ENDURE [DONGHAE x EUNHYUK x KIBUM Super Junior Fiction]

ลำดับตอนที่ #3 : HURT

   ร่างบางกำลังนั่งเหม่อลอยอยู่บนเตียงนอน นัยตาใสมองออกไปนอกหน้าต่าง..  เมื่อคืนช่วงเวลาที่เค้ามีความสุข ถึงมันจะน้อยครั้งนักที่เค้าจะสามารถยิ้มได้เพราะดงแฮ..  'ถึงนายจะไม่เคยบอกรัก. แต่ทุกการกระทำของนายมันทำหั้ยชั้นรู้ว่า ชั้นไม่ได้เลือกผิด ถึงนายไม่ได้พูดมันออกมาบ่อย  แต่ชั้นก้รับรู้มันได้ จากอ้อมกอดของนาย  ดงแฮ..'

                                    "ตื่นแล้วเหรอ?.. "

   เสียงทุ้มนั้นปลุกฮยอกแจจากพวังค์

                                    "อื้ม ม ม..  ตื่นได้สักพักแล้ว.."

                                    "อ่อ.. วันนี้จะไปไหนมั๊ย?"

                                    "ว่าจะไปซื้อของ..  นายอยากกินอะไรมั๊ย? เด๋วชั้นจะซื้อมาทำหั้ยกิน.."

                                    "ไม่รู้สิ..  นายอยากทำอะไรหละ? ชั้นกินได้ทั้งนั้นแหละ."

   คำพูดของร่างสูงทำเอาฮยอกแจยิ้มร่าในทันที..

                                    "พูดจิงนะ!!!.. "

                                    "อื้ม ม ม.."



























   ดงแฮที่กำลังมองคนข้างๆเลือกซื้อผักอยู่นั้นยิ้มออกมาเล็กน้อยหั้ยกับความเอาใจใส่ในทุกเรื่องของร่างบาง ไม่ใช่แค่เรื่องนี้แต่เป็นทุกๆเรื่องของร่างสูงด้วย.  'เพราะแบบนี้ไง.. ชั้นถึงรักนาย'  ร่างสูงคิดในใจ เค้าหน่ะชอบคนที่เอาใจใส่ในตัวเค้า ไม่ว่าจะเรื่องเล็กหรือเรื่องใหญ่.  

                                    "ดงแฮ."

   ร่างบางโบกมือไปมาตรงหน้าคนรักเมื่อเห็นร่างสูงเหม่อลอย..

                                    "หะ. ห้ะ?"

                                    "ไปได้แล้ว ว..  เด๋วกลับไปทำกับข้าวหั้ยกิน."

                                    "อื้ม มๆ..  ไปสิ"

   ในขณะที่ทั้งสองกำลังเดินไปที่แคชเชียร์..  ก้มีชายร่างสูงคนหนึ่งเดินเข้ามาหาฮยอกแจ..

                                    "ขอโทดนะครับ?"

                                    "คะ..ครับ?"

   ร่างบางมองคนแปลกหน้าที่เข้ามาทักด้วยสีหน้างุนงง.. ใบหน้าหล่อนั้นแย้มรอยยิ้มออกมาเล็กน้อย เป็นยิ้มที่สามารถทำหั้ยคนที่พบเห็นละลายได้ ยกเว้นฮยอกแจคนนี้ที่มีแต่ดงแฮในใจ..

                                    "ผม ซีวอนครับ  ไม่ทราบว่าคุน.."

                                    "เออ.. ฮยอกแจฮะ."

   ดงแฮมองดูคนทั้งสองด้วยสีหน้าเรียบเฉย รู้แต่เนินๆแล้วที่ผู้ชายคนนี้เดินเข้ามา

                                    "งั้นคุนฮยอกแจ มีแฟนรึยังครับ?.."

                                    "เออ.. "

   ร่างบางดูอึ้งไปเล็กน้อย  อาจจะไม่เคยโดนถามแบบนี้..  ฮยอกแจหั้นไปมองดงแฮที่ทำหน้าเฉยเล็กน้อย  ก่อนจะหั้ยมายิ้มหั้ยซีวอน..

                                    "ว่าไงครับ?.."

                                    "นี่แหละฮะ..  แฟนผม"

   ฮยอกแจยิ้มน้อยๆ ก้จะส่งสายตาไปทางดงแฮ. .  ทำเอาซีวอนถึงกับค้างไปเลย  ก่อนจะเอ่ยขอโทดทั้งสองแล้วเดินจากไป..   จะมีก้แต่ฮยอกแจที่ยังคงงงกับการกระทำของคนรัก.

   ภายในรถ.. ฮยอกแจได้แต่เงียบตลอดทาง ก่อนจะเอ่ยปากกับคนรักที่ขับรถอยู่.

                                    "ดงแฮ.."

                                    "หื้ม ม ม?."

                                    "ถามอะไรหน่อยสิ."

                                    "อะไร?.. "

                                    "เมื่อกี้ ทำไมนายไม่ทำอะไรเลยหละ?.."

                                    "ทำไมชั้นต้องทำอะไรด้วย? .. เค้าเข้ามาคุยกับนายหนิ"

                                    "ก้ ตอนที่เค้าถามทำไมนายไม่พูดออกมาหละว่านายกับชั้น.."

   ฮยอกแจเงียบไป .. ไม่รู้ทำไมถึงพูดไม่ออก ทั้งๆที่คบกันมาได้2ปีแล้ว. แต่บางครั้งการกระทำของดงแฮก้ทำหั้ยเค้ารู้สึกเหมือนไกลห่างจากคำว่า 'แฟน' มากเกินไป..

                                    "ทำไมชั้นต้องพูดหละ?"

                                    "นายไม่คิดจะหึงชั้นบ้างรึไง?"

   ในที่สุดฮยอกแจก้กลั้นใจพูดมันออกมา

                                    "ทำไมชั้นจะต้องหึงนายด้วยหละ..  ในเมื่อยังไงซะนายก้เป็นของชั้นอยู่แล้วหนิ"

   ดงแฮนิ่งเฉยกับคำตอบของตน.. หากแต่ฮยอกแจนั้นสั่นไปทั้งตัว.. คำพูดที่ตรงไปตรงมาของคนรักทำเอาเค้าอึ้งไปในทันที..
   'ดงแฮ.. นายเห็นชั้นเป็นอะไร  คนรัก? หรือ ของตาย? .. นายตอบชั้นได้มั๊ยดงแฮ..  ถ้าชั้นจะต้องร้องไห้อีกครั้ง มันเป็นเพราะชั้นเข้าใจผิด หรือ นายไม่เคยห่วงชั้นเลย..'





































   เมื่อถึงบ้านร่างบางก้จัดแจงทำกับข้าวหั้ยกับคนรัก.. ทันทีที่คิพิมบับวางลงตรงหน้าคนรัก ฮยอกแจก้ตัดสินใจเดินเข้าห้องไป.. แต่แล้ว

                                    "ฮยอกแจ..  ไม่กินเหรอ?"

                                    "ไม่หละ..  ชั้นยังไม่หิว.."

   ฮยอกแจพยายามบังคับเสียงที่สั่นนั้นหั้ยเป็นปกติ  ก่อนจะเดินเข้าห้องไป..   ทันทีที่ปิดประตูห้องหยาดน้ำใสก้ร่วงจากตาคู่สวยทันที..  ร่างบางทิ้งตัวลงบนเตียงนุ่ม.. ก่อนจะฝังหน้าลงบนหมอน น้ำตาที่ไหลรินออกมาไม่ได้ช่วยทำหั้ยใจที่บอบช้ำนั้นดีขึ้นเลย.. ฮยอกแจตะแคงหน้าขึ้นก่อนจะจ้องมองรูปของดงแฮที่วางอยู่ที่หัวเตียง..

                                    "นายเคยรักชั้นรึปล่าวดงแฮ.. "

   จากความมั่นใจว่าดงแฮรักเค้า ถึงจะไม่ได้พูดออกมานั้น เริ่มหดหายจากคำพูดที่ทำร้ายจิตใจทั้งหลาย..  เวลาผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมงได้.. ร่างบางยังคงหลั่งน้ำตาหั้ยกับคนรักไม่หยุด...

                                    ก๊อกก  กๆ..

                                    "ฮยอกแจ.. เค้กวนิลาที่นายทำไว้ในตู้เย็นไปไหนแล้วหละ?."

   ร่างสูงตะโกนเข้ามา.. โดยที่ประตูบานใหญ่ยังปิดอยู่..   คำถามนั้นทำหั้ยน้ำตาใสรื่นขึ้นอีกครั้ง.. ก่อนจะเอ่ยตอบด้วยเสียงที่เป็นปกติที่สุด..

                                    "มันเสียแล้ว.. ชั้นเลยต้องทิ้งมันไป.. "

                                    "เหรอ.. "

   ' ใช่.. ทิ้งมันไปโดยที่ยังไม่มีคัยได้กินมันเลย..    ดงแฮ หยุดทำแบบนี้สักทีได้มั๊ย? อย่าทรมานชั้นแบบนี้อีกเลย '

                                    "ฮึก.. อย่าทำ.. ฮึก ฮื้อ ออ.. อย่าทำแบบนี้อีกเลย  ฮื้อ อ อๆ.."

   ฮยอกแจพึมพำออกมาเบาๆพร้อมกับฝังหน้าลงบนหมอนใบนั้น.. 


























   'Stay, you are my girlfreind. I love you so, love you so. When the time, yeah. So let me be of your mind. Everything wound up goodbye high. ..'

   ร่างสูงกดรับโทรศัพท์ทันทีที่ เห็นเบอร์โทรเข้า

                                    "ยอโบเซโย.. "

                                    ..คิบอม ฮึก ฮื้อ อ ออ  ..

                                    "ฮยอกแจ!.. "

   ร่างสูงดีดตัวขึ้นจากที่นอนทันที เมื่อรู้ว่าคนในสายกำลังร้องไห้..

                                    "ฮยอกแจ.. เป็นอะไร?"

                                    ..ฮึก..ฮื้อ อ อ  คิบอม  ดงแฮ ฮึก ดงแฮเค้า .. เค้า ฮึก. ฮื้อ  อ อ ..

                                    "ฮยอกแจ นายพูดไม่รู้เรื่องแล้ว..  เอางี้อีกครึ่ง ชม. มาเจอชั้นทีร้านกาแฟได้มั๊ย?"

                                   ..ได้ ฮึก..ได้สิ..

   ทันทีที่วางสาย คิ้วหนาก้ต้องขมวดเข้าหากัน  ด้วยความเป็นห่วง?  ห่วงคนที่อยู่ปลายสาย ความห่วงใยที่ก่อตัวขึ้นได้ปีกว่า ความรู้สึกส่วนตัวที่มีต่อร่างบาง..  ความรู้สึกที่ไม่อาจพูดไป ด้วยเหตุผลที่ว่า  ฮยอกแจเป็นคนรักของดงแฮ  เพื่อนของเค้า

                                   













____________________________________________________________

เต่าสามัญรักคนพิเศษ :)

มาลงหั้ยแล้ว วว    โอเคมั๊ย?  ขอโทดด้วยนะค้ะที่ดองฟิค
ช่วงนี้ใกล้สอบแล้ว  อยากหั้ยผู้อ่านทุกคนตั้งใจอ่านหนังสือด้วย


แล้วเต่าสัญญา  ว่า
ปิดเทอมจะมาอัพหั้ย อย่างต่อเนื่อง!