คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ 5 เจ็บปวด (painful)
บทที่ 5 สับสน (Confuse)
Tan say
เมื่อคืนผมค้างอยู่ที่ห้องของพี่โต้จริงๆครับ ตอนแรกก็ไม่ได้ตั้งใจว่าจะหลับหรอกนะครับ แต่ว่า มันคงจะมีบางอย่างที่ทำให้ผมรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัยเหลือเกิน ผมผล็อยหลับไปบนเตียงของหมอนั่น ทั้งที่ผมไม่ได้รู้สึกไว้ใจ หรือ กลัวการประทุษร้ายของหมอนั่นแค่ไหน แต่ผมก็รู้สึกนะครับ ว่ามีบางอย่างที่เอ่อล้น ออกมาจากชายที่อยู่ข้างๆผม และความรู้สึกนั้นเองก็ทำให้ผม ผล็อยหลับไป แม้จะรู้ว่า ไม่ปลอดภัย ที่จะไว้ใจคนๆนี้ ไม่ใช่ว่าผมไม่รู้นะครับ ว่า ถูกพันธนาการด้วยสองแขนแกร่ง ของชายที่อยู่ข้างๆ แต่ความรู้สึกของผมที่รู้สึกอยู่ตอนนี้ ก็ทำให้ผมยิ้มออกมาน้อยๆ นี่ก็ปา เข้าไป เก้าโมงกว่าแล้ว หมอนั่นยังไม่มีทีท่าจะตื่น ผมจะขยับตัวมากก็ไม่ได้ กลัวว่าหมอนั่นจะตื่นขึ้นมาเล่นงานผมเร็วขึ้น
ผมเริ่มขยับตัวมากขึ้น เพื่อให้หลุดพ้นจากอ้อมกอดของเขา
แต่ผลที่ได้กลับตรงกันข้ามเลยคับ หมอนั่นกลับดึงผมเอาไว้ในอ้อมกอด ที่แน่นกว่าเก่า
“นี่ ตื่นแล้วก็ปล่อยสิ “ ผมเถียงเสียงเบา
“ อืม...ยังไม่ตื่นซักหน่อย นอนต่ออีกนิดกันนะครับ” แน่ะ ปฏิเสธไม่พอ ยังอ้อนอีก
“ไม่เอาจะกลับห้องแล้ว นะๆ ปล่อยให้กลับห้องเถอะนะค้าบ...อยากอาบน้ำมากๆเลย” ผมอ้อนบ้าง มันน่าจะได้ผลบ้างแหละน่า
“ หืม อาบด้วยกันก็ได้นี่ครับ” เขาตอบยิ้มๆ
ให้ตายเถอะ หื่นแต่เช้าเลยเหรอเนี่ย
“นะครับ แทนอยากอาบน้ำแล้ว” ผมลองอ้อนอีกครั้ง
“เออๆๆก็ได้ แต่ไปกินข้าวเที่ยงกับพี่นะ “พี่โต้ พูดเงื่อนไขขึ้นมาบ้าง
“อ่า...เอ่อ” ผมได้แต่อ้ำอึ้ง
“ ตกลงนะครับ เดี๋ยวตอนเที่ยงไปหาที่ห้อง”
“ผมยังไม่ตกลงเลยนะ” ผมแย้ง
“หรือจะให้กินเราตอนนี้ล่ะ ยิ่งแต่หิวๆอยู่” พี่โต้มองผมด้วยสายตา หื่นๆอีกครั้ง อ้าก อย่านะ
“โอเคๆๆ เที่ยงจะรออยู่ที่ห้องครับ” ผมรับปากอย่างเสียไม่ได้
“หึ ๆ เชิญคับผม “
“อ้าว ห้องมันล็อกจะออกยังไงล่ะ” ผมถาม
“ป่านนี้ เบน มันคงมาเปิดแล้วล่ะ เมื่อวานบอกให้มันมาเปิดประตูตั้งแต่ตอน ตี 3 แล้ว”
“ชิ” ผมสบถ แล้วรีบเดินออกมาจากห้อง แล้วตรงดิ่งกลับไปที่ห้องเลยครับ ย้ำนะครับ ดิ่งจริงๆ
แต่ไม่ทันไร ผมเองก็ตกใจเมื่อ ระหว่างทางที่ผมกลับห้อง ผมเจอกับใครบางคนที่ นั่งอยู่ใกล้ๆห้องของผม เขาไม่ได้นั่งเปล่าครับ เขานั่งเหม่อ ราวกับ สูญเสียอะไรไปบางอย่าง
ไม่อยากจะยุ่งเรื่องของคนอื่นเลยนะครับ แต่ เห็น ตายแล้วไม่ช่วยเนี่ย ไม่ใช่นิสัยผมจริงๆ
“เอ่อ เป็นอะไรหรือเปล่าครับ” ผมถาม อย่างเป็นห่วง สภาพเขาไม่ดีจริงๆนะคับ ไม่ห่วงคงไม่ได้ เพราะอย่างน้อยก็น่าจะเป็นคนโซนเดียวกัน
เขาเงยหน้ามองหน้าผม สักครู่ ก่อนที่น้ำตา ของเขาจะหยดลง
อา ช่างน่าสงสารเหลือเกิน...ผมคิดอยู่แค่นั้นจริงๆนะครับ แต่ คุณเชื่อสิว่า เรื่องราวสงบๆน่ะมันไม่ค่อยเกิดขึ้นกับผมบ่อยนักหรอก
ขวับ !!!! ชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้า ดึงผมเข้าไปกอด
“เห้ย ทำอะไรเนี่ย “ ผมตกใจ ตกใจมากจริงๆนะ
“ช่วยอยู่อย่างนี้อีกซักพักได้ไหม”
“เอ่อ...........” ผมก็ไม่ได้ปฏิเสธนะ ถ้าเขาเห็นเราเป็นที่พึ่งได้แม้จะแค่ซักนิด ถ้าช่วยบรรเทาความเจ็บปวดของชายที่อยู่ตรงหน้า แค่ลดลงสักหน่อย ผมก็โอเคนะครับ ไม่ได้เสียหายอะไร อาจจะได้เพื่อนใหม่ด้วยซ้ำไป
“ นี่ ผมอยู่ตรงนี้ด้วยได้ไม่นานนะครับ แต่จะช่วยอยู่เป็นเพื่อนด้วยซักพักนะครับ อย่างน้อยก็ดีกว่าอยู่คนเดียวนิครับจริงไหม ไม่ว่าคุณจะเศร้าแค่ไหน แต่ สักวันมันก็จะผ่านพ้นไปไม่ใช่เหรอครับ. บลา.ๆๆๆๆๆๆ”
ผมไม่รู้ว่าการพูดแบบนี้จะช่วยได้มากซักแค่ไหน แต่ก็น่าจะดีกว่าการนั่งจมปลักอยู่กับความเงียบนะครับ
“นายนี่พูดเยอะจัง” เขาพูดเบาๆแล้วยิ้ม (น่ารักจัง)
“เอ่อ ขอโทษนะครับ แต่คุณคงสบายใจขึ้นไหม”ผมถาม ตาใส
“ ก็ดีมั้ง” เขาตอบ อมยิ้มเล็กๆ
“ฮ่าๆ งั้นผม ไปดีกว่า นะครับ “
เดี๋ยวสิ นายชื่ออะไร”
“อ่า ผมชื่อแทน ครับ อยู่ ไอทีปี 1 คับ” ผมแนะนำตัวอย่างเป็นมิตร อาผมชอบรอยยิ้มเขาจัง
“อืม พี่ชื่อ อุ้ย คับ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ แล้วก็ขอบใจนะ ^-^”
อา ผมชอบรอยยิ้มเขาจริงๆ มันเข้ากับใบหน้าที่ขี้เล่นของพี่เขามากๆเลย ถึงจะไม่ได้หล่อกระชากแบบใครบางคนที่นัดผมไว้ตอนเที่ยง แต่ก็ดูแล้วไม่เบื่อจริงๆ ชายร่างสูงที่อยู่ตรงหน้า แม้ขอบตาจะดูคล้ำจากการร้องไห้ไปซักหน่อย แต่ริมฝีปากบางกับจมูกโด่งเป็นสัน และ ผิวที่ขาว จัดของเขา ก็เป็นที่ดึงดูดสายตาได้อย่างดี
“แล้วก็....พี่มีเรื่องจะบอก”
“คับ...?”ผมสงสัย
“พี่เจอเป้าหมาย ของการมีชิวิตใหม่ของพี่แล้วล่ะ ? “
“หา “ ผมได้แต่สงสัย
“ แทน คือเป้าหมายใหม่ของพี่นะครับ สักวัน พี่จะเอาแทนมาเป็นของพี่ให้ได้เลย”
เวรแล้วไง........โทษความขี้สงสารของตัวเองเถอะ ไอ้แทนเอ้ย ไอ้งี่เง่า.....
“เอ่อ คือผม...” ผมกำลังจะปฏิเสธ
“ หมอนั่นมีผัวแล้ว อย่ายุ่ง”
เห้ย เสียงนี้มัน เวรกรรมของ ผมขั้นสุดยอดแล้ว พี่โต้ ท่าทางกำลังโกรธ จัดด้วย ไหนว่าเที่ยงไง นี่มันเพิ่ง 10 โมงกว่าๆเองนะ
“อ้าว เด็กแกเหรอ ไอ้โต้ หึหึ ยิ่งรู้ว่าเป็น ของแก ยิ่งต้องเอามาเป็นของฉันให้ได้ว่ะ ไปแล้วนะครับ น้องแทน ของพี่ คราวหน้าพี่จะ มาชวนไป ทำอย่างว่ากันต่อ” เขาพูดแหย่พี่โต้
“ หึหึ ดี งั้นก่อนที่จะไปทำอย่างว่ากับแก งั้นไปเฝ้านรก ก่อนเลยดีไหม ไอ้สวะเอ้ย” พี่โต้บันดาลโทสะแบบสุดๆแล้วๆ ทำยังไงดีวะเนี่ย หึ้ย
ผมกระโดดเข้าไปขวางพี่โต้ไว้
“พี่โต้อย่า นะ “
“ อย่ามาขวางนะแทน เรายังมีเรื่องให้ต้องเคลียร์กับพี่อีกยาว ให้ตายสิ ปล่อยพี่นะ อย่าหนีสิวะไอ้อุ้ย แน่จริงก็มา”
พี่โต้อารมณ์ร้อนแบบสุดๆแล้วแรงผมที่จะทัดทานชายคนนี้คงได้ไม่นาน
“รีบไปสิพี่อุ้ย ยืนทำบ้าอะไรอยู่ รีบไปได้แล้ว” ผมตะคอกบอกเขา
“ครับ ขอบคุณนะที่ช่วยพี่ ไว้พี่จะมาตอบแทนเราให้ถึงใจไปเลย”
อ๊ากกกกกกก ทำไมชอบพูดสองแง่สองง่ามจังเลยนะ ว่าแล้วพี่เขาก็เดินไปอย่างสบายใจ
“พี่โต้ ใจเย็นๆหน่อยได้ไหมเนี่ย ฟังผมหน่อย”
“หึ ฟังเหรอ ฟังแน่ ตอบให้ดีๆล่ะ ตอบไม่เข้าหูพี่ล่ะก็ นายเละแทนมันแน่ แต่จะเละยังไง คงนึกภาพออกนะ”
พี่โต้ตะคอกใส่ผม
ผมเริ่มกลัว และ เริ่มน้อยใจขึ้นมานิดๆแล้ว ทำไมผมทำผิดอะไรนักหนา แค่ช่วยคน ผมผิดมากเหรอ
“ผมมะ...ไ...”
ผมยังพูดไม่จบคำพี่โต้เขาก็ลากผมไปที่ประตูห้องแล้วเปิด มันอย่างรุนแรง แล้วลากผมเข้าไปในห้อง พร้อมกับล๊อกห้อง แล้วจึงเหวี่ยงผมขึ้นเตียง
“มันเจ็บนะ” ผมมองอย่างหวาดกลัว พร้อมเอ่ยปาก
“เจ็บเหรอ ทีเมื่อกี้ล่ะอี๋อ๋อกับมันนานสองนาน ทำไม อยากอี๋อ๋อมาก ไม่มาบอกพี่ล่ะพี่เต็มใจให้ทำ ไปยุ่งกับมันทำไม”
ว่ายังไม่ทันจบ เขาก็เริ่มรุกรานผมอีกแล้ว
“อย่านะ “ เขากด ผมลงกับเตียงอย่างรุนแรง ปิดกั้นอิสรภาพผม และ ก้มลง ประทับรอย ที่ซอกคอผมอย่างรวดเร็ว
อึก “อย่านะ ผมบอกน้ำตารื้น อย่า ฮึก....อย่า” ผมประท้วงทั้งน้ำตา
“หึ อย่าคิดว่าน้ำตาจะช่วยนายได้เสมอนะแทน “ เขาว่าจบ พร้อมกับ ขบลงที่ซอกคอผมอย่างรุนแรง สร้างความเจ็บปวดทรมาน ลงบนร่างกายผมอย่างมาก สุดท้ายผมก็เป็นได้แค่ทีระบายอารมณ์ของเขาสินะ เขาไม่เคยเห็นผมมีค่าเลยซีกนิด คิดแต่จะครอบครองผมให้ ได้ ทำทุกวิถีทางให้ผมเป็นของเขา ไม่ว่าผมจะเจ็บปวดมากมายขนาดไหน หรือต่อให้ร้องขอให้หยุดมากแค่ไหน เขาก็ไม่คิดจะสนใจมันเลย
“อะ อย่า “ เมื่อมือของร่างสูงเริ่มเลื่อนเข้ามาใต้สาบเสื้อผมแล้ว
“ไม่ได้โปรดเถอะ อย่าทำแบบนี้ “ ผมร้องขอเขา
“ไม่ แทนทำอะไรกับมันเมื่อกี้พี่ไม่สนใจแล้ว แทนเป็นของพี่คนเดียวได้ยินไหม” พี่โต้พูดย้ำซ้ำๆ ก่อนที่จะประทับตราที่แสดงว่าผมเป็นของเขา ไปทั่วทั้งตัวของผม เสื้อของผมถูกฉีกกระชากอย่างรุนแรง สภาพของผมตอนนี้คงน่าสมเพชยิ่งกว่าใครๆ ผมเหลือแค่กางเกงยีนส์ตัวเดียวเท่านั้น ผมเข้าใจแล้วว่า ทำไม นางเอกในนิยาย ถึงได้ร้องไห้ หลังจากที่ตกเป็นของพระเอก ความรู้สึกของผมที่ถูกบีบอัด และ ถูกบดขยี้ คงไม่ต่างจาก เธอเหล่านั้นซักเท่าไร
“อย่า...” ผมบอกทั้งน้ำตาเมื่อร่างสูงเริ่มรุกราน ริมฝีปากของผม อีกครั้ง และ อีกครั้ง ครั้งแล้วครั้งเล่า จนผมหมดแรงที่จะเอ่ยปาก ปฏิเสธเขาแล้ว
.........ลาลาลา.....ลาลาลา......
เสียงกล่องเพลง ที่ผมตั้งเอาไว้ เป็นเพลง แสนล้านนาที ให้มันดังทุกวันตอนเที่ยงผมชอบที่จะฟังเพลงนี้ ในเสียงที่เป็นแบบนี้ แต่ตอนนี้ผมไม่มีอารมณ์จะมาฟังอะไรทั้งนั้น
แต่ชาย ที่เรียกได้ว่ากำลัง จะขืนใจผมกลับหยุดนิ่ง เนิ่นนาน กว่าที่ กล่องเพลงนั้นบรรเลง เพลงจนจบ ผมซึ่งไร้ทางขัดขืนและ หนทางที่
จะสู้ ทำได้แค่นิ่ง และ อยู่ภายใต้พันธนาการของพี่โต้
“ พี่......พี่ขอโทษครับ” เขาพูดเสียงเบา
“ขอโทษ ขอโทษทำไมล่ะ ยังไงผมมันก็เป็นแค่ที่รองรับระบายอารมณ์ของพี่นิ จะย่ำจะยี จะทำอะไรกับผมก็เอาเลยสิ หยุดทำไมล่ะ “ผมบริพาส เขาทั้งน้ำตา
“พี่ขอโทษนะครับ คนดี อย่าโกรธพี่เลย พี่ไม่ทำอะไรแล้วไง” เขาพูดเสียงเบา
“ ขอโทษ ขอโทษ คำว่าขอโทษของพี่ มันมีความหมายงั้นเหรอ ทั้งที่พี่ทำกับผมถึงขนาดนี้ แล้ว”ผมเจ็บปวดมาก เจ็บเหลือเกิน ถึงแม้เขาจะขอโทษผมซ้ำ ๆแล้ว แต่ผมก็ยังเจ็บปวด และ ลบภาพที่พี่โต้กำลังจะ ขืนใจผมไม่ได้
ร่างสูงๆสวมกอดผมเอาไว้เบาๆ
ผมพยายามดิ้น แต่เรียงแรงผมเหลือน้อยเหลือเกิน
อา ทำไมอ้อมแขนนี้ ทำให้ผมสงบลงได้นะ ทั้งที่เขา ทำร้ายผม แต่เมื่อถูกเขากอดเอาไว้นิ่งๆ ความอบอุ่นที่ส่งผ่านมา มันทำให้ผม ต้องการ และ ต้องการเขามากขึ้น ผมค่อยๆหลับตาลงฟังคำขอโทษ ที่ พี่โต้พูดอย่างแผ่วเบา และ หลับตาลง และสติของผมค่อยๆเลือนหายไปอย่างช้า พร้อมกับ คำขอโทษของเขา
“ขอโทษ พี่ขอโทษครับ ”
เขาพูดซ้ำๆอยู่อย่างนั้น แม้ร่างบางจะหลับไปแล้วก็ตาม
ความคิดเห็น