คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : EXHAUSTED
เพราะว่าใจกลัว กลัวว่าเธอจะทิ้งกันจากไป
ลืมคนที่เคยบอกรัก จมอยู่กับตัวเอง
ติดอยู่กับเวลา ทำไมเธอไม่มา
เธอหายไปนานเหลือเกิน ยังมีคนที่คอยอยู่
วันและคืนเฝ้ามองเหม่อ ใครทำให้เธอห่างเหิน
ผ่านไปแต่ละวัน ก็ยังหวั่นในใจ
ว่ามันเกิดอะไร กับรักที่เธอให้มา
เธอยังรักฉันหรือเปล่า
เธอมีใครสำคัญกว่า
เพียงแค่คิดยังปวดร้าว
ร่างโปร่งนั่งมองกรอบรูปคู่ของเค้ากับคิบอม.. 'ผมบอกรึยัง?.. ว่าผมไปไหนมาไหนกับคิบอมบ่อยจนคนอื่นๆคิดว่าผมกับคิบอมเป็นเพื่อนสนิทกัน.. เวลาคิบอมไปออกรายการโทรทัศน์แขกรับเชิญพิเศษมักจะเป็นดงแฮ .. แต่หากวันไหนดงแฮไม่ว่างทางรายการก้จะตามตัวผม..ถึงผมกับดงแฮจะไม่เคยคุยกัน.. แต่ดงแฮก้รู้จักผม ในฐานะเพื่อนร่วมงานของคิบอม..'
มือเรียวเอื้อมไปหยิบรูปคู่ของเค้ากับร่างสูงขึ้นมามอง.. มันเป็นรูปที่ตัดมาจากแกในรายการที่เค้าไปออกกับคิบอมครั้งแรก..
'มันเป็นตอนที่พิธีกรถาม.. ว่าคุนคิบอมรักเพื่อนคนนี้มากแค่ไหน.. คิบอมจึงจับคางผมก่อนจะยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ.. และกดริมฝีปากอุ่นๆของเค้าลงบนปากผม.. เพียงชั่วครู่เค้าก้ถอนจูบ.. ทางสตูดิโอดูอึ้งๆ..แต่พวกเค้าก้คิดว่าเป็นการเล่นมุม.. ก้อย่างที่ผมเคยบอกไง.. ว่าความรักของผมหากดูแต่ภายนอกแล้วมันคือคำว่าเพื่อน...'
'When you're gone The pieces of my heart are missing you When you're gone The face I came to know is missing too When you're gone The words I need to hear to always get me through the day and make it ok .. I miss you'
ร่างโปร่งรีบรับโทรศัพท์ทันที..
"ยอโบเซโย.."
..ฮยอกแจ..เด๋วชั้นจะเข้าไปหานะ จะเอาอะไรมั๊ย?..
"ไม่หละ.. แค่นายมาชั้นก้ดีใจแล้ว"
..เห้ออ อ อ.. ไม่เจอกันแค่ไม่กี่วันปากหวานขึ้นนะ อย่างนี้ไม่ชิ้มไม่ได้แล้ว..
"หึ.. แล้วไงถึงมาได้หละ"
..อ่อๆ.. ดงแฮมีถ่ายละครนอกเมืองหน่ะ อีกอย่างดงแฮบอกด้วยว่าถ้าอยู่คนเดียวแล้วเหงาหั้ยไปอยู่กับเพื่อน.. ห้ามไปอยู่กับผู้หญิง ฮ่าๆ..
"เค้าไป.. นานแค่ไหน?"
..น่าจะสัก.. 2-3วันแหละ..
"อื้ม ๆ.. รีบๆมาก้แล้วกัน"
..ฮยอกแจ.. ชั้นรักนายนะ..
"อื้ม ม .. ชั้นก้รักนาย มากด้วย."
..ดูนายเสียงเบื่อๆ เป็นอะไรรึปล่าว?..
"ปล่าวหรอก.. ชั้นแค่เหนือยหน่ะ.."
..พักผ่อนแล้วกัน.. เด๋วชั้นไปแล้วจะไม่มีแรง ฮ่าๆ ๆ ..
พูดจบร่างสูงก้ตัดสายทิ้งเพราะกลัวว่าฮยอกแจจะโวยวายกลับเหมือนทุกๆครั้ง.. แต่ครั้งนี้ดูเหมือนว่าฮยอกแจจะไม่มีปติกริยาใดๆ..
'ชั้นเหนื่อย.. เหนื่อยที่จะรอนายอย่างไร้จุดหมายต่างหากหละ...'
ร่างสูงที่กำลังเดินดูของอยู่ในซุปเปอร์กำลังถูกหลายๆสายตาจับจ้อง.. ก้เพราะนายแบบหนุ่มคนนี้แต่งตัวตามปกติไม่มีการปกปิกใบหน้าของตนแต่อย่างใด..
"นั้นพี่คิบอมหนิ?.."
"ใช่เหรอ?.. บ้า! คงไม่ใช่หรอกแต่งตัวเปิดเผยอย่างนั้น.."
"ชั้นว่าใช่นะ... ดูสิหน้าขาวใสแบบนี้อ่ะ."
คิบอมที่ได้ยินเสียงซุบซิบก้ยิ้มเล็กๆ ก่อนจะหันไปหากลุ่มเด็กสาวนั้น..ก่อนจะยิ้มหวานชวนฝันหั้ย.. ทำเอาเด็กทั้งกลุ่มนั้นกรี๊ดกันซุปเปอร์แทบแตก..
"อ๊า ย ย ย!. พี่คิบอมจิงๆด้วย ของลายเซ็นหน่อยค่ะ"
"พี่คิบอม ของถ่ายรูปหน่อยค่ะ.."
"พี่คิบอม. ขอจับมือหน่อยค่ะ!!.. "
"กรี๊ดดด ด ๆ. พี่คิบอมขอลายเซ็นด้วยค่ะ.."
คิบอมยิ้มรับ.. ก่อนจะถ่ายรูปกับพวกเด็กสาวกลุ่มนั้น.. แจกลายเซ็น ยอมหั้ยจับมือ มันเป็นการเช็คเรทติ้งอย่างนึงของเค้า.. คนอย่างคิมคิบอมก้เป็นแบบนี้หละ.. ชอบหั้ยสาวๆรุมล้อม 'ก้มันทำหั้ยผมรู้สึกว่า.. ทุกคนต้องการผม..' หลังจากที่กลุ่มเด็กสาวนั้นได้ทุกอย่างที่ต้องการแล้ว..คิบอมจึงขอปลีกตัวออกมา.. จิงๆแล้วตัวเค้าเองก้ไม่ได้ต้องการซื้อของหรอก.. เพียงอยากจะเช็คเรทติ้งในซุปเปอร์เล็กๆ.. ก้เท่านั้นเอง.. ไม่นานร่างสูงก้มาถึงคอนโดของฮยอกแจ.
แอ๊ด ด ด ..
"ฮยอกแจ.. อึนฮยอก.."
ร่างสูงเรียกหาคนรัก.. ภายในห้องหรู เงียบสนิท คิบอมเดินเข้าไปในห้องนอนบนเตียงขาว ว่างเปล่า.. 'หายไปไหนนะ?..' ก่อนที่คิบอมจะเหลือบไปเห็นร่างที่นั่งขดอยู่ริมระเบียง..จึงรีบสาวเท้าเข้าไปหา.. ก่อนจะเอามืออุ่นๆวางบนไหลเย็นของร่างโปร่งที่นั่งตากลมอยู่เป็นเวลานาน
"ฮยอกแจ!.. ตัวเย็นหมดแล้วเด๋วก้ไม่สบายหรอก.."
"นายห่วงด้วยเหรอ?.."
ทันทีที่ร่างโปร่งเงยหน้าขึ้น.. คิบอมก้ต้องตกใจ. หยาดน้ำตาที่ไหลรินอาบแก้มใสทั้งสองข้าง.. 'เกิดอะไรขึ้น?.. '
"เกิดอะไรขึ้น?. นายเป็นอะไรไป?"
"ชั้นแค่เหนื่อย.. "
"เหนื่อย? เหนื่อยอะไร?.."
"เหนื่อยกับความเจ็บปวดที่นายยกหั้ยชั้นแบกรับ.."
"................................."
ร่างสูงถึงกับพูดไม่ออก.. เค้าเข้าใจคำพูดของฮยอกแจดี.. แต่จะทำไงได้? ในเมื่อเค้ายังไม่สามารถที่จะเลือกคัยได้..
"ชั้นหายใจเข้าออกเป็นนาย.. คิดถึงนายอยู่ตลอดเวลา ที่ไม่มีนายข้างกาย"
"................................."
"แต่นาย.. หายใจเข้าก้เป็นเค้า หายใจออกค่อยเป็นชั้น.. รึอาจไม่?"
"ฮยอกแจ.. นายคิดมากอีกแล้ว.."
"ใช่ชั้นคิดมาก.. ก้มันเป็นเรื่องจิงไม่ใช่เหรอ?.."
"......................................."
ร่างสูงไม่ตอบ ได้แต่ก้มหน้านิ่ง.
"นายหั้ยชั้นรอ.. ชั้นรอได้ ยินดีที่จะรอแต่นายเสมอ.. แต่ช่วยบอกชั้นหน่อยได้มั๊ย?.. ว่าชั้นต้องรอนายไปอีกกี่ปี?.."
"ไม่นานหรอก.. ชั้นก้บอกนายแล้วไง"
"3ปีที่แล้ว.. นายก้พูดแบบนี้. ชั้นต้องทนอยู่เป็นเหมือนเมียเก็บนายมา3ปี.. เจ็บปวด อ้างว้างมา3ปี.. มันยังไม่พออีกเหรอ?.. คิบอม?"
"...................."
"... เห้อ อ อ อ... แต่ชั้นก้คงทำอะไรไม่ได้สินะ.."
"ทำไม?.."
"ก้ชั้นยัง.. ตัดใจจากนายไม่ลง และคงไม่อาจเลิก.."
"........................."
"ที่จะรักนายได้.."
ร่างโปร่งยิ้มออกมาอย่างสดใส.. รอยยิ้มผุดขึ้นบนริมฝีปากร่างสูง.. คิบอมดึงตังร่างโปร่งเข้ามาในอ้อมกอด.. จุมพิตอันหอมหวาน แด่คนรักของเค้า.. ก่อนที่จะอุ้มตัวร่างบางมาวางลงบนเตียงนุ่มสีขาวบริสุทธิ์.. ทาบทับร่างโปร่งราบลงกับเตียง.. คิบอมขึ้นคล่อมก่อนจะซุกไซร้ซอกคอขาวเนียน.. ดูดดุลจนเกิดเป็นรอยแดงช้ำ.. ร่างโปร่งเกร็งตัวรับสัมผัสร้อนจากร่างสูง... คิบอมจัดแจงปลดเปลื้องเสื้อผ้าของอึนฮยอก ก่อนจะไล่ริมฝีปากลงมาถึงอกขาวดูดเม้มจนมาถึงยอดอก.. อีกมือก้บีบคลึงเร่งเร้าอารมณ์ของอึงฮยอกหั้ยกระเจิดกระเจิงมากกว่าเดิม...
"อื้อ.. อื้ม ม คิบอม.. อ๊ะ!.."
ร่างสูงเหลือบตามองใบหน้าหวานที่แดงซ่าน.. ก่อนจะเลื่อนมาจูบปากบางๆ.. และก้มลงไปที่ท้องน้อยต่อ.. ร่างสูงค่อยๆเกี่ยวขอบกางเกงของร่างโปร่งลงมากองอยูที่ข้อเท้า.. ตอนนี้ร่างกายของอึนฮยอกเหลือเพียงชั้นในตัวเดียว ที่ปิดกั้นคิบอมกับอึนฮยอกไว้.. คิบอมจึงปลดเปลื้องมันออก.. ตอนนี้ความเป็นชายของร่างโปร่งก้ประจักแกสายตาของร่างสูง.. คิบอมกระตุกยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะเอ่ยปากถามร่างข้างใต้ที่ดูจะล่องลอยไปกับอารมณ์ที่เค้าสร้างขึ้น.
"พร้อมมั๊ย?.. "
"อื้ม ม.. อื้ ออ คิบอม..ชั้นต้องการนาย.."
"นั้นแหละ.."
_____________________________________________________
เต่าสามัญรักคนพิเศษ :)
อ๊ะ.. ค้าง.. ค้าง ฮ่าๆอะไรกันแค่ตอนที่สามจะเอ็นซีแล้ว?
โนๆ.. แม่เรียกไปกินข้าวไง ตั้งแต่หกโมงแล้ว ฮ่าๆ
เด๋วพรุ่งนี้ถ้ามีเวลาจะมาต่อหั้ย เอ็นซีๆก้ต่อแน่นอน...
โอเค๊? รักผู้อ่านนะค้ะ ถ้าผู้อ่านรักเต่าสักนิดบ้าง..
ก้ช่วย เม้น! 
แด่คนที่รักคู่นี้.. บอมฮยอก
ความคิดเห็น