ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : T6 : ความโกรธ
"เมื่อวาน ชั้นบอกนาย ชัดแล้วนะ"ฮิมชานพูดเสียงเรียบ
"ชั้นก้อบอกนายชัดเหมือนกันว่าอย่ามาวางอำนาจ" ไอ้เด็กไม่กลัวตายกลับตะคอกกลับ
"ทำไมดื้อด้านอย่างนี้วะ ชั้นตามหานายทั้งวัน แต่นายกลับมาเดินเล่นอยู่กับไอ้หมาบ้านี่ ฮิมชานเดินเข้ามาใกล้ไม่สนใจคนที่ยืนขวางอยู่
"จะตามหาทำไม ผมจะเป็นหรือตาย ก้อไม่ได้มีความหมายกับใคร" เซโล่ร้ันกลับโดยไม่รู้ถึงหัวใจคนฟัง
"เหี้....ย เอ้ย ไอ้เด็กเหลือขอ"
สติฮิมชานหาดผึ่ง พุ่งเข้าใส่พร้อมหมัดเหวี่ยงเข้าหน้าไอ้เด็กปากดี ล้มลงไปกองกับพื้น ความโกรธที่เก็บไว้ประทุออกมา ฮิมชานเงื้อมือด้วยแรงโทสะอีกครั้ง เซโล่หลับตากันริมฝีปากแน่น ...ให้ตายก้อจะไม่หลบ จะตีให้ตายกองตรงนี้ ก้อจะไม่ร้องซักแอะ แต่ กลับไม่รู้สึกถึงแรงหมัด เขาค่อยๆลืมตาดู ยงกุกล๊อคแขนฮิมชานไว้ ก่อนพลักออกไป"ชั้นก้อบอกนายชัดเหมือนกันว่าอย่ามาวางอำนาจ" ไอ้เด็กไม่กลัวตายกลับตะคอกกลับ
"ทำไมดื้อด้านอย่างนี้วะ ชั้นตามหานายทั้งวัน แต่นายกลับมาเดินเล่นอยู่กับไอ้หมาบ้านี่ ฮิมชานเดินเข้ามาใกล้ไม่สนใจคนที่ยืนขวางอยู่
"จะตามหาทำไม ผมจะเป็นหรือตาย ก้อไม่ได้มีความหมายกับใคร" เซโล่ร้ันกลับโดยไม่รู้ถึงหัวใจคนฟัง
"เหี้....ย เอ้ย ไอ้เด็กเหลือขอ"
คนโดนพลักเหมือนจะโผเข้ามาอีกรอบแต่เปลี่ยนใจ
"ใช่ แกมันไม่มีค่าพอ แต่คนดีๆต้องยอมสละชีวิต เพื่อให้เด็กเหลือขออย่างเมิง มีชีวิตอยู่"
อีกครั้งที่ฮิมชาน เผลอเอาความโกรธมาลงกับเด็กคนนี้ ยิ่งพอเห็นดวงตากลม เบิกกว้าง เขาพลาด อีกแล้ว แขนสองข้าที่เมื่อกี้อยากจะบีบคนคนตรงหน้าให้แหลกคามือ ตอนนี้ทิ้งลงข้างตัวอย่างหมดแรง เซโล่พยุงตัวลุก เดินหันหลังออกไป ถ้าเขาวิ่งตามไปขอโทษละ
ใจได้แต่คิด แต่ร่างกายไม่ยอมขยับ แรงพลักของยงกุกทำให้เค้าได้สติ
"ไอ้เด็กนั่นมันดื้อ แต่วิธีสอนเด็กของเมิงนี่ก้อเหี้,,,,ย "ยงกุกพูดจบก้อวิ่งตามร่างที่เดินเหมือนคนไร้วิญญาน
"ไอ้เหยินมันห่วงเรานะ" ไม่มีเสียงตอบ นึกจะดีมันก้อคับๆ ทุกคำ แต่เวลาดื้อมันก้อร้ันได้สุดๆ
"ผมขออาศัยซักคืนดิ พรุ่งนี้ค่อยว่ากัน ผมเหนื่อย"
ไม่ได้รอให้เจ้าของบ้านตอบรับ ก้อวิ่งปรู้ด ไปยืนหน้าบ้านที่ไม่ได้ไกลนัก ยังไม่ทันได้เข้าบ้านเสียงรถเบิดประทุนคันสวยของฮิมชานก้อเริ่งเครื่องออกไปด้วยความเร็ว คนขับไม่คิดจะหันมองด้วยซ้ำ เซโล่หันมาฝืนยิ้มให้ ยงกุกรีบเบือนหน้าหนี สายตาเศร้าๆ ตรงหน้า ถ้าต้องเห็นนายยิ้มแบบนี้อีกครั้ง ไอ้ลิงเหยิน มันตายสถานเดียว
ยงกุกเช็ดผมออกมาจากห้องน้ำ หยุดยืนมองอีกคนที่นั่งกดรีโหมด เปลี่ยนช่องทีวีไปเรื่อย แต่ตาคอยมองออกไปนอกหน้าต่าง สลับกับนาฬิกา เค้าเริ่มรู้สึกว่า เจ้าพี่น้องสองคนนี้เหมือนกันก้อไอ้ปากไม่ตรงกับใจนี่แหละ
"เป็นหว่งพี่เหรอ"
"เปล้าววว หึ ผู้ใหญ่อะไรขี้โกงชมัด ทีตัวเองออกไปใหนไม่รุ ปานนี้ยังไม่กลับเลย" เซโล่ด่าไป ชะโงกหน้ามองหน้าต่างสลับกับนาฬิกาต่อ
....ห่วงก้อบอกว่าห่วงซิ ปากแข็งกันจังนะ..... ยงกุกขยี้หัวเซโล่ด้วยความหมั่นใส้ไอ้เด็กปากดี จนเจ้าตัวที่มัวหันทางหน้าต่างหันกลับมาโวยวาย
"อ้ากกก มือรึตี้นนน อะ ออะะ"เออตรูตั้งใจจะด่าว่าไงนะ ลืม เมื่อเห็นคนที่กำลังหัวเราะมีความสุขกับการขยี้หัวคนอื่น มัน มันใส่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียว
"ฮยะยองงง แก้ผ้าทำาม้ายยย" เซโล่ร้องเสียงหลงถอยกรุจนสุดขอบโซฟา แล้วความเอาหมอนอิงอันใหญ่มาก่อดแน่น (แกไม่ได้โป้ บังอะไรโล่)
"โทษที อยู่คนเดียวเดินแก้ผ้าจนชิน" ยงกุกมองตัวเอง แล้วมองเจ้าเด็กผมทอง หน้าแดงแปร้ดดก้มซุกหน้ากับหมอนใบใหญ่ที่กอดไว้เหมือนกลัวจะโดนขย้ำ เด่วพ่อก้อกินจริงเลยดีมะ มันน่ารักจริงๆเล้ยยย ยงกุกยกมือหมายขยี้ผมสีทอง แต่ต้องสดุด รอยคล้ำที่ข้างแก้มขาว
"เจ็บมั้ย"
เซโล่มองงงๆ ก่อนจะนึกได้ว่า มีรอยช้ำจากแรงหมัด จึง แค่ส่ายหน้าเบาๆ
"เดี่ยวชั้นมา" ยงกุกเดินขึ้นไปชั้นสอง ตามด้วยเสียง โครมคราม ของคนใจร้อนระบายอารมณ์ ....อย่าให้กรุเจอนะเมิงงงง ซักพักก้อเดินลงมาพร้อมที่ทำแผล
"มาทายาก่อน" ยงกุกใส่เสื้อผ้าแล้ว (ถามเฉยๆว่าแก้ผ้าทำไม ไม่ได้บอกให้ไปใส่ซะหน่อย ) ค่อยๆแต้มยาที่แก้มแต่ก้อต้อง อมยิ้มอีกเมื่อ เจ้าเด็กนี่ทำแก้มป่องๆ บอกว่า ยาจะได้ซึมเร็วๆ เออเพิ่งได้ยินครั้งแรกนี่แหละ มันทำแก้มป่อง แต่พอยาโดนผิวร้องแสบแล้วหดแก้มหนี แล้วก้อทำแก้มป่องอีก คิ คิ ยงกุกทาไปขำไป
"ขำอะไรนักหนา"
ยงกุกยิ้มแทนคำตอบ เพราะก้อไม่รู้เหมือนกันว่าครั้งสุดท้ายที่เค้ามีความสุขและยิ้มตลอดเวลาอย่างนี้ เมื่อไหร่ หรือ ไม่เคยมีเลย ที่ๆจากมา โลกของมีแต่ สงคราม ไล่ล่า ล้างเผาพันธ์ของฝ่ายตรงข้าม
เซโล่มองหน้ายงกุกที่นิ่งไป ก่อนจะวางหมอนที่กอดลงบนตัก แล้วทิ้งตัวนอนตาม ยงกุกที่ตอนนี้กลายเป็นที่นอนชั้นดี นิ่งงงกับกริยา กระทันหัน
"ฮยอง ผมมีความลับจะบอก"เซโลพูดโดยยังหันหลังให้
" ผมว่า พ่อ ตายเพราะผม" เสียงคนพูดเหมือนกระซิบ
"เขานะ ดีกว่าแม่เยอะเลย บางคืนที่ต้องแกล้งหลับ แม่ร้องไห้ ลูบหน้าผม แต่พูดว่าคิดถึงพ่อ รักพ่อมากแค่ใหน จะดูแลผมให้ดี สมกับที่พ่อทิ้งแม่ไปเพราะผม ต้องทนมองหน้าแม่ยิ้มเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ชกหน้าผมเหมือนไอ้ฮยองบ้านั่นดีกว่า " เซโล่นับถือการแสดงความรู้สึกแบบตรงๆไปตรงมาของคนที่พยายามจะให้เรียกว่าพี่ รับมือง่ายกว่าท่าทางฝืนว่าเข้มแข็งของแม่
ยงกุกนิ่งฟัง น้ำเสียงที่พยายามกลั้นสะอื้น ไอ้เด็กดื้อ จอมโวยวาย รั้นไม่ยอมใคร อาจแค่เพราะ ไวต่อความรู้สึกของคนรอบข้างได้ง่าย แค่การเก็บนิ่งไว้คนเดียวนี่ซิ ยงกุกลูบเส้นผมสีทองเบาๆ อยู่อย่างนั้น จนเสียงสะอื้นค่อยๆหยุดไป เสียงลมหายใจที่สม่ำเสมอกัน เด็กเอ๋ยเด็ก ดวงตาที่ปิดสนิท แววตาที่คุ้นเคย จำไม่ได้ว่าเคยเห็นที่ใหน แต่คุ้นเหลือเกิน ยงกุกมองนิ่งนาน ก่อนก้มลงจูบริมฝีปากบาง...^///^ รอยยิ้มผุดขึ้นบนหน้าคนยิ้มยากอีกครั้ง เมื่อเห็นแก้มขาวๆ ค่อยๆ เปลี่ยนสีเป็นสีแดง ......-_-!! ไอ้ตัวป่วนไม่ได้หลับนี่ ยงกุกเอามือปิดปากกลั้นหัวเราะจนตัวโยน ยิ่งทำให้คนบนตักรู้ว่าโดนจับได้ แก้มเริ่มแดงเป็นทวีคูณ รีบก้มหน้าลงฝังกับหมอน ..จะขาดใจตายก่อนหลับนะนั่น
วินาทีนี้ จับมันลากขึ้นห้อไปเลยดีมั้ย.....(ไม่ดีอะ ไรต์เขิล)
"เฮ้อออ นอนโซฟาซักคืนแล้วกัน"
ยงกุกปล่อยไอ้ตัวป่วนนอนหน้าแดงบนตักเค้าต่อไป ......ชั้นต้องขอบคุณพ่อนายที่ทำให้นาย ยังมีชีวิตอยู่....
...................สั้นหน่อย เพราะตอนหน้าจะจัดเต็ม คริๆ อีกสองคู่ แล้วก้อแขกรับเชิญ ตอนหน้า คือ พ่อ เซโล่ เป็น อ๊กแทค 2PM อาจจะแหกคอกซักหน่อย แต่ หน้าโหดแต่ตาวิ้งๆ เป็นผู้ใหญ่ใจดี ประมาณนี้อะ เค้าจะช่วยมโน โอม ๆ ๆ ๐๐๐๐ ตามมา
๐
๐
๐
= 
:
:
:
ยังไม่ได้ฟิว งั้นอีกที
= 
เง้ออ เชื่อเค้าน้า
:
:
:
:
= 
เครปะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น