คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ♡ PART 2 ♡ [KIBUM VERSION]
“เมื่อบ่ายวันนี้นักร้องหนุ่ม เควิน หรือ วูซองฮยอน หนึ่งในสมาชิกวงยูคิสถูกทำร้ายโดยกลุ่มแฟนคลับหัวรุนแรงด้วยการปาไข่ดิบใส่รวมทั้งว่ากล่าวเรื่องความสนิทสนมที่มีให้กับเพื่อนร่วมวงกีซอบ โดยจากปากคำของผู้เห็นเหตุการณ์เล่าว่ากลุ่มเด็กสาวเหล่านั้น เป็นแฟนคลับของสมาชิกเก่าคิมคิบอม และสนับสนุนคิบอมกับเควิน ซึ่งเมื่อคิบอมได้ลาออกจากวงไปนั้น..จึงได้เกิดปัญหาโต้แย้งในกลุ่มของแฟนคลับ จนถึงตอนนี้ทางต้นสังกัดยังไม่ได้ออกมาให้ข่าวอะไร และยังไม่มีการกล่าวถึงเรื่องการแจ้งความหรือเรียกร้องค่าเสียหายใดๆทั้งสิ้น”
มือหนากดรีโมทเพื่อเร่งเสียงทีวีให้ดังขึ้นอีก..นัยตาคมจับจ้องไปยังภาพของคนๆนั้น มีบางอย่างเกิดขึ้นกับร่างบาง เขารู้เพียงเท่านั้น.. ร่างสูงจึงรีบคว้าโทรศัพท์มือถือก่อนจะกดโทรออกหาใครบางคน.. ไม่นานนักปลายสายก็มีการตอบรับ..
“อีไล.. เควินเป็นยังไงบ้าง” ทันทีที่อีกฝ่ายรับสาย ร่างสูงก็ยิ่งคำถามที่สำคัญที่สุดออกไป
..ก็เอาแต่หมกตัวอยู่ในห้องตั้งแต่กลับมาถึงหอหน่ะ..
“แล้วกีซอบหละ ช่วยอะไรเควินได้บ้างไหม?” ร่างสูงยังคงเป็นห่วง
..หื้มมม รายนั้นยืนทื้อเป็นตอไม้เลย..
“งั้นก็เป็นนายอีกแล้วสินะ งั้นฉันฝากเควินด้วยนะ” ร่างสูงถอนหายใจเล็กน้อย
เขาเองก็ลำบากใจไม่น้อยที่ต้องฝากคนรักของเขาไว้กับคนอื่น โดยที่ตัวเขาเองไม่สามารถยื่นมือเข้าไปช่วยได้เลย
..ตอนนี้เควินต้องการนายมากนะ นายเล่นทิ้งเขาไปเฉยๆ..
“ไม่งั้นฉันควรทำยังไงหละ? ถ้าเล่าไปก็กลัวว่าเควินจะเห็นแก่ฉันมากกว่าจนจะทำร้ายอนาคตตัวเองหน่ะ”
..งั้นนายก็ควรกลับมาตอนนี้ กลับมาอธิบายให้เขาฟังสิ..
คิ้วหนาขมวดเข้าหากันเล็กน้อย
“นายแค่ปลอบเขา อย่าให้เขาต้องร้องไห้เพราะฉันอีก จะได้ไหม?..”
..นายจะให้ฉันพูดยังไงหละ จะคำไหนต่อคำไหนเขาก็คิดถึงแต่นายอยู่ดี..
ร่างสูงหลับตาลง พลางถอนหายใจเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยปากในสิ่งที่ตัวเขาเองก็ไม่เต็มใจนัก
“งั้นบอกเขาว่า นายจะอยู่ข้างๆเขา นายจะดูแลเขาแทนฉันเอง”
..ห้ะ?!?! นายหมายความว่าไงหน่ะ..
“ขอร้องหละอีไล ถ้าไม่เห็นแก่ฉันก็เห็นแก่เควินเถอะ เขายังเด็กเกินกว่าจะต้องมาจมอยู่กับความเสียใจแบบนี้”
..ก็ได้ๆ ฉันดูแลเขาได้ แต่ไม่ใช่ดูแลในฐานะแบบนายหรอกนะ..
ร่างสูงโล่งอกเล็กน้อยที่อีไลไม่ได้คิดอะไรไปมากกว่านั้น..
“ขอบคุณมากนะ.. ขอบคุณนายจริงๆ”
..แต่มีข้อแม้นะ..
“อะไร?”
..นายต้องกลับมาหาเควินนะ นายต้องมาอธิบายทุกอย่างให้เขาฟัง พูดกันตรงๆถ้านายสองคนยังรักกันอยู่ก็ไม่จำเป็นต้องเลิกเลย นายไม่อยู่ในวงแล้วข่าวมันจะโผล่มาได้ยังไงกัน..
“ก็ได้.. ฉันแค่ไม่อยากให้เขาต้องมาจมปลักอยู่กับคนอย่างฉัน”
..อย่าคิดแบบนั้นสิ นายดีกับเควินแค่ไหนใครๆก็รู้ คนที่สนับสนุนพวกนายก็มีเยอะแยะ อย่าไปกลัวสิ..
“โอเค งั้นฉันขอเวลาอีกสักหน่อยแล้วกัน”
..อย่านานหละตอนนี้เควินกำลังแย่เอามากๆ..
“ฝากนายด้วยล้ะกัน แล้วก็ทำอย่างที่ฉันบอกทุกครั้งที่เขาต้องขึ้นเวทีก็พอ” ร่างสูงยังย้ำสิ่งที่เขาได้เคยฝากอีไลไว้
..รู้หน่ะ.. นายก็ดูแลตัวเองด้วยแล้วกัน ทุกคนที่นี่คิดถึงนายเสมอ..
“อื้มมม ขอบคุณมากนะ”
ร่างสูงกดตัดสายก่อนจะจ้องมองรูปคู่ของเขากับคนรักบนหน้าจอโทรศัพท์ พลางคิดย้อนไปถึงสาเหตุที่เขาต้องทิ้งสมาชิกทุกคนมา..
“ฉันบอกนายแล้วใช่ไหม ว่าเรื่องของนายกับซองฮยอนมันเริ่มจะมากเกินไปแล้ว” ชายสูงวัยต่อว่าเขาอย่างหนัก
มือทั้ง2ข้างที่กุมอยู่หน้าลำตัวบีบแน่นขึ้นทันที เมื่อเขาไม่รู้จะแก้ปัญหานี้ได้อย่างไร..
“ฉันให้ผู้จัดการพวกนายเตือนกี่ครั้งแล้ว?.. พวกนายก็ยังจะเป็นเหมือนเดิม รู้ไหมว่าข่าวมันออกมายังไง ฉันต้องใช้เงินเท่าไหร่เพื่อปิดข่าวพวกนั้น แต่พวกนายก็ยังจะเป็นเหมือนเดิม..” ประธานของต้นสังกัดเริ่มขึ้นเสียงใส่ร่างสูง
“ผมขอโทษครับ.. ผมรับรองว่าจะไม่มีครั้งต่อไปอีก..” คิบอมเอ่ยอย่างสุภาพต่อชายสูงวัย
หากแต่ท่านประธานกลับปัดมือของเขาไปมา
“พอเถอะคิบอม.. ฉันจะให้ข้อเสนอกับนาย ให้นายลาออกจากวงของนาย โดยที่ทางเราจะไม่ฟ้องร้องเรื่องสัญญา ให้นายไปอย่างเงียบๆตามอเล็กซานเดอร์ไปด้วยกัน.. ไหนๆฉันก็ต้องการจะเพิ่มสมาชิกอยู่แล้ว”
“ทำไมหละครับ? ผมก็บอกแล้วไงว่ามันจะไม่มีครั้งหน้าอีก” คิบอมเริ่มท้วงทันที
“มันหลายครั้งมามากแล้วนะ.. หรือนายจะรับประกันว่ามันจะไม่มีข่าวฉาวของนาย2คนออกมาอีก เพราะถ้ามันมีอีกครั้ง ฉันคงจำเป็นจะต้องไล่ทั้งนายและซองฮยอนออกไปทั้งคู่เลยหน่ะสิ..”
ท่านประธานยื่นข้อเสนอที่ร่างสูงไม่อาจปฏิเสธได้.. เพราะเขาเองก็ไม่สามารถจะรับประกันได้ว่าจะไม่มีเรื่องความสัมพันธ์ของเขากับเควินหลุดออกมาอีก ถ้าเขายังดึงดันที่จะอยู่ในวงต่อไปและหากมีอะไรเกิดขึ้น ก็เท่ากับว่าเขาก็มีส่วนทำลายชีวิตของคนรักด้วย..
“ครับ ผมตกลงรับข้อเสนอของท่าประธานครับ” คิบอมรับข้อเสนอของชายสูงวัย แม้ว่าส่วนลึกแล้วเขาไม่ต้องการที่จะทิ้งร่างบางไปก็ตาม แต่เพื่อคนรัก เขารู้ว่าเควินรักการร้องเพลงขนาดไหน เขาก็ไม่อยากที่จะทำลายอนาคตของเควินเช่นกัน
บรรยากาศในหอพักของสามชิกเริ่มเป็นปกติขึ้นมาบ้าง แต่ที่ดูจะตึงๆอยู่ก็มีแค่ เควินกับกีซอบเท่านั้น หากแต่ร่างบางเองกลับไม่ได้สนใจอะไรที่ร่างโปร่งนัก เขายังคงหันไปมองที่อีไลเป็นพักๆ 'ที่นายพูดในห้องเมื่อกี้ มันหมายความว่ายังไง?'
“เควิน.. ขอคุยอะไรด้วยหน่อยสิ” จู่ร่างโปร่งของกีซอบก็เข้ามาสกิดเขาที่กำลังนั่งเหม่อลอยอยู่
“อื้มมม” ร่างบางพยักหน้ารับน้อยๆก่อนจะเดินตามออกไป
ร่างโปร่งหลบเข้ามาในห้องนอนของตัวเอง เควินเองก็รู้ดีว่ากีซอบคงลำบากใจพอๆกับเขา
“เอ่ออ.. ฉันขอโทษนะ ที่เป็นสาเหตุให้นายต้องเป็นแบบนี้” ร่างโปร่งเอ่ยโดยพยายามจะหลบตาคนตรงหน้า
หากแต่ร่างบางกลับส่งยิ้มกว้างแทนคำตอบ
“ไม่เป็นไร นายไม่ผิดหรอก แฟนคลับพวกนั้นเขาเข้าใจผิดเอง”
“......................”
“นายอย่าคิดมากหละ ในเมื่อนายกับฉันเป็นเพื่อนกัน ก็ไม่เห็นมีอะไรน่ากังวลเลย” ร่างบางตอบอย่างสดใส
กีซอบมองคนตรงหน้ากึ่งประหลาดใจ เควินไม่เหมือนกับคนที่พึ่งเจอเหตุการณ์ร้ายๆมาเลย ทั้งๆที่ตอนอยู่บนรถก็ร้องไห้อย่างหนัก กลับมาถึงก็หมกตัวอยู่แต่ในห้อง.. แต่เมื่อร่างโปร่งเห็นว่าคนตรงหน้าของเขายิ้มได้แล้วนั้นเขาก็เริ่มสบายใจขึ้นบ้าง..
หลังจากวันนั้น เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก็ค่อยๆจางหายไป ทุกอย่างกลับมาเป็นปกติ การโปรโมทซิงเกิ้ลใหม่ผ่านไปได้ด้วยดี ทุกคนต่างมีความสุขกับงาน แต่ใครหละจะรู้ว่าลึกๆแล้วความรู้สึกของร่างบางเป็นเช่นไร? ร่างบางมองออกไปนอกหน้าต่างหอพัก นัยตาใสเหม่อมองไปยังถนนที่ปกคลุมไปด้วยหิมะสีขาวโพลน ในใจของเขายังคงคิดถึงใครบางคนเสมอ.. 'ฉันรู้ว่าฉันอาจต้องรอนายไปทั้งชีวิต.. แต่ตราบใดที่ฉันยังมีลมหายใจ ฉันก็อยากจะขอรอนายแบบนี้..ตลอดไป'
“เควิน..” เสียงทุ้มดึงสมาธิของเขาให้กลับมาภายในห้องอีกครั้ง
ร่างบางหันไปมองที่ต้นเสียงอย่างรวดเร็ว แล้วเขาก็ต้องชะงัก เมื่อพบว่าเขาไม่ได้อยู่ในหอพักเพียงลำพัง
“อะ อีไล.. นายไม่ได้ออกไปกับพวกนั้นหรอกเหรอ?” เควินถามออกไปอย่างรวดเร็ว
“เปล่าหน่ะ ฉันพึ่งตื่น ทำไมเหรอ?..” ร่างสูงบิดขี้เกียดเล็กน้อยพลางตอบคำถาม
“อ่อ เปล่าหน่ะ” ร่าบางตอบ ก่อนจะหันหน้ากลับไปอย่างเดิม
อีไลที่ทนเห็นสภาพแบบนี้ของเควินไม่ได้จึงเอ่ยปากอีกครั้ง
“นายว่างไหม? ออกไปข้างนอกเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ” ร่างสูงขอกันดื้อๆ ชนิดที่เควินไม่สามารถเลี่ยงได้นัก
ร่าบางจึงยอมออกมาเป็นเพื่อนอีไลทั้งๆที่เขาอยากจะหมกตัวอยู่แต่ในหอเพื่อรอให้ฤดูหนาวผ่านไป..
อากาศหนาวๆเช่นนี้ทำให้คนไม่ค่อยพลุกพล่าน เขากับอีไลจึงไม่จำเป็นต้องปิดบังใบหน้าจากผู้คนมากนัก.. และแล้วร่างสูงก็พาเขามายังสวนสาธารณะแห่งหนึ่ง..
“มาที่นี่ทำไมเหรอ?” เควินเอ่ยถามอย่างประหลาดใจ
“เปล่าหรอก.. ฉันไม่อยากให้นายเอาแต่นั่งซึมอยู่ที่หอทั้งวัน” อีไลตอบพลางถอนหายใจออกมาเบาๆ
ร่างบางหันมามองคนข้างๆด้วยสีหน้าสับสนเล็กน้อย แต่อีไลก็ไม่ได้ทิ้งช่วงบทสนทนาแต่อย่างใด
“ยังคิดถึงคิบอมอยู่อีกเหรอ?” ร่างสูงถามออกไปตรงๆ นั่นยิ่งทำให้คิ้วบางต้องขมวดเข้าหากันมากกว่าเดิม
“ทำไมถามแบบนั้น..?” เควินยังคงไม่เข้าใจในการกระทำของคนตรงหน้า
“เปล่า.. เปล่าหรอก หนาวเน้อะ.. เดี๋ยวฉันไปหาอะไรอุ่นๆมาให้แล้วกัน” อีไลเลี่ยงที่จะตอบคำถามนั้นก่อนจะลุกออกไป ทิ้งให้ร่างบางมองตามแผ่นหลังนั้นอย่างไม่เข้าใจ
นัยตาใสมองไปรอบๆสวนสาธารณะที่เต็มไปด้วยหิมะขาว ทั้งบนพื้นหญ้าและต้นไม้นานาชนิด มันเงียบสงบเหลือเกิน ปราศจากผู้คนและความวุ่นวาย แม้ใบหน้าของร่างบางจะแสดงออกถึงความไม่พอใจที่ต้องถูกบังคับให้ออกมาจากหอพัก แต่ลึกแล้วเขาก็ไม่สามารถปฎิเสธได้ว่าที่นี่ทำให้จิตใจของเขาสงบได้มากยิ่งขึ้น.. เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ที่ร่างบางยังคงเหม่อมองออกไปยังต้นไม้ใหญ่ที่อยู่สุดสายตา.. ไม่นานนักก็มีแก้วช็อคโกแล็ตอุ่นๆยื่นมาตรงหน้าเขา ร่างบางรับแก้วนั้นไว้ โดยที่สายตายังคงจับจ้องอยู่ที่ต้นไม้นั้น.. ไม่ได้สนใจร่างสูงที่ทิ้งตัวลงนั่งข้างๆเขาเลย แม้ว่าเขาจะมีคำถามมากมายเกี่ยวกับความรู้สึกที่อีไลมีให้เขาแต่ตอนนี้เขาต้องการเพียงหยุดทุกความคิดของเขาไว้ณ.ที่แห่งนี้.. ร่างสูงข้างๆที่นั่งมองปฏิกิริยาของเควินมาพักใหญ่ๆแล้วจึงตัดสินใจเอ่ยปาก
“ไม่กินสักที เดี๋ยวก็เย็นหมดหรอก..” สิ้นเสียงนั้น
ร่างบางนิ่งไปชั่วขณะ 'เสียงแบบนั้น คำพูดแบบนั้น..' นี่เขาหูฟาดไปหรือเปล่านะ? เควินหันกลับมามองคนข้างๆเขาช้าๆ สิ่งแรกที่ร่างบางเห็นคือรอยยิ้ม รอยยิ้มที่เขาไม่ได้เห็นมันมานานแล้ว รอยยิ้มจากคนที่เขารักมากที่สุด
“คิบอมมม!” มือบางทิ้งแก้วช็อคโกแล็ตเมื่อครู่ลง ก่อนจะโผเข้ากอดคนตรงหน้าแน่น
น้ำตาที่เขากลั้นไว้มาเนิ่นนาน ตอนนี้มันไหลออกมาไม่หยุด เสียงสะอื้นดังออกมาเป็นระยะๆ ร่างบางเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของอกแกร่งอย่างกลัวว่าถ้าเขาเอาแต่กอดคนตรงหน้าโดยไม่มองอะไรเขาอาจพบว่าตัวเองตาฝาดในภายหลัง ร่างสูงที่กอดปลอบคนตรงหน้าอยู่กระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น แน่นอนว่าเขาเองก็โหยหาอ้อมกอดนี้มาเป็นเวลานานเหมือนกัน มือหนาช้อนคางมนขึ้นเบาๆ จูบซับน้ำตาที่ไหลรินอาบแก้มของคนรัก คิบอมเองก็เจ็บปวดอยู่ไม่น้อยที่ต้องทิ้งให้ร่างบางมีสภาพเช่นนี้..
“อย่าร้องเลยนะ.. ยิ่งนายร้องไห้ ฉันก็ยิ่งเจ็บ รู้หรือเปล่า?” เสียงทุ้มเอ่ยอย่างอ่อนโยน
นั่นทำให้เควินพยายามที่จะกลั้นน้ำตาของเขาเอาไว้ เขาไม่อยากทำให้คนตรงหน้าเขาต้องเจ็บปวด แม้ร่างบางจะยังสับสนถึงเหตุการณ์ทุกอย่างที่เกิดขึ้น แต่ณ.วินาทีนี้ เขาขอเพียงแค่กอดคนตรงหน้าเอาไว้ ไม่ว่าจะคำถามใดๆมันก็ไม่สำคัญเท่าสัมผัสที่แสนอบอุ่นตรงหน้าเขา แค่ตอนนี้เขาได้อยู่ในอ้อมกอดของคิมคิบอมก็เพียงพอแล้ว
เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่รู้แต่คนทั้งสองยังไม่มีทีท่าว่าจะละออกจากกัน.. จนกระทั่ง
“วันนั้น.. นายทิ้งฉันไปทำไม?” ร่างบางกลั้นใจถามออกไป ทั้งๆที่ใบหน้าหวานยังคงซบกับอกแกร่งของคิบอม
“ฉันบอกแล้วไง ว่าอย่าพูดคำนั้น..” ร่างสูงถอนหายใจเบาๆ
เขาเองก็ใจหาย เวลาที่ได้ยินคำนี้จากปากของร่างบางเหมือนกัน แม้ตัวเขาจะเดินจากคนรักมาไกลขนาดไหน แต่ใจเขากลับไม่เคยไปไหน ใจเขา..ยังคงเป็นของวูซองฮยอนเสมอ ไม่มีสักนาทีที่ใบหน้าหวานของเควินจะหายไปจากความคิดเขา
“แล้วที่นายบอกว่าฉันต่างหากที่ทิ้งนายหละ?” ร่างบางยังคงถามคนรักของเขา
“ฉันโกหก.. ฉันโกหก เพื่อที่นายจะได้ยอมไปจากฉัน” ร่างสูงสารภาพออกมา
ทันทีที่เควินได้ยินเช่นนั้น เขาก็ผละออกจากอ้อมกอดนั้นทันที ทำให้คิบอมต้องแปลกใจเล็กน้อย
“คนใจร้าย.. นายใจร้ายมากรู้ไหม?” พูดจบแก้มอมชมพูของร่างบางก็เริ่มป่องขึ้น
เควินกำลังงอนเขา.. ถึงแม้จะต่อว่าเขาด้วยนั้น แต่ท่าทางน่ารักแบบนี้ มันทำให้เขาอดที่จะหลุดยิ้มออกมาไม่ได้จริงๆ
“ยังจะยิ้มอีกนะ..” ร่างบางบ่นกระปอดกระแปดก่อนจะเบือนหน้าหนี
แขนแกร่งของคิบอมโอบคนตรงหน้าไว้ ก่อนจะดึงเข้ามากอดอีกครั้ง.. ก่อนจะกระซิบเข้าที่ข้างหูของคนรัก
“ขอโทษนะคนดี ขอโทษที่ไม่ได้อธิบายอะไรให้ฟัง”
“งั้นก็อธิบายสิ..” ร่างบางยังงอนไม่เลิก
ร่างสูงจึงเริ่มเล่าทุกอย่างให้เควินฟัง ทั้งเรื่องที่เขาลาออกเพราะต้นสังกัดยื่นข้อเสนอแบบนั้นรวมทั้งเรื่องพฤติกรรมแปลกๆของอีไลด้วย.. ร่างบางที่ได้ยินเช่นนั้นก็ถึงกับนิ่งไป
“นายทำเพื่อฉันงั้นเหรอ?..” น้ำเสียงของเควินหลุบลงต่ำอย่างรู้สึกผิด
“อย่าเป็นแบบนี้สิ นายไม่ได้ผิดสักหน่อย” คิบอมพยายามปลอบคนในอ้อมกอด
“แต่ที่นายต้องออกจากวงก็เพราะฉัน.. เพราะเรื่องของเรา” น้ำใสๆคลอรอบดวงตาหวานอีกครั้ง
คิบอมถอนหายใจอีกครั้ง..ก็จะเชยคางมนของคนรักขึ้นมา..
“อย่าร้องสิ.. เพราะฉันรู้ว่านายจะต้องเป็นแบบนี้ ฉันเลยไม่ยอมบอกนายตั้งแต่แรกไง..”
“.....................” ร่างบางพยายามกลั้นน้ำตาของเขาเอาไว้
“อย่าทำให้ฉันต้องรู้สึกตัดสินใจผิดที่มาบอกความจริงกับนายวันนี้สิ..”
ร่างบางพยักหน้ารัวๆ ก่อนจะปาดน้ำตาตัวเองลวกๆ และส่งยิ้มหวานให้คนตรงหน้าอย่างเคย
“ฉันคิดถึงนายมากเลยคิบอม..” ร่างบางเอ่ยยิ้มๆ ครู่หนึ่งที่คิบอมมองเห็นความเศร้ามากมายในดวงตาคู่นั้น
“ฉันรู้.. ฉันเองก็คิดถึงนาย ไม่มีวันไหนที่ฉันจะลืมหน้าหวานๆกับนิสัยขี้อ้อนของนายเลยรู้ไหม?”
แก้มใสของร่างบางแดงระเรื่อขึ้นทันที ก่อนที่เควินจะตีเข้าที่อกแกร่งอย่างเขินอาย..
“ขี้โม้!..” ร่างบางต่อว่าโดยพยายามที่จะไม่หลุดยิ้มออกมา
“ก็มันเรื่องจริงหนิ..” คิบอมยังแหย่ต่อ..
เควินเขยิบตัวเข้าหาอ้อมกอดอุ่นนั้นให้ใกล้ขึ้น ก่อนจะเอ่ยถามถึงสิ่งที่เขากังวลเป็นที่สุด
“แล้วต่อจากนี้หละ?” ร่างบางไม่กล้าสบตาคนรัก.. กลัวคำตอบนั้น
“ถึงวันนี้ มันจะไม่เหมือนวันก่อนๆที่เราอยู่ด้วยกัน แต่ใจฉันยังเป็นของนายนะ.. ยังมีแต่นายเสมอและตลอดไป”
“.....................” ร่างบางเงียบอย่างตั้งใจฟัง
“ถึงเราจะไม่ได้นอนกอดกันทุกๆวันเหมือนแต่ก่อน แต่ฉันก็จะโทรหานายทุกวัน จะออกมาหาทุกครั้งที่นายมีเวลาว่าง เพราะฉนั้นตอนไหนที่นายว่างห้ามไปนั่งเหม่อลอยถึงใครไม่รู้อีกแล้วนะ! เพราะมีฉันที่รอนายอยู่รู้ไหม?” ร่างสูงแซวเล่น
คำตอบนั้นทำให้เควินยิ้มออกมาได้ ยิ้มที่สดใสกว่าครั้งไหนๆ..
“แปลว่าเรายังเป็นคนรักกันใช่ไหม?..” ร่างบางพูดพลางยิ้มกว้าง
“หรือนายอยากจะไปคบกับอีไลแทนหละ?” คิบอมแหย่คนรักของเขาหน้านิ่ง
“จะบ้าเหรอ?!?!?!” ร่างบางทุบเอากลางอกของคนรัก
“ฮ่าๆๆๆ ทำไมหละ อีไลออกจะเท่ห์นะ ไม่ชอบเหรอ?” ร่างสูงหัวเราะร่วน
“จะชอบได้ไง.. ก็มีนายอยู่ทั้งคน แต่ก็ค่อยยังชั่วนะที่อีไลไม่ได้คิดอะไรแบบนั้น ไม่งั้นฉันคงอึดอัดตายเลย ต้องอยู่ด้วยกัน ทำงานด้วยกัน คงแปลกๆอ่ะ” ร่างบางบ่นกระปอดกระแปด
“ฉันก็ดีใจ ที่อีไลไม่ได้คิดอะไรแบบนั้น..” ร่างสูงพูดออกมาลอยๆ
ทำเอาร่างบางรีบหันไปค้อนวงใหญ่..
“นายฝากฉันทั้งๆที่ไม่ชัวร์อย่างนั้นอ่ะนะ? จะทำยังไงถ้าเกิดอีไลคิดอะไรขึ้นมาหละ?” เควินโวยวายเสียงดัง
“ไม่เกิดอะไรหรอก ที่จะเกิดคือฉันหนาวตายอยู่ตรงนี้แหละ..” บุคคลที่3โวยขึ้นทันที..
อีไลที่เดินออกมาจากหลังต้นไม้รีบแก้ต่างให้ตนเอง..ทำเอาเควินอึ้งไปชั่วขณะ..
“นี่นายแอบฟังเรางั้นเหรอ?..” คิบอมถามนิ่งๆ..
“เออ ก็กลัวไม่คืนดีกันหน่ะสิ.. แล้วนี่ดียัง?” อีไลตอบพร้อมยิงคำถามกลับอย่างกวนๆ
ร่างสูงพยักหน้าเชิงตอบคำถาม
“แน่ใจนะ?” อีไลยังคงถามซ้ำ พลางมองหน้าคิบอมสลับกับเควินที่ยังอึ้งกับการปรากฏตัวของเขาอยู่
“ถ้าไม่เชื่อ งั้นดูนี่..” สิ้นเสียงของคิบอม
มือหน้าเชยคางมนขึ้นก่อนจะจรดริมฝีปากอุ่นๆลงบนริมฝีปากบางสีชมพูระเรื่อของร่างบาง ทำเอาเควินที่ตั้งตัวไม่ทันถึงกับเบิกตาโพลง.. เพียงชั่วอึดใจ ร่างสูงก็ถอนจุมพิตออก อีไลเองก็อึ้งไปไม่ต่างจากเควิน หากแต่ร่างบางที่ได้สติเร็วกว่าก็รัวกำปั้นใส่แขนของคิบอมไม่ยั้ง..
“ทำอะไรหน่ะ? ไม่อายเขาหรือไง?!?!?” เควินโวยวายอีกครั้ง..
“อะไรกัน นี่ไม่รู้เหรอว่าเมื่อกี้ฉันทำอะไร? ให้ทำอีกรอบไหมหละ?” ร่างสูงยิ้มเจ้าเล่ห์ นัยตาคมจับจ้องอยู่ที่ริมฝีปากบางที่พึ่งถูกเขาขโมยจูบไปเมื่อครู่ นั่นทำให้ร่างบางเงียบสนิททันทีี..
“พอๆ ฉันไม่กวนพวกนายแล้ว ดูแลกันดีๆหละทีนี้ ฉันกลับก่อนนะ..” พูดจบอีไลก็หันหลังเดินออกมาทันที..
แต่ไม่วายต้องหันไปมองคู่รักที่ยังนั่งจู๋จี๋กันไม่เลิก.. โดยไม่สนใจกับการร่ำลาของเขาแม้แต่น้อย 'ใช่สิ๊.. ก็เรามันคนไม่มีคู่หนิ' ร่างสูงบ่นในใจพลางส่ายหัวน้อยๆ ก่อนจะรีบสาวเท้าไปไหนพ้นๆจากรัศมีการพลอดรักของ คิบอมกับเควิน..
THE END
__________________________________________________
BABY! TALK TALK TALK TO เต่าสามัญรักคนพิเศษ
มาแล้วก็บตอนจบ 55555555 ตอนแรกกะจะรอดูกระแสสักวันสองวันก่อน
แต่กลัวว่าเกิดพรุ่งนี้ไรเตอร์ตกบันไดหรือลิฟท์ค้างตายผู้อ่านจะได้ไม่ค้างคา
โอเค มาว่ากันถึง คิบอม ในเรื่องนะ ดูหวานแปลกๆว่าไหม?
ไม่ชิน 5555555 เพราะปกติบอมมันจะห่ามใส่เควินเสมอ
ก็ถือซะว่าเป็นบุคคลิกนอกจอก็แล้วกันนะฮะ.. ใครว่ายังไงกับเรื่องนี้บ้าง
บอกเล่าแชร์กันบ้างนะ ไรเตอร์อยากความเห็นของผู้อ่านทุกคนเลย
ขอบคุณนะคะะะะะะะ
EDIT 12012013 12:21AM
ก่อนจะไปกดปิดเรื่องนะ.. ใจหายเหมือนกัน พึ่งเปิดเรื่องนี้ไม่ถึง24ชม.
จะต้องกดปิดซะละ ก็อย่างว่าฟิคสั้นหนิหน่า 5555555555
โอเค! สุดท้ายนี้ ติดตามความเคลื่อนไหวของไรเตอร์ได้ที่
TWITTER: @kANTAJUNGSU (ทวงฟิคที่ดองไว้2ปีก็ได้นะ)
ความคิดเห็น