Detective ยัยจอมแก่นกับคุณหนูเย็นชา

               นี้จะเป็นเรื่องราวของอดีตกาลก่อนจะมาถึงปัจจุบันเมื่อนานมาแล้วสมัยที่การฆาตกรรมมันเริ่มขึ้นอย่าง โหดร้าย ทารุณ และการเข่นฆ่ากันเองเพื่อที่จะมีชีวิตอยู่รอดเพียงหนึ่งคนเพื่อจะเป็นกษัตริย์ปกครองทุกสิ่งทุกอย่าง แต่ทว่าได้มีชายคนนึงที่พร้อมจะสละทุกอย่างเพื่อไม่ให้คนเลวได้ปกครองประเทศของตนซึ่งนั้นก็ คือ พี่ชายของตนที่รุ่มหลงกับการได้เห็นเลือดเนื้อ เฉือนกันและทรมารให้ตายโดยผู้ที่ไม่ได้กระทำผิดก็โดนไปด้วย
     "อะไรกันแกเองเรอะ" คิดจะมาหยุดละก็ไม่มีทางที่คนอย่างแกจะมาหยุดคนอย่างฉันได้หรอก เพราะคนอย่างแกนะมันกระจอก
     "กึก...กัดฟันกรอดถึงผมจะหยุดพี่ไม่ได้แต่ผมก็จะหยุดไม่ให้พี่ทำอะไรบ้าๆแบบนี้"
     "คนอย่างแกน่ะไม่มีทางที่จะหยุดฉันคนนี้ได้หรอก แต่ถ้าหากว่าฉันคนนี้ฆ่าแกไปด้วยก็จะไม่มีเซี่ยนหนามคนอย่างแกสินะ" หัวเราะชอบใจเอามือปิดที่หน้าเอาไว้แล้วหัวเราะออกมา
     "ถึงจะอย่างงั้นแต่ผมน่ะจะไม่มีวันปล่อยให้คนอย่างพี่ต้องฆ่าคนบริสุทธิ์ไปอีกแล้ว ไม่มีวัน!!"
     "หึ หึ ฮ่า ฮ่า... เข้ามา!!"เสียงดาบที่ฟันเข้าหากันมันดังกึกก้องท่ามกลางซากศพที่นอนแน่นิ่ง ผมได้แต่มองหันไปดูรอบๆแล้วไม่อยากให้เป็นแบบนี้เลย "โธ่ เว้ย ทำไมถึงเป็นแบบนี้ ทำไมๆ"
     "ผมจะไม่มีวันลังเลอีกต่อไปแล้ว ไม่มีวัน"
     "โอ้ เป็นสายตายที่ดีนี่ ดีเลยย เข้ามา ฉันจะสับแกให้เป็นชิ้นๆไปเลย"
เสียงฟ้าร้องดังสะนั่นหวั่นไหว และฝนก็เริ่มตกลงมาถามกลาง การต่อสู้ที่ไม่มีวันจบ อึก...อ่า..อ่า ทำไมคนอย่างแกถึงได้...
     "ผมชนะแล้วสินะพี่ชาย"ไม่ใช่สิ 'โกว'ถึงจะเป็นพี่ชายต่างมารดาก็ตามแต่สายเลือดแบบพี่ผมก็ไม่อยากได้หรอกนะ

        1 ชั่วโมงก่อนหน้านี้
     "ย๊ากกก เพล้ง...ฉึก หึ ทำได้ไม่เลวเหมือนกันนี้แกนะ" แต่ว่า การที่แกเปิดช่องโหว่ให้กับศัตรูแบบนี้...หึเสร็จละ
     "ผู้ชายคนนี้แข่งแกร่งจริงๆเราจะมีทางชนะรึเปล่าเนี่ย"
     "ถ้าหากแกจะยอมแพ้ตอนนี้ก็ยังทันนะ 'ซันท์'
     "เอ๋ะ เมื่อกี้นี้เขาเรียกเราว่าอะไรนะ" ปกติไม่เคยเรียกเราแบบนี้มาก่อนเลยนี้

     "หึ ของชีวิตของแกไปละนะ ซันท์"อ่ะถึงยังไงก็หลบไม่พ้นหรอกนะ"
     "ถ้าอย่างงั้นก็ต้อง ฮึ้ยย กระบวนท่ารุกที่ 5 จันทร์เสี้ยวฟ้าฟาด"
     "อ่ะ!!!โกวตกใจกับกระบวนท่าที่ซันท์ทำจึงยืนทึ่งไป"เสร็จผมละนะ ผมเข้าไปฟันเป็นทางเฉียงจากทางด้านซ้ายมายาวเลยทีเดียว
     "ทำไมคนอย่างแกถึงได้มีเคล็ดวิชานั้นได้..."
         ตัวผมเองก็รู้สึกตัวอีกที่ก็เสียเลือดไปเยอะเหมือนกันจนร่างกายถึงกับทรุดตัวลงกับพื้น หึ ผมแอบหัวเราะในลำคอตัวเองเบาๆ เท่านี้ผมก็ชนะแล้วสินะแต่ว่าการเข่นฆ่ากันจะมีแต่ความหมาดหมางไม่มีที่สิ้นสุด
     "ตัวผมเองคิดเอาไว้แบบนี้ว่าหากในอนาคตในลูกหลาน เกิดการฆ่าล้างกันอย่าให้โศกนาฏกรรมต้องเป็นแบบตัวผมในตอนนี้เลย..."