ลำดับตอนที่ #10
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : T 10 :ฮยองของผม
"อยู่นิ่งๆซิ"
"ผมชอบสีเขียวอะฮยอง"
"แต่ชั้นชอบสีนี้"
พอกันทั้งแม่ทั้งพี่ คือว่า นี่หลังคาผมนะคร้าบบ เปลี่ยนสีกันตามใจชอบ จนผมลืมไปแล้วว่า เวลาผมดำหน้าตาเป็นไง
ฮิมชานเช็ดผมที่ถูกเปลี่ยนสีเป็นสีเทาอย่างภาคภูมิใจ ดั่งเป็นหัวตัวเอง ตากลมๆ รอยยิ้มหวานเหมือนผู้หญิง น่ารักเป็นที่สุด
มือเรียวกดโทรศัพท์ที่วางอยู่ข้างๆตัวก่อนหันไปเช็ดผมให้น้องต่อแต่เริ่มหนักหน่วง (=_=") สงสัยกลัวหัวมะแห้งดีเด่วสีไม่สวย เกี่ยวมะ
"หิว มั้ย พี่ไปทำอะไรอร่อยๆให้กินนะ" ไม่ทันที่จะตอบเจ้าตัวก้อลุกเข้าครัวไป ด้านหลังของไหล่กว้าง ตอนทำอาหาร เอ็วคอดกับเชือกผูกผ้ากันเปื้อน น่ารัก คอดๆ
มือเรียวหยิบโทรศัพท์ขี้นมากดก่อนเก็บใส่กระเป๋า ตามด้วยเสียงตะหลิวกระแทกกระทะ รุนแรงขึ้น เส้นสปาเก็ตตี้อาจจะยังไม่ตายดี
"โฮ้ อา อ่อยย อ้าาม " พูดไม่ชัดปากมันไม่ว่างอะ สปาเก็ตตี้พี่ฮิมชานสุดยอดครับ
"นี่กินดีๆ พูดตอนกินติดคอตายไม่รุนะ" ฮิมชานขยี้หัวสีเทาตรงหน้าอย่างเอ็นดู มีพี่ชายทำกับข้าวเป็น โอ สวรรค์ชัดๆคับ (^0^)
มือเรียวหยิบโทรศัพท์ขี้นมากดก่อนกระแทกโทรศํพท์ลงบนโต๊ะ
"รุ้ได้ไงผมชอบกิน สปาเก็ตตี้"
"ก้อชั้นเป็นพี่นายนี่" รอยยิ้มคุ้นตาผุดขึ้นอีกครั้ง แต่คิดเท่าไหร่ก้อนึกไม่ออกว่าผมเคยเห็นที่ใหน แต่ที่แน่ๆตอนนี้ผมมีพี่ชาย หล่อ ใจดี ทำกับข้าวอร่อย ฮยองเหยินของผมน่ารัก พุพุ (^0^)
มือเรียวหยิบโทาศัพท์ขี้นมาอีกครั้งและ....ฮยองสุดเพอร์เฟค ของผมก้อ
"เชี้ยยย เอ้ยยย"
(0^0!!!)แปลงร่าง!!!
ขอเวลาเงิบ สองวิ โทรศัพท์ที่เฮียแกจิ้มๆ ตอนนี้ เหลือแต่ร่างไรวิญญาน แตกกระจายอยู่ที่พื้น ผมเงยหน้ามอง คนปาทั้งที่เส้นสปาเก็ตตี้เต็มปาก
ดวงตาแดงกำด้วยอารมณ์โกรธ "เด่วมา" เสียงใสๆ แหบต่ำ ผมได้แต่มองตามร่างสูงเดินเข้าห้องไป ตามด้วยเสียง เอิ่ม ผมว่าประมาณ ระเบิดลงห้อง
แต่โล่ขอกินก่อนเด่วออกมาทุ่มจาน ตรูยังไม่อิ่มตอนนี้รีบสาวเส้นสปาเก็ตตี้เข้าปาก พร้อมฟังเสียง ทำลายล้างห้องตัวเองของฮยองเหยินเป็นเสียงซาว์ดประกอบ
ฮยองของผม หล่อ ใจดี ทำกับข้าวอร่อย และแปลงร่างรวดเร็วยิ่งกว่าอุนตร้าแมน
ฮิมชานเดินออกมา เสียงถอนหายใจหนักๆ ทำเอาเซลโล่หันไปมองหวาดๆ มาอารมณ์ใหนว่า
ฮยองสุดน่ารักของผมเดินมามองจาน อดีตจานสปาเก็ตตี้ ตอนนี้มีแต่คราบซอส รอยยิ้มมุมปากก้อผุดให้เห็นอีกครั้ง
"เอาอีกมั้ย"
"ไม่อะ อิ่มแล้ว ฮยองง" ไม่ถามถ้าจะดีเพราะดูเจ้าเลี่ยงไปหยิบน้ำในตู้มายื่นให้ เด่วแมร่งแปรงร่างอีก
"ทำงานที่ร้านนั้นเหนื่อยรึเปล่า ไม่ต้องทำก้อได้นะ เรื่องรถไอ้คิงคองนั่นพี่จัดการเอง"
"ไม่เป็นไรคับ ผมอยากทำ"
"แล้วแต่นายนะ"
"ฮะ แล้วที่ฮยองบอกมีไรจะคุย"
ฮิมชานมองคนตรงหน้า นิ่งนาน เจ้านี้ไม่ใช่เด็กแล้ว ออกจะมีเหตุผลมากกว่าผู้ใหญ่บางคนอีก (เช่นแก ชิมิ) เรื่องอื่นเอาไว้ก่อนก้อแค่ลูกไก่ในกำมือเจอตัวจะบีบให้ตายคาเตียงเลยคอยดู.....
"เรื่อง ตัวของนาย... คือ... "ความยากมันอยู่ที่ จะอธิบายยังไง กับสิ่งที่เค้าก้อไม่เข้าใจว่าตกลงเจ้าเด็กนี่คือตัวอะไร "ร่างกายนายเริ่มมีอะไร เออ เปลี่ยนแปลง หรือ ใหญ่ เอ้ย เพิ่ม เฮ้ยไม่ใช่สิ" ตกลงมานจะถามเรื่องไรน้อง
"ผมสูงขึ้นอีก สองเซนต์" อื่ม กรุเห็นไม่ต้องบอกตัวยังกะเสาไฟฟ้า
เอาใหม่
"บางอย่างที่ มันไปปกตินะ" ฮิมชานถอนหายใจอีกรอบเฮือกโตๆ ตัวเค้าก้อไม่สามารถอธิบายได้ "แทค ทำไม่ไม่ทิ้งพวก เพ็ดดีกรีไว้บ้างเลยวะ ตรูจะได้รู้ว่าจะต้องรับมือยังไง"
"เช่น..."เซลโล่ขมวดคิ้ว งงๆ ไอ้เด็กนี่ยิ่งใสๆ ไม่ค่อยรู้เรื่องอะไร แล้วมันจะเข้าใจตรูมะ
"ความเย็น หนาว อะไรประมาณเนี้ย "ก้อตรูเคยเห็นแค่นี้อะ
"ฮยองแปลกๆอะ กินน้ำแล้วใจเย็นๆนะคับ"เซลโล่หันไปเทน้ำใส่แก้วใบใหม่"โอ๊ะ น้ำไม่เย็นแล้่วนี่"
"ไม่เป็นไร" ฮิมชานยืนมือไปรับแก้วจากน้องแต่เซลโล่กลับหดมือกลับ
"ผมอยากให้ฮยองได้กินน้ำเย็นๆ จะได้ใจเย็นๆ ไงคับ" รอยยิ้มไร้เดียงสา มองหน้ามองตรงที่ฮิมชาน ดวงตากลมหรี่ลง ชั่วอึดใจ
"ดื่มน้ำเย็นๆนะคับ"เซลโล่ยืนแก้วในมือให้เค้าอีกครั้ง
เมื่อปลายนิ้วสัมผัสแก้วที่ยื่นมาจากมือน้อง ความเย็นเยือกเหมือนแก้วเพิ่งออกมาจากช่องฟิต มันเป็นน้ำเย็น เค้าหันไปจับขวดน้ำที่เพิ่งเทใส่แก้ว และมันคือคำตอบจากคนตรงหน้า
"เราข้ามเรื่องอะไรใหญ่ อะไรเพิ่ม เป็น ผมเป็นตัวอะไรดีกว่าคับ"
.........................................................................................................................................................................
งง ปะ ไม่สนุกก้อขอโทษด้วยนะจ๊ะ
"ผมชอบสีเขียวอะฮยอง"
"แต่ชั้นชอบสีนี้"
พอกันทั้งแม่ทั้งพี่ คือว่า นี่หลังคาผมนะคร้าบบ เปลี่ยนสีกันตามใจชอบ จนผมลืมไปแล้วว่า เวลาผมดำหน้าตาเป็นไง
ฮิมชานเช็ดผมที่ถูกเปลี่ยนสีเป็นสีเทาอย่างภาคภูมิใจ ดั่งเป็นหัวตัวเอง ตากลมๆ รอยยิ้มหวานเหมือนผู้หญิง น่ารักเป็นที่สุด
มือเรียวกดโทรศัพท์ที่วางอยู่ข้างๆตัวก่อนหันไปเช็ดผมให้น้องต่อแต่เริ่มหนักหน่วง (=_=") สงสัยกลัวหัวมะแห้งดีเด่วสีไม่สวย เกี่ยวมะ
"หิว มั้ย พี่ไปทำอะไรอร่อยๆให้กินนะ" ไม่ทันที่จะตอบเจ้าตัวก้อลุกเข้าครัวไป ด้านหลังของไหล่กว้าง ตอนทำอาหาร เอ็วคอดกับเชือกผูกผ้ากันเปื้อน น่ารัก คอดๆ
มือเรียวหยิบโทรศัพท์ขี้นมากดก่อนเก็บใส่กระเป๋า ตามด้วยเสียงตะหลิวกระแทกกระทะ รุนแรงขึ้น เส้นสปาเก็ตตี้อาจจะยังไม่ตายดี
"โฮ้ อา อ่อยย อ้าาม " พูดไม่ชัดปากมันไม่ว่างอะ สปาเก็ตตี้พี่ฮิมชานสุดยอดครับ
"นี่กินดีๆ พูดตอนกินติดคอตายไม่รุนะ" ฮิมชานขยี้หัวสีเทาตรงหน้าอย่างเอ็นดู มีพี่ชายทำกับข้าวเป็น โอ สวรรค์ชัดๆคับ (^0^)
มือเรียวหยิบโทรศัพท์ขี้นมากดก่อนกระแทกโทรศํพท์ลงบนโต๊ะ
"รุ้ได้ไงผมชอบกิน สปาเก็ตตี้"
"ก้อชั้นเป็นพี่นายนี่" รอยยิ้มคุ้นตาผุดขึ้นอีกครั้ง แต่คิดเท่าไหร่ก้อนึกไม่ออกว่าผมเคยเห็นที่ใหน แต่ที่แน่ๆตอนนี้ผมมีพี่ชาย หล่อ ใจดี ทำกับข้าวอร่อย ฮยองเหยินของผมน่ารัก พุพุ (^0^)
มือเรียวหยิบโทาศัพท์ขี้นมาอีกครั้งและ....ฮยองสุดเพอร์เฟค ของผมก้อ
"เชี้ยยย เอ้ยยย"
(0^0!!!)แปลงร่าง!!!
ขอเวลาเงิบ สองวิ โทรศัพท์ที่เฮียแกจิ้มๆ ตอนนี้ เหลือแต่ร่างไรวิญญาน แตกกระจายอยู่ที่พื้น ผมเงยหน้ามอง คนปาทั้งที่เส้นสปาเก็ตตี้เต็มปาก
ดวงตาแดงกำด้วยอารมณ์โกรธ "เด่วมา" เสียงใสๆ แหบต่ำ ผมได้แต่มองตามร่างสูงเดินเข้าห้องไป ตามด้วยเสียง เอิ่ม ผมว่าประมาณ ระเบิดลงห้อง
แต่โล่ขอกินก่อนเด่วออกมาทุ่มจาน ตรูยังไม่อิ่มตอนนี้รีบสาวเส้นสปาเก็ตตี้เข้าปาก พร้อมฟังเสียง ทำลายล้างห้องตัวเองของฮยองเหยินเป็นเสียงซาว์ดประกอบ
ฮยองของผม หล่อ ใจดี ทำกับข้าวอร่อย และแปลงร่างรวดเร็วยิ่งกว่าอุนตร้าแมน
ฮิมชานเดินออกมา เสียงถอนหายใจหนักๆ ทำเอาเซลโล่หันไปมองหวาดๆ มาอารมณ์ใหนว่า
ฮยองสุดน่ารักของผมเดินมามองจาน อดีตจานสปาเก็ตตี้ ตอนนี้มีแต่คราบซอส รอยยิ้มมุมปากก้อผุดให้เห็นอีกครั้ง
"เอาอีกมั้ย"
"ไม่อะ อิ่มแล้ว ฮยองง" ไม่ถามถ้าจะดีเพราะดูเจ้าเลี่ยงไปหยิบน้ำในตู้มายื่นให้ เด่วแมร่งแปรงร่างอีก
"ทำงานที่ร้านนั้นเหนื่อยรึเปล่า ไม่ต้องทำก้อได้นะ เรื่องรถไอ้คิงคองนั่นพี่จัดการเอง"
"ไม่เป็นไรคับ ผมอยากทำ"
"แล้วแต่นายนะ"
"ฮะ แล้วที่ฮยองบอกมีไรจะคุย"
ฮิมชานมองคนตรงหน้า นิ่งนาน เจ้านี้ไม่ใช่เด็กแล้ว ออกจะมีเหตุผลมากกว่าผู้ใหญ่บางคนอีก (เช่นแก ชิมิ) เรื่องอื่นเอาไว้ก่อนก้อแค่ลูกไก่ในกำมือเจอตัวจะบีบให้ตายคาเตียงเลยคอยดู.....
"เรื่อง ตัวของนาย... คือ... "ความยากมันอยู่ที่ จะอธิบายยังไง กับสิ่งที่เค้าก้อไม่เข้าใจว่าตกลงเจ้าเด็กนี่คือตัวอะไร "ร่างกายนายเริ่มมีอะไร เออ เปลี่ยนแปลง หรือ ใหญ่ เอ้ย เพิ่ม เฮ้ยไม่ใช่สิ" ตกลงมานจะถามเรื่องไรน้อง
"ผมสูงขึ้นอีก สองเซนต์" อื่ม กรุเห็นไม่ต้องบอกตัวยังกะเสาไฟฟ้า
เอาใหม่
"บางอย่างที่ มันไปปกตินะ" ฮิมชานถอนหายใจอีกรอบเฮือกโตๆ ตัวเค้าก้อไม่สามารถอธิบายได้ "แทค ทำไม่ไม่ทิ้งพวก เพ็ดดีกรีไว้บ้างเลยวะ ตรูจะได้รู้ว่าจะต้องรับมือยังไง"
"เช่น..."เซลโล่ขมวดคิ้ว งงๆ ไอ้เด็กนี่ยิ่งใสๆ ไม่ค่อยรู้เรื่องอะไร แล้วมันจะเข้าใจตรูมะ
"ความเย็น หนาว อะไรประมาณเนี้ย "ก้อตรูเคยเห็นแค่นี้อะ
"ฮยองแปลกๆอะ กินน้ำแล้วใจเย็นๆนะคับ"เซลโล่หันไปเทน้ำใส่แก้วใบใหม่"โอ๊ะ น้ำไม่เย็นแล้่วนี่"
"ไม่เป็นไร" ฮิมชานยืนมือไปรับแก้วจากน้องแต่เซลโล่กลับหดมือกลับ
"ผมอยากให้ฮยองได้กินน้ำเย็นๆ จะได้ใจเย็นๆ ไงคับ" รอยยิ้มไร้เดียงสา มองหน้ามองตรงที่ฮิมชาน ดวงตากลมหรี่ลง ชั่วอึดใจ
"ดื่มน้ำเย็นๆนะคับ"เซลโล่ยืนแก้วในมือให้เค้าอีกครั้ง
เมื่อปลายนิ้วสัมผัสแก้วที่ยื่นมาจากมือน้อง ความเย็นเยือกเหมือนแก้วเพิ่งออกมาจากช่องฟิต มันเป็นน้ำเย็น เค้าหันไปจับขวดน้ำที่เพิ่งเทใส่แก้ว และมันคือคำตอบจากคนตรงหน้า
"เราข้ามเรื่องอะไรใหญ่ อะไรเพิ่ม เป็น ผมเป็นตัวอะไรดีกว่าคับ"
.........................................................................................................................................................................
งง ปะ ไม่สนุกก้อขอโทษด้วยนะจ๊ะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น