SNOWFLAKE [YESUNG x LEETEUK x DONGHAE SuJu Fan Fiction]

ข้อมูลเบื้องต้น

ฤดูหนาวนี้.

คนคนนึง.. เชื่อมั่นว่ารักของเราจะไม่มีอะไรมาพรากไปได้.
คนอีกคน.. ที่มีความต้องการ.. อย่างไม่เคยสิ้นสุด.
คนสุดท้าย.. รักมาก จนยอมทำทุกอย่างเพื่อได้รับรักตอบ.

เนื้อเรื่อง

                     "เยซอง!.. หิมะตกแล้ว.."

   ร่างสูงที่กำลังจัดข้าวของอยู่นั้น มองออกไปทางหน้าต่างตามที่คนรักของเค้าเรียก..

                     "หน้าหนาวปีนี้ทำไมมาเร็วจัง.."

                     "คงเพราะโลกร้อนมั้ง? ฮ่าๆ.."

                     "ฮ่าๆ.. เอออาจใช่ก้ได้.."

   ร่างสูงมองหิมะที่ค่อยๆโปรยปรายลงมา.. มันทำหั้ยเค้านึกถึงวันที่เค้ากับอีทึกคบกัน.. 3ปีมาแล้ว..ที่เค้ากับอีทึกอยู่ด้วยกัน ในวันที่หิมะแรกของฤดู โปรยปราย... 'คนๆนี้สำหรับผมแล้ว.. เค้าเป็นเหมือนคนที่มีจิตใจอ่อนโยน เค้าเป็นคนดีที่หนึ่งเลยครับ... และความรักของเรา..ผมจะไม่มีวันปล่อยมันหลุดลอยไป.. เรารักกัน และจะไม่มีอะไรมาพรากเราจากกันได้.  ผมเชื่ออย่างนั้น..'















                     "อีทึก.. เย็นนี้ชั้นต้องไปทำงานนอกเมือง สักสองสามวันก้คงกลับ..นายอยู่คนเดียวได้มั๊ย?.."

   ร่างโปร่งทำหน้ามุ่ยทันที.. ที่ได้ยินเรื่องนี้จากคนรัก..

                     "งานอีกแล้วเหรอ?.. ทำไมนายชอบทิ้งชั้นนัก..แต่ช่างเถอะ.. ชั้นจะรอนายแล้วกัน"

   แต่ไม่นานก้ยิ้มออกมา..  และเข้าไปกอดเยซอง..

                     ".. อะไรกันเนี่ยย ย?  จะไปแค่ไม่กี่วันทำมาเป็นอ้อน..  นายทำหั้ยชั้นไม่อยากไป.."

                     "ไม่ไปก้ดีสิ.. เราจะได้อยู่ด้วยกันไง.."

                     "ถ้าได้ก้ดีสิ.. แต่ชั้นคงโดนไล่ออก..  ฮ่าๆ ทนรอชั้นหน่อย..เด๋วไม่กี่วันชั้นก้กลับมาแล้ว.."

                     "ก้ได้.  งั้นชั้นจะช่วยนายเก็บกระเป๋านะ.."












                     "ชั้นไปก่อนนะ.."

   ร่างสูงพูดพลางมองหน้าคนรัก.. และยิ้มหั้ย  ร่างโปร่งกระโดดกอดคนรัก ก่อนจะกระซิบข้างหูเบาๆ..

                     "รีบๆกลับมานะ.. และก้ห้ามนอกใจด้วย!!.."

   'หลายครั้งที่เยซองมักจะต้องไปทำงานนอกเมือง.. และปล่อยผมอยู่บ้านคนเดียว..  ผมไม่เหงาหรอกครับ..  ก้ผมไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวหนิ.. '  หลังจากที่เยซองออกไปได้สักพัก.. ร่างโปร่งกดโทรศัพท์หาคัยบางคน...

                     "ดงแฮ.. นายช่วยมาอยู่กับชั้นสักสองวันได้มั๊ย?..   อื้มๆ..  มาเร็วๆนะ.."

   คัยกันคือดงแฮ?.. มีความเกี่ยวข้องอะไรกับอีทึก?..















                     กิ๊งก่อง ง ๆ..

   'มาได้สักที.. ' ร่างโปร่งเปิดประตูออกไปรับ.. ร่างบางตรงหน้าหิวกระเป๋าเสื้อผ้าใบเล็กๆ.. พลางก้มหน้ามองพื้น..

                     "ดงแฮ.. ก้มหน้าทำมั๊ย?..  เยซองไม่อยู่สักหน่อย.."

                     "เออ.. ฮะ  พี่เยซองไปไหนเหรอ?.."

   ดงแฮเงยหน้าขึ้นน้อยๆ.. พลางถามคนตรงหน้า..

                     "งาน.. ไปทำงานอีกแล้ว..   เอาแต่งานๆๆ.. ไม่เคยจะอยู่กับชั้น.."

   อีทึกบ่นอย่างไม่พอใจ.. ก่อนจะหันมามองดงแฮด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ ซึ่งดงแฮก้ได้แต่เงียบ

                     ".................................."

                     "ไม่เห็นจะเหมือนนายเลย ดงแฮ..  นายหน่ะอยู่กับชั้นมาตลอด.."

   พูดจบอีทึกก้คว้าเอวร่างบางตรงหน้าเข้ามากดจูบหนักๆ.. ดงแฮไม่ขัดขืนแต่กลับจูบตอบเช่นกัน..
 
   'มันไม่ใช่เรื่องแปลกหรอกฮะ.... เพราะมันเกิดขึ้น.. ทุกครั้งที่เยซองไม่อยู่..  คนคนนี้.. คือคนที่ผมรักหมดหัวใจ จนยอมเป็นทุกอย่างหั้ยกับเค้า.. ทำทุกอย่างที่เค้าต้องการหั้ยผมทำ..  ทุกเวลาที่เค้าต้องการ  ..ผมทำหั้ยได้เสมอ... '

   ร่างโปร่งอุ้มตัวของร่างบางมายังเตียง.. ก่อนจะขึ้นคล่อมคนตรงหน้า..  อีทึกไม่ลีรออะไรทั้งนั้น.. ร่างโปร่งก้มลงไซร้ซอกคอขาวของดงแฮ..  ดงแฮก้เริ่มมีอารมณ์ตามสิ่งที่อีทึกทำ..  ร่างโปร่งค่อยๆปลดกระดุมเสื้อเชิ๊ตของร่างบางออก.. จนถึงเม็ดสุดท้าย..  อีทึกดูดเม้มผิวขาวเนียนของคนตรงหน้าอย่างไม่เคยพอ..  จากซอกคอ.. ลงมาถึงยอดอก.... 

                     "อื้อ อ  .. "

   ดงแฮเริ่มส่งเสียงครางด้วยความเสียวซ่าน..มือของอีทึกเริ่มลูบไล้สะโพกบางของดงแฮ..อย่างสนใจ.. ก่อนที่ริมฝีปากของร่างโปร่งจะลงมาถึงหน้าท้อง.... เค้าค่อยๆปลดกางเกงของดงแฮออก.. อีทึกดึงทั้งกางเกงนอกและในออกมาพร้อมกัน..  ตอนนี้เสื้อผ้าของดงแฮ.. ลงมากองที่พื้นเยบร้อยแล้ว..

                     "พี่..พี่อีทึก.. อื้ม ม .."

   ร่างโปร่งเงยหน้าขึ้นมามองดงแฮ.. ก่อนจะเอ่ยถาม..

                     "อยากเหรอ?.."

                     "ฮะ.. อ๊ะ.."

   ร่างบางถึงกับสะดุ้งเมื่ออีทึกแตะถูกของๆเค้า.. ก่อนจะใช้มือรูดขึ้นและลง..ช้าๆ..

                     "อ๊ะ. . อ๊า า าา..  อื้อออ อ อ .. "

   ดงแฮเคลิ้มได้อยู่ไม่นาน.. อีทึกก้เร่งจังหวะเร็วขึ้นทันที.. . 

                     "อ๊ะ!!.. อ๊าา า า า  พี่.. อื้ออ อ ออ อ อ!!!..."

                     "เป็นไรไปดงแฮ.. ไม่ชอบเหรอ?.."

                     "อ๊ะ.. ชอ บ.. ชอบฮะ.. อ๊าา า า า า .. ฮื้อ.. อื้อ อ อ .."

   อีทึกเหมือนจงใจแกล้งหั้ยดงแฮพูดออกมาไม่เป็นภาษา..  ร่างโปร่งจับดงแฮ..อ้าขาออก..  นิ้วเรียวของอีทึกลูบไล้ทางเข้าของดงแฮ.. เบาๆ..   ก่อนจะสอดเข้าไปโดยที่ดงแฮไม่ทันตั้งตัว..

                     "อ๊ะ!. . พี่อีทึก.. ผมเ  จ็บ บ  อื้ออออออ อ .."

   ร่างบางร้องลั่น.. ด้วยความเจ็บปนสุข..  ร่างโปร่งจึงยื่นหน้ามากระซิบข้างหูปลอบดงแฮเบาๆ

                     "อย่าเกรงนะ.. ชั้นจะค่อยไป.."

                     "ฮะ. . อื้ออ  .."

   ไม่นาน..นิ้วนั้นก้ขยับเร็วขึ้น.. จากหนึ่งก้กลายเป็นสอง..  และสองก้กลายเป็นสาม

                     "อ๊ะ!!... อ๊าา า  า า า า !!!.. อื้ออ อ อ !!.. อ๊ะ! อ๊ะ!.. พี่.. พี่ฮะ.. "

   เสียงครางของดงแฮ..เริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ.. 

                     "ดงแฮ.. พร้อมรึยัง.."

                     "อ๊ะ!.. อ๊าา า า!.. ฮะ.. "

   ทันทีที่คำตอบของดงแฮออกมานั้น .. อีทึกก้ปลดกางเกงของตนแล้วสอดแกนกายของเค้าเข้าไปในช่องทางนั้นทันที.. 

                     "อื้อ อ อ!.. อ๊ะ!!.. อ๊าา า า า า!!!!... ."

   บทรักของคนทั้งสองดำเนินต่อไปเรื่อยๆ.. จากค่ำจนดึก..  

                     "เฮ้อๆ.. "

   ร่างบางหอบน้อยๆ.. เมื่อบทรักร้อนแรงของเค้าจบลง..  อีทึกเอนกายลงข้างๆดงแฮ ใต้ผ้าห่มผืนใหญ่..  ร่างดปร่งชันศอกขึ้นและก้มมองหน้าดงแฮ.. 

                     "เป็นไง.. เจ็บมากมั๊ย?.."

   อีทึกถามร่างบางด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน.. พลางลูบไล้ใบหน้าขาวที่มีเหงื่ออยู่ประปราย...   'นี่หละครับ..สิ่งที่คนอย่างอีดงแฮต้องการ..  เพียงแค่คำปลอบประโลม ที่อ่อนโยน.. หั้ยรู้แค่ว่าเค้าเป็นห่วงผม.. แค่นี้หละครับที่ผมต้องการ.. '

                     "นิดหน่อยอ่ะฮะ .. เมื่อเทียบกับความสุขที่หั้ยผมแล้ว.."

   ดงแฮยิ้มหวานหั้ยร่างโปร่ง..   อีทึกก้มลงจูบดงแฮเบาๆ.. 

                     "ปากหวานจิงนะเรา.. "

   ว่าแล้วร่างทั้งสองร่างก้กิดกัน.. อยู่อย่างนั้นจนเช้า...    เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นในทุกครั้งที่เยซองไม่อยู่.. 
   'ผมดูเลวร้ายไปมั๊ย?.. ถ้าจะบอกว่าผมรัก เยซองมาก.. แล้วคนที่นอนข้างๆผมหละ?.. ผมก้รักเค้านะ.. ในฐานะน้องคนนึง  ที่ผมพร้อมจะหั้ยทุกอย่าง.. แต่เพียงสิ่งเดียวที่ผมไม่สามารถหั้ยเค้าได้จิงๆ.. เพราะผมได้หั้ยเยซองไปแล้ว..   และทำไมผมถึงไม่ซื่อสัตย์กับเยซองงั้นเหรอ?  อันนี้เองผมก้ไม่รู้..  อาจเป็นเพราะความต้องการอย่างไม่มีที่สิ้นสุดของผมหละมั้ง.. ?..  ที่ทำหั้ยต่างฝ่ายต่างต้องเจ็บ..'











                     "อื้ออ อ   อ อ๊าา า า า.. .   "

   และอีกคืนที่ทั้งสองร่วมบทรักกันอีก.. ณ.บนเตียงนี้.. ที่เป็นของ อีทึกและเยซอง..   ดงแฮนอนหมดแรงอยู่บนเตียง..  ส่วนอีทึกก้ลุกขึ้นมาใส่เสื้อผ้า..  ร่างโปร่งมองร่างบางบนเตียงก่อนจะยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์.. 

                     "นายสวยดงแฮ.. "

                     "พี่พูดอะไรบ้าๆ.. ผมเป็นผู้ชายนะ.."

                     "ใช่.. นายเป็นผู้ชายที่สวยเหมือนผู้หญิง.."

   ดงแฮหันหน้าหนีด้วยความอาย.. อีทึกจึงนั่งลงบนเตียงข้างๆที่ดงแฮนอนอยู่..  ก่อนจะก้มลงจูบดงแฮ.. อย่างอ่อนโยนแต่เนิ่นนาน.. ทั้งคู่ดูมีความสุขกันอยู่ไม่น้อย..  จะเป็นเช่นไรถ้าเยซองต้องมาเห็นสภาพแบนี้เข้า...   ประตูห้องนอนที่ไม่ได้ล็อคไว้ถูกเปิดออก.. ..

                     "อีทึ.. . ."

   เยซองที่กลับมาก่อนกำหนดนั้น..  ถึงกับอึ้ง.. คนรักของเค้ากำลังจูบกับคัยอีกคนที่ดูเหมือนจะเปลือยปล่าวอยู่ใต้ผ้าห่ม..  ทันทีที่อีทึกได้ยินเสียงเรียกนั้น.. 'เยซอง.. '  ร่างโปร่งเงยหน้าขึ้นเผชิญหน้ากับคนรักของเค้า..  ดงแฮที่นอนอยู่นั้นถึงกับสะดุ้ง.. ดงแฮรีบยันตัวลุกขึ้นนั่ง.. อย่างลุกลี้ลุกลน....   อีทึกเห็นอย่างนั้นจึงเอาแตะมือดงแฮเบาๆ เป็นเหมือนสัญญาณบอกหั้ยเย็นไว้...

                      "เยซอง.."

   ตอนนี้ร่างสูงที่กำลังอึ้งกับภาพที่ได้เห็นเริ่มมีน้ำใสๆคลอขึ้นมา..  ดงแฮที่เห็นอย่างนั้นจึงได้แต่นั่งก้มหน้า..   อีทึกลุกขึ้นไปโอบกอดเยซองไว้แน่น.. แต่แล้วเยซองก้ผลักออก..  และเดินหันหลังออกไป..   อีทึกจึงเดินตามออกไป..  ทิ้งดงแฮหั้ยอยู่ในห้องคนเดียว..  ร่างบางเสียใจมากที่เป็นต้นเหตุหั้ยอีทึกและเยซองต้องมีปัญหากัน.. เค้าจึงลุกขึ้นแล้วใส่เสื้อผ้าหั้ยเรียบร้อย..     ภายนอกห้องนั้น.. บรรยากาศของคนทั้งสองดูไม่น่าอยู่ด้วยยิ่งนัก..  เงียบ.. จนอีทึกเอ่ยปากพูด..

                     "เยซอง..  นายโกดชั้นเหรอ?.. "

   ทั้งๆที่รู้ดี.. แต่มันไม่มีอะไรจะพูด.. ไม่ได้แก้ตัว.. เพราะมันก้จิงอย่างที่เห็นทุกประการ..  ไม่นานร่างสูงที่ยืนหันหลังอยู่ก้เอ่ยพูดด้วยเสียงที่สั่น..

                     ".. ชั้นไม่โกดนายหรอก.. ที่ชั้นต้องรีบทำงานเป็นบ้าเป็นหลัง เพื่อที่จะรีบกลับมาดูนายทำอะไรอยู่กับคนอื่น.. "

                     "............................"

                     "จะเลิก จะไปหรือยังไง.. พูดมาตอนนี้เลยเถอะ..  ชั้นพร้อมที่จะฟังอยู่แล้ว.."

   คำนี้แหละที่ทำหั้ยหัวใจของร่างโปร่งสั่นจนแทบจะยืนไม่อยู่..  น้ำตาของร่างโปร่ง.. เริ่มไหลลงมาช้าๆ

                     "....... ไม่..เยซอง  ชั้นจะไม่มีวันเลิกกับนาย?.."

                     "ฮึก!..  แล้วจะหั้ยชั้นทำไง.. จะหั้ยชั้นบอกเลิกนายใช่มั๊ย?.. ต้องหั้ยชั้นเป็นคนไปใช่มั๊ย?.. ไปจากบ้านของเรา.."

                     "เยซอง..  ชั้นจะไม่หั้ยนาย.. หรือชั้น ไปไหนทั้งนั้น..   เรายังรักกันอยู่.. ไม่ใช่เหรอ?"

                     ".. นายบอกว่านั้นคือความรักที่เรามีหั้ยกันงั้นเหรอ?.. การที่นายบอกชั้นไม่หั้ยนอกใจ... แล้วเอาคนอื่นมานอนที่บ้าน.. บ้านของเรา..   ทำอะไรกันอยู่บนเตียง.. เตียงของเรา..  นี่คือความรักที่นายมีหั้ยชั้นใช่มั๊ย?.. "

                     "ชั้นขอโทด.. "

                     "ถ้าวันนี้ชั้นไม่กลับมา.. นายก้คงไม่พูดมันหรอก?.."

                     ".................................."

                     "นายปิดบังชั้นมานานเท่าไหร่แล้ว..?..  ชั้นมีสิทธิ์ที่จะได้รู้มัน.."

                     "ตั้งแต่ที่เราคบกัน.."

   ร่างสูงที่ได้ฟังถึงกับนิ่งอึ้ง.. เยซองหันหน้ามามองคนรัก.. คนที่เค้ารักมากที่สุด.

                     "ตั้งแต่เราคบกัน?.. นี่ชั้นโง่มาตลอด3ปีเลยหรอ?.. นี่ชั้นหลงเชื่อว่านายเป็นคนดีมาตลอด3ปีเลยเหรอ?.."

                     ".........................."

   ดงแฮ..ที่แอบฟังอยู่นานเริ่มทนไม่ไหว ที่คนทั้งสองต้องทะเลาะกัน..  ร่างบางเปิดประตูออกมา.. คนทั้งสองข้างนอกจึงหันมามอง..  สิ่งที่ดงแฮเห็น.. คือคนที่เค้ารัก กำลังร้องไห้.. 'พี่อีทึก!.. ผม..ผมขอโทด..'  ดงแฮมองไปที่เยซอง.. แต่เยซองกลับเบือนหน้าหนี..  ก่อนจะเอ่ยปากกับอีทึก..

                     "เค้า.. เป็นคัย?..."

                     "เค้า..  .. ดงแฮ เป็นคนของชั้น."

   เยซองยิ้มเยาะหั้ยกับตัวเอง  ก่อนจะนั่งลงบนโซฟา.. ก้มหน้าลงและร้องไห้.. ไม่มีเยงใดเล็ดลอดออกมา...  มีเพียงหลังของเค้าที่สั่นเป็นระลอก.. อีทึกเดินเข้าไปใกล้ๆ..  คุกเข่าลงกับและกอดเยซองหั้ยแน่นขึ้น.. ร่างสูงสะอื้นออกมาอย่างแรง.. ไม่แพ้ร่างโปร่งที่โอบกอดเค้าเช่นกัน.....  

                     "อีทึก.. ได้โปรด..  อย่าทิ้งชั้นไป.. "

                     "ไม่หรอกเยซอง.. ชั้นจะไม่ทิ้งนายไป..  ชั้นรักนายเยซอง"

                     "ชั้นคงอยู่ไม่ได้.. ถ้านายทิ้งชั้นไป.. ."

   ดงแฮที่ยืนดูเหตุการณ์อยู่ตรงนั้น.. รอ รอจนกระทั้งเค้าทั้งสองคนเริ่มเข้าใจกัน.. ถึงจะไม่ใช่เข้าใจแบบนั้น..  แต่ก้เริ่มกลับมาเหมือนเดิม..  ดงแฮจึงตัดสินใจเดินเข้าไปใกล้ๆทั้งสองก่อนจะนั่งลงที่โซฟาอีกตัว  และเอ่ยปาก...

                     "พี่เยซอง.."

   ร่างสูงที่ถูกเรียกหันมามองดงแฮด้วยสายตางุนงง.. 

                     "............................."

                     "ผมขอโทดนะฮะ.. ผมไม่ได้อยากหั้ยมันเป็นแบบนี้..  เพราะผมนับถือพี่มาเสมอ.. ในฐานะคนคนนึงที่โชคดีที่สุดในโลก..  ที่ได้รับความรักจากพี่อีทึก..  ตลอดเวลาที่ผ่านมา.. พี่อีทึกเล่าหั้ยผมฟังเสมอว่าเค้ารักพี่ขนาดไหน..  และ3ปีมานี้.. ผมก้รับรู้ได้เองเช่นกัน.. ว่าพี่อีทึกไม่เคยรักผมอย่างที่รักพี่ได้เลยสักครั้ง...  เพราะกับผม.. ผมเป็นเพียงแค่น้องคนนึง.. ที่เค้าหั้ยได้ทุกอย่าง.. ยกเว้นเพียงแค่สิ่งเดียว.. สิ่งที่เค้ามีหั้ยพี่เยซองมาเสมอ..  ซึ่งผมไม่เคยได้รับมัน..   จะพี่อีทึกเลยสักครั้ง..นั้นคือความรัก..    "  

  พูดจบดงแฮก้หันมามองอีทึก.. ก่อนจะเอ่ยคำร่ำลา.. 

                     "พี่อีทึก.. ผมขอบคุนทุกๆความสุขที่พี่มอบหั้ยผม..  ความรู้สึกดีๆที่พี่เป็นห่วงผม..  ต่อจากนี้ไป.. ผมจะไม่มากวนใจพี่อีก.. จะไม่หั้ยพี่ต้องมาเสียน้ำตาเพราะผมอีก...  แต่ผมจะยังคงความรู้สึกเดิมๆไว้..  เพราะผมมีความสุขกับความรู้สึกของผม..   ลาก่อนนะฮะ.. "

   พูดจบ.. ดงแฮก้ลุกขึ้น..  อีทึกมองตามหลังคนๆนั้นไป.. และก้ตัดสินใจเดินตามไป.. ร่างโปร่งดึงดงแฮเข้ามากอดต่อหน้าของเยซอง..  โดยไม่กังวลอะไรทั้งนั้น...

                     "ดงแฮ.. . นายจะเป็นน้องที่ดีของชั้นเสมอ.. และตลอดไป.."

   ดงแฮพยักหน้าน้อยๆ..  ก่อนจะหันหลังและเดินจากไป. ..  



























   หลังจากนั้น.. เยซองและอีทึกก้กลับมาเป็นเหมือนเดิม.. รักกันอย่างซื่อสัตย์..  อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน..  ..    










   'และนั้นก้เป็นครั้งสุดท้ายที่ผมได้เจอกับพี่อีทึก.. ผมเป็นฝ่ายหลบหายไปเอง.. และพี่อีทึกก้ไม่ได้ติดต่อหาผมอีก..  แต่มันก้ไม่ได้แปลว่าผมไม่รักเค้าแล้ว..  เพียงแต่ผมไม่อยากจะต้องทำหั้ยพวกเค้าต้องแตกกันอีก..  ทุกวันนี้ผมยังคงรอโทรสศัพท์.. โทรศัพท์จากคนที่ผมรัก.. ที่สุด.    ยังคงรอ เผื่อว่าวันใดวันหนึ่งเค้าต้องการผม..  วันนั้นผมก้จะรีบไปหา..  แต่มันจะเมื่อไหร่?.. ผมไม่รู้..  แต่ผมยืนยัน ที่จะรอคนที่ผมรัก..  ต่อหั้ยจะต้องรออีกนานแค่ไหนมก้จะรอ..  จะไม่เปลี่ยนไป.. จะเป็นดงแฮของพี่คนเดิมเสมอ...    เพราะผมรู้.. รู้แล้วว่าในโลกข้างนอกนั่น.. คงไม่มีคัยจิงใจกับผมได้เท่าพี่อีกแล้ว .. ..   '







   คัยบางคนที่เกิดมาเพื่อรอ.. รออยู่แบบนั้น..  ทั้งชีวิต.




_____________________________________________________

 เต่าสามัญรักคนพิเศษ.. 

เต่าว่าตอนนี้ไม่ค่อยจะซึ้งสักเท่าไหร่ 
แต่มันช่วยบอกเล่าเรื่องราวความรู้สึกขงคนทั้งสามได้ดี  
ว่ามั๊ย?.. ฮ่าๆ อ่านแล้วก้เม้นแนะนำด้วยนะค้ะ