ความจริงที่เป็นอยู่

  ในบ่ายวันศุกร์เป็นบรรยากาศที่คนทำงานไม่อยากทำอะไรกันแล้วนอกจากรอเวลากลับบ้าน น้อยขึ้นมาตามเราบนห้องทำงานซึ่งอยู่บนชั้น 2 ของอาคารสำนักงานที่เราทำอยู่ พี่อ้อมีคนไข้มาทำแผลค่ะ เราเพิ่งย้ายเข้ามาทำงานในสถานที่แห่งนี้ได้เกือบ 3 เดือนแล้ว ยังไม่ค่อยคุ้นเคยกับวัฒนธรรมองค์กรของคนที่นี่ เนื่องจากสถานที่เก่าเราอยู่แบบพึ่งพาอาศัย ช่วยกันคนละไม้คนละมือ ขอร้อง ไหว้วานเพื่อนบ้าง น้องบ้าง หรือบางทีก็ลามถึงพี่ ได้อย่างสบายใจ ทุกคนไม่ดูดายเต็มใจให้บริการกันอย่างเต็มที่ ผิดกันเลยกับสถานที่แห่งใหม่แห่งนี้ เรารู้สึกโดดเดี่ยวขึ้นมาทันที นี่เราไม่มีคนพวกเดียวกับเราหรือนี่ คิดทบทวนขณะที่เดินลงบันไดไปดูคนไข้ที่รออยู่ด้านล่าง ยายมาทำแผล มองไปบนเตียงทำแผลมองเห็นหญิงชราดูทรุดโทรมนั่งรออยู่บนเตียง ขาข้างขวาของแกเหลือให้เห็นเป็นติ่งเนื้อประมาณฝ่ามือ ยายมาทำแผล แกบอกซ้ำอีกครั้ง เพื่อให้เราเกิดความแน่ใจวาแกต้องการแค่นั้นจริงๆ ยายไม่กล้าไปที่อนามัย...แกเอ่ยชื่อสถานีอนามัยแห่งหนึ่ง ซึ่งอยู่ไม่ห่างจากที่เราทำงานมากนัก ยายกลัวเขาดุจังเลยยายเลยไมกล้าไป เราเลยบอกแกไปว่า ทำไมยายไม่บอกเขาไปเล่าว่าสิ่งที่ยายถามเขาเพราะยายไม่รู้ และยายทำไม่ได้ในบางอย่างที่เขาทำได้ ยายจึงต้องมาหาเขา แล้วยายไม่กลัวหมอที่นี่ดุบ้างเหรอ ยายมองหน้าแบบไม่เต็มตา รอยแผลผ่าตัดเปลี่ยนลิ้นหัวใจยาวตั้งแต่ใต้คอหอยถึงลิ้นปี่ของยายแห้งดีแล้ว ขณะที่เปิดแผลหมดเห็นรอยพลาสเตอร์ที่หมอคนเก่าทิ้งคราบเอาไว้ ในชนบทชาวบ้านจะเรียกเจ้าหน้าที่ที่ประจำอยู่ตามสถานีอนามัยว่าหมอกันทุกคนไว้เว้นแม้แต่คนงาน ทำความสะอาด ทุกคนเป็นหมอกันได้หมด เออ เดี๋ยวนี้เนาะ ความเอื้ออาทรความมีน้ำใจ ความใส่ใจในการทำงานของคนยุคนี้เป็นไปได้เพียงนี้เชียวหรือ สิ่งเล็กๆน้อยๆที่ทุกคนสามารถทำได้ หยิบยื่นให้ด้วยความเป็นมิตร เป็นบริการที่เราก็ต้องการให้คนอื่นปฏิบัติกับเราแบบนั้นบ้าง จึงถดถอยลงไป เราก็ได้แต่หวังว่าวันหนึ่งถ้าคนเหล่านี้ได้รับสิ่งที่ตนเองเคยหยิบยื่นให้คนอื่นแล้วจะรู้สึกอย่างไร คงไม่ตอบว่า รู้อย่างนี้...กันอีกใช่ไหม ภาพสุดท้ายหลานชายเดินเข้ามาอุ้มยายออกไป พร้อมกับเสียงขอบคุณที่แกให้ก่อนที่จะลับประตู  ยายยังโชคดีนะที่มีหลานคอยดูแลยังมีอีกหลายคนที่ถูกทอดทิ้งไม่ได้รับแม้แต่ความมีน้ำใจที่ผู้คนในสังคมจหยิบยื่นให้เราคิดคนเดียวเงียบๆ ก่อนจะเดินกลับขึ้นไปทำงานที่ค้างต่ออยู่