คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : T9 : ต้นไม้ใหญ่ กับ แมวเจ้าเล่ห์
"ไอ้หน้าแมวนี่มันแปลกๆนะ" ((O"O!!)
มันยิ้มแปลกๆ เหมือนมันฟินอะไรอยู่ ปกติ น้อยคนที่จะ กล้าสบตาเค้าตรงๆ แต่ ไม่ใช่กับคนตรงหน้าที่ยังยิ้มระรื่นจนตาแทบปิด
"เมิงมีอะไร ก้อว่ามามองหน้านานๆ แระคันตีน"
"โห ลูกพี่"
ไอ้ดำนี่มันไม่ได้นับญาติอย่างเดียวพูด มันโอบใหล่ ยงกุกหันไปปล่อยแสงเลเซอร์ แต่มันไม่สะเทือน ยิ้มให้เฉย มันด้านมาก
"ฮึๆ"
"ลูกพี่ว่ามั้ยไอ้เซลโล่นี่ มันน่ารักเนอะ"
"กรุรุ้ เมิงเกี่ยวไรกับความน่ารักของมั
"ก้อผมเพิ่ลมานไง"
"เออ แล้วไง กรุไม่เก็ต" =_="???
"ผมอยากทำงานที่นี้ง้า" ยงกุกคิ้วขมวดกับคำตอบ นี่ขนาดเมิงเป็นแค่ลูกค้ายังป่วนขนาดนี้ แล้วถ้าเมิง เฮ้ออ อย่าคิดเลยคับ มันเป็นภาพสยอง
"มันเกี่ยวกันตรงใหนวะ แล้วร้านกรุแค่นี้มี
"เง้อ ลูกพี่ สุดหล่อ ที่สุดในสามโลก นะน้า" อันนี้มันพูดจากใจผมรู้สึกได้
ปล่อยแขนกรุ ไอ้ดำ เด่วสีตก ผมไม่ได้รัวเกียจนะ แต่มันเล่นกอดแขน ดินไปดิ้นมา เฮ่ออ น่ารักตายอะเมืง ไอ้เด็กท้ายหมุ่บ้าน บ้านมีงยังกะวัง ใครๆก้อรุจัก ว่าไอ้สองตัวนี่แสบแค่ใหน มันจะมาทำงานในร้านเล็กๆเพื่อ...
"คือ ผมอย่าใกล้ชิด จงออบอะ" ^_^
อื่มมมม....กรุเก็ตแระ
ยงกุกนิ่งไป มองเด็กหนุ่ม ตรงหน้า
"งั้นยิ่งไม่ได้ใหญ่เลย จงออบไม่ได้หรอกเจ้าเด็กเวร"
"อ้าวไมอะ ผมแค่ขอจีบ ไม่ได้จะลากไปปล้ำอะลูกเพ่"
"ปากเมิงนี่กรุรุแระมันบวมๆเพราะไร ร้านกรุ กรุตัดสินใจเองจะรับใครไม่รับใคร"
สงสาร เค้าไม่สามารถช่วยชีวิตใครได้ซ้
"ไอ้คุณฮยองคับ แมร่งหวงเวอร์ จะเก็บไว้กินเองดิ เลือกซักคน อย่าทำเป็นพยาเทครัวดิคับ"มันมาเป็นชุด
"ถ้าเมิงกลับไปอ่าน ตั้งแต่ตอนที่สองนะไอ้คุณดำ เมิงอะตัวดีเลยตระครุบแมร่งทุกคน อย่าถามมาก ยิ่งถามยิ่งคัน เอาหน้าเมิงมาเกาหน่อยดิ"ไม่พูดเปล้ายกฝ่าตีนเบอร์ใหญ่สุดให้พิสูจน์
"อะไรวะไอ้ฮยองคนนี้ เฮ้ออ เบื่อคนแก่ พูดยากวะ" พอคนพูดเห็นสีหน้าอีกคนที่เริ่
"กรุเพิ่ลเล่นเมิงรึ"
พูดไป คนที่เพรียบพร้อมอย่างนายไม่มี
"ปล่อยกรุจะไปทำงาน แล้วก้ออยู่ให้ห่างจงออบ เมิงจะเล่นกับหัวใจใครก้อได้ ยกเว้น จงออบ"
"ฮย้อออออ เง้อออ เชี้ยยยเหงือกเอ้ยยยยย" คำหลังแบบเบาๆเพราะกลัวคนที่เดินหนีไปจะได้ยิน
"ไอ้โหด เมิงรุจัก แดฮยอนน้อยไปแระ ไม่มีอะไรที่กรุอยากได้แล้วไม่ได้ แต่ ตอนนี้ กรุหมดพลังไปเติมพลังแป๊ป หิวงะ" TT__TT
เมื่อแดฮยอนออกไปภายในร้านก้
"อ้าาา....... "อยุดีๆ เซโล่ที่วิ่งเล่นอยุกับจงออบก้
"เคอร์ฟิวผม กลับก่อนนะฮยอง" เซลโล่ เอามือตีเค้าเตอร์ ไป กระโดดดึงๆ ด้วยความรีบเร่ง ไอ้เด็กนี่มันน่ารัก คำเดียวจอด
"อื่มไปซิ" ยงกุกขยับตัวจะเดินไปส่ง แต่ไม่ทัน
"กลัวแล้วเหรอ ปะ กรุไปส่ง ทางผ่าน" แดฮยอนที่ไม่รุ้โผล่มาจากใหน คว้าคอเซลโล่ออกไปหน้าตาเฉย ก่อนหันมายิ้มเยาะเย้ยย อื่ม กรุมะได้เมิงก้อ......อด
.
.
.
.
ฮื่มไอ้มารดำ ต่อไปไม่ต้องเตือน ถีบเลย
แสงไฟหน้าร้านดับลง ยงกุกมองจงออบที่นั่
"วันนี้ชั้นเห็นนายยิ้ม"ยงกุกนั่งลงข้างๆน้อง
"หืม "จงออบหันมายิ้มอย่าง งงๆ
"ยิ้มจริงๆของนายนะ"
จงออบยิ้มอีกครั้งให้เค้าแต่ก้
"ชอบมีเพื่อนก้อเปิดใจซิ เซลโล่เป็นเด็กดีนะ"
"ครับผมก้อคิดแบบนั้น อยู่ใกล้ๆ แล้วเหมือนอยุ่ใต้ต้นไม้ใหญ่ มีน้ำค้างให้ความเย็นสบายใจ"
ยงกุกขมวดคิ้วกับคำตอบของคนที่ปริปากพูดครั้งแรก
"จริงๆนะครับ เหมือนมีภาพต้นไม้ใหญ่กลางทุ่
"หึ ชั้นเข้าใจ ชั้นเคยเห็นต้นไม้นั้นมาแล้ว คนที่ทำให้รู้สึกเย็นเหมือนน้
.
.
.
.
"นายนี่อึดโคตรอะ"
คนที่เป็นศัตรู คนที่เค้ามีคำสั่งให้ตามล่า คนที่ลากเค้
"มึง ช่วยทำไม คิดว่าแรงระเบิดนั่นจะทำอะไรกรุ
"มันลืมตัวนะ เห็นยานนายกำลังจะระเบิ
"ภาระกิจชั้ลแค่ ล่าเมิง แล้วเมื่อเมิงตายก้อเอาคลิสตั
"เอ้า.... งั้นก้อได้ แต่คงไม่ใช่ตอนนี้ สภาพนายแบบนี้ พักผ่อนก่อนนะเพื่อนแล้วค่อยตื่
แทคยอนยังคงยิ้มให้ เอามือลูบผมเค้าเบามือ ค่อยๆส่งผ่านพลังงานเพื่อรั
และนั่นก้อเป็นครั้งสุดท้ายที่เห็นหมอนั่น
.
.
.
เจอกันคราวหน้า ชั้นจะให้ชีวิตนาย เพื่อน
..................................................................................................................................................................
บนเตียงคิงไซด์ ยองแจ พยายามข่มตาตัวเอง แต่ว่ามันปวดที่อกข้างซ้าย แล้วก้อร้อนไปหมด
"ไอ้เพือนบ้า ไอ้เงามฤตยู ไอ้ราหู ไอ้ปากเบิน ไอ้แมวดำ ไอ้เพื่อนทรยศ..ไอ้เพื่อนโง่"โง่จนไม่รับรู้ความรู้สึกของเค้า ยองแจสาปแช่งคนโง่ แต่ก้อต้องชะงัก
"พอเหอะกรุแปลงร่างไม่ทัน"
คนโดนด่าปีนข้ามหน้าต่างเข้ามา ถือวิสาสะนอนลงข้างๆเพื่อน บ้านอยู่ติดกัน และห้องของทั้งสอง บานหน้าต่างใกล้กันไม่ถึงเมตร ทั้งสองข้ามไปมาเป็นเหมือนอยู่ห้องเดียวกันตั้งแต่เด็ก
"มาทำไม แล้วไอ้กบอ๊อบๆเมิงไปใหน"
"มาง้อเมิงก่อน"
"เหอ เหอ กรุไม่ได้โกรธ"
"เออไม่โกรธ แต่ด่ากรุเป็นชุด ยองแจอ่าาาา หายโกรธเค้าน้าาาา"แดฮยอนหันไปล๊อคหัวเพื่อนรักอย่างหมั่นใส้ ขาก้อพาดร่างไปเกี่ยวเข้าหาตัว โดยหารู้ไม่ว่า คนในอ้อมกอดหัวใจแทบระเบิด
"เฮ้ย ไอ้เชี้ยแด้ ปล่อยยย กรุ นะ" ยองแจดิ้น ลมหายใจติดขัด ดีที่เค้าหันหลัง ความมืด ปกปิดความรู้สึก
"ไอ้ลูกหมูน้อย ของกรู เมิงก้อรุเมิงเป็นเพื่อนที่สำคัญที่สุด" แดฮยอนเอาคางกดหัวเพื่อน
"ไอ้เพื่อนเลว" ยองแจนิ่ง ปล่อยให้แดฮยอนหัวเราะหึๆ................... เป็นได้แค่เพื่อนซินะ.
คืนนี้ขอแค่ฝัน แค่เราสองคน แดฮยอน
แสงไฟจากโทรศัพท์ สว่าง ขึ้น ครั้งแล้วครั้งเล่า ในห้องนอนมืด........................และดูเหมือนมันกำลังร้องเรียกใครซักคน
ความคิดเห็น