(FIC B.A.P) Wendell

ลำดับตอนที่ #2 : สงคราม ระหว่าง เหยิน กะ เหงือก

กูมาทำไรอยู่นี่วะ
ผมยังยืนงง อยูหน้าบ้านพร้อมกระเป๋าบนบ่าข้างละสองใบ ไอ้คุณฮยองหน้าเหงือกเดินยิ้ม(ได้กวนส้นตีน) นำหน้า ..เดินตัวปลิวเลยเมิง
"เฮ้ยไรเนี่ยโรงกำจัดขยะเค้าปิดทำการเหรอเมืองนี้"
ไม่ได้กวนตีนคับลืมหน้าบ้านหลังสวยริมทะเลไปได้เลย....แค่อ่านอาจไม่เข้าใจถ้าได้กลิ่นแบบผมจะซึ้งและซึมเข้าจมูกมันได้อารมณ์มาก
จานฟอสซิลเต็มห้องครัวไม่มีหลักแหล่งแน่นอนเพราะมีทุกทีของห้องครัว
โซฟาหลุยสุดหรูมีแต่กองเสื้อผ้า (แล้วมันจะซื้อของแพงมาไม)หน้าsmart TV จอยักษ์ มีดีวีดีที่ไม่ต้องไปหากล่องสุมทับกัน


เอออย่าให้บรรยายต่อเลยครับ ผมอายแทนคุณญาติผมคับ

"ห้องนอนอยู่ชั้นสอง ขวามมือ เอาขอขึั้นไปเก็บก่อนสิ เดียวฮยองหาอะไรให้กิน" เออ ฮยองเหยินกล้าพูดเนอะ ห้องครัวอย่างงั้นยังมีอะไรที่ประทังชีวิตได้เหรอ สยอง
"ไม่อะ เหนื่อย จะนอน" ตอบเหวี่ยงๆหนีความสยอง
ฮยองเหยินแค่พยักหน้ารับแล้วหันไปเปิดทีวีดู เออดีอย่างงี้ถ้าจะอยู่กันยืด ไม่เซ้าซี้ดี ผมโยนสัมภาระไว้มุมห้องทิ้งตัวลงบนเตียงขาว ห้องสีขาวสะอาดตา ฝาห้องมีสเก็ตบอร์ดสีเขียวแสบ พิงเป็นนางฟ้าพร้อมโน๊ตเล็กๆ
"ยินดีต้อนรับ เซโล่ญาติของฉัน" ผมไม่ได้ยิ้มนะ แค่มุมปากมันกระตุดนิดหน่อย 
อื่มต้องเริ่มมองฮยองหล่อๆคนนี้ใหม่แระ (ได้ห้องสวยมันสุภาพกระทันหันอะโล่)

แต่การเตรียมห้องไว้ให้ ของใหม๋ชัวร์ถ้าเทียบกับด้านล่างนะ แปลว่าที่ผมโดนตัดหางปล่อยวัดนี่ มีการวางแผนและเตรียมพร้อม ผมจี้ดหัวใจทันที  เหอะๆแสบนักนะแม่ ผมกับแม่ไม่เคยห่างกัน เป็นครูเป็นเพื่อนเป็นพี่ไม่ก้อน้องสาวเวลาทะเลาะกัน เฮอะไม่สนแล้วทิ้งกันได้ลงนะแม่
นอนมองฝนังห้องซักพัก กะเวลาว่าคนข้างล่างน่าจะเข้านอนแล้ว 

คราวนี้ก้อมาถึง

รายการ สำรวจโลก ดำเนินรายการโดย เซโล่ ครับ

ผมกระโดดออกจากหน้าต่าง เกาะต้นไม้ข้างบ้านไต่เป็นลิงยักษ์ลงมาอย่าง มืออาชีพ ฮีๆ ขอไปลองสเก็ตบอร์ดก่อนน้า


ช่างเงียบได้ใจจริงๆแถวนี้ ไม่มีสถานบันเทิง ร้านเน็ต  หรือที่หลีสาว มีแต่บ้านล้อมรั้ว หน้าตาเหมือนกันเต็มไปหมด นี่แค่เที่ยงคืนเอง เซง กลับดีกว่า แต่ว่า  ตรูอยู่ใหนอะ ?
ไม่ใช่แค่เป็นเด็กโดนทิ้งอย่างเดียวกลายเป็นเด็กหลงทางไปด้วยเพราะว่าไม่ได้เดินเจ้าสเก็ตบอร์ดมันพามา (อื่มโทษกันได้เนอะ)


รีบกลับดีกว่า ผมรีบกลับไปทางเดิม บ้านแถวนี้หน้าตาเหมือนกันหมด สงสัยต้องพิสูจน์กลิ่นบ้านใหนเน่าก้อบ้านนั้นอะ
ในที่สุดก้อเจอต้นไม้ใหญ่บันไดห้องผม รีบเข้าห้องก่อนดีกว่า ผมกระโดดม้วนตัวเข้าหน้าต่าง เก็บคองอเข่า เตรียมพุ่งลงพื้นแข็งๆ เห็นปะมืออาชีพอะ
ตุ๊บ ไม่เจ็บแฮะ
...................
...................
...................
นุ่มด้วย มือคลำๆ อื่ม........อุ่นๆ ลื่นๆ =.=
..................
..................
..................
"เมิงจะลูบกูอีกนานมั้ยครับ" *-*"
เสียงทุ้ม กระซิบข้างหู หื้ยยย จักกะจี้ ผมเงยหน้า ดูผู้ชายหน้าเข้ม จ้องเขม็ง ซึ่งตอนนี้ตัวผมทับท่อนบน ปะ..ปะ.. เปลือย แล้วไอ้ที่มือผมคลำๆนะ อื่ม หน้าท้องคับ ( เบบี้ คิดรายกัน ) ผู้ชาย บนเตียง บ๊อคเซอร์ตัวเดียว กิ่งเปลือย .... ฮยองเหยินกรูมีกิ๊ก
"มืงไม่ลงเด่วกูปล้ำแม่งเลย"
คำเดียวผมยืนสงบนิ่งข้างเตียงทันทีทำให้เห็นผู้ชายตรงหน้าเต็มๆตา กล้ามเนื้อเป็นมันผิวขาวกับหน้าคมโหยย เลือดจะใหล
"นี่ห้องกูเมิงเป็นใคร" ตั้งสติได้ไล่มันไปก่อนคับ เดียวเคลิ้ม
"เป็นกูนี่ต้องถาม นี่บ้านกู เมิงมาทางใหนไปทางนั้นเลยไอ้เด็กเวร"
ผมเริ่มมองรอบห้อง ห้องสีเทา ติดวอเปเปอร์เมทาลิคด้วย สวยเนอะ เตียงผมเล็กๆ นี่มันเตียงคิงไซด์ กรรม งานงอกโล่อีกแล้วววว ทำไงอะ
แผนแรก ถอยหลังสามก้าว เพราะไอ้คนตรงหน้ามันเริ่มเดินเข้าหาแล้ว
แผนสอง "ผมขอโทษครับผมเพิ่งย้ายมาแล้วๆ แล้วๆ"คิดไม่ออก มันเดินมาประชิดตัวแล้ว แม่งหน้าโหดโคตร
ไปแผนสามเลยคับ ผมกระโดด ออกจากหน้าต่างพร้อมเอื้อมมือความกิ่งไม้ที่พาผมเข้าห้องนี้ตอนแรก
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
,,,,,,,,,, แต่ไอ้กิ่งไม้เวรนั้น ไม่มีอะ ....................ตุ๊บบ โคร๊ม เปรี้ย มีเสียงใหนอีกปะ ผมร่วงลงมากระแทกกับฝากระโปรงรถดีที่ไม่สูงมาก แค่ฝากระโปรงรถบุบ กระจกรถร้าว แล้วก้อเริ่มมีควันลอยออกมา แค่นันเองอะ เสียงสัญญานเตือนภัยก้อดังปลุกคนทั้งโลกลั่นทั่วหมู่บ้าน
ผมยังคลำตูดตัวเอง เจ็บชิบ อยู่บนฝากกระโปรงรถ บ้านแต่ละหลังเริ่มเปิดไฟ แล้วถัดไปอีกสี่หลังผมก้อเห็นญาติของผมเดินออกมาจากบ้าน


เย้....ผมหาบ้านเจอแล้วคร้าบ ดีใจจจจจ

"เหี้ย รถกู!" ไอ้เจ้าของห้องหน้าเหงือกเมื่อกี้แทบกระโดดจากประตูบ้าน
"โล่ไปทำไรตรงนั่น"
"ผม เอาผม" แม่งเอาไงดีวะ
"ฮึก .. ฮึก ผม "สะอื้นไว้โล่ น้ำตายังไม่มี เอามือปิดหน้าทำตัวโยน
"มึงลงมาจากรถกูเลยไอ้เด็กเวรนี่"
"ฮื่อๆ ...ฮิกๆ "เห็นหน้าโหดมันน้ำตาท่วมเลยครับคราวนี้ผมรีบวิ่งจู้ดไปอยู่หลัง ฮิมชานฮยองทันที ห่อตัวทำตัวลีบๆ (เหมือนมันตัวเล็กอะ)
"มึงจะเสียงดังทำไม เด็กมันตกใจ ตกลงยังไงโล่"
"ฮึก... ผม .. จำบ้านหลังผิดครับเลยรีบไปหน่อย โดดหน้าต่างผิดบาน แล้ว ฮึก๐ ฮืออออ"ไม่พูดคับเข้าตัวแน่
"ถามเหตุผลหาไรครับ รถผม ใครซ่อมครับ" ไอ้เหงือกพูดเพราะแต่หน้ากวนตีนได้อีก
"รถกระป๋องแบบนี้ไม่เท่าใหร่หรอครับ ผมรับผิดชอบเอง"
ฮิมชานคลียิ้มพร้อมตอบ
จัดไปฮยอง สู้มันไอ้เหงือกมันเริ่มเหงือกบานแล้ว
"ครับงั้นช่วยดูแลด้วย พรุ่งนี้ผมจะเรียกประกันมาพร้อม ตำรวจ เพราะไอ้เด็กเวรนี่มันปีนบ้านผม"
อ้าวเฮ้ย
"ฮึก.ฮีก ฮยอง ก้อผมจำไม่ได้ ผมขอโทษ "ผมจ้องตาฮิมชานทำตาวิ้งๆ น้ำตาปริ่มๆ (สำออยมากอะเริ่มเยอะ)
"อื่มไม่เป็นไรใจเย็น"ฮิมชานตบใหล่คนแกล้งสอื้นเบาๆ
"ไม่ต้องถึงตำรวจหรอ จะเรียกค่าเสียหาเท่าใหร่ก้อว่ามา ผมไม่อั้น อย่าทำให้เป็นเรื่องใหญ่เลยครับ" ฮิมชานจ้องหน้าเอาเรื่องเหมือนกัน

....เด็กนี่ จะให้มีเรื่องใหญ่โตไม่ได้ ...
"ได้เดี๋ยวพรุ่งนี้กูจะส่งบิลไปให้ แล้วมึง..."ไอ้เหงือกชี้หน้าผมจะเอาเรื่องก่อนเดินเข้าบ้าน
ผมแลบลิ้นใส่มัน หลังฮิมชานฮยอง ฮ่าๆ กูไม่กลัว เข้ามาดิ
"ไปโล่เข้าบ้าน เรามีเรื่องต้องคุยกัน"


ใครช่วยซื้อโป๊ยเซียนมาทาตาผมหน่อยดิ คืนนี้ท่าจะยาวววว
         จากหน้านี่้        ข้างหลังฮิมชาน

พอเฮียหันมา ก้อกลายเป็น

55555
เก่งมากลูก
 

มีรีดเดอร์น่ารักอะ ให้กำลังใจด้วย ปลื้มมากมายเลยยาวหน่อยเกือบแล้ว กำลังจะเข้าเรื่องแล้ว อื่ม  โล่ตกชั้นสองมันไม่เป็นไรหรอก อ่านตอนต้นน่าจะรู้ว่ามัีนไม่ธรรมดา   ตอนนี้เริ่มพยายามอ่านวิธีเขียนเพิ่มค่ะ แต่รู้สสึกว่ายังไม่พัฒนา จะพยายามต่อไปคร้าาา