ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    ENDURE [DONGHAE x EUNHYUK x KIBUM Super Junior Fiction]

    ลำดับตอนที่ #1 : FORGET ?

    • อัปเดตล่าสุด 6 ก.ย. 51


















       ภายในห้องหรูของคอนโดใหญ่ใจกลางกรุงโซล..  ร่างบางที่กำลังตั้งอกตั้งใจแต่งหน้าเค้กสีครีมนั้นอยู่ แย้มรอยยิ้มออกมาน้อยๆ.. กับข้อความบนหน้าเค้ก..     ' แฮ็ปปี้ แอนนิเวอร์ซารี่ 2 ปี     ฮยอกแจ ♥ ดงแฮ.'    ร่างบางวางอุปกรณ์แต่งหน้าเค้กลงก่อนจะหันไปมองนาฬิกาที่บอกเวลา6โมงเย็น..   

                                                 "น่าจะกลับมาได้แล้ว?.."

       ร่างบางจึงตัดสินใจเตรียมเซอร์ไพร์หั้ยกับคนรัก..    เวลาผ่านไปไม่นานประตูห้องก้ถูกเปิดออกพร้อมร่างสูงที่หิ้วแฟ้มงานกลับมา.. สายตาคมกวาดมองห้องพักที่มืดสนิท.. ดงแฮเอื้อมมือไปเปิดไฟห้อง.. ทันทีที่ไฟส่องสว่างก้พบร่างบางที่ยืนถือเค้กอยู่ตรงหน้า..   ร่างสูงขมวดคิ้วเล็กน้อย.. ก่อนจะเอ่ยถาม

                                                 "เนื่องในโอกาส?.."

       ทันทีที่ดงแฮเอ่ยปาก ฮยอกแจถึงกับมือสั่นทันที..

                                                 "นาย.. จำมันไม่ได้เหรอ?"

       ร่างสูงจึงทำหน้าครุ่นคิดก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบ

                                                 "อื้ม.. วันครบรอบสินะ.."

                                                 "ใช่แล้ว!.. 2ปีแล้วนะดงแฮ..   ส่วนเค้กนี้ชั้นทำเองกับมือเลยนะ รสวนิลาของโปรดนายเลยไง.."

                                                 "ชั้นไม่หิว.. "

       พูดจบร่างสูงก้เดินเอาเอกสารไปเก็บในห้องทำงาน ฮยอกแจหน้าซีดไปชั่วครู่ ก่อนจะพูดไล่หลังไปพร้อมกับรอยยิ้มที่ดูฝืน หากแต่ดงแฮไม่ได้เห็นมัน...
                                                 "ถ้านายไม่หิวก้ไม่เป็นไร..  เก็บไว้ก่อนก้ได้.."
       
                                                 "อื้ม.."

       ไม่นานก้กลับออกมา..  ร่างสูงทิ้งตัวลงบนโซฟาหน้าทีวี..  มือหนาเอื้อมไปหยิบรีโมตขึ้นมาเปิด ก่อนจะเปลี่ยนช่องไปเรื่อยๆ 

                                                 "ดงแฮ.. "

                                                 "หื้ม?.."

       ฮยอกแจเดินมานั่งลงข้างๆ..  ก่อนจะโน้มศีรษะลงบนไหล่ของคนรัก..  ไม่นานนักร่างบางก้เอ่ยปาก

                                                 "ชั้นรักนายนะ.. ดงแฮ"

                                                 "อื้ม.."

       ร่างบางค่อยๆเอนศีรษะกลับขึ้นมา ก่อนจะมองหน้าของร่างสูง.. นัยตาใสหม่นลงอย่างเห็นได้ชัด..   ความรู้สึกของเค้าเหมือนกำลังถูกบางสิ่งกัดกิน ค่อยทรมานเค้าอย่างช้าๆ..    

                                                 "นายไม่คิดจะบอกรักชั้นเหรอ?"

       ไม่นานร่างสูงก้เอ่ยปากอีกครั้ง..

                                                 "ก้เคยบอกไปแล้วไง.."

                                                 ".. บอกอีกไม่ได้รึไง?.."

       ร่างสูงขมวดคิ้ว หากแต่ยังไม่ละสายตาออกจากทีวีจอใหญ่..

                                                 "ทำไมต้องหั้ยชั้นพูดอีกซ้ำๆหละ?..หั้ยชั้นย้ำทุกๆวันเลยรึไง?"

                                                 "...................."

                                                 "ต้องป้อนข้อมูลซ้ำๆ ทำเป็นเด็กไปได้.."

       ไม่ใช่คำด่า ไม่ใช่คำว่า.. เพราะดงแฮไม่เคยว่าฮยอกแจเลยสักครั้ง.. ' มันเป็นเพียงแค่คำพูด ที่ไม่ควรเอามาใส่ใจ ผมเชื่ออย่างนั้น..แต่ทุกครั้ง.. มันก้ทำร้ายความรู้สึกของผมอยู่เหมือนกัน '     ร่างบางได้แต่เงียบในขณะที่ดงแฮดูทีวีอยู่อย่างนั้น..  ในตาใสนั้นพล่ามัวไปด้วยน้ำอุ่นๆ.. ' หัวใจของผมกำลังร้องไห้.. และดูเหมือนว่าผมกำลังจะร้องตามัน.. '   ฮยอกแจจึงตัดสินใจลุกออกไปจากตรงนั้นทันที..




















































       '
    But only love can say  try again or walk away  But I believe for you and me  The sun will shine one day  So I'll just play my part  And pray you'll have a change of heart  But I can't make you see it through  That's something only love can do'  

       ร่างบางมองเบอร์โทรศัพท์นั้นครู่นึงก่อนจะกดรับสาย.. 

                                                 "
    ยอโบเซโย.."

                                                 ..
    ฮยอกแจ!.. ดงแฮมันออกมารึยังเนี่ย? มันจะสายอยู่แล้วนะโทรศัพท์ก้ไม่ยอมรับ..

                                                 "
    เอ๊ะ.. ดงแฮออกไปได้สักพักแล้วนะ เด๋วก้คงถึงหละ.."

                                                 ..
    แล้วตกลงเมื่อวานนี้ดงแฮมันเป็นไงบ้าง?..

                                                 "
    ก้.. เหมือนเดิมหน่ะ"

       แค่นึกถึงเรื่องเมื่อวาน น้ำตาก้พาลจะไหลซะหั้ยได้..

                                                ..อะไรว้ะ?.. วันครบรอบของพวกนายแท้ๆ..   ดงแฮมันแย่จิงๆเลย..

                                                 "ไม่เป็นไรหรอก .."

                                                 ..เห้อ อ   .. ฮยอกแจ นายก้ทนๆมันหน่อยแล้วกัน  มันก้เป็นแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้วนี่นา..

                                                 "อื้ม..  ตั้งแต่ก่อนจะคบกันแล้วแหละ.."

                                                 ..นายนี่ก้นะ ทนจิงๆเลย   เป็นชั้นคงเลิกตั้งแต่ปีแรกแล้ว  ฮ่าๆ ๆ   อย่าเครียดก้แล้วกัน..

                                                 "อื้ม มๆ..   ขอบใจมากนะคิบอม.."

       เพื่อนของดงแฮ.. ที่เอาใจใส่ แม้กระทั่งร่างบางเอง..  เหมือนเป็นที่ปรึกษาของทั้งสองฝ่าย.. แต่คนอย่างดงแฮคงไม่มีเรื่องอะไรต้องปรึกษาคิบอมหรอก..  จะมีก้แต่ฮยอกแจที่มีความทุกข์เสมอ

                                                 




















































                                                 "อีดงแฮ!!.. "

                                                 "อะไร"

       ร่างสูงหันไปหาเพื่อสนิทที่มายืนตะโกนอยู่ข้างๆหูอย่างไม่พอใจสักเท่าไหร่..

                                                 "เมื่อวานแกทำอะไรกับฮยอกแจไว้!.. "

                                                 "ชั้นทำอะไร?..  แล้วนายเกี่ยวอะไรด้วยคิบอม?"

       ดงแฮมองคิบอมอย่างรำคาญก่อนจะหันกลับไปทำงานของตน..

                                                 "นี่ๆ  พูดดีๆหน่อยทำไมชั้นจะไม่เกี่ยว  ชั้นเพื่อนแกนะเว้ย!..  อีกอย่างชั้นก้สงสารฮยอกแจจะตายอยู่แล้ว ดูแต่ละอย่างที่แกทำหั้ยเค้าสิ.. ดูคำพูดของแกแต่ละคำสิว้ะ?..  พูดกับชั้นมันก้ไม่เท่าไหร่หรอก เพราะชั้นมันเพื่อนไม่ใช่แฟนแก..  แต่แกช่วยคิดถึงความรู้สึกของคนรักแกหน่อยได้มั๊ย?  ว่าคำพูดของแกมันจะทำร้ายความรู้สึกคนอื่นเค้าแค่ไหน?.."

                                                 "เรื่องของชั้น.."

                                                 "รู้ว่าเรื่องของนาย แต่ชั้นสงสารฮยอกแจจิงๆหว่ะ  นายเคยแคร์ความรู้สึกเค้าบ้างมั๊ย? ถามหน่อยเหอะ.."

                                                 "ก้แคร์..  แต่ชั้นมีวิธีของชั้น  จำเป็นต้องพึ่งนายด้วยเหรอ?"

       พูดจบร่างสูงก้ลุกออกไปจากโต๊ะ..   ทิ้งหั้ยคิบอมยืนแป้กอยู่คนเดียว..

                                                 "อะไรของมันว้ะ?. ."

       'เห้อ อ อ อ..   ฮยอกแจ ทนมันหน่อยก้แล้วกัน เพราะยังไงซะมันก้เรื่องของคนสองคนอยู่ดี..'

                                               



































    ___________________________________________________________________

    เต่าสามัญรักคนพิเศษ :)

    เริ่มแล้ว  เฮอึน!  ขอขั้นระหว่าง SOLITARY กับ METHOD หน่อยเหอะ.
    เพราะอยากอัพมาก ก ก ก  ก ก ก ก ก

    อย่างที่บอก บางเนื้อหาและคำพูดมาจากชีวิตจิงค่ะ
    รันทดเนอะ!!.


    เรื่องใหม่นี้ก้..  ติชมกันด้วยนะค้ะ!!

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×