(FIC B.A.P) Wendell

ลำดับตอนที่ #5 : T5 : ผมว่า... ผมชอบที่นี่แหละ

 

" ไม่เห็นหัว สงสัยจะเบี้ยว " ยงกุกบ่น ไม่น่าปล่อยไปเลย เสียรู้มันจริงบางอย่างที่ยงกุกอยากทำให้แน่ใจ ว่า เจ้าเด็กนั่นมันตัวอะไร คลิสตัล จะมีปฏิกิริยากับเจ้านั่นคนเดียวนี่
"ฮยอง น่ากลัวนะฮะ ทำแบบนั้น ลูกค้ากลัวกันหมดแล้ว"
จงออบทัก เพราะยงกุกยืนเคาะนิ้ว หน้าเหี้ยม อยูที่เครื่องคิดเงิน
ถ้าเป็นอย่างเจ้าจงออบ ร่างที่มีพลังชีวิตของเขา คลัสตัลก้อไม่เรืองแสง ร่างที่มีชีวิตใหม่ เค้าช่วยชีวิต จงออบจากเด็กขอทานที่หนาวตายไร้คนสนใจอยู่ข้างถนน ร่างไร้วิญญาณที่ยงกุกสร้างชีวิตใหม่ด้วยพลังงานชีวิตจากตัวเค้า
อยู่ดูแลกันมาจนเหมือนน้องชาย
"โอ๊ะ มาโน่นแล้ว จงออบยิ้ม รีบเดินออกไปทักเพื่อนใหม่"
"เซโล่ นายมาสายตั้งแต่วันแรกเลยนะ" คนทักยิ้มระรื่น
ตกลงมันทัก รึมันด่า งง
"แล้ว สองคนนั่นใคร"
"เพื่อน เจอกันเมื่อวานเค้าชอบขนมนาย เลยตามมา"
เซโล่ยังไม่ทันแนะนำ เจ้าตัวดำข้างหลังก้อกระโดดกอดจงออบ  หื้มม T.T มันรู้จักเค้ารึ
"นายเจ้าของขนม ชั้นชอบนายย " ซะงั้น แล้วมันก้อกระโดด ดึงๆ ไม่หยุด คนถูกกอดได้แต่ตัวแข็งหน้าแดงทำไรไม่ถูก
"ว้าววว หอม หอมอะตัวนายมีกลิ่นขนมด้วย " ไม่พูดเปล่า แดฮยอนกดหน้าลงที่ซอกคอคนตัวเล็กที่ตอนนี้โดนสาปให้เป็นหินไปแล้ว
 โป๊กกก!!!!
"ได้ดำแด้ เมิงทำไรน้องเค้า " ยองแจหมดความอดทน ตบหัวเพือนสะเทือน แต่..... มันไม่ปล่อย
"เฮ้ยไอ้เชี้ยแจ เมิงลอง ดมดิ หอมจิง" มีหน้ามาชวนเพือนอีก
"พอเลย กรุไม่หน้าด้าน หื่นเหมือนเมิง"

"มาทำงาน รึมายืนคุยกัน เอะอะไปหมด แกไอ้เด็กยักษ์ หักค่าแรงครึ่งวัน มาสาย" ยงกุก ตะคอกใส่
"ใครวะ เซโล่" ยองแจถามเสียงดังมองหน้าคนที่เพิ่งออกมา
"กรุเจ้าของร้านไม เมิง ไอ้อ้วน "
เซโล่ได้แต่มองซ้ายขวา ไอ้สองคนนี้เมิง ชาติที่แล้วเป็นลูกเมียหลวงเมียน้อยรึไง
แต่ก่อนพี่น้องคนละแม่จะกัดกัน(ไม่ใช่นะ โล่ มโนไปเอง) ไอ้คุณแดฮยอนก้อมาเลื้อยอยู่ที่ซอกคอท่านเจ้าของร้าน
"เฮ้ยยย  ตัวไรวะเนี่ย ปล่อยกรุนะ"ยงกุกทั้งพลักทั้งดัน แต่แดฮยอน เหนียวเอิ่มมเหนียวกว่า
"ไอ้เชี้ยแจ ตัวพี่คนนี้ก้อหอมขนมอะ สุดยอดดด โคตรน่ากินอะ" เมิงดูหน้าเค้ายัง ก่อนจะกินอะ ไม่เท่านั้น มันหันจะก้มไปดมอีกรอบ แต่ ได้ตีนคนตัวหอมไปกองกับพื้นแทน
"เฮ้ย ถีบเพื่อนกรุไม" ยองแจเข้าไปขวาง
"ก้อกรุให้เพื่อนเมิงได้ดมส่วนที่หอมที่สุดไง รึเมิงอยากดมมั่ง " ยงกุกยกเท้าให้
"ฮยอง พอเถอะ ลูกค้ามองใหญ่แล้ว"
จงออบเข้าไปดูคนที่ก้นจ้ำเบ้าเพราะแรงถีบ
"เจ็บมั้ยคับ" จงออบยื่นมือให้แดฮยอนพยุงตัวขึ้น  คนนึงรองยิ้มสดใส เหมือนท้องฟ้ายามเช้า
อีกคนรอยยิ้มกรุ่มกริมสายตาวิบวับ เหมือนดวงดาวตอนกลางคืน



แต่อีกสามคนตรงนี้  กำลังจะขย่ำคอกัน
"เมิงถอยมาเลยไอ้หื่น กรุหิวแล้ว" ยงแจดึงคอเสื้อเพื่อนให้ถอยออกมา
"แต่น้องเค้าก้อน่ากินเนอะ เซโล่" แดฮยอนหันไปหาเพื่อนใหม่ที่ถูกลืม  ไม่ทันแล้ว เพื่อนแกโดนยงกุกลากเข้าร้านไปแล้ว

"อ้ากกก คอเสื้อนะ ไม่ใช่เชือกจูง ลากกรุจุงเบย"
"โน่น หน้าที่ ล้างจาน หลังเค้าเตอร์ "ยกกุกชี้ไปที่กองภูเขาจาน เขาเตรียมไว้แกล้งเจ้าเด็กนี่
"คับ" เซโล่รับคำง่ายๆ เดินเข้าไปประจำตำแหน่าง พลาดแระ งานถนัดเลย เช็ด ซัก ล้าง ถู
เจ้าตัวแสบสวมเฮดเซ็ต โยกตัวไปมา ปากก้อขมุบขมิบ ไปตามเพลง
จนคนที่ยืนมองอดอมยิ้มไม่ได้ ดูไปก้อน่ารักดี แต่ความน่ารักคงไม่ช่วยอะไรถ้าเจ้าเด็กนี่เป็นสิ่งที่เค้าตามหา

ด้านนอกสงครามได้สงบลงเมื่อเค๊กอยู่ในปาก
"อร้อยยยยย " แดฮยอนร้องทั้งเค้กเต็มปาก
"ขอบคุณคับ"จงออบยกเครื่องดื่มมาเสิร์ฟ
"นายทำเองเหรอ"
จงออบยิ้มพยักหน้าภูมิใจ
"เค้กอร่อย คนทำจะอร่อยเหมือนเค้ารึเปล่าน้าา"
แดฮยอนยิ้มหวานให้คนที่หน้าเริ่มแดง อีกแล้ว
"กรุนั่งอยู่นี่อีกคน เมิงอย่าลืม ไอ้หื่นแด้"ยงแจ เตะขาคนตรงหน้าเบาๆ
"แม่บ้านมาซื้อไปให้กินบ่อยนะแต่ไม่เคยมานั่งกินที่ร้านแบบนี้" ยองแจยัดขนมเข้าปาก(เดี๋ยวไม่ทันมัน)มองไปรอบๆ ลูกค้าส่วนใหญ่เป็นผู้หญิง ทั้งนักเรียน นักศึกษา และนูน่าสุดเซ็กซี่ อื่มเป็นร้านที่วิวดีจริงๆ    แต่ทุกสายตา มองไปที่ไอ้คิงคองเต้าของร้านที่ทำงานง่วนอยู่หน้าเค้าเตอร์
"แต่เจ้าของร้านแมร่ง ดุยังกะหมา" ขอเหอะ กรุหมั่นใส้
"แล้วน้องเป็นไรกะพี่โหดเค้าอะ"
"พี่เค้าเป็นทั้งพี่แล้วก้อพ่อของผมคับ"
"แต่ ไม่ใช่แฟนใช่ปะ" มันยังหยอดไม่หยุดคับเพื่อนกรุ
"พรุ่งนี้กรุให้พ่อกะแม่เมิงมาขอน้องเค้าไปเป็นเมียเลยเอาปะไอ้ดำแด้"ยองแจถามเพื่อนด้วยความหมั่นใส้ แต่คำตอบมัน พาเงิบบบ
"เอา"
                         คำตอบสั้นๆ ทำเอาหัวใจคนฟังแทบระเบิด


ด้านในก้อมีคนมีปัญหากับหัวใจเหมือนกัน
เพราะไอ้การที่ต้องอยู่ในพื้นที่จำกัด โดยมีเจ้าเด็กตัวโตโยกไปมา ไม่ว่าเขาจะขยับไปใหน แผ่นหลังอุ่นๆเบียดชนกันอย่างเลี่ยงไม่ได้ กลิ่นผมอ่อนๆ เมื่อจมูกเขาเฉียดผ่านเวลาหันไป เปิดตู้บนหัวคนล้างจานที่ไม่ได้สนโลก ยังคงส่ายหัว โยกตัวไปมา มันไม่เมื่อยไงวะ ไม่เห็นมันหยุดยุกยิกไปมาเลย
ยงกุกกลั่นใจอีกครั้งก่อนหันไปหยิบของบนตู้
"เสร็จแล้วววมีจา จา จะ..."@/////////@
เซโล่หันมาในจังหวะเดียวกัน  จนทำให้จมูกทั้งสองคนแทบชนกัน ยงกุกมองคนตรงหน้าแรงดึงดูดบางอย่างทำให้สติเลือนหาย เริ่มเคลื่อนตัวเข้าหา สายตาก้มมองริมฝีปากที่เค้าสงสัยตั้งแต่แรกตอนที่เด็กคนนี้ตกลงมาจากฟ้า ว่ามันจะหวานแค่ใหน เซโลเอนตัวหนีจนตัวแทบจะติดอ่างล้างจานมันยิ่งทำให้ร่างกายด้านล่างของทั้งสองคนชิดกันเข้าไปอีก ความร้อนและลมหายใจที่ส่งผ่านหากันเหมือนจะทำให้มึนเมา

"ฮยอง ไอซ์ซิ่งเค้ก โต๊ะสาม สองชิ้น" -_-
เฮือก สองคนที่อยู่ในท่าล่อแหลม หันมองจงออบที่ยืนยิ้มตาปิด มันยิ้มอยู่ มันคงไม่เห็น ตามีแค่นั้น
"เออ จานมีอีกมั้ยครับ" เซโล่พูดเสียงเบา
ยงกุก หายใจหนักๆก่อนปล่อยคนด้านล่างให้เป็นอิสระ
"นายไปเสิร์ฟแทนจงออบ หน้าร้านปะ ตัวใหญ่เกะกะ "เพราะถ้าให้มันอยู่ตรงนี้คงไม่ต้องทำอะไรกันแระ
เซโล่เดินเกาหัวออกไปตามคำสั่ง
เฮ้อออ ยงกุกยกมือขึ้นแตะหัวใจอย่างลืมตัว โดยไม่รู้ถึงผลที่ตามมาของคำสั่ง

"อร้ายยย น้องเป็นพนักงานใหม่เหรอจ๊ะ"
"คับ" เซโล่ยิ้มหวานต้อนรับลูกค้าสาวๆ
"น่ารักจัง ข้าวขาว ตัวก้อสูง"
"นูน่าก้อสวยนะคับ"
เออ มันพริ้วอะ มีแฟนเซอร์วิสด้วย   ยงกุกยืนกระสับกระส่าย เก็บความรู้สึกไม่พอใจเมื่อเห็น
ลูกค้าสาวเริ่มใช้นิ้วลูบแขนขาว
"ผิวก้อนุ่มอะ นุ่มกว่าผู้หญิงอีก"
"ใหนๆ ชั้นลองลูบมั่งซิ" อีคนเริ่มเข้ามาร่วมวงรุมทึ้ง

ไม่ทนแระครับ
"เฮ้ยไอ้เด็กยักษ์ พื้นข้างหน้าสกปรกไปทำความสะอาดซิ"
ยงกุกจะคอกเสียงดัง ทำเอามือปลาหมึก หดกลับกันแทบไม่ทัน
"คับ" เด็กน้อยที่ไม่รู้เรื่อง รับคำสั่งใหม่อีกครั้ง
"เข้าวัยทองปะวะ หงุดหงิดง่ายจิง"เซโล่บ่นพึมพัม ก้มหน้าก้มตาถูพื้น
บรรยากาศสงบได้ไม่นานนน
คนไม่รู้เรื่องก้มหน้าก้มตา ถูๆๆๆๆ
"เฮ้ยย ไอ้เซโล่ หัวนมแก สีชมพู กร๊ากกกก" เสียงแดฮยอนตะโกนเสียงลั่นแซวเพื่อนที่รีบเอามือปิดคอเสื้อกว้าง เสื้อคนถูพื้นคอกว้างมองเป็นไปถึงสะดือ
"ไอ้ดำแด้ (เรียกตามยองแจ) เมิงแอบดูนมเพื่อน" เซโล่กระโดดล๊อคคอเพื่อนลามก
"ใหนมาดูของแกบ้างดิ สีอะไร ยองแจเห็นแดฮยอนเพื่อนรักจนมุมเพราะเซโล่ที่ตัวใหญ่กว่าล๊อคแขนแล้วล้วงเข้าไปในเสื้อ เพื่อนจนมุม ต้องรีบช่วย ล๊อค
"ไอ้เซโล่ จัดการ เด่วกรุล๊อคมันเอง"
เด็กหนุ่มเล่นไล่ฟัดกันไปมา หัวเราะลั่นอยู่หน้าร้าน โดยมียองแจ กระโดดขึ้นไปอยู่บนหลังเพื่อน เซโล่จัดการล้วงมือเข้าไปในเสื้อ แดฮยอนได้แต่กระโดดไปมาหัวเราะจนจะขาดใจ ทำอะไรไม่ได้เพราะโดนล๊อค
"จะเล่นกันอีกนานมั้ย เซโล่นายไปทำงานหลังร้าน เก็บขยะ ขัดห้องน้ำโน่นเลย ส่วนสองตัวนี่บ้านช่องไม่กลับกันรึไง " ยงกุกตะโกนไม่รู้ว่าตัวเองไม่พอใจที่มาเล่นกันเสียงดังหรือเพราะเซโล่ปล้ำกอดแดฮยอนอยู่
"กรุจ่ายเงินนั่งร้านเมิงนะไอ้ห้อย" ยองแจหันมะเอาเรื่องมั่ง มันจะเบ่งไปใหนวะ
"ไอ้เด็กนี่ปากดี เด่วได้กินเค๊กหน้าตีนอะ"
มันจะกัดกันอีกแระคับ รึไม่ใช่พี่น้อง อาจเป็นผัวเมียกันมาแต่ชาติปากก่อน (มโนไปเรื่อยๆโล่)

ZELO
ผมนั่งหมดแรงอยู่หน้าห้องน้ำ
วันนี้เป็นวันแสนวุ่นของผม แต่ผมกลับมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก จนลืมคิดถึงแม่ไปเลย
"มานั่งเกะกะทำไม ไม่กลับบ้าน" ยงกุกเตะคนขวางทาง
ยกเว้นไอ้คุณเจ้าของร้านเนี่ยแหละ แมร่ง ใช้กรุยังกะทาส มาวันเดียวมันสั่งผมครบ ทุกหน้าที่ กรุไปทำไรให้มันแค้นนักหนาวะ ผมยันตัวลุกขึ้น เดินออกจากร้าน จงออบหายไปตอนใหนไม่รู้ ผมคว้าเจ้าซีโล่ สเก็ตบอร์ดคู่กาย เตรียมกลับบ้าน แต่มีมือมาดึงแขนไว้
"กลับอย่างนี้นะรึ"
"คับก้อมาอย่างนี้ให้กลับยังไง" ร้านนี้อยู่แค่หน้าหมู่บ้านไม่ได้ไกลเท่าใหร่
"เดินกลับซิ เป็นเพื่อนกัน"
"หืม"ผมหันไปมองหน้าคนข้างๆ เมิงจะมาเดินกะกรุไม
"รถเสีย เดินมาจากบ้านเหมือนกัน"
เออ ช่าย ลืม ความผิดตรูนี่หว่า เป็นเหตุให้ ผมมาเดินอยู่กับผู้ชายที่ตะโกนใส่ผมวันนี้ทั้งวัน สงสัยแบตหมด ไม่ก้อเจ็บคอ เดินเงียบเชียว แล้วมัย เดินช้าเจง ขาสั้นรึมันเริ่มแก่เดินเร็วไม่ได้หายใจไม่ทัน
"จงออบละฮะ" บรรยากาศวังเวง หาไรคุยดีกว่า
"มันนอนเฝ้าร้าน" เงียบอีก ผมตัดสินในก้มหน้าเดินต่อไป แต่สัมผัสเบาๆที่หัวทำให้แทบหยุดหายใจ
"เหนื่อยหน่อยนะทำงาน แต่เรานี่ขยันนะ ท่าทางออกไปทางคุณหนูไม่น่าทำงานอะไรอย่างนี้เป็น" คนพูด ลูบหัวไปด้วย จนผมต้องหันไปมอง  หัวใจเริ่มเต้นแรงขึ้น ๆ มันแปลงร่างได้อะตาลุงคนนี้ เพราะตอนนี้แววตา กับรอยยิ้มอบอุ่น เสียงทุ้ม ผิดกับผู้ชายที่ตะโกนเสียงดังสั่งงานโน่นนี่
"ปกติอยู่กับแม่ผมก้อทำงานพิเศษฮะ อยู่เฉยๆมันน่าเบื่อ"
"แล้วโรงเรียนละ เรารุ่นเดียวกับสองคนนั้นก้อมหาลัยปีหนึ่งแล้วนี่"
"ผมเรียนทางเน็ตนะ อีกไม่กี่ตัวผมก้อจบแล้ว"
"ทำไมไม่ได้เรียนปกติละ ถ้าเก่งขนาดนี้"
"ไม่รู้ แม่ไม่ให้เรียน ย้ายบ้านเป็นนอนโรงแรมเลย" ผมชินกับการย้ายไปในที่ต่างๆ แรกๆก้อเบื่อซักพักก้อชินไปเอง อาจเพราะไม่ได้มีอะไรผูกพันกับที่ใหนเป็นพิเศษ แต่การที่ต้องคิดว่าซักวันผมต้องจากที่นี่ไป ทำเอาผมรู้สึกกระตุกที่หัวใจ แสงไฟหน้าบ้านเปิดสว่างโร่ ผู้ชายคนนึงที่ทำให้ผมคิดอะไรออก ผู้ชายคนนั้นยืนกอดอก ตาขวาง หน้าขาวกลายเป็นสีแดง ผู้ชายคนนั้นทำให้ผมจำได้ว่า
เคอฟิวกรุ เวรรร ละคับ
"ฮิมชาน" งานเข้าหนักกว่าเดิมก้อตรงที่ ฮิมชานกับยงกุก เข้าเกียร์เตรียมพร้อมทันทีที่สบตากัน คราวนี้ ไม่เหมือนคราวที่แล้วเพราะผม ยืนอยู่ข้างหลังคนอีกคน ,,,, ตรูจะรอดมั้ยคราวนี้

 

 

เตรียมพร้อมกันยังจ๊ะ