คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : T 7 : ความโกรธ
สาดเหล้าลงคอไปเรื่อย ดับอารมณ์ คนใจร้อนเป็นไฟ เจ้าเด็กนั่น แววตาที่เหมือนพ่อ ถ้ามันจะมองเค้าด้วยแววตาคู่แฝดนั่น ชกตอบเค้ายังดีกว่า
"นายเป็นคนดีได้"
ใครบางคนเคยพูด ไม่น่าเชื่อว่าจะมีคนพูดกับนั
หนาว... เย็นยะเยือกไปทั้งตัว นี่เค้าตายแล้ว ลงมานรกขุมใหนกันถึงได้ เย็นจะปวดเข้าไปในกระดูกอย่างนี้ แต่..ฮื่มใหนๆก้อลงมาแล้ว จะป่วนให้นรกแตกไปเล้ยย เมื่อลืมตาขึ้น ภาพชายที่ยืนค้ำหัวทำให้เค้
"กรุไม่กลัวเมิงหรอ ไอ้ผี ไอ้ยมบาล "ฮิมชานขึ้นคร่อม
คนใต้ร่างยกมือขึ้นลูบผมที่ยุ่
"ไม่ต้องกลัว" เสียงแหบทุ้มที่พูดไปยิ้มไป แววตาสดใส เหมือนดวงดาวนำทาง ในยามค่ำคืน (แม้ตีนกาจะเยอะไปหน่อย) ความร้อนชื้นเอ่อล้นดวงตาก่อนที่ทิ้งตัวซบใหล่คนแปลกหน้า ร้องไห้เสียงดังอย่างไม่อายใคร เสียงหัวใจเต้นรัว ลมหายใจหอบ เพราะเหนื่อย เค้ายังไม่ตาย
ฝ่ามื่อใหญ่ลูบหลังเขาเบาๆ มือที่เย็นเฉียบ แต่กลับอบอุ่นอย่างเหลือเชื่อ
"สวัสดึ ชีวิตใหม่"ชายร่างสูง บึกบึนเหมือนนักรบโบราณ แต่มีรอยยิ้มสดใส ซื่อบริสุทธิ์ แทคยอน ทำอย่างที่เค้าพูดเสมอ อ้าแขนรับ เด็กจรจัดไม่มีหัวนอนปลายเท้าเข้ามาอยู่บ้านที่แสนอบอุ่น ครอบครัวเล็กๆ มีภรรยาแสนสวย และลูกชายตาบ้องแป้วน่ารัก วัยสามขวบ
แทคยอน มอบชีวิตใหม่ดูแลเค้าเหมือนพ่อ ที่ไม่เคยมี คอยสอนให้ควบคุมอารมณ์ ที่ร้อนดังไฟ ตั้งสติหาเหตุของอารมณ์ เพื่อแก้ก่อนที่ผลจะตามมา ตามนิสัยคนที่ร่างกายไปก่อนสมอง ทำให้มีเรื่องให้ปวดหัวประจำ แต่ ส่งเค้าเรียนจนจบมหาวิทยาลัยที่ดีที่สุดในประเทศ ออกเงินลงทุนทำธุรกิจ ทำอย่างกำลังเปลี่ยนจนฮิมชานลืมช่วงเวลาเลวร้ายในช่ีวิตเสียสนิท
ความสุข ทำไมมันสั้นนัก
วันเกิดครบเก้าขวบ ของ จุนฮง
"ชานฮยองอย่าโกง...ดี้ดี้" เสียงเล็กๆ ตะโกนลั่นอยู่ข้างๆ
"โกงอะไรนาย เล่นไม่เก่งเอง" ฮิมชาน ยิ้ม มองดูเจ้าตัวเล็กข้างๆ กระโดดโหยงเหยง ไม่พอใจ มือก้อกดจอยเกมส์อย่างเอาเป็นเอาตาย
"โอ๊ะ ฮยอง ตายได้ไงงง" ฮิมชานแกล้งยอมน้อง
"เย้ๆๆๆๆ ชนะ K O น๊อคคคคค" จุนฮงกระโดดล๊อคคอพี่ชายเหมือนในเกมส์ที่เค้าชนะ
"วันนี้วันเกิดจุนฮง ยังไงชานฮยองก้อต้องยอม จุนฮงรู้"เด็กตัวเล็กจ้ำม่ำ ที่ตอนนี้อยู่ในอ้อมกอดฮิมชานแลบลิ้นใส่ อย่างรู้ทัน
"ชาน.ฮยอง จุนฮงอยากเป่าเค้กก ทำไม จุนฮงไม่เคยได้เป่าอะ วันเกิดต้องอธิฐาน แล้วเป่าเทียนซิ แต่ไม่มีเทียน คำอธิฐานของจุนฮงจะเป็นจริงเหรอ" จุนฮง เงยหน้ามองพี่ชาย เศร้าๆ ปากสีชมพูยื่นจนแทบติดจมูก แก้มยุ้ยๆอัดลมไว้สองข้าง เค้ืาแพ้ทางไอ้ท่าแบบนี้ของน้องชายจริงๆ
"เป็นปลาทองเหรอเรา ดูแก้มดิ"ฮิมชานจิ้มแก้มป่องเล่น
"ฮยองมีอะไรให้ดู" ฮิมชานควักไฟเย็นหลากสีสันที่เตรียมมาให้น้องชายสุดที่รักดู จากตาปรอยๆ กลายเป็นวิบวับ ลุกกระโดดไปรอบๆตัวพี่ชายทันที
"ยะฮู้ เป่าเทียน เย้ๆ คำอธิฐานของจุนฮงจะกลายเป็นจริงแล้ว เย้ๆ" เด็กน้อยกระโดด ดีใจ คำอธิฐานพิเศษของเค้า ขอให้ชานฮยองอยู่กับจุนฮงตลอดไปจะเป็นความจริงแล้ว เย้ๆ
ฮิมชานเลี่ยงเดินออกไปเตรียม เค้กสุดพิเศษ น้องชายที่ไม่เคยรับรู้ถึงความผิดปกติของตัวเอง ตลอดเวลาที่อาศัยอยู่บ้านนี้ ฮิมชานรับรู้ด้วยตัวเองว่า มีเค้ากับฮโยรินเท่านั้น่ที่เป็นมนุษย์ จริงๆ เค้ารับรู้ด้วยตัวเอง ไม่เคยถามหรือแสดงความสงสัย เหมือนที่แทคยอนไม่เคยถามถึงอดีตของเค้า รู้ว่าแทคยอนกลัวเปลวไฟ ไม่เข้าใกล้ และรวมถึงการระวังไม่ให้จุนฮงเข้าใกล้เช่นกัน
วันเกิดแสนพิเศษของเด็กน้อยจึงมีแต่เค้กที่ว่างเปล่า ปีนี้เค้าทนเห็นหน้าเศร้าๆของน้องไม่ใหว เลยไปหาซื้อไฟเย็นมา ต้องจุดเทียนเพื่อต่อไฟ หาที่ห่างๆหน่อยแล้วกัน แต่เจ้าเด็กนั่นจะรู้มั้ยน้าาา ว่า ไอ้นี่มันเป่าไม่ดับ ... คิดถึงแก้มป่องๆ พยายามเป่าเทียนก้อได้แต่ขำ โดยไม่ทันระวัง เมื่อจุนฮง กระโดดมาจากด้านหลัง
"ชานฮยองงง!!!! ..... ฮ๊ากกกกกก " เสียงจุนฮง ร้องโหยหวน ตาเหลือก เพียงปลาย ของเปลวเทียนแต่โดนแค่ปลายนิ้ว ร่างเล็กๆตอนนี้ ...........ลุกเป็นไฟ ฮิมชานยืนช๊อค ไม่ขยับตัว เค้าทำไม่ได้แม้แต่หายใจ เกิดอะไรขึ้น เด็กคนนี้ กลายเป็นลูกไฟ แต่ร่างกายไม่ได้ไหม้เหมือนเปลวไฟด้านนอก กลุ่มควันเหมือนไอของน้ำแข็งที่เคลืบตัวจุนฮงไว้
"ลูกพ่อ"แทคยอนวิ่งถึงตัวลูกชายในเสี้ยววินาที โอบกอดร่างที่ลุกเป็นไฟ ก่อนจะร่วงลงพื้น ฮโยรินที่วิ่งตามมาเธอได้แต่ปิดปาก ไม่มีแม่แต่เสียงที่ลอดออกมา ยืนตัวแข็ง เหมือนโดนสาป มองสองคนที่รักสุดหัวใจ กำลังจะตายอยู่กลางกองไฟ
ตอนนี้ สองพ่อลูก มีไฟลุดท่วมตัว แต่ ไอน้ำก้อยังคงคลุมร่างทั้งสองไว้ โดยที่ร่างของแทคยอนมีไอ้น้ำลอยอยู่หนากว่าของจุนฮงที่เริ่มหายจนเหลือเพียงเส้นขาวๆบางๆ ก่อนที่เกาะป้องกันของลูกชายจะหมดไป
"ฮิมชาน ฝากน้องด้วยนะ" แทคยอนยิ้ม รอยยิ้มอบอุ่น แม้แต่เวลาอย่างนี้ ไอน้ำที่ครอบคลุมตัวผู้เป็นพ่อค่อยๆไหลมาอยู่ที่ร่างของเจ้าตัวเล็กตอนนี้หมดสติอยู่ในอ้อมกอด ค่อยๆ ถ่ายทอด เคลือบผิวจนในที่สุดก้อไม่มีอะไรปกป้องร่างกายของแทคยอนอีก เค้าจึงพลักร่างที่หมดสติ ส่งให้คนที่เค้าไว้ใจให้ดูแลสิ่งที่มีค่าที่สุดในชีวิต
ฮิมชานรับร่างที่ผ่านม่านเปลวไฟร้อนระอุ แต่กลัวตัวเย็นเฉียบไว้แนบอก ดวงตาเค้าเหลือกถลนอีกครั้ง เมื่อ ร่างของแทคยอนค่อยๆหายไป จนกลายเป็นการประทุ เล็กๆ เหมือนพุระเบิดกลางห้อง เหลือเป็นสะเก็ดไฟ เรื่องรองรอบตัว
ไปแล้ว เสียเค้าไปโดยไม่เหลือแม้แต่เศษซากให้คิดถึง
"ไม่นะ ไม่" เสียงฮโยรินแผ่วเบา แทบไม่ได้ยิน ฮิมชานไม่กล้าแม้หันไปมอง ร่างที่ตัวโยนอยู่ด้านหลัง เพราะเพียงร่างเย็นเฉียบในอ้อมกอดนี่ก้อทำให้ให้หัวใจเค้าแตกสลายไปแล่้ว
สองอาทิตย์ต่อมา เมื่อจุนฮงออกจากโรงพยาบาล พี่ชาย ก้อได้ย้ายออกจากบ้านหลังนี้เสียแล้ว การที่จุนฮง ลืมทุกอย่าง ความจำเสื่อม เริ่มจากศูนย์ ทำให้ทุกอย่างง่ายขึ้นไปอีก ฮิมชานใช้ข้ออ้างจากงานอันแสนวุ่นวายในบริษัทเมื่อเค้าต้องบริหารคนเดียว เพื่อหลบหน้า หลบ สิ่งที่ทำให้หัวใจร่ำไห้อีกครั้ง ฮโยรินก้อเข้าใจ เธอย้ายออกจากบ้าน เปลี่ยนชื่อของจุนฮงใหม่ ทั้งสองยังคงติดต่อกับตลอดทางอีเมล์
เพราะยังไงบริษัทก้อมีหุ้นของแทคยอนอยู่
สองสามปีให้หลัง ทุกอย่างเริ่มยากขึ้น เมื่อเจ้า เซลโล่ เริ่มโตเร็วผิดปกติ ต้องย้ายบ้านเพื่อไม่ให้เพื่อนบ้านสงสัย พลังของผู้เป็นพ่อถูกส่งมาทั้งหมด ไอคิวสูงที่เจ้าตัวไม่เคยรู้เพราะไม่เคยได้ไปโรงเรียนเหมือนเด็กคนอื่น เส้นผมเปลี่ยนเป็นเทาอ่อนๆจนฮโยรินต้องคอยย้อมสีให้ และที่น่ากลัวที่สุดคือนิสัย เห็นใครเดือดร้อน ต้องกระโดดเข้าช่วยโดยไม่นึกถึงตัวเอง จนสุดท้าย ความอดทนของเค้าและฮโยรินก้อสิ้นสุดเมื่อ ฮิมชานเห็นเจ้าเด็กหัวทอง เดินร่อนไปมาในข่าวทีวี ถึงจะเป็นแค่ผ่านแว๊ปเดียว ก้อจำได้ และก้อเป็นจริงตามคาดเมื่อเค้าโทรหาฮโยรินให้เปิดทีวีดูข่าว การจับยาเสพติดล๊อดใหญ่ ฝีมือไอ้เด็กหัวทองจอมป่วนนนน
"ถ้าเป็นนาย แทคยอน คงจะสอนเซลโล่ได้ดีกว่าแน่ๆ"
"ไอ้เชี้ยแด้ เมิงอยุใหน เมิงเอารถไปจอดดาวอังคารรึไงฟะ อย่าไปเลยเพื่อน กรุไม่ได้เติมน้ำมันเผื่อไว้"
เสียงโวยวายดึงให้กลับมาจากอดีต ทำให้ฮิมชานหันไปมอง คนเสียงดังที่เข้ามา ไอ้นี่หน้าเหมือนเด็กแถวบ้
"มองหน้าอยากได้ ตรีนนน รึ ครับ" คนที่กำลังอารมณ์เสียยืนหน้ากวนๆ ใส่ ก่อนเดินจากไปหาที่นั่ง
ฮิมชานยิ้ม เคาะนิ้วกับขอบแก้ว ฮึ อย่างน้อยคืนนี้ก้อมีของเล่น แก้เซง
Jongup
"เค้านั่งกินเหล้าที่บาร์ใกล้ๆ หมู่บ้านนี่เอง ครับ งั้นผมกลับร้านนะ" จงออบวางโทรศัพท์จากยงกุกที่สั่งให้เค้ามาตามดูฮิมชาน รีบเดินลิ่วออกจากสถานบันเทิง
"เขาเกลียดที่นี่" ความทรงจำวัยเด็กที่ ต้องร่อนเร่อยู่ในสถานบันเทิงที่สกปรก น่าสะอิดสะเอียน
"น้องคร้าบบบ หน้าหวานๆแบบนี้มาเดินคนเดี
"ปล่อย" คนตัวเล็กกัดฟันกรอด
"วะ ทำหน้าดุยังน่ารักเลย มาเล่นกับพวกพี่ก่อนเซ่" อีกคนเขีามาโอบ คอ
"กู บอกให้เมิง ปล่ออ"
"เฮ้ย พวกเมิงทำไร" เสียงตะโกนด้านหลัง ตามด้วยเสียงตะลุมบอน ก่อนจงออบจะเห็นคนที่อยู่ใต้ ฝุ่น และสามคนหกตีน แดฮยอนน
จงออบวิ่งเข้าไปถีบไอ้ตัวโตด้านหน้
"ฮยอง เป็นไรมั้ยครับ"แดฮยอนดึงตัวลุกโดยมีจงออบช่
"จงออบ ชั้นจะปกป้องนายเอง" แดฮยอนกุมมือแ ทั้งสองยืนกุมมือกันท่ามกลา พวกขี้เมาที่จงออบจัดการ
เสียงฝีเท้าไม่ต่ำกว่าสิบตี
"น้องออบครับ ไม่ใช่เพื่อนน้องใช่มะครับ"
"ไม่อะผมมาคนเดียว"
"พวกกรุมาเล่นด้วย ดีใจมั้ย" ไอ้คนกองกับพื้นพูดพร้อมปาดเลือดที่ปาก
"น้องออบครับ แต่ตอนนี้พี่ว่า วิ่งคร้าบบบบบบ" เท่ห์มากแด้
สองคนวิ่งหนีตายไม่คิดชีวิต โดยมี เพื่อนฝูงใหญ่ วิ่งตามหลังมาเป็
"ขึ้นรถ" โชคดีสุดๆแดฮยอนจอดรถเยู่ไม่ไกลนัก สองคนกระโดดขึ้นรถจากไปทิ้งเพื่อนเล่นไว้เบื้องหลัง อย่างเฉียดฉิว
จากเหตุการณ์เฉียดตาย สองหนุ่มก้อมานัางหอบอยู่บนรถ แดฮยอนที่ขับรถอยู่ก้อเริ่มขำ
"คริๆ 555"
"ฮยองขำไร"
"ลูกถีบนายสุดยอดอะจงออบ ไอ้นั้นกระเด็นเลย กร๊ากกก"
"ฮะ ฮยองก้อวิ่งเร็วใช่ย่อย"
"หึ้ม พูดเล่นเป็นกะเค้าด้วยเหรอ" แดฮยอนหันยิ้มล้อเลียนจนคนโดนล้อได้แต่ยิ้มอายๆ
"อ้าวเวร ไอ้ยองแจ กรุมากะมันนี่หว่า"
เสียงด่าลั่นรถเมื่อแดฮยอนรั
"ยังไม่ทันจะถึง ดาวอังคารเจอตีนสกั
"ใครมันเรีบเยียบเมิงตัดหน้ากรุ
"พอดี เจอจงออบ เค้ามีเรื่องนิดหน่อย กรุกลับไปส่งน้องเค้าก่อนนนะ"
"ไอ้ดำ เมิง รถกรุนะแล้วกรุกลับไง"
"กรุรุเมิงฉลาด เพื่อนกรุมีความสามารถกลั
"ปะ พี่ไปส่ง"ไม่ทันได้ปฏิเสธคนตัวดำ เอ้ย คนขับกัอขับรถคนอื่นต่อไปหน้
"เออผมพักที่ร้านคับ" จงออบรีบบอกทาง
"เหรอ แล้วเฮียโหดละ"
"อยุบ้านพักในหมู่บ้าน"
อื่ม ไม่มีมาร ทางสะดวกกกก ( แด้คิดไร )จงออบมองคนขับรถที่ยิ้มระรื่นน
"ฮยองให้ผมลงแถวนี้ก้อได้ ผมกลับเองได้คับ" สงสัยน้องมันสยองยิ้มแด้อะ
"อ้าว ทำไม กลัวพี่เหรอ"
"อะ เปล่าครับ ผมแค่เกรจใจ แล้วพี่ยองแจอีก"
"โอ้ยไม่เป็นไรหรอกขานุ้น บ้านพี่ก้ออยุในหมู่บ้านนั่
"ฮะ ผมรู้"
"เซ่โล่เล่าให้ฟังเหรอ"
"เปล่าคับ เออ" จงออบลังเลก่อนตอบ ผมเห็นพี่กะพี่ยองแจผ่านหน้าร้
"หื่มมม แอบมองพวกพี่เหรอ ถ้ำมองเหรอเรา"รอยยิ้มที่จงออบได้แต่แอบมองไกลๆตอนนี้ใกล้จนหัวใจจะระเบิด
"อะ เปล่าครีบ คือเห็นพวกพี่ ใส่ชุดนีกศึกษา เท่ห์ดี" ในตอนแรกที่เห็นทั้งสองคนขั
"แล้วทำมัยเราไม่เรียนละ"ไม่มี
"เค้ากลัว...การอยู่ท่ามกลาง คน"
อุณหภูมิติดลบกำลังซึมเข้าร่
อะ แสบตา จงออบกระพิบตาถี่เพื่อปรับสายตา ที่นี่ สวรรค์ นรก ทำไมมีกระจกที่เพดาน นรกขุมใหน ทาผนังสีชมพู
แอร์เย๋นทำให้กระชับแขนกอดตั
จองอ๊อบควค้าโคมไฟข้างเตียงเขวี้ยงใส่
"เฮ้ย ไรฟะ" ชายนิรนามร้องเสียงหลงมือปัดโคมไฟ อย่างไม่สะท้าน
"เมึง ทำอะไรกูไอ้ชั่ว"
ยงกุกมองเจ้าเด็ดกเนรคุที่ตัวสั่น มือกำขย่ำย้าห่มแน่น จึงเข้าใจสถานการณ์
"กรุไม่ไดทำเรื่องเลวๆ อย่างที่เมิงเพิ่งเจอมาหรอก พลังชีวิตของกรุมันร้อนเลยเผาเสื้อผ้า ใม้หมด"
"ผมไม่ได้กำลังจะตาย เหรอ" เด็กน้อยงุนงงกับคำตอบของชายแปลกหน้า
"ชั้นเป็นคนลากแกกลับมาจากนรก เอง" รอยยิ้มน่ากลัว จากดวงหน้าขาวซีด
พี่ยงกุกช่วยชีวิตผมไว้ บาดแผลร่างกายได้หายไป แต่ควาททรงจำไม่หายไป การเข้าใกล้คนที่ไม่คุ้นเคยเป็
"จงออบ หลับเหรอ" แดฮยอน ขยี้ผมคนข้างๆ เบาๆ
"ฮะ เปล่า คับ" แต่กับคนนี้ ไม่ กลับอยากอยู่ใกล้ๆด้วยซ้ำ
"ถึงแล้ว รึจะไปบ้านฮยอง"
จงออบไม่ตอบแต่รีบเปิดประตู
"จงออบ นาย...."เสียงแดฮยอนที่นังในรถพู
"จุ๊บ ค่ารถ"
เออ แด้รถคนอื่นนะ ดีมะขอทิปด้วย
....................................................................................
Daehyun
แดฮยอนขับรถกลับด้วยหีวใจพองโต หันมองทะเลข้างทางอย่างอารมณ์ดี อยู่ดีๆ ก้อมี เงามืดเด้งออกมาจากข้างถนน
"เฮ้ยยย ตัวไรวะ" เจ้าตัวรีบจอดรถ ออกไปดู กรุชนหนมาตายอะเป่า ไอ้ยองแจฆ่ากรูตายแน่ แต่ไอ้ตัวโตนี่คุ้นๆเนอะ ผมสีทองสะท้อนกับแสงไฟข้างถนน ไอ้เซลโล่
"เมิงมาไง จากใหน"แดฮยอน มองเจ้าตัวโตที่ยืนปัดฝุ่นออกจากตัว
"จากนั่น" มันยกนิ้วโป้ง ไปบ้านด้านหลัง"
"บ้านเมริงรึ"
"บ้านกรุอยู่โน่น" มันใช้นิ้วชี้ ชี้ไป บ้าน ใหนวะ ซักบ้านอะ
ถ้าเมิงจะประหยัดคำตอบขนาดนี้ ไอ้เซลโล่
ได้แค่นี้อะ มีแต่แบบร่างงะ ตอนหน้าร่างแล้ว แต่หมดแรงแล้ว เด่วว่างๆจะมาลงใหม่นะจ๊ะ
ความคิดเห็น