันโดนพักการเรียน 3ปี!" ร่างสูงตอบอย่างหัวเสียง
                    "เอาหน่ะๆ มันผ่านมาแล้ว.. นายก็กลับมาเรียนแล้วนี่?.. ปีหนึ่งเหรอ?" จีโอถามกลับ
                    "อืม..ปีหนึ่งคยองฮี เซ็งชะมัด! แล้วนี่พวกนายจะไปไหนกันเนี่ย?.."
                    "ว่าจะไปกินเหล้า.. ไปด้วยกันไหม?" จีโอเอ่ยชวนเพื่อนเก่า
                    "กินเหล้าเหรอ?"... ร่างสูงหันไปมองร่างบางที่ยืนอยู่ด้านหลัง

   มือหนาที่กุมมือของมีร์อยู่ ก็ดึงตัวมีร์เข้ามาหลบข้างหลังเขา

                    "ใครว้ะจุน?.. แฟนอ่อ?" ซึงโฮเอ่ยแซวเพื่อนเก่า
                    "ไม่ใช่!.. รุ่นน้องที่เป็นเพื่อน..อย่ามายุ่ง" จุนตอบห้วนๆ
                    "ก็ตามใจ.. จะไปด้วยกันสี่คนเลยไหมหละ?" ซึงโฮยังคงเหลือบๆมองคนข้างหลังของจุนอยู่
                    "มองอะไร?.. ไม่ต้องเลยนะ! เดี๋ยวฉันไปกับพวกนายเอง" จุนค้อนเพื่อนเก่าเล็กน้อย ก่อนจะหันมาหามีร์...

                    "นายกลับบ้านไปก่อนนะ.." จุนเอ่ยปาก
                    "ทำไมอ่ะ?.. ฉันไปด้วยสิ!" มีร์ดื้อจะไปด้วย
                    "ไม่ต้องเลย.. นายเด็กเกินไปสำหรับที่แบบนั้น"  จุนพูดปัดง่ายๆ
                    "อะไรกัน.. ฉันโตแล้วนะ"  มีร์พูดพลางยู่หน้าเล็กน้อย
                    "......................"  จุนไม่ตอบอะไรแต่ยังคงจ้องหน้าร่างบางอย่างจริงจัง
                    "ก็ได้ๆ.. ฉันกลับหล่ะ นายก็อย่าดื่มเยอะนะ" มีร์พูดพลางเดินหันหลังไป.. แต่แล้ว
                    "ถึงบ้านแล้วโทรมาด้วยหละ! อย่าให้ฉันต้องเป็นห่วง.. ." จุนตะโกนไล่หลังมา..

   มันไม่ได้ทำให้มีร์ยิ้มได้เต็มที่หรอก.. เพราะจุนพึ่งไล่เขา และหาว่าเขาเป็นเด็ก.. ที่ยังไม่โตพอสำหรับที่แบบนั้น  'ทำไม? ไม่เคยกินเหล้าแล้วไปที่แบบนั้นไม่ได้เหรอ? ฉัน19แล้วนะ!..' ในขณะที่กำลังเดินกลับบ้านด้วยอารมณ์หงุดหงิด นัยตาใสก็เหลือบไปเห็นร้านมินิมาร์ทข้างทาง.. ทำให้มีร์เกิดความคิดบางอย่างขึ้นมา.. .

                    "เชิญครับ.. "  ทันทีที่ก้าวขาเข้าไปเจ้าของร้านก็เอ่ยต้อนรับ

  ร่างบางโค้งกลับเล็กน้อย ก่อนจะเดินไปที่ตู้เย็นในร้าน..  ร่างบางหยิบแบรนด์ที่เขาเห็นโฆษณาบ่อยที่สุดขึ้นมาหนึ่งขวด ก่อนจะเดินไปที่เค้าเตอร์..

                    "ลุงฮะ.. ผม19แล้ว ซื้อเหล้าได้แล้วใช่ไหมฮะ?"
                    "อ่อๆ ได้สิ.. แต่นี่มันเบียร์นะ.."
                    "เออ.. เหรอฮะ? ก็นั่นแหละ" เขาต้องยอมรับว่าเขาไม่สันทัดเรื่องพวกนี้จริงๆ
                    "ทั้งหมด.. สองพันห้าร้อยวอน"
                    "เออลุงฮะ.. รบกวนเปิดขวดให้ด้วยนะฮะ.."

   ทันทีที่จ่ายเงินแล้ว มีร์ก็เดินออกมาจากร้านกับขวดเบียร์ในมือ..

                    "ใช่สิ! ฉันมันเด็กนี่ ไม่เคยกินก็ต้องเคยสักครั้งสิ!"  ร่างบางพูดกับตัวเอง

   ก่อนจะยกขวดเบียร์ในมือขึ้นกระดก.. รวดเดียวหมด! ทันทีที่กลืนคำสุดท้ายเข้าไป ใบหน้าหวานก็ต้องบิดเบี้ยวด้วยความขมของรสเบียร์.. สักพักเขาก็ยิ้มออกมา

                    "ก็ไม่เห็นจะมีอะไรเลย?.."

   ร่างบางที่ได้ทำตามอารมณ์ของตนแล้วก็อารมณ์ดีขึ้นในทันที.. ก่อนที่จะตัดสิ้นใจเดินกลับบ้าน ไม่นานนัก..ถนนสายเดิมที่เขาเดินกลับบ้านทุกวันก็เปลี่ยนไป เอียงซ้ายบ้าง เอียงขวาบ้าง.. มีร์จึงเดินเอียงตามไปด้วย ร่างบางสะบัดหัวเล็กน้อยด้วยอาการมึนงง.. ผู้คนที่เดินอยู่บนถนนเส้นนั้น ไม่มีใครสนใจร่างบางที่กำลังเมาแอ๋หรอก วันวันนึงมีคนเมาออกมาเดินตั้งกี่คน.. ไม่มีใครสนใจหรอกว่านักศึกษาในเครื่องแบบคนนี้ กำลังเมาเป็นครั้งแรกในชีวิตหรือไม่..
   ร่างของมีร์ที่กำลังเดินอย่างเสียศูนย์อยุ่นั้นล้มลงทันทีที่ชนเข้ากับใครบางคน.. ร่างบางพยายามเงยหน้าขึ้นมองร่างตรงหน้า แต่มันก็ยากเกินกว่าที่จะต้านทานเปลือกตาอันหนักอึ้งได้.. . ในที่สุดดวงตาหวานคู่นั้นก็ปิดลง ตรงพื้นถนน..

















   แสงแดดยามเช้าสาดส่องผ่านผ้าม่านสีครีมเข้ามาในห้อง.. นัยตาหวานเปิดขึ้นช้าๆ เมื่อแสงแดดส่องมากระทบกับใบหน้า.. ดวงตาใสกระพริบถี่ๆเพื่อปรับสายตาในเข้ากับแสง.. ร่างบางพลิกตัวหันหลังให้กับหน้าต่าง แต่แล้วนัยตาหวานก็สบตากับคนแปลกหน้าที่นั่งอยู่บนพื้นพลางเท้าคางมองเขาอยู่ที่ของเตียงที่เขานอนอยู่..

                    "อรุณสวัสดิ์"  คนแปลกหน้าเอ่ย
                    "เฮ้ย!!.. นายเป็นใคร! เข้ามาในห้องฉันได้ไง!!"

   ร่างโปร่งตรงหน้าหลุดยิ้มออกมาทันทีที่ร่างบางเริ่มโวยวาย.. .นั่นทำให้มีร์หยุดโวยวายก่อนจะมองไปรอบๆห้อง.. นี่ไม่ใช่ห้องนอนของเขา และนี่ก็ไม่ใช่เตียงเขา.. นี่เขาไม่ได้กลับบ้านทั้งคืนเลยเหรอ?

                    "ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ไง?.. แล้วนายเป็นใคร?"  มีร์ถามออกไปทันทีที่สมองของเขาประมวลภาพตรงหน้าได้แล้ว
                    "นายจำไม่ได้จริงๆเหรอ?.. " ร่างโปร่งตรงหน้าถามกลับ..
                    ".................."  ร่างบางไม่ตอบเพียงแต่ส่ายหน้าน้อยๆ
                    "เมื่อคืนฉันกำลังเดินกลับบ้าน.. จู่นายก็เดินมาชนฉัน แล้วพอนายล้มนายก็หลับไปเลย" ร่างโปร่งยิ้มน้อยๆ
                    "อ่อ.. นายก็เลยหวังดี ไม่ทิ้งให้ฉันนอนอยู่ริมถนนสินะ.."  มีร์พยักหน้าอย่างเข้าใจเรื่องราว
                    "ใช่.."  คนแปลกหน้าสนับสนุนอีกเสียง

   ร่างบางทำท่าจะลุกจากเตียงก็เกิดอาการเมาค้างเล็กน้อย.. รู้สึกมึนๆหัวอย่างบอกไม่ถูก.. ร่างโปร่งจึงส่งถ้วยยากับแก้วน้ำให้

                    "นี่อะไร?.. "  มีร์ถามพลางรับถ้วยยามาจากร่างโปร่ง
                    "ยาแก้เมาค้าง.. "
                    "..............."  ร่างบางเทเข้าปากก่อนจะดื่มน้ำตามลงไป..
                    "เมื่อคืนนายดื่มหนักมากนะ กลิ่นเบียร์หึ่งเลย.. รู้ตัวหรือเปล่า?"  คนแปลกหน้าเอ่ยปากถาม
                    "ไม่รู้ ฉันไม่เคยดื่ม นี่เป็นครั้งแรก.."
                    "ครั้งแรก? นายดื่มไปเยอะแค่ไหน?.."  ร่างโปร่งแปลกใจกับการกระทำของคนตรงหน้า..
                    "ขวดนึง.. "  มีร์ตอบพลางยิ้มน้อยๆ
                    "บ้าหรือเปล่า?.. ครั้งแรกกินแบบนั้นแล้วกลับคนเดียวเนี่ยนะ? แถมอยู่ในชุดนักศึกษาด้วย ทีหลังอย่าทำอีกนะ นายอาจไม่โชคดีแบบนี้.."
                    "แบบไหนเหรอ?.. "  มีร์ถามอย่างข้องใจ
                    "ก็แบบที่ไม่ต้องนอนอยู่ริมถนนไง!!.."  คนแปลกหน้าย้อนกลับ..

   ร่างบางพยักหน้ารับเชิงเข้าใจพลางจะลุกขึ้น.. แต่แล้ว เข้าไม่ได้อยู่ในชุดเมื่อคืนหนิ!!!!..

                    "นี่นาย!.. ทำไมฉันมาอยู่ในชุดนี้หละ!!!!!!!!" มีร์เริ่มโวยวายอีกครั้ง
                    "ก็นายอ้วก.. ใส่เสื้อตัวเอง ฉันเลยเปลี่ยนให้.." คนแปลกหน้ารีบอธิบาย
                    "นายเปลี่ยนเหรอ?.. นายก็เห็นหมดอ่ะดิ!!!!!!!"  ร่างบางโวยวายไม่หยุด พลางใช้มือสองข้างปิดหน้าอกตัวเองด้วยความอาย ใบหน้าหวานแดงกล่ำ..

   นั้นทำให้ร่างโปร่งหลุดยิ้มกับพฤติกรรมของคนตรงหน้า.. ไม่นานนักมีร์ก็เริ่มกลับมาเป็นปกติ

                    "ฉัน ปาร์ค ซังฮยอน! เรียกฉันว่าชอนดุงก็ได้ เรียนที่คยองฮี ยินดีที่ได้รู้จักนะ" ร่างโปร่งยื่นมือออกไป
                    "คยองฮีเหรอ?.. มิน่าทำไมรู้สึกคุ้นๆหน้า.. ฉันมีร์ หรือบัง ชอลยง"  มีร์จับมือข้างนั้นก่อนจะยิ้มให้อีกครั้ง
                    "ไปอาบน้ำได้แล้ว นี่จะสายแล้วนะ.."
                    "เฮ้ย!.. จริงสิ" ร่างบางหันไปหยิบมือถือของตนที่ตั้งอยู่บนหัวเตียงมาดู

                    '27 สายไม่ได้รับ'

                    "เออใช่.. เขาโทรมาทั้งคืนเลย ฉันก็ไม่กล้ารับแทน" ชอนดุงเอ่ย..
                    "ไม่เป็นไรๆ.. งั้นฉันไปอาบน้ำก่อนนะ"  มีร์รีบลุกจากเตียง
                    "เออ ห้องน้ำอยู่ทางนั้น.." ร่างโปร่งชี้มือออกไปนอกห้องนอน..
                    "แล้วฉันจะใส่ชุดอะไรหละ?.. ฉันกลับบ้านไม่ทันแน่ๆ"
                    "ใส่ชุดฉันไปก่อนแล้วกัน.."  ร่างโปร่งเปิดตู้เสื้อผ้าพลางหยิบชุดนักศึกษาของเขาส่งให้ร่างบาง
                    "อืม.. ขอบใจนะ"  แล้วมีร์ก็วิ่งเข้าห้องน้ำไปทันที..


   ในขณะที่ร่างบางกำลังอาบน้ำ.. ชอนดุงเดินไปที่โต๊ะหนังสือของเขาก่อนจะหยิบป้ายชื่อสีดำอันนั้นขึ้นมา นัยตาคมจ้องมองมันอยู่ครู่หนึ่ง.. ร่างโปร่งเปิดลิ้นชักโต๊ะแล้วใส่มันลงไปก่อนจะเดินออกไปจากห้องนอน..










___________________________________

เต่าสามัญรักคนพิเศษ ;)

ตอนที่สาม เสร็จสมบูรณ์!
เต่าลุกขึ้นมาอัพตั้งแต่8โมงเช้า นี่ก็เที่ยงแล้ว
รู้สึกว่าตอนนี้จะยาวกว่าตอนอื่นเลยนะ

ขอบคุณสำหรับคอมเม้นที่สองและที่สาม
มีกำลังใจเยอะขึ้นเลยนะ นึกว่าในนี้จะไม่มีคนอ่านซะแล้ว
อ่อ! เต่าเอาไปลงในบอร์ดเอ็มแบล็ก(MB-TH) แล้วด้วย ติดตามได้ๆ