ENDURE [DONGHAE x EUNHYUK x KIBUM Super Junior Fiction]

ลำดับตอนที่ #2 : TRUST

   ในยามราตรีมืดมิด คัยบางคนยังไม่ข่มตาหลับ.. ภายในอ้อมกอดอันอบอุ่นของคนรัก..  จะมีก้แค่ตอนนี้หละที่ฮยอกแจรู้สึกได้ว่าเค้ายังได้รับความรักจากดงแฮอยู่..   เพราะในเวลาที่ดงแฮตื่นนอนจะดูเหมือนว่าร่างสูง.. ไม่แคร์เค้าเลยแม้แต่น้อย.. 
   ' ดงแฮไม่ใช่คนใจร้าย.. ไม่ใช่คนเย็นชา  หากแต่เป็นคนตรงๆ ไม่เจ้ากี้เจ้าการ.. ไม่ใส่ใจกับเรื่องไร้สาระ ไม่ชอบหั้ยคัยมาบังคับเค้า ไม่ว่าจะเรื่องอะไรก้ตาม.. ผมรู้แค่ว่าเค้าเป็นแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว.. '    ในขณะที่ร่างบางกำลังนอนคิดอะไรเพลินๆ.. ร่างสูงก้ขยับตัว..

                                           "ยังไม่นอนอีกเหรอ?.."

   ร่างสูงยันตัวขึ้นจากเตียงก่อนจะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงงัวเงีย..

                                           "อะ..อื้มม.. "

                                           "เด๋วพรุ่งนี้ก้ตื่นไม่ไหวหรอก.."

   ร่างสูงเอ่ยอย่างเป็นห่วง.. ถึงจะเป็นน้ำเสียงราบเรียบ แต่ฮยอกแจรับรู้ได้ดี..

                                           "ดงแฮ.. "

                                           "หื้ม?.."

   ร่างสูงเท้าศีรษะกับหมอนก่อนจะมองหน้าคนรักที่เรียกชื่อเค้า

                                           "ถ้าชั้นมีบางอย่างจะขอนาย.. นายจะทำหั้ยชั้นได้มั๊ย?"

                                           "เรื่องอะไรหละ?.."

                                           "เออ..  คือ..    ช่างมันเถอะ "

                                           ".............."

                                           "ชั้นรักนายนะดงแฮ.. "

                                           "อื้มม ม.. "

                                           "แต่ดูเหมือนนายไม่รักชั้นเลย"

                                           "เห้อ อ อ ..   นายคิดแบบนั้นเหรอ?"

                                           "อื้มม .. ก้ดูที่นายทำดิ."

                                           "ชั้นไม่ได้ขอหั้ยนายเชื่อหรอกนะ.. แต่ชั้นยังคงเหมือนเดิมตั้งแต่วันนั้น.."

                                           "................................"

   ฮยอกแจเงียบอย่างตั้งใจฟัง..

                                           "จะมีก้แต่ความรู้สึกดีๆที่เพิ่มมากขึ้น..  อีกอย่าง..ชั้นเห็นว่ามันไม่จำเป็นนักหรอกที่จะต้องมาบอกรักกันทุกวัน.."

                                           "ทำไมหละ?.."

                                           "ก้แค่เราเชื่อใจซึ่งกันและกัน ว่ารักของเรายังไม่เปลี่ยนแปลงแค่นั้น มันก้ไม่มีอะไรมาเปลี่ยนเราได้แล้ว"

   ' ถูก!.. แต่ชั้นก้แค่อยากได้ยินคำว่ารักจากนาย.. คำที่จะทำหั้ยชั้นมีกำลังใจในการทำอะไรๆได้อย่างเข้มแข็ง.. แค่นั้นที่ชั้นต้องการเพราะมันทำหั้ยชั้นรู้สึกว่า นายยังคงแคร์ชั้นอยู่เสมอ.. '

                                         
























































   ' But only love can say  try again or walk away  But I believe for you and me  The sun will shine one day  So I'll just play my part  And pray you'll have a change of heart  But I can't make you see it through  That's something only love can do'  

   คนเดิม ที่โทรมาอยู่บ่อยๆ  ร่างบางกดรับโทรศัพท์อีกครั้ง..

                                           "ยอโบเซโย.."

                                           ..ฮยอกแจ..

                                           "หื้ม ม ?"

                                           ..เออ.. คือชั้นจะโทรมาขอนายหน่ะ ..

                                           "เรื่อง?"

                                           ..คืนนี้ หลังเลิกงานชั้นจะลากดงแฮไปต่อที่ผับหน่ะ  นายจะว่ามั๊ย?..

                                           "อ่อ.. ตามสบายเถอะ ชั้นไม่อยากห้ามอะไรเค้าเท่าไหร่หรอก.."

                                           ..โอเคๆ  ขอบคุนมากนะ  สัญญาว่าจะไม่หั้ยมันดื่มหนัก ฮ่า ๆ..

                                           "อื้มม ม ม "

   ร่างบางมองโทรศัพท์ในมืออย่างช่างใจ.. 'ถ้าปล่อยนายเรื่อยๆแบบนี้ .. นายจะเปลี่ยนใจไปจากชั้นรึปล่าว?..'

                                           "ไม่สิ.  ชั้นต้องเชื่อใจนาย"












































   แสงสีในยามราตรีกับเสียงเพลงที่ดังอึกทึกนั้น ไม่ได้ทำหั้ยร่างสูงตื่นเต้นสักเท่าไหร่นัก หากเทียบกับคิมคิบอม.. 

                                           "ดงแฮ..  ไม่ตื่นเต้นเหรอว้ะ? ได้ออกมาล่าเหยื่ออีกครั้งหน่ะ!!.."

   คิบอมแหกปากพูดกับเพื่อนสนิทเนื่องจากเสียงภายในผับนั้นค่อนข้างดังจนคิบอมไม่ได้ยินเสียงของตัวเอง..

                                           "ไม่.. ทำไมชั้นจะต้องตื่นเต้นด้วย?..  ชั้นเลิกล่าแล้ว.. !"

                                           "โถ่!!.. นานๆนายจะออกมาสักที  ไม่ลองคืนสู่เย้าหน่อยเหรอ?.."

   ร่างสูงไม่ตอบหากแต่ส่ายหน้าช้าๆ..  ก่อนจะเดินเลี่ยงไปยังเคาเตอร์ของบาร์ที่เมื่อก่อนเค้านั่งเป็นประจำ.. 

                                           "อ่าว ดงแฮหายหน้าหายตาไปนานเลยนะ.."

   บาร์เทนเดอร์คนเดิมเอ่ยทักพร้อมเสิร์ฟเครื่องดื่มที่ร่างสูงเคยดื่มเป็นประจำ..

                                           "อื้ม ม.  ยังจำได้อยู่อีกเหรอ?"

                                           "ฮ่า  ๆๆ  .. คัยจะไปลืมนายลงหละ ตั้งแต่นายหายหน้าหายตาไปมีแต่สาวๆถามถึง.."

                                           "ขนาดนั้นเชียว?.."

                                           "เอ๊า. .ไม่เชื่ออีก บางรายมาตามหาแทบทุกวันเลย.."

                                           "เค้ารู้จักผมด้วยรึไง?.. "

                                           "ไม่อ่ะ..  เค้าถามหาผู้ชายที่ชอบนั่งตรงนี้ประจำ..  ซึ่งก้มีแต่นาย.."

                                           "ฮ่าๆๆ ๆ ... "

   ดงแฮหัวเราะออกมาทันที.. นี่เค้าเสน่ห์แรงขนาดนั้นเลยเหรอ..   ในขณะที่ร่างสูงตกอยู่ในห้วงความคิดของตนนั้น.. ก้มีคนเดินเข้ามาสกิด..

                                           "ขอโทดนะค้ะ.. "

                                           "ครับ?"

   ดงแฮหันไปมองตามเสียงนั้น..  หญิงสาวในชุดเดรสสีดำที่ยาวจากเอวแค่คืบกว่ายืนอยู่ตรงหน้าเค้า..

                                           "ตรงนี้มีคนนั่งรึปล่าวค้ะ?.. "

                                           "เออ ไม่มีครับ.."

                                           "เออชั้น คิม ยุนอานะค้ะ.."

                                           "อ่อครับ.. ผม..ดงแฮครับ"

   ทันทีที่หญิงสาวคนนั้นนั่งลงเค้าก้เริ่มทำความรู้จักกับดงแฮทันที..  จนร่างสูงเริ่มรู้สึกรำคาญ.. 

                                           "เออ.. ยุนอาครับเด๋วผมขอตัวไปห้องน้ำก่อนนะครับ.."

                                           "อ่อค่ะ  ตามสบายค่ะ.."

   ทันทีที่ลุกออกมาได้ ร่างสูงก้รู้สึกเหมือนยกภูเขาออกจากอกทันที..  ก่อนจะเดินไปหาคิบอมที่กำลังนั่งอยู่ในกลุ่มสาวๆ..

                                           "คิบอม.."

                                           "อ๊ะ.. นี่ไงดงแฮที่ผมเล่าหั้ยพวกคุนฟัง.."

   ทันทีที่คิบอมหันมาก้กระชากเค้าเข้าไปกลางวงพอดี..  ก่อนจะแนะนำสาวๆแต่ละคนหั้ยกับเค้า.. ซึ่งดงแฮก้ได้แต่ยิ้มหั้ย..

                                           "คิบอม..  เด๋วชั้นจะกลับแล้วนะ"

                                           "อะไรกัน?  พึ่งมาได้แป๊บๆเอง.."

                                           "นายก้อยู่ของนายไปสิ..  เด๋วชั้นจะกลับแล้ว.. "

                                           "เออๆ..  งั้นไว้พรุ่งนี้เจอกัน.."

   คิบอมบอกปัดเหมือนเป็นการไล่ ก่อนจะหันไปสนใจสาวๆต่อ..   ดงแฮจึงเดินกลับไปที่เคาเตอร์และยุนอาก้ยังคงนั่งอยู่ที่เดิม..  ร่างสูงนั่งลงที่เดิมก่อนจะยกเครื่องดื่มสีนวลขึ้นดื่มจนหมด.. ก่อนจะหั้ยไปเอ่ยกับหญิงสาวคนข้างๆ..

                                           "คุนยุนอาครับ.. ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ.. "

                                           "ดงแฮจะกลับแล้วเหรอค้ะ?.. เออพอดียุนอารอเพื่อนอยู่หน่ะค่ะ.. ช่วยรอเป็นเพื่อนยุนอสักพักได้มั๊ย?.."

                                           "เออ..  ก้ได้ครับ.."

   หญิงสาวเกาะแขนดงแฮเหมือนเป็นเชิงขอร้อง..  ดงแฮจึงยอมอยู่ต่ออีกสักพัก..  ซึ่งยุนอาก้ชวนคุยอยู่เป็นพักๆ..  จนร่างสูงเริ่มรู้สึกมึนๆแถมอุณหภูมิในร่างกายยังสูงขึ้นเรื่อยๆ..  ดงแฮเริ่มรู้สึกร้อนกายอย่างบอกไม่ถูก..

                                           "อื้ม.. เพื่อนของยุนอาชอบมาสายตลอดเลย..  แล้วยุนอาก้ต้องรอนานๆคนเดียวตลอดเลย แต่วันนี้โชคดีหน่อยที่มีดงแฮนั่งเป็นเพื่อน.. "

   ไม่พูดปล่าวมือเรียวของหญิงสาวยังมาลูบไล้ที่ต้นขาของร่างสูงอีกด้วย..  ทำหั้ยดงแฮเริ่มรู้แล้วว่าเค้ากำลังตกเป็นเหยื่อ..  ร่างสูงหันไปมองบาร์เทนเดอร์ด้วยสายตาเชิงถาม.. ทันทีที่บาร์เทนเดอร์มองเค้าพร้อมพยักหน้า.. ดงแฮจึงรู้เลยว่าเค้าโดนยาปลุกเข้าแล้ว!!..   ถึงจะเคยใช้มุขนี้กับผู้หญิงมามากแล้ว  แต่ก้ไม่คิดว่าตนจะมาติดกับ ที่ฝ่ายหญิงเป็นคนเริ่ม   ร่างสูงจึงรีบขอตัวกลับถึงจะโดนรั้ง ดงแฮก้ไม่สนใจ..   ทันทีที่ออกมาจากผับได้.. ร่างสูงรีบโบกแท็กซี่กลับคอนโดทันที..     ภายในรถ ต่อหั้ยแอร์หรืออากาศภายนอกจะเย็นแค่ไหน.. แต่มันก้ไม่สามารถดับความร้อนรุ่มที่เกิดจากฤทธิ์ยาในร่างกายของเค้าได้.. เค้ากำลังทรมาน อึดอัด..  ความต้องการทางเพศในร่างกายพุ่งขึ้นสูง..  ทันทีที่ถึงคอนโด..  ดงแฮก้รีบตรงขึ้นไปยังห้องพักทันที..













































                                           ก๊อก ก ๆๆ..  ก๊อก ก ๆๆ.. 

   เสียงเคาะประตูรั่วและเสียงดังนั้นทำหั้ยฮยอกแจต้องรีบมาเปิดประตูด้วยความตกใจ..   ทันทีที่บานประตูแง้มออก..  ดงแฮก้ถลาเข้ามาประชิดตัวร่างบางทันที.. ทำเอาฮยอกแจตั้งตัวไม่ทัน..

                                           "ดงแฮ.. เป็นอะ.. "

   ไม่ทันทีจะได้ถามริมฝีปากบางก้ถูกทาบทับด้วยรสจูบที่เร่าร้อน.. อุณหภูมิในร่างกายของดงแฮทำเอาฮยอกแจอดเป็นห่วงไม่ได้แต่ก้ไม่สามารถทำอะไรได้ เพราะดงแฮกำลังรุกเร้าเข้าอย่างเดียว.. ไม่แม้แต่จะเปิดโอกาสหั้ยเค้าได้พูดด้วยซ้ำ..     ร่างสูงอุ้มคนรักวางลงบนโซฟาก่อนจะทาบทับด้วยร่างของตน..  ลิ้นร้อนตะหวัดหาความหวานไปทั่วโพรงปากของร่างบาง..  ดูดดุนริมฝีปากบางอย่างหนักหน่วงจนเกิดรอยช้ำ..  ..   ร่างบางได้แต่ตอบรับโดยไม่เข้าใจอารมณ์ของคนตรงหน้า..   ไม่นานร่างสูงก้ละจากริมฝีปากบางที่เจ่อช้ำนั้น ทำเอาฮยอกแจที่เกือบจะขาดอากาศหายใจนั้นรีบสูดอากาศเข้าเต็มปอด..  ลิ้นสากลากลงมาที่ใบหู.. ก่อนจะขบเบาๆ ทำเอาฮยอกแจขนลุกด้วยความเสียว.. ก่อนที่ดงแฮจะไล่ลงมาซุกไซร้ที่ซอกคอขาวเนียน..  กดจูบ.. และดูดจนเกิดเป็นรอยแดงกล่ำ.. จนแทบจะกลายเป็นสีม่วงช้ำ..  แรงกดจูบของร่างสูงนั้นมีมากพอที่จะทำหั้ยอารมณ์ของฮยอกแจเตลิดตั้งแต่ยังไม่ได้ทำอะไรมาก..  

                                           "อ๊ะ.. อื้อ อ ดงแฮ.. "

   ร่างบางหลุดเสียงครางออกมาเบาๆ.. ซึ่งนั้นเป็นการกระตุ้นแรงอารมณ์และการกระทำของร่างสูงหั้ยรุนแรงมากขึ้น มือหนาเริ่มละลาบละล้วงเข้าไปในเสื้อยืดของคนรัก.. ลูบไล้แผ่นหลังเนียนนั้นอย่างหลงไหล.. ก่อนจะเลื่อนมือมาทางด้านหน้า.. ดงแฮลูบไล้ตั้งแต่หน้าท้องแบนราบขึ้นไปยัง.. ยอดอกที่แข็งเป็นไตตามอารมณ์ของร่างข้างใต้ มือหนาบีบคลึงหนัก ทำเอาฮยอกแจครางออกมาด้วยความเสียวซ่าน

                                           "อ๊าา า า า. .  อ๊ะ.. อ๊าาา า!!..   ดงแฮ. . .อื้ออ อ.. "

                                           "ฮยอกแจ.. ชั้นต้องการนาย.. "

   ขาดคำเสื้อยืดตัวบางก้ถูกถอดออกไปกองกับพื้นด้วยฝีมือของร่างสูง.. ริมฝีปากร้อนก้มลงขบกัดยอดอกนั้น แรงๆ  เพื่อเพิ่มความเสียวหั้ยกับร่างข้างใต้..

                                           "อ๊ะ!.  อ๊าา า า า า า า า า..  อื้อออ อ ..  ดะ อ๊ะ!!.. ดงแฮ.. "

   เสียงหวานครางกระเส่านั้นทำหั้ยร่างสูงแทบไม่อยากหยุดการกระทำของตนเลยแม้แต่น้อย.. ดงแฮเริ่มสร้างรอบกลีบกุหลายแดงช้ำลงบนร่างขาวเนียนที่น่าหลงใหล.. เป็นการแสดงถึงความเป็นเจ้าของอย่างเห็นได้ชัด  ดงแฮติดใจในเรือนร่างของคนรักมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว.. หากแต่ที่ไม่ค่อยแตะต้องบ่อยๆนั้น  เป็นเพราะว่าหากเค้าได้แตะเมื่อไหร่.. มันจะต้องแหลกคามือของเค้าแน่ๆ..   และคืนนี้ก้เช่นกัน..   ฮยอกแจเองก้รู้ว่าหลังจากคืนนี้ไปแล้ว  เค้าคงเดินไม่ได้ไปสัก3วัน..  และรอยพวกนี้คงเป็นอาทิตย์กว่าจะจาง..

                                           "อื้อ  อ..   ดงแฮ ชั้น  อื้ม ม   ไม่ไหวแล้ว  อ๊ะ!!.. "

   ไม่ทันจะจบประโยคร่างสูงก้จัดแจงกระชากกางเกงขาสั้นพร้อมกับชั้นในนั้นออกทันที..   ร่างสูงใช้ริมฝีปากจูบไล้ตั้งแต่ต้นขาขึ้นมาเรื่อยๆ. . โดยไม่ลืมที่จะทิ้งร่องรอยกลีบกุหลาบนั้นไว้..   มืออีกข้างก้ลูบไล้ไปตามโคนขาขาวเรียวนั้น..  ก่อนจะขึ้นมาถึงส่วนอ่อนไหว.. มือหนาค่อยๆกอบกุมแกนกายของคนรักไว้.. ก่อนจะรูดขึ้นลง เป็นจังหวะช้าๆ..

                                           "อื้ออ อ  อ..  ดงแฮ..   เร็ว.. อื้ม ม  เร็วกว่านี้. ."

   ตามคำขอ..  ความเร็วถูกเร่งจังหวะขึ้นเรื่อยๆ..  จนร่างบางหายใจแทบไม่ทัน..

                                           "อ๊ะ  อ๊าาา  า า าา  า า  า!!..  อ๊า  .. อื้อ อ   อื้ม ม   อ๊าา า า ..   ดงแฮ!.. "

                                           "เป็นไง?.. "

                                           "ชะ..  ชอบ.. "

   ไม่นานร่างสูงก้คลายมือออก..  ทำเอาฮยอกแจแทบคลั่ง.. แต่แล้วร่างบางก้ต้องสะดุ้งเมื่อสิ่งที่กลับมากอบกุมส่วนอ่อนไหวของเค้า คือโพรงปากร้อนๆของคนรัก  ร่างสูงไม่รอช้า.. รูดแกนกายของฮยอกแจเข้าออกอย่างรวดเร็ว..

                                           "อ๊ะ.. อ๊าา าา า า ..  อื้อ อ   ดงแฮ  อื้  อ อ   .."

  ไม่นานร่างบางก้ปลดปล่อยน้ำรักเข้าไปเต็มปากของดงแฮ..  ร่างสูงกลืนเข้าไปอย่างไม่รังเกียด.. ก่อนจะเก็บรายละเอียดตามโคนขาที่เปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำรักหั้ยสะอาด..    ก่อนจะหันไปมอบจุมพิตอันหอมหวานหั้ยคนรัก  ก่อนจะเจอศึกหนัก.

                                           "ทนหน่อยนะ.. "

   ไม่ทันที่ร่างบางจะได้ตอบ ดงแฮก้จัดแจงถอดเสื้อผ้าของตนออกไปกองอยู่ที่พื้นทันที..   เผยหั้ยเห็นแกนกายของร่างสูงที่ขยายตัวเต็มที่ตามความต้องการ..  มือหนาค่อยแหวกขาเรียวของคนรักหั้ยอ้าออก..  ก่อนจะสอดตัวเข้าไปอยู่ตรงกลางระหว่างขา.. . 

                                           "ดงแฮ..  อย่าแรงมากนะ.. "

   ร่างบางเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่อ่อนล้า..  และสายตาวิงวอนขอร้องคนรัก..   ร่างสูงกระตุกยิ้มก่อนจะเอ่ยปาก

                                           "ชั้นจะพยายามแล้วกัน.. "

   ทันทีที่จบประโยคแกนกายพองโตของร่างสูงก้ถูกกระแทบเข้ามาในตัวของร่างบางจนมิด..

                                           "อ๊าาา  า า า า  า !!..   เจ็บ!.. อื้อ อ อ.. "

   ไม่หยุดอยู่นิ่งปล่าว..  ดงแฮขยับกายทันทีที่เข้าไปในตัวร่างบาง..  แรงกระแทกบวกกับไม่มีการเบิกทางก่อนนั้น ทำเอาร่างบางต้องร้องครางออกมาด้วยความเจ็บปวด..

                                           "อื้ออ อ อ..  ฮื้ออ  อ.. จะ .. เจ็บ   อ๊ะ!..  อ๊าาา า าา าา .. ."

                                           "อื้อ  อ..  แน่นดีจังฮยอกแจ.. "

   ร่างสูงยังคงยัดเยียดเอาความเจ็บปวดหั้ยฮยอกแจอย่างไม่หยุด..  ร่างบางขยุ่มเรือนผมสีดำนั้นอย่างแรง.. หากแต่ไม่ได้ทำหั้ยดงแฮหยุดหรือเบาการกระทำนั้นลงเลย..    จนกระทั่ง

                                           "ดงแฮ..  อ๊าา าา  าา..  เจ็บ .. อ๊ะ!..  "

                                           "ใกล้เส็จแล้ว..   อื้มม มม.. ."

   ร่างสูงหลุดเสียงครางต่ำออกมาทันทีที่เค้าใกล้ถึงจุดสูงสุด..แรงกระแทกของร่างสูงนั้นก้ทำเอาช่องทางสีชมพูนั้นเริ่มฉีกขาด  ไม่นานนัก ทั้งสองร่างก้ปลดปล่อยน้ำรักสีขาวขุ่นออกมาพร้อมๆกัน.. ..  ซึ่งดงแฮก้สังเกตุเห็นของเหลวสีแดงสดที่ปะปนออกมากับน้ำรัก..  นั้นทำหั้ยเค้ารู้ตัวทันทีว่าเค้าทำร้ายฮยอกแจอีกครั้งแล้ว..    ร่างสูงเอนตัวลงบนโซฟาข้างๆคนรักที่นอนหลับตาพริ้มหอบหนักๆอยู่  ดงแฮโอบกอดร่างกายบอบบางที่เหนื่อยอ่อนนั้นไว้แน่น..   ก่อนจะเอ่ยปาก

                                           "เจ็บมากมั๊ย?.. "

                                           "ไม่.. ไม่เลย.."

   เค้ารู้ดีว่าร่างบางโกหก.. ดูได้จากแววตาที่สั่นไหว..   

                                           "ขอโทดนะ  ที่ทำนายเจ็บ.. "

                                           "ไม่เป็นไร .. แค่นายมีความสุข เจ็บแค่ไหนชั้นก้ยอม."

   ร่างสูงดึงตัวคนรักเข้ามากอดไว้แน่น.. ถึงร่างกายจะเปลือยเปล่า.. หากแต่ความอบอุ่นจากอ้อมกอดของคนรักนั้นอุ่นกว่าการใส่เสื้อหลายๆชั้นซะอีก..       นี่หละคือเหตุผล ที่ทำหั้ยฮยอกแจยังรักดงแฮไม่เปลี่ยน..    เพราะอบอุ่นที่ดงแฮมอบหั้ยเค้า  ไม่ว่าจะต้องทนทุกข์แค่ไหน ขอแค่อ้อมกอดของคนๆนี้เท่านั้น..  ฮยอกแจก้จะไม่มีวันหนีดงแฮไปไหนเลย.. 
  
                                         























______________________________________________________

เต่าสามัญรักคนพิเศษ :)

อุ๊ยตายว๊ายซึ้ง!!.
อย่างน้อยตอนนี้ก้ทำหั้ยผู้อ่านได้รู้ว่าดงแฮไม่ได้เลวร้ายอย่างที่คิด
ฮ่าๆ  ๆ      รู้สึกว่าตอนนี้จะยาวกว่าตอนอื่นๆ  รึปล่าว?..

เต่าใช้สมาธิอย่างมาก  ก   ในการอัพเอ็นซี
หวังว่าคงโอเคบ้างนะค้ะ   ตอนนี้นั่งฟัง In My Room ไปอัพไป.
มันเกี่ยวกันตรงไหน?..  เพลงออกจะเส้า ฮ่าๆ ๆ    

ก้มันหั้ยฟิวว่ารักมาก.   ฮ่าๆ ๆ   

ขอคอมเม้น.  เพื่อกำลังใจในการอัพด้วยนะค้ะ :)